Tíminn - 15.08.1982, Blaðsíða 5

mmm.
SUNNUDAGUR 15. AGUST 1982
Mmœsæm
TÍMINN_

13
SUNNUDAGUR 15. ÁGÚST 1982
jiækifíeriii sköpubust fyrir
ilviiianir • ekki samleik
9 liísins. .sUnd-irtend skildu iöln 0=0 í gærkvöldi
I
Iþróttir
13
12
fÞRÓTTIR
TÍMINN
ÞHBTJPBAGirg 10. ágOsl :
England vann
jjlDmm framlína ísl.
. u _l a«rkvöldi h.föi islemka landsliðiö i
Re¥rk'*V "l. mÖ9Ul.ika á .0 vinna sinn ». I.ndsl.ikí-
SPV u' , jrska áhugamannalandsl.ö.nu
u»8 skki - »il t>®» voru sóknarmenn okkar |
’"4:r •“ ' •l.táiru ó,.l r-kifaari .il aö skora m.rk '
„rn uröu .il fyrir .ilvili.nir, en ekki
alllaf bog.li.lin. irsk. liöiö var ekki upp . m»rga
' óh^. >ö fullyröa. aö f.ö sé ei.lhver, v.kas.a
" .ikiö hefur hér. b.ss vegna var synd.
0:0, þvi að það er svo sjaldan.
ling Sundsam'
illað um þau
°g kom m.
fai'i fram f
izf við, að '
'S'ingamf
■ Krlíng
lrmaðu
ss fr?
órn vT
Só)
i garfcvöldi 1 :0
föi hftppnin* rr»ö sér gegn
itfspyrnu i g.rkvöldi og sigr-
ann v.r Fr.m b.ri .Silinn og
ll.rh.lmingi KR. En það eru
,r KR m.8 b»ði s.igin og m«.
k*um Rvikurm.is..r.,ign, .n
moö 7 s.ig.
koraði Ell.rf Schr.m úr vi,.
dómeri d»mdi r4ttil#g«, þ°9ar
Sur Fr.m, br* sinum fyrrver
linssyni, s«n v.r kominn i
|sem hafnaSi i stöní bafl
preinileRt aS knötturinn vildi ekkt j
i nertö’ i
KK átti sin tækifxri. cn þau
voru ckki cins mbrs nc h:cttu\e2^,
Hrttulegasta tækifxrift var á
ustu mln. þcgar Baldvin koinst
" rinn Innfyrir. cn Hallkcll mark
vftrflur bjargahi fallcga
slgur KR var mmc “'crn
skuldaflur Fram lók tn-tur og syn.li
iákv*n*ri sóknai' :n bygrö ,
i*t mikiö á splli upp kantan.r cn j
haflan var knótturinn -cmlur Orir ,
KR byggöi hin- •• :.’r m'.kiö upp (
á langsá-ndinguni íra-. m-.nju 3
scm cr mjoR tilvilj.:.i.irkc".:..
knattsþyma I*: tt V-nr .
sigur >inr.. vcrllur KK •« h'.ríaht
I augu rib þaö.
gott og sú knaf.'P.vrna
hcfur »>nt i KvikurninMnu oucir
skam.rt i í'lan !*T--,i \n * *f *,
Bsihranl cr 6g hra-d'lur u:r. »• .•
10 íæri fyrir liömu K.lcrt c. «
vinnandl i írarmarnarstoft i
stóövar margar soknarln’ur 1 >■
vcgar cr skarft Kl’.crts i fr-' '
linunm óíyllt Er ckVI n.*-ta -krci
18 hjá KP FA‘cr.\ ' ,n
herjastoftu «C u bscin •msson.
scm Idkift hcfur mcft .-fti'"
áranan , 1 0"“'. »» ■ ,ra ;
,,réa..l.úlu’ Mrr .; nn' hll e-,li
!. efm - 1". >" ">•’’»
r,,.. *•■• m ,„nnar l.utean'
l e.n n« llnr. *r li»'nu > "' '
,ki alla i e'.nu .
Vram 1101». em. ne pa» ■—
.irkvoM,. fiar, •“■' >" '"•■'"
■ lan.lvliii'iin'i 1.'»'"'* h'*'"r "
„Sætti mig miklu bet-
ur við að hætta núna"
- sagði Helgi Daníelsson, sem lék í 25. sinn í íslenzka iandsliðinu í knattspymu.
