Tíminn - 01.08.1982, Blaðsíða 24

SUNNUDAGUR 1. ÁGÚST 1982
24
nútfminni
(Jmsjón Friörik Indriöason og Viðar Karlsson
THE ALAN PARSONS PROJECT
Bairnson (gítar), David Paton (bassi),
og Stuart Tosh (trommur). Hann var þó
aðeins á þessum tveimur plötum og við
sæti hans tók Stuart Elliott sem áður var
með Steve Harley í Cockney Rebel og
er einnig á nýjustu plötu Björgvins
Halldórssonar, Á hverju kvöldi. Söngv-
arar eru eins og áður ýmsir s.s. Steve
Harley, Allan Clarke og í fyrsta en ekki
síðasta skipti á prójektsplötu uppáhalds-
söngvari Parsons Lenny Zakatek söngv-
ari hljómsveitarinnar Gonzales. I Robot
er léttari plata heldur en Tales... og sem
betur fer ekki eins mikið um ofhlaðna
strengi og kóra. Þetta var fyrsta plata
þeirra sem sló verulega í gegn.
Stöðnun
Strax í upphafi tók að gæta svolítillar
stöðnunar í tónlist prójektsins. Gæti það
stafað af því t.d. að alltaf eru sömu
hljóðfæraleikarar notaðir en sennilegra
er þó um hugmyndaleysi að ræða.
Breiðskífan Pyramid kom út 1978.
Hún er samfellt verk cins'og fyrri og
reyndar síðari breiðskífurnar og fjallar
um eins og nafnið bendir til pýramídana
og alla mystíkina í sambandi við þá. Það
má eiginlega segja að hún (þ.e. skífan)
sé Iokapunkturinn í þróun prójektsins
því næstu skífur þ.e. Eve sem út kom
1979 og fjallar um konur og samskipti
þeirra, The Turn Of A Friendly Card
sem út kom 1980 og fjallar um leiki, spil
og örlögin og svo sú nýjasta Eye In The
Sky sem kom á markað nú nýlega, eru
allar eins ef svo mætti segja. Nú megið
þið ekki taka þessu þannig að þær séu
eitthvað slæmar öðru nær. Allt eru þetta
að mínu áliti mjög góðar plötur. Það
væri þá kannski helst cva. Hún fær nú
lang sjaldnast að komast á fóninn. Ekki
það að henni líði neitt illa í hillunni við
hlið systra sinna. ^
The Turn Of A Friendly Card er
stærsta hit prójektsins ef ég má sletta
soldið. Það ætti nú að vera í lagi þctta
er ekki Mogginn. Hún var í meira en ár
á vinsældarlistum og tvær smáskífur af
henni Games People Play og Time urðu
einnig mjög vinsælar.
Nýjasta prójekt platan Eye In The
Sky fjallar um þjóðfélag líkt því sem
George Orwell skapaði í skáldsögunni
1984. (Meðal annarra orða. Hvernig
væri að Sjónvarpið leyfði okkur að sjá
þá kvikmynd aftur og endursýndi hana
eitthvert laugardagskvöldið.) En platan
fjallar ekki eingöngu um þetta því hún
kemur einnig inn á drauma, og
sálnaflakk og jafnvel fleira. Mér finnst
þetta alveg ágætis plata. Hún er frekar
róleg og þægileg til hlustunar á
síðkvöldum sérstaklega nú þegar rökkr-
ið verður dekkra og dekkra með hverju
kvöldinu. vika
■ Þið kannist sjálfsagt mörg við The
Alan Parsons Project, cigið jafnvel
einhverja af þcim sex breiðskífum sem
prójektið hefur gcrt. En vitið þið hver
þessi Alan Parsons er? Það er kannski
ekki eins víst. Það má segja aö ferill
þessa Parsons hcfjist árið 1968. Hann
vann þá sem aðstoðarupptökumaður í
Abbey Road stúdíói Bítlanna og
aðstoðaði einmitt við upptökur á
samnefndri plötu þeirra. Eftir upplausn
þeirra starfaði Parsons með Paul
McCartney og Wings og tók t.d. upp
plöturnar Wildlife 1971 og Red Rose
Speedway 1973. Jafnframt því tók hann
upp einar fimm plötur með hljómsvcit-
inni Hollies þar með talin hit-lögin The
Air That I Breath og Hc Ain’t Hcavy,
He’s My Brother. En frægasta plata sem
Parsons tók upp er án efa Dark Side Of
The Moon með Pink Floyd sem út kom
1973. Fyrir upptökur á hcnni var hann
útnefndur til Grammy-verðlauna
(Grammy-verðlaun eru nokkurs konar
Oskars-vcrðlaun í hljómlistar-bransan-
um).
