Fréttablaðið - 14.10.2007, Page 12

Hafið þið hist áður? Hver er ykkar
fyrsta minning um hvor aðra?
Heiða: Nei, ég held ekki.
Sigrún: Við höfum aldrei talað
saman.
Heiða: Við höfum kannski verið í
sama partíinu einhvern tímann.
Sigrún: Já, ég hef oft séð þig – úti í
horni.
Heiða: Annars held ég að enginn
muni ekki eftir Sigrúnu sem var
ekki fæddur þarna í kringum fiðlu-
kaupin 1992. Ég held að það hafi
verið í fyrsta skipti sem maður
heyrir þetta nafn: Sigrún Eðvalds-
dóttir.
Sigrún: Ég man fyrst eftir Heiðu
þegar hún var með stutta hárið.
Hanakambinn. Þá var hún svo mikið
í blöðunum og var þá Heiða í Unun.
En hvernig finnst þér annars að
vera alltaf Heiða í Unun?
Heiða: Ég gekk í gegnum eitthvað
smá gremjutímabil sem varði í ein-
hverjar þrjár vikur en ég er alveg
hætt að kippa mér upp við það.
Nú er deilan í kringum brottrekstur
Randvers úr Spaugstofunni að
sjatna. Snerti það ykkur að Randver
var rekinn? Hver er eftirminnileg-
asti karakter Spaugstofunnar fyrr og
síðar? Ef þið fengjuð það verkefni að
fastráða einhvern einstakling úr
þjóðfélaginu í Spaugstofuna, hvern
mynduð þið ráða?
Sigrún: Mér fannst allt saman í
kringum brottreksturinn bara mjög
leiðinlegt.
Heiða: Ég er alveg á hinni skoðun-
inni. Mér var nákvæmlega sama
enda horfi ég ekki á Spaugstofuna.
Hefði þetta verið drama sem hefði
snúist um það að Jón Gnarr hefði
verið rekinn úr Fóstbræðrum hefði
ég tekið málið mjög nærri mér. Ég
held ég hafi að vísu horft á Spaug-
stofuna fyrsta árið sem hún var
starfrækt, hét það ekki 89 af stöð-
inni?
Sigrún: Jú, eitthvað slíkt. Ég reyni
að horfa á Spaugstofuna og þeir eru
auðvitað misferskir. Ég man alveg
eftir því að hafa einhvern tímann
orðið leið á þeim. En svo er svo
gaman að sjá þegar þeim tekst vel
upp. Jesúbrandarinn eftir símaaug-
lýsinguna um daginn var til dæmis
ofboðslega fyndinn.
Heiða: En eftirminnilegasti karakt-
erinn? Má ég nefna karakterinn sem
mér finnst minnst skemmtilegur?
Það er þá litli gaurinn þarna í ryk-
frakkanum sem segir alltaf þarna
ma, ma, ma, ma, ... Guð minn góður
hvað hann er hræðilegur.
Sigrún: Já, þessi sem er alltaf á
hjánum. Ég er hrifnust af Kristjáni
heiti ég Ólafsson.
Heiða: Ég myndi ráða Hugleik Dags-
son til að taka við Spaugstofunni.
Hann myndi örugglega stokka vel
upp í öllu, reka flesta og breyta
Spaugstofunni.
Sigrún: Ég myndi ráða Helgu Brögu.
Mér finnst hún brjálæðislega
skemmtileg.
Íslendingum hefur alltaf þótt gaman
að flokka fólk í einhverja hópa.
Þannig er hjörðinni smalað undir
einhver yfirheiti svo sem
krútt,hnakkar og svo framvegis.
Hafið þið einhvern tímann orðið
varar við það að vera settar í ein-
hverja sérstaka grúppu?
Heiða: Já, já. Ég hef tilheyrt mörg-
um mismunandi hópum á mismun-
andi tímabilum ævinnar. Ég hef
verið gothari og svo hef ég verið
pönkari. Er maður svo ekki bara í
einhverri listamannabóhemaklík-
unni? Mig langar allavega ofboðs-
lega mikið að tilheyra þeirri kreðsu
– að fólk horfi á mig og hugsi: Já,
þarna fer bóhem – mikill.
Sigrún: Þeir sem eru í klassískri
tónlist eru auðvitað alltaf flokkaðir
í sömu deild. Maður tekur alveg
eftir því. Einu sinni las ég að ég
væri af krúttkynslóðinni en mér
finnst ég samt varla geta talist
krútt í dag. Komin á ákveðinn aldur
og svona. Ég held til dæmis að
Sigur Rósar-gæjarnir séu svona tíu
árum yngri en ég. Og þeir eru pott-
þétt krúttkynslóð. En mig langaði
alltaf að vera pönkari.