Hsim—ReyKjavik, mánudag. — „Eg er mjög óánægður fyrir
m:na hönd meS landsleikinn", sagði fyrirliði íslenzka lands-
liðsins, RÍKHARÐUR JÓNSSON eftir landsleikinn við íra í
kvöld. „Eg bjóst við að geta gert miklu meira sjálfur, en
mér fannst eins og ég kæmist aldrei í gang. Vörnin hjá okkur
var góð, en hins vegar náði framlínan aldrei saman, þótt
svo tækifæri sköpuðust, en það var meira fyrir tilviljun en,
vel uppbyggðan leik- Mér fannst írarnir vera friskari —
léttari í leik sínum, og samleikur þeirra jákvæðari, en hins
vegar mega bæði liðin vel una úrslitunum. Æfing íranna er
betri, og fyrirliði þeirra, miðvörðurinn Browne, var sterk-
asti maður liðsins."
snemnia i fyrri hálflcik, og hann | vcrið aft sigra.
hafði þogar klætt sig, mcð plástur
um ncfið og talsvcrt blóðugur.
I>otta hcfur vcrið slæmt, Ámi?
,.Já, cn cg vona nú samt, að
það só ckkort alvarlcgt, cg cr að
fara niður á slvsaxarðstofu núna
— cg vona, að cg cigi ckki lcngi
i þcssu.”
Þorsteinn Friðþjófvson, fclagi
Áma í Val, tók stöðu hans scm
bakvörður og lók þar mcð sinn
fyrsta landslcik.
Var þcita < rfiður lcikur. I»or-1
stcinn?
Wlllie Browne, fyrirliði írska
liðsins, sagði:
„Þotta var góður, luirður lelk-
ur. og mér fannst, að við hcfðom
átt að sigra — ekki þó svo að ég
sé óánægður beint með úrslitin.
Vinstri framvörðurinn ykkar, Ell
crt Schram. var bezti maður liða
ins. og fleiri voru einnig góðir
liðinu".
Xnkkuð i atvinnumcnnsku i
knattspyrnu"’
„N'ei. cg cr orðinn of gamaH
til þcss. 29 ára. og hcf reyndar
„Já, mcr fannst þctta mjög j aldrci haft áhuga á að leika með
erfiður lcil.ur — <ig \ar rcyndar ' cnsku atvinnumannaliðunum. þótt
hyrjun l»að cr t.ckifæri hafi boðirt. Eg lcik á-
„N'ci. cg \or.a t ki. - óg cr
alltaf slíomur í bakmu oS fckk [
\ont .-tuð 1 fyrri halfleik. og (.kki gott að koma svona ov.vnt j fram mcð áhugamannaliðinu og
\erkuiinn agcrðist þcgar loið á , inn j jt>i(. f;mnst framlinu-! Jw'ssi hugmynd mcð loikl mi’H á-
ci inn. Annars var þrtta ckki crf-1 nicnnirnir o^ka,- c'-.ki konia nógu hugamannaliða Evrópu cr ágæt."
*** ur 'r'T °K mt,n mikið aftur til að ;. Vstoða vórijina Jlcfurðu lcikið marga landa-
ohcppnir .nð j OR fi0r/jj |,,rt loikirin miklu críiðan Ifiki?
' '■ • • I ,.i*otta cr i þrcttámia sirm. actn
; fvrir okkirr varnarlcikmcnnina
- cr cg frckar ána gður mcð
•• skcmmtilccra hcfði
cg lcik i landsliðmu. Eg hcf Jcik- —
ið gcgn íslmdingum áður, 1958 “ | spjmraferii
sambands
Nýtt íslandsir
EITT BE
AFREK
inauiidaC
. -,a, -r.
»t Jóns Þ. Ólafssonar - 2.10 m
rTA HÁSTÖKKS-
f HEIMINUM í AR
i dag 1
licf ncfni
im! , ft lillA i 'ctin •"« 1'
1 sigurussuiit
fundarins.
«5? •*
°ur *n<1 J*ni n'a »i nn j * ban
zk’ftr'»
■T*e/ nJu «//, ? i"n,.J r'r
» et, f/j »/■
- x
<Orrm
:^*i
‘•7m
't*.
Cr*,.

0»;
:»/,
-, ■>»,
'•'r/r '
*» „ •'
,,
,>& "I
„,r- ; "■' r % f,*
" r,„'
'•"rl 1 . Oin r-n . rJ. J
■' ' i, a r- 7 ‘
v.V; ,**r
SiGUROLEÐ
V/»
"‘•k

a/j 'i. „ V/.
