Fréttablaðið - 17.10.2007, Qupperneq 30

MARKAÐURINN 17. OKTÓBER 2007 MIÐVIKUDAGUR14
F Y R S T O G S Í Ð A S T
Halla Guðrún Mixa, fram-
kvæmdastjóri hönnunarsviðs
auglýsingastofunnar Pipars,
veit fátt skemmtilegra en að
dansa hipphopp. Í þrjár vikur
í mánuði býr hún í Belfast og
stundar vinnu sína þaðan. Þar
dansar hún líka hipphopp af
miklum eldmóð, tvisvar í viku
á námskeiði og daglega heima
á stofugólfinu. „Það er virki-
lega verið að djöflast á gólf-
inu. Þetta er kannski ekkert sér-
staklega virðulegur dans fyrir
39 ára konu. Þess vegna finnst
mér þetta kannski svona ótrú-
lega gaman,“ segir Halla.
Hipphopp er heldur ekki fyrir
allar 39 ára konur. Það þýðir
lítið að ætla að reyna við það,
sé maður í slöku formi. „Þjálf-
unin í þessu er ótrúleg. Ég er
alveg búin á því eftir upphitun.
Þá er klukkutími og korter eftir
af stífum dansi. Ég þarf að fara
í ræktina á milli tíma, bara til að
halda mér í formi svo að ég geti
haldið út námskeiðið.“
Halla er gömul fimleikastelpa
og hefur því reynsluna af því að
leggja spor og rútínur á minnið.
„Þrátt fyrir það er ég stundum
alveg úti að aka. Ég þarf stöðugt
að vera að æfa mig heima til að
halda í við kennarann. Svo er
svo mikill hraði í þessu.“
Hún leiddist út á braut
hipphoppsins fyrir tilviljun. „Ég
hafði áður prófað aðrar dan-
stegundir, eins og salsa. En
núna langaði mig að prófa eitt-
hvað virkilega hipp og kúl. Hipp-
hoppið lá beinast við.“
Dagsdaglega er Halla fremur
snyrtileg til fara og kurteis. Hún
mætir hins vegar á námskeiðin
í karakter klædd víðum fötum.
„Það er hallærislegt að mæta
í silfursanseruðum og sætum
dansbúningi á hipphoppæfingu.
Fyrir utan það að maður er sí-
fellt að stökkva upp og niður
af hnjánum. Maður eyðileggur
bara fínu fötin sín!“ - hhs
Dansar hipphopp í Belfast
yrir nokkrum árum voru vínsafnarar sjald-
séðir á Íslandi. Þetta hefur breyst hratt og í
dag hefur fjöldi fólks það að tómstundaiðju
að koma sér upp góðu vínsafni. Þeim fjölg-
ar líka sem hafa tekið áhugamálið skrefinu
lengra og komið sér upp sérútbúnum hita- og raka-
stýrðum vínkjöllurum til að tryggja bestu geymslu
gersemanna. Tilgangurinn er misjafn. Sumir líta á
söfnunina sem góða langtímafjárfestingu. Aðrir eru
einfaldlega lífsnautnamenn og vilja hafa úr nógu
að velja þegar þorstinn kallar eða góða gesti ber að
garði.
Fyrir um fjórum árum stofnuðu þau Arnar Bjarna-
son og Rakel Halldórsdóttir fyrirtæki utan um inn-
flutning á sínum helstu áhugamálum − gæðavínum
og -mat. Fyrirtækið fékk nafn við hæfi og heitir Vín
og matur. Hjónin höfðu verið búsett bæði í Banda-
ríkjunum og Ítalíu, þar sem þau höfðu lært listina að
þekkja og kunna að meta góð vín. „Við tókum strax
þá stefnu að flytja bara inn vín sem okkur þykja góð.
Þetta eru vín sem fólk kaupir til að geyma í nokkur
ár og eru fulltrúar þess besta sem völ er á. En einnig
flytjum við inn ódýrari vín. Eina skilyrðið sem við
setjum er að þau séu sérstök,“ segir Arnar.
Hjá Víni og mat hefur aðaláherslan verið lögð
á ítölsk vín. Þau koma þó alls staðar að. „Íslenski
markaðurinn er of lítill fyrir mikla sérhæfingu,“
segir Arnar. „Svo er vínflóran svo spennandi í heild
sinni að við viljum ekki binda okkur við eitt svæði.