Heiða: Varstu það ekki?
Sigrún: Það er svolítið erfitt að vera
klassískur fiðluleikar og pönkari
um leið. Uppreisnin hjá mér braust
því út í toppnum. Ég broddaklippti
toppinn og var með sítt hár. Svo var
ég alltaf með gel í honum. Þetta var
1984 þegar ég bjó erlendis og stund-
aði nám í virtum tónlistarháskóla.
Svo skammaðist ég mín svo mikið
þegar kennarinn ætlaði að klappa
mér á kollinn og lenti á gelveggn-
um. En hvað það varðar að vera
kölluð krútt þá skildi ég alveg hvað-
an það kom. Það er eitthvað ákveð-
ið í fasi mínu – eitthvað svona „tíhí-
hí“.
Frá krúttum og pönkurum í forset-
ann. Hvernig líst ykkur á Ólaf Ragn-
ar í sextán ár í embætti? Ef þið yrðuð
að velja einhvern einn tveir og nú í
það embætti, hvern mynduð þið
velja?
Sigrún: Mér þykja sextán ár of lang-
ur tími. Held það sé kominn tími á
breytingar. Það þarf að hrista upp í
þessu af og til.
Heiða: Ólafur Ragnar er búinn að
standa sig mjög vel. En ég segi eins
og Sigrún, það þarf að breyta til. Dr.
Gunni var að stinga upp á Ómari
Ragnarssyni sem næsta forseta. Ég
held það sé ekki slæm hugmynd.
Ómar hefur ansi margt sem opinber
fígúra þarf að hafa. Þar má nefna
hæfileikann til að ná til hópsins,
góða frásagnargáfu og svo veit hann
ótrúlega mikið um íslenska náttúru.
Forsetinn þarf að vera gaurinn sem
getur talað fallega um land og þjóð.
Sigrún: Það kemur einhvern veginn
enginn til mín þegar ég hugsa hver
ætti að vera næsti forseti. Mér
finnst forsetinn líka þurfa að vera
hlutlaus og það er svo erfitt.
Heiða: Já, ég held að Ómar kunni
alveg að vera hlutlaus þegar kemur
að þessu.
Ef þú Heiða, hétir og værir Sigrún
Eðvaldsdóttir í einn dag – hvernig
myndirðu mæta til fara á fínustu
sinfóníutónleika Íslandssögunnar?
En þú Sigrún, ef þú hétir Heiða í einn
dag – með hvaða rokkara værirðu
helst til í að spila? Hvaða hljóðfæri í
sinfóníuhljómsveitinni sérðu Heiðu
fyrir þér spila á, Sigrún? Og hvaða
hárgreiðslu myndirðu setja í Sigrúnu
fyrir rokktónleika, Heiða?
Heiða: Ég myndi biðja einhvern um
að hanna á mig ljósblátt fjaðradress,
skósítt. Svo hefði ég fjaðraskúf á
hausnum og uppsett hár. Blái litur-
inn myndi fara þér mjög vel, Sig-
rún.
Sigrún: Ég myndi rokka með Mick
Jagger væri ég Heiða. Ég held hann
sé nefnilega svolítið skemmtilegur.
Ég var að vísu eitthvað að spá í Rod
Stewart.
Heiða: Vá, ég er fegin að þú valdir
Mick Jagger en ekki Rod Stewart.
Hann er samt alveg góður söngvari
en ég held að Jagger sé mun
skemmtilegri félagsskapur, og ekki
eins halló.
Sigrún: En ætti ég að setja Heiðu á
eitthvert hljóðfæri í sinfóníuhljóm-
sveitinni þá held ég að ég sjái hana
strax fyrir mér á celesta, það er
ekki píanó heldur hálfgert hljóm-
borð með bjölluhljómi.
Heiða: Vá, æðislegt. Vantar svoleið-
is í sinfóníuhljómsveitina?
Sigrún: Nei. En spilarðu á hljóm-
borð?
Heiða: Ég get alveg gert það. En
ókei, hvaða hárgreiðslu myndi ég
setja í Sigrúnu fyrir rokktónleika?
Hvað væri hún að fara að spila á?
Já, ókei, fiðluna sína. Ég held það
þyrfti svolítið mótvægi við tónlist-
ina þannig að ef þetta væri mjög
þungt rokk myndi ég setja alveg
fullt af fléttum. Þannig að hárið
myndi rísa upp þegar hún væri að
spila á fiðluna sína. Það væri mjög
fallegt.
Að Íslendingnum og þjóðarsálinni.
Hvernig kemur hinn dæmigerði
Íslendingur ykkur fyrir sjónir?
Hvaða opinberu persónu, sem þið
þekkið ekki, mynduð þið velja til að
leigja herbergi í forstofunni hjá
ykkur, ættuð þið engra kosta völ?