. rru
'<n/\
x.’"
r'
'Or/,.' V.

/»// “0>
•M

'ff, , °*ir
"v„‘rn>~Z *«»■
efnuílang KR-ingar fögnulíu sigri í Reykja I FeUxsson ,g „rgeir
éraðsmet. víkurmótinu i knattspyrnu í fyira son, ng s, -irr " , ley
i H.S.H., hið ^vö^d eftir sigur gegn Val, 2:1. Ekkert it*idg n» fur hl.t'
xram í íþrótta I Eftir leikinn var þeim afhenhir j vikurmeistaraiiti! ofi ‘
ni 1. maí. Þrjú Reykjauikurbikannn «8 rfst Ellert ^
„tinu, frá Umf. Schram, fyrirliBi, haida honum . , ■■
kishólmi, Umf. hátt á lofti. Vi8 hlið hans standa ur, en Vesturb.fjarliö(
■ramhald á bls. 13 I heir Hreillar Ársœlsson, Bjarni, i8 titilinn i 22 ski, .
, seui luuu'uu
Sigurjón Þórðarson, frar
S‘Reynir Sigurósson Hntti skýrsl
hagur fclagsins er goSur, bæ®
deyfs er aftur á móti
á fundl, en þeir e™ aSsjalfso
Þórir Lárusson gjaldken 1'
voru samþykkfir einróma.
Frjálsíþróttamenn ÍR
stórræSum & siSasta an, þ
m a. 4 móti sænskum íþri
og frjálsíþróttafolk IR
BæSi heimsókn Svianr
förin tókust meS ágæ
,u.A.t„ró,k IR setti
ibands iþrótta
;una í apríl. Þi
fulltrúi frá fs
afréttamanna.
umræSu og af
ina og aSstöSu
að finna lausn
tveggja stórþjóð
orðiS fullgildir
félagsréttindi si
bandið veitir aS
a íþróttablaðame
ómatískan" hátt
fyrir þá aðila,
á geta einstaklinj
á þingum.
u liðin, síðani rík
mn AIPS var jaði
i'lr að stofn-i sa-
próttaritstjór-i ri
Torsten Teg-
þróttablaðsins
ik eru um 40 |
'gt síðari ár-
iðild Evrópu-
FYRRVERANDIIÞ ROTTASTJÖRNUR
Minningar nm glæst afrek,góða félaga og skem mtUeg atvik lifa eftír að keppnisferlinum Iýknr
■ Það er oft skammt stórra högga á milli hjá venö ' félagsskap sem heitir Bakverðir sem hætta „af eðlilegum” orsökum vorum búnir að sjá mörg dæmi þess að ® ®
högga á milli hjá
íþróttamönnum þeim sem komast í sviðsljós fjölmiðl-
anna. A keppnisferlinum er þeir oftlega hafnir upp til
skýjanna fyrir hin glæsilegustu afrek, sannkallaður
fjölmiðlamatur. En þegar íþróttaferlinum lýkur er eins
og þeir týnist algjörlega, þeir vekja ekki lengur áhuga
fjölmiðlanna.
Að afloknum keppnisferli reyna margir íþróttamenn
að halda tengslum við félagana og hreyfinguna með því
að taka að sér stjórnunarstörf, þjálfun, dómgæslu o.þ.h.,
aðrir hverfa alveg frá íþróttahreyfíngunni. Sameiginlegt
með báðum hópunum eru hinar góðu minningar sem
menn orna sér við, minningar um hin glæstu afrek, góða
félaga og skemmtileg atvik.
„Félagsskapurinn
vægastur“
mikil-
Hörður Felixson, skrifstofustjóri hjá
Tryggingarmiðstöðinni stóð í eldlínunni
í fjölda ára hjá KR, bæði í handbolta og
fótbolta. Við gefum honum orðið: „Það
er nú ágætt að vera laus við fótboltann,
það hefur allt sinn vitjunartíma. En það
sem mér finnst mikilvægast í þessu öllu
saman er að kunningsskapurinn, sem
hófst í gegnum íþróttirnar, helst enn
þann dag í dag. Við strákarnir vorum
saman nær allan sólarhringinn hér áður
fyrr. Nú hittumst við af og til, bæði
vestur í KR-húsi og í spilaklúbbi þar
sem eintómir KR-ingar eru. Þá hef ég
KR og eins höfum við skipt því á milli
okkar nokkrir gamlir refir að sjá um
kaffiveitingar á laugardagsmorgnum
þegar getraunastarfsemi KR-inganna er
í fullum gangi. Þarna hittast menn og
það er einmitt þessi félagsskapur sem
gefur íþróttunum fyrst og fremst gildi.