Nýjasta viðbótin er vín frá framleiðanda í Búrg-
úndí-héraði í Frakklandi. „Við höfum frekar farið
þá leið að kaupa sérstök vín heldur en að skipta við
risafyrirtæki með stór vörumerki. Framleiðandinn
í Búrgúndí er með tuttugu til þrjátíu tegundir. Við
fáum þá jafnvel ekki nema tuttugu til þrjátíu flöskur
af hverri tegund.“
Allt annar Arnar, Arnar Sigurðsson, tilheyrir síðar-
nefndum flokki safnara. Þeim sem safna fyrst og
fremst fyrir sjálfa sig og sína. Um nokkurra ára
skeið hefur hann verslað beint við erlenda heildsala
og flutt vín hingað til lands. „Ég er lífsnautnamaður
bæði á mat og vín. Ég kaupi bæði hversdagsvín til
að hafa með kvöldmatnum og fínni vín fyrir sér-
stök tækifæri. Það eru 365 dagar í árinu, svo maður
tali nú ekki um allar veislurnar og afmælin. Það fara
nokkrar vínflöskur í viku hverri og þetta er fljótt að
borga sig.“ Hann segir ekki hlaupið að því að fá góð
vín á Íslandi. „Áhugafólki um vín fer fjölgandi en
veitingastaðir hér á landi hafa verið svolítið á eftir
þessari þróun. Fá veitingahús hafa almennilegan vín-
lager hér. Vínáhugamenn fá ekki merkileg vín, nema
þá helst á Holtinu.“
Víninu safnar Arnar upp á þar til gerðu frísvæði
í Bretlandi þar sem „eru engin miðaldahöft á versl-
un eins og á Íslandi“. Hann flytur svo hingað til lands
eitt og eitt bretti í einu. Á hverju bretti eru um fimm
hundruð flöskur.
Arnar verslar við erlendu heildsalana af því það er
hagstæðara en ekki síður af því að lögum samkvæmt
má hann ekki versla við þá íslensku. „Hér ríkir einok-
unarréttur á smásölu á áfengi en ekki á innflutningi.
Það er öllum frjálst að flytja inn vín og borga af því
toll og virðisaukaskatt. ÁTVR kemur þar hvergi ná-
lægt. Ég má því ekki versla beint við íslenska heild-
sala á meðan mér er frjálst að versla við kollega
þeirra í útlöndum. Þetta afhjúpar náttúrlega fárán-
leika þessa fyrirkomulags. Ég bíð spenntur eftir því
að þessar afgreiðslustofnanir ríkisins hverfi og ein-
hver eldheitur vínáhugamaður opni hér búð með al-
mennilegum vínum.“
Arnar gerir þó ekki ráð fyrir að hætta að kaupa
vínin að utan, jafnvel þótt einokuninni yrði aflétt.
Til þess hefur hann komið sér upp of persónulegum
smekk. Yfirleitt kaupir hann kassa af hverri tegund,
auk þess sem hann kaupir alla árganga af völdum
tegundum. „Ég fylgist vel með umfjöllunum fagaðila,
í tímaritum, fréttabréfum og á netinu. En ég kaupi
fyrst og fremst frönsk vín frá Bordeaux og Búrg-
úndí-héruðunum, oftar en ekki frá sömu framleið-
endunum, ár eftir ár.“
Vínsöfnurum fjölgar
Arnar Bjarnason og Arnar Sigurðsson versla báðir með gæðavín, hvor á sínum
forsendum. Hólmfríður Helga Sigurðardóttir talaði við nafnana um ástríðuna.
F R Í S T U N D I N
D A G U R Í L Í F I . . .
Gísla Reynissonar, forstjóra Nordic Partners
Gísli Reynisson er forstjóri og meirihlutaeigandi fjárfestingarfélagsins
Nordic Partners. Félagið er umsvifamikið í Eystrasaltsríkjunum, sérstak-
lega í Lettlandi, og í Danmörku. Höfuðstöðvar félagsins eru þó hér á
landi, í stórglæsilegu húsi á Suðurgötu 10 í miðbæ Reykjavíkur. Nordic
Partners skaust fram á sjónarsviðið þegar félagið keypti danska hótelk-
eðju í september síðastliðnum. Með í kaupunum fylgdi meðal annars eitt
af þjóðarstoltum Dana, glæsihótelið D‘Angleterre í Kaupmannahöfn.
06.15
Sest með kaffið fyrir framan tölvuna, fer í gegnum tölvupósta og
skipulegg verkefni dagsins.
07.00
Ríf afkvæmin á fætur, gef þeim morgunmat og kem þeim af stað
í skólann.
08.15
Mættur til vinnu. Við tekur sólríkur mánudagur þar sem nauð-
synlegt er að draga niður gluggatjöldin til að geta einbeitt sér. En
það er gott að hafa ekki rigninguna lemjandi á gluggann. Tek til
við að svara tölvupóstum, lesa greinargerðir og skýrslur og rýna
í tölur.
14.00
Ranka við mér klukkan tvö við gaulandi garnir. Þá hafði ég ekki
einu sinni fengið morgunmat. Skýst út í bakarí og kaupi smurt
brauð. Held áfram að sinna vinnusímtölum úr bílnum.
14.15
Aftur lagst yfir skýrslurnar, greinargerðirnar og tölurnar. Fundað
með samstarfsmönnum.
17.30
„Pabbi, hvað er í matinn?“ spyr dóttir mín í símanum. Þá er að
drífa sig heim að elda. Ég elda pasta bolognese eftir hennar
smekk. Við pottana horfi ég á fréttir og Kastljós. Umræður dags-
ins snúast um miklu meiri orkubolta en sjálfan mig.
20.30
Sest aftur með kaffibollann við tölvuna. Sendi tölvupósta til
þeirra í Lettlandi sem fara af stað þremur tímum á undan mér í
fyrramálið. Erilsamur en góður dagur er að baki.
Hringdu í síma
ef blaðið berst ekki