Upptökustjórn
Eftir gerð Dark Side... ákvað Parsons
að snúa sér eingöngu að upptökustjórn
og á árunum 1974 til 1976 stjórnaði hann
meðal annars upptökum fyrir Cockney
Rcbel á plötunum Psychomodo (1974)
og The Best Years Of Our Lives (1975)
- fyrir Pilot á plötunum From Album Of
Same Name (1974) og Second Flight
(1975) - fyrir John Miles á plötunni
Rebel (1975) - fyrir AI Stcwart á
plötunum Modern Times (1975) Year
Of The Cat (1976) og Time Passage
(1978), og fyrir hljómsveitina Ambrosia
á plötunni Somcwhere I've Never
T ravelled (1976) en fyrir hana fékk hann
aftur útncfningu til Grammy-vcrðlauna
þó ekki fengi hann þau heldur í það sinn.
Næsta skrcf fyrir Parsons var að
sjálfsögðu að reyna sjálfur að gera plötu.
Hugmyndin var að vísu komin frá Eric
nokkrum Woolfson sem kalla má hinn
helminginn af prójektinu. Þeir Parsons
og Úlfson kynntust í Abbey Road þar
sem Úlfson vann sem upptökustjóri.
Hann var einnig lagasmiður og samdi
t.d. leiðinlega lagið, sem allir muna
sjálfsagt eftir, Kung Fu Fighting, sem
söngvarinn Carl Douglas gerði mjög
vinsælt árið 1974.
Hrollvekja
Eiríkur Úlfson hafði í kollinum
hugmynd um að gera plötu, sem
byggðist á verkum bandaríska (hroll-
vekju) rithöfundarins Edgar Allan Poe
(1809-1849). Parsons safnaði til þeirra
fjölda hljóðfæraleikara og söngvara.
Aðal uppistaðan var úr hljómsveitunum
Ambrosia og Pilot, en söngvararnir voru
t.d. John Miles og Arthur Brown.
Einn er þó náungi sem ekki má sleppa
þegar rætt er um prójcktið, en það er
Andrew Powell, sem sér um strengja-
og kórútsetningar og stjórn. Hann er
tónlistarmenntaður frá Kings Collegc í
Cambridge og hefur unnið með tón-
skáldum allt frá Stockhausen, Boulez og
Ligeti til Donovans, Leo Sayer, Humble
Pie og jafnframt verið á flestum, ef ekki
öllum, plötum sem Parsons stjórnaði
upptökum á.
Útkoman úr samstarfi þessara þriggja
félaga var breiðskífan Tales of Mystery
And Imagination - Edgar Allan Poe,
sem sá dagsins ljós um mitt ár 1976. í
gamla daga fannst mér þessi plata ofsa
góð, en nú þegar ég hlusta á hana, (NB.
eftir að hafa heyrt allar hinar fimm),
finnst mér hún vera soldið ofhlaðin -
sérstakiega af strengjum og kórum.
Næsta breiðskífa prójektsins I Robot
kom út ári síðar. Hún fjallar um það
þegar vélar taka yfir heiminn og um fall
mannkynsins fyrir þeim. Hljóðfæraleik-
arar á þessari plötu og reyndar öllum
eftir hana fyrir utan smábreytingar, eru
fyrrverandi meðlimir Pilot þeir Ian
STÆRSTA BIFREIÐASTÖÐ BORGA^