Það var og er óhemjugaman að þessu
öllu saman.”
Einn þeirra íþróttamanna sem eru
nýhættir í íþróttunum er Ingunn Einars-
dóttir, en hún var einn helsti at'. eksmað-
ur í frjálsum íþróttum um árabil og tíður
gestur á íþróttasíðum dagblaðanna.
Ingunn varð að hætta keppni vegna
meiðsla. Hefðu þau ekki komið til væri
Ingunn vafalítið enn að setja ný og
glæsileg íslandsmet, eins og hennar var
háttur hér fyrir nokkrum árum. Ingunn
býr nú á Selfossi ásamt eiginmanni
sínum, Jóni Sævari Þórðarsyni. Þau
hjónin eru aðalþjálfarar frjálsíþróttaliðs
HSK.
Að hætta eða hætta ekki
Þannig eru það oft meiðsli sem binda
endi á keppnisferilinn, en sem betur fer
er það fremur sjaldgæft. En flestir þeirra
eðlilegum
hætta nær alveg afskiptum af íþróttum.
Einn í þeirra hópi er Jón Þ. Ólafsson,
fyrrum frjálsíþróttamaður og skrifstofu-
stjóri hjá Framleiðslueftirliti sjávar-
afurða. Hann var helsti hástökkvari
landsins á árunum 1960 til 1970 og e,.n
þann dag í dag stendur met hans, 2.10
m, óhaggað. „Því miður er ég hættur að
gefa mér tíma til þess að stunda íþróttir.
Ég vildi gjarnan vera áfram, en tíminn
leyfir það ekki. Reyndar hjálpa ég til á
mótum þegar leitað er til mín og ég get,
mér til mikillar ánægju og gleði.“
En svo eru aðrir sem halda áfram af
fullum krafti þó að með öðrum hætti sé
en fyrr. Guðmundur Gíslason, forstöðu-
maður erlendra viðskipta hjá Útvegs-
bankanum bar höfuð og herðar yfir aðra
sundmenn um árabil og sennilega hefur
enginn íþróttamaður sett jafnmörg
íslandsmet og hann. Það vakti nokkra
athygli, að Guðmundur og nokkrir
félagar hans hófu að stunda hlaup af
miklum krafti eftir að keppnisferlinum í
sundi lauk. Þeir félagamir létu engan
bilbug á sér finna og fóru síðan að keppa
f víðavangshlaupum og á mótum. En
hvers vegna fóm þeir þessa leið? „Við
i sjá mörg aæmí þess
menn hættu snögglega í íþróttum og
slitu oft nær öll tengsl við þær. Það varð
því nokkurs konar stefna hjá okkur að
vera ekki í þeim hópi. Sjáðu til,
keppnismenn eru alltaf ragir við að fara
út í hluti þar sem þeir vita ekki hvar þeir
standa og einmitt af þeim orsökum hætta
menn íþróttaiðkun algjörlega. Þá reyn-
ist það mörgum erfitt að hætta sem
keppnismenn í sinni grein og gerast
svokallaðir trimmarar. Viðkvæðið er að
hætta á toppnum, og það er í sjálfu sér
í lagi, en því miður hætta alltof margir
alveg,“ segir Guðmundur Gíslason,
núverandi „trimmari”.
Orðstírinn lifír
Guðmundur var einn í stórum hópi,
sem hélt lengi út í keppnisíþróttunum
og það er einmitt fólk úr þeim hópi sem
heldur góðum tengslum við íþróttirnar
eftir að „ferlinum" svokallaða lýkur. í
þeim hópi er t.d. Gunnlaugur Hjálmars-
son, „Labbi“, margreyndur landsliðs-
maður í handbolta og núverandi
yfirmaður í dómaramálum og þjálfari 1.
deildarliðs ÍR. Gunnlaugur ertrésmiður
að mennt.
Sigríður Sigurðardóttir var mikið í
sviðsljósinu á árunum á milli 1960 og
1970 og má telja hana einn af
burðarásum íslensks handknattleiks um
árabil. Hún er gift Guðjóni Jónssyni,
trésmið og fyrrum handboltamanni í
Fram og þjálfara. Dóttir þeirra, Guðríð-
ur Guðjónsdóttir, er nú ein af skærustu
stjörnum íslensks handbolta. Það má
því segja, að Guðríður hafi framlengt
keppnisferil fjölskyldunnar.
