Fréttablaðið - 31.07.2007, Blaðsíða 28

Nú er fólk bara lamið
fyrir að sitja ekki
þegjandi undir því
þegar aðrir troða sér
fram fyrir þá í röð.
Þetta er algjörlega nýr
kapítuli í umræðunni
um Íslendinga og raðir.
Hvaða raðir? Það eru engar
raðir á Íslandi.
Í djammheiminum er það til
dæmis algjörlega tilgangslaust
að fara í röð. Maður getur staðið í
nokkra klukkutíma í röð án þess að
mjakast áfram og á meðan streymir
fólk meðfram röðinni í einhvers
konar mikilmennahrúgu. Og þó fólk
leggist svo lágt að skella sér með í
hrúguna er ekkert víst að það verði
„valið“ til að fá að fara inn. Þetta
er ekki lengur spurning um að vera
frekur, heldur hver er frekastur af
þeim freku! Öllum er sama um alla
aðra nema sjálfan sig. Ef maður er
á endanum svo heppinn að ná inn
með því að fara í heiðarlegu röðina
eftir að hafa horft á allt „mikilvæga
fólkið“ streyma inn þá hefur
maður gengið í gegnum svo mikla
niðurlægingu á síðustu tímum að
það liggur við að maður gráti með
ekka og þakki dyraverðinum fyrir
með ástríðufullum kossi.
Bíóraðirnar eru líka eitthvað sem
ég botna ekkert í. Ef maður hættir
sér á nýja mynd og salurinn er ekki
opnaður strax þá lendir maður
nánast í slagsmálum þegar dyrnar
opnast og troðningurinn hefst.
Til þess að ná sér í góð sæti sko.
Fullorðið fólk gefandi olnbogaskot,
popp út um allt og kókblaut
föt. Hvar er herramennskan og
dömulegheitin? Erum við svona
mikill lýður og skríll að við getum
ekki tekið því rólega og borið
virðingu fyrir náunganum á svona
stundum? Er það í ALVÖRUNNI
svona mikilvægt að komast fyrstur
inn á staði, vera afgreiddur fyrr en
hinn eða ná sér í sæti? Það virðist
aldrei gilda sú eðlilega regla að sá
sem komi fyrst gangi fyrir.
Reyndar þegar ég spái í það
ætti ég kannski ekkert að vera að
kvarta yfir þessu. Ég mun allavega
ekki þora það þegar ég er stödd í
enn einni blóðugri röðinni, ég vil
ekki hætta á að það verði bitið af
mér eyrað!