Tíminn - 28.06.1981, Blaðsíða 22

Sunnudagur 28. júni 1981

b ■
ií wm.
mm

■ ■
% :
' ■-:-■■
s . •

:m ' :
.• xC v ’ ':'• ' ' •. ••' • :.

í síðustu viku hófst hér í blaðinu sagan af Chris
Costner Sizemore, „Evu". Hún fæddist árið 1927 í
Syðri Karólínu í Bandarikjunum, var fjörmikiii
krakki og greindur, en snemma fór að bera á alvar-
legum bresti í sálarlíf i hennar. Hún var ósköp ung
þegar hún þurfti að horfast i augu við dauðann,
ósköp ung þegar hún varð fyrir hverjum vonbrigð-
unum á fætur öðrum. Það er ekki vitað nákvæm-
lega hvaðgerðisten persónuleiki hennar náði aldrei
að mótast: þess í stað þroskuðust mismunandi eig-
inleikar hennar útaf fyrir sig og úr urðu ólíkar per-
sónur. Hún vissi það ekki sjálf, hún vissi bara að
hún missti stundum minnið og var svo sökuð um að
hafa qert hina ótrúleaustu hluti sem hún kannaðist
ekki við. Staðnað og agað samfélagið í Syðri Karó-
línu megnaði ekki að hjálpa henni og henni fór sí-
versnandi. Nýjar persónur komu og fóru en Chris
sjálf hvarf algerlega. Hún leyndist einhvers staðar
i undirdjúpum hugar síns en aðrir fóru með stjórn á
yfirborðinu. Ekki bætti úr skák að hún lenti í slag-
togi með manni sem misþyrmdi henni hvað eftir
annað og niðurlægði hana kynferðislega á hinn
hrottalegasta hátt. Það var síðasti naglinn í líkkistu
Chris — i bili að minnsta kosti. Það var einhver
skel: feimin, hlédræg, sihrædd, sem tók við og gift-
ist Ralph White og eignaðist með honum dóttur.
Ralph var hinn versti durtur, leit á konu sina sem
eldavél og hjásvæfu einu sinni í viku. Þegar hún
varð ófrísk i annað sinn fylltist hún mikilli skelf-
ingu — nú myndi eitthvað hroðalegt gerast, Ralph
sem var þrátt fyrir allt eina stoð hennar og stytta
myndi fara. Og hann fór út á fyllerí þegar hún hafði
grátbeðið hann um að vera hjá sér og þá missti hún
fóstrið. Henni fór að blæða og hún var að sökkva
niður i myrkrið þegar hún heyrði allt í einu rödd,
ekki sina eigin rödd en þó óhugnanlega nærri sér.
Röddin sagði: „Gerðu eitthvað! Gerðu eitthvað!
Annars deyjum við báðar!" Við báðar....
■ Og Chris White hlýddi rödd-
inni, sljó og dösuö: hiin reif sig
ippilr blóöi sfnu meöan dóttirin
Taffy horföi dauöskelkuö á. Og
Chris White hélt áfram dauflegri
tilveru sinni f dauflegri, fátæk-
legri fbUöinni meö dauflega, til-
litslausa manninum sinum. Hún
haföi þolaö þetta illa áöur en nU
var hUnaö sturlast: einmittaf þvi
aö hUn hélt aö hún væri aö sturl-
ast. Hún heyröi alltaf I röddinni
öðruhvoru — þetta var hæðnisleg
rödd sem skipaði henni hvaö eftir
annaö fyrir: sagöi henni aö drifa
sig nú i aö gefa þennan helvitis
leiöindafýr, Ralph White, uppá
bátinn og svo framvegis. En
Chris White gerði þaö ekki, hún
liföi sinu tilbreytingarlausa lifi
sem var óðum aö hrynja til
grunna. Stundum fékk hún ógur-
legan höfuöverk, svima og siöan