Heiða: Ég held oft að ég sé komin
með einhverja hugmynd um
ákveðna þjóðarkaraktera en svo
gerist eitthvað sem skekkir þá
mynd. Það gerðist til dæmis þegar
ég ferðaðist um landið síðastliðið
vor og það kom mér mjög á óvart að
ég fann hvergi þennan landsbyggð-
arbúa sem ég hélt að væri þarna á
hverju strái. Internetið og lággjalda-
flugfélög eru búin að gera heiminn
miklu minni. Íslenska stereótýpan
er sögð vera drykkfelld og sú skoska
nísk. En ætli við séum ekki bara
allskonar.
Sigrún: Já, ég er sammála Heiðu og
er alltaf á móti því að setja fólk í
kassa. En samt stundum sér maður
fólk sem er óvart í einhverjum
ákveðnum kassa. Íslendingar á flug-
völlum skera sig til að mynda alltaf
úr með fasi sínu og látum. Það er
ákveðin stereótýpa sem ég tengi
sjálfa mig alltaf við og það er sjóar-
atýpan. Þeir hafa ákveðið fas sem
mér finnst ég sjálf hafa og alltaf
þegar ég segi brandara finnst mér
ég fara í einhvern sjómannsgír. Og
ég kann ofboðslega vel við sjómenn
– þeir segja alltaf það sem þeir
meina, þeir þora að stríða og eru
mjög hressandi. Hreinir og beinir
og röff.
Heiða: Þarna erum við líka komnar
að eiginleika sem ég held að flestir
Íslendingar hafi en það er vinnu-
semi. Það er alltaf verið að tala um
hvað við höfum það gott en í raun-
inni er málið bara það að við vinnum
eins og skepnur. Við náum að halda
uppi lífsstíl okkar með því að vinna
myrkranna á milli. En þú spyrð um
leigjanda. Mér finnst myndlistar-
fólk mjög spennandi kostur þar sem
því fylgir svo mikið skapandi dót.
Leikari myndi ekki hafa jafn mikið
af slíku í eftirdragi. Dót myndlistar-
manns myndi gera íbúðina mína
miklu skemmtilegri. Held hann Ási,
Ásmundur Ásmundsson, yrði fyrir
valinu.
Sigrún: Ef ég yrði, væri ég alveg til
í að leigja Ingibjörgu Sólrúnu. Ég
myndi treysta henni mjög vel og ég
held hún yrði ekki með neitt vesen
eða stæla. Ég hugsa að það gæti
orðið mjög þægilegt fyrirkomulag.
Heiða: Mér finnst mig nefnilega
vanta svolítið meira vesen. Ég vil
ekki hafa það of þægilegt.
Sigrún: Já, í hvaða stjörnumerki
ertu?
Heiða: Ég er vatnsberi, vilja þeir
vesen?
Sigrún: Já, er það ekki. Ég er stein-
geit og heima hjá mér þarf ég að
hafa allt í góðum ramma.
Að lokum. Ef þið mættuð bæta inn
einni spurningu í viðtalið, handa
hvor annarri, hver yrði spurningin
og hvert yrði svarið?
Sigrún: Trúir þú á engla, Heiða?
Heiða: Nei, ég trúi ekki á engla. En
ég trúi á guð þótt ég haldi ekki að
við breytumst í engla. Ég held það
sé til gott fólk og svo ekki alveg eins
gott fólk í þessu lífi. Svo má vera að
besta fólkið í þessu lífi sé hálfgerðir
englar. En það er allavega ekki dáið
fólk sem kemur aftur með vængi.
Ókei, ég er með spurningu fyrir þig.
Hefurðu einhvern tíma prófað að
láta fiðluna þína í gegnum overdri-
ve pedal?
Sigrún: Hvað er það?
Heiða: Það bjagar hljóðið, Magga
Stína hefur gert það.
Sigrún: Já vá, nei ég hef ekki gert
það. Ég er svo hrikalega hefðbund-
in.
Einu sinni las ég að ég væri af krúttkynslóðinni en mér
finnst ég samt varla geta talist krútt í dag. Komin á ákveð-
inn aldur og svona. Ég held til dæmis að Sigur Rósar-gæj-
arnir séu svona tíu árum yngri en ég. Og þeir eru pottþétt
krúttkynslóð.
Bóhem og sjóari
Sigrúnu Eðvaldsdóttir finnst hún of gömul til að vera kölluð krútt. Heiðu Eiríksdóttur er alveg sama þótt hún heiti Heiða í
Unun en vill aftur á móti að samborgarar hér í bæ kalli sig bóhem. Júlía Margrét Alexandersdóttir ræddi við tónlistarkonurnar
um forsetaefni og fræga leigjendur.