missti hún minniö, þegar hún
fékk þaö aftur réöist Ralph á
hana og ásakaöi hana fyrir aö
hafa keyptsér finan og dýran kjól
sem hún kannaöist ekkert viö og
haföi aldrei séö áöur nema i búö-
argluggum.
Stundum fékk röddin hana til aö
gera skrýtna hluti. Þau sátu einu
sinni aö snæðingi, White-hjónin,
þegar röddin skaut allt i einu upp
kollinum.
„Togaöu i borödúkinn og
skelltu þessu matardrasli yfir
skepnuna!”
Og Chris White hlýddi ósjálfrátt
og Ralph fékk yfir sig allan borð-
búnaðinn og matinn. Hann varð
vitlaus.
„Djöfullin sjálfur! Hvað hefur
komið fyrir þig!”
,,Æ, fyrirgefðu Ralph,” bað
Chris Wtóte, „ég veit ekki hvaö
hljóp eiginlega I mig.”
„Komdu ekki nálægt mér. Þú
er t búin að missa vitið,” sagði
Ralph White og flýtti sér burt frá
konu sinni. Röddin óskaöi henni
til hamingju.
,,NU varstu góö stúlka. Þetta
sýnir fíflinu hvað okkur finnst um
hann.”
Stundum voru afskipti raddar-
innarbeinlinis óttaleg. Mary Elen
Sain, frænka Chris og eina vin-
kona hennar frá bernskunni, bauð
henni einu sinni til sin. HUn var
háskólagengin og var viö kennslu
i noröurhluta Syöri Karólinu svo
hUn sendi Chris bréf. Svo kom
hún akandi og náöi i hana. Chris
sagöi aö Ralph væri I burtu en
Taffy væri hjá afa sinum og
ömmu Zueline og Acie. Þær fóru
norður en Mary Elen sem nú var
farin aö kalla sig aöeins Elen
komst fljótt aö raun um þaö aö
þessi Chris var ekki sú Chris sem
hún kannaðist viö. Hún blaöraöi
stööugt um ekki neitt, svaf illa
eða ekkert og þá sjaldan hún
blundaöi þá engdist hún öll til og
frá, andvarpaöi og stundi en hló
stundum upphátt, glaölegum og
áhyggjulausum hlátri. Þaö komst
upp um allt saman þegar Ralph
White birtist allt i einu meöTaffy
á handleggnum. Þegar Chris sá
þau féll hún f yfirliö og þegar hún
rankaöi viö sér haföi hún ekki
hugmynd um hvaö hún væri aö
gera hjá Elen, né hvað hefði oröiö
um Ralph og Taffy. Þaö var
„röddin” sem haföi fengiö bréfiö
fra Elen og stungiö þvi undan
meðan hún fór með stjórnina yfir
öllum lfkamanum: síðan þegar
Elen kom á bilnum sinum haföi
hún tekiö stjórnina aftur og bara
labbaö Ut frá Ralph og Taffy.
Chris White reyndi aö verjast
röddinni þótt hún heföi litinn
skilningá tilvist hennar og undir-
meövitund hennar greip til sér-
stæös ráðs. Þegar hún fékk höfuö-
verkja- og svimaköst, sem
merktu aö röddin væri á leiöinni
„út”, þá bæði kúkaöi hún og piss-
aði á sig! Þá trylltist röddin —
hún ætlaöi sko ekki aö fara aö
þrífa drulluna upp! Þetta dugöi
nokkrum sinnum en svo lét röddin
þaö ekki hindra sig og þvoöi sjálfa
sig en lét vesalings Chris White
um að þrffa upp gólf og hUsgögn
sem sjaldnast fóru varhluta af
herlegheitunum.
„Hæ dokksi
Loks sáu allir að við svo bUiö
mátti ekki standa. Árum saman
hafði bæöi Chris, Ralph og fjöl-
skylda hennar lokaö augunum
fyrir því aö hún væri alvarlega
sjúk og nU gengu Zueline og Acie i
að Utvega dóttur sinni geölækni.
Þaö var ekki auövelt skref fyrir
pena og stolta Suðurrfkjafólkiö
en það varö aö gerast engu aö siö-
ur. Fyrir valinu varö Dr. Corbett
Thigpen. Hann skildi hvorki upp
né niður i þessum sjúklingi sinum
til að byrja meö, hélt helst aö hún
væri mjög illa þunglynd (sem
Chris White auövitað var) eöa þá
hún væri meö snert af geöklofa,
sem ekki var rétt. 1 marga mán-
uði fór Chris White samvisku-
samlega f tima til læknisins en
ekkert virtist ætla aö duga. Svo
geröist skyndilega dálitiö skrýtiö.
Sem Chris White sat á skrifstofu
Thigpen — niburlút, samanrekin
og dauöfeimin einsog hún alltaf
var — þá breyttist. hún allt i einu.
Hún fékk höfuðverkjakast og
svima og furðu lostinn læknirinn
horföi á hana rétta úr sér, augun
fengu glampa og hún sagöi kald-
hæðnislega: ,,Hæ dokksi”.
„H-halló,” sagöi læknirinn og
vissi ekki hvaöan á sig stóö veðr-
ið.
„Gemmér sigarettu,” sagði
hún ákveðið. Dr. Corbett Thigpen
gaf henni sigarettu en spuröi svo
tókandi: „Hver ert þú?”
,,Ég er ég,” sagði konan i stóln-
um óþolinmóð.
,,0g hvað heitirðu?”
„Ég heiti Chris Costner.”
„Afhverju notaröu fööurnafniö
þitt en ekki Chris White?”
Konan slétti úr pilsinu sinu og
togaöi það dálftiö hærra uppá fót-
leggina. „Af þvi að Chris White er
hiín.”
Nú varð Thigpen ekki um sel.
Hann var farið að gruna hvaö
væri að: tvfskiptur, eöa marg-
skiptur, persónuleiki. Hann hljóp
og náöi f félaga sinn, Dr. Hervey
Cleckley. Cleckley fór inná skrif-
stofu hans og lagði nokkrar
spurningar fyrir konuna sem sat i
stólnum.
„Hvernig líöur þér, frú White?”
„Ég er sko engin frú White! Ég
er ungfrú Costner.”
„Af hverju notarðu það nafn?”
„Af þvi' ég er ekki gift þessu
andskotans fifli. Hún er gift hon-
um. Ég er jómfrú. Ég hef aldrei
gifst og ég æ tla aldrei aö giftast! ”
„En barnið?” spuröi Thigpen.
„Þetta er ekki mitt barn. Þetta
er barnið hennar.”
„En þaö kom úr þinum lik-
ama.”
„Þaö getur vel verið en þaö var
diki ég.”
„Getum við fengiö aö tala við
Chris White?”
„Sjálfsagt,” sagöi konan og
augun lokuðust, hún greip um
höfuö sér og þegar augun opnuð-
ust aftur voru það óttaslegin augu
Chris White sem horföu á lækn-
ana tvo.
Þetta var upphafið. Chris fór á
næstu mánuöum til læknanna
hvað eftir annab en þeir treystu
sér ekki til aö segja hennihvað
væri aö fyrren þeir væru alveg
vissir. A meöan hrakaði henni
stööugt. Chris Costner var farin
að gera Chris White lifið verulega
erfitt. Hún kom og fór að vild
sinni án þess aö Chris heföi hug-
mynd um meðan Chris Costner
vissi allt um þaö hvað Chris White
tók sér fyrir hendur. Einu sinni
kom Chris Costner út meðan
Chris White var að þvo glugga-
rúöur og byrjaði þegar i staö aö
nöldra viö Ralph. Taffy litla dótt-
irin, varö hrædd viö breytinguna
á móður sinni og fór að gráta.