Sigríður var fyrirliði liðsins, sem varð
Norðurlandameistari í handbolta árið
1964 og var það frækilegasta afrek sem
kvennalið í handknattleik hefur unnið.
Þá var Sigríður í Val og voru
Valsstúlkurnar (sem venjulega voru
kallaðar Valkyrjumar) nær ósigrandi á
þessum árum. Sigríður lék alls 142 leiki
með Val. En nú er Sigríður sem sagt
komin út úr hringiðu keppnisíþróttanna
fyrir nokkru en orðstír hennar lifir enn.
Afrekin góðu minnisstæð
í hugum hinna fyrrverandi íþrótta-
stjama eru ríkjandi hinar skemmtilegu
minningar frá keppnisferlinum, spaugi-
leg atvik og góð afrek. Við spurðum
Jón Þ. Ólafsson um það hvað honum
væri eftirminnilegast frá keppnisferli-
num. „Það er nú af ansi mörgu að taka,
en ég held að þrjú atvik verði mér ætíð
minnisstæð.
Árið 1961 kepptum við nokkrir
frjálsíþróttamenn á Eystrasaltsleikun-
,um í Austur-Þýskalandi. Ég hafði
nýlega sett nýtt unglingamet á EOP—
mótinu hér heima, 1.96 m., en taldi mig
ekki eiga mikla möguleika gegn hinum
frægu mótherjum mtnum. En það fór á
annan veg. Ég sigraði, stökk 2.03 m. Það
var gaman fyrir ungling eins og mig að
vinna slíkt afrek.
Þá setti ég á Jólamóti ÍR, 29.
desember 1962, tvö met og jafnaði eitt.
Eitt metanna, 2.11 m í hástökki, var
jafnframt Norðurlandamet innanhúss,
annað besta afrekið í heiminum það árið
og fjórða besta afrekið í heiminum frá
upphafi.
Loks vil ég nefna mót sem við nokkrir
ÍR-ingar kepptum á norður í Hrútafirði
um miðjan júlí árið 1965. Svo vildi til
um hásumarið þetta ár, að mjög kalt var
og hafís innum allan fjörð. Hitinn var
aðeins nokkrar gráður og norðan
næðingur þegar mótið fór fram. Nú, ég
stökk 2 metra slétta þar á túnblettinum
og þótt okkur þetta hið mesta ævintýri
allt saman. Þá man ég vel eftir því, að
allir, keppendur, starfsmenn og áhorf-
endur voru í úlpum, svo að vart sást
framan í nokkurn mann.
Það eru svo margar skemmtiiegar
endurminningar frá þessum árum. Þetta
er tími sem ég hefði ekki viljað fara á
mis við,“ sagði Jón Þ. Ólafsson.
„Mín frækilegasta skíða-
ganga“
Spaugilegu atvikin eru einnig eftir-
minnileg. Við skulum gefa Halldóri
Matthíassyni, skíðagöngumanni og
sjúkraþjálfara, orðið. Honum segist svo
frá í bókinni Skíðakappar fyrr og nú:
„Mér er minnisstætt atvik frá Austur-
ríki. Ég var á gönguæfingu og fór fram
úr fótgangandi, fínni dömu í pelsfeldi
miklum. Mér varð litið til konunnar, en
sá þá allt í einu koma þjótandi út úr
skóginum bolabít einn mikinn. Ég varð
að fresta allri athugun á þeirri pels-
klæddu og tók ég nú á rás sem mest ég
mátti á undan villidýrinu, sem eflaust
hefur ætlað að vernda dömuna, eiganda
sinn. Ég tók á af öllum lífs og
sálarkröftum, hamaðist og ýtti mér, en
allt virtist koma fyrir ekki, gapandi ginið
nálgaðist mig óhugnanlega hratt. Þá
vildi það mér til happs að ég var allt í
einu kominn fram á brekkubrún og lét
mig hvína niður, þessi líka brunmeistar-
inn, og skall ég á bólakaf í snjóskafl
þegar niður kom. En mikil var gleði mín
þegar ég leit upp og sá að hundurinn
hafði staðnæmst uppi á brekkubrúninni
með fýlusvip yfir týndri bráð. Þetta var
mín frækilegasta skíðaganga.”
Hjá Guðmundi Gtslasyni bar hæst í
hugskoti minninganna sigur gegn Dön-
um í landskeppni árið 1969, en þá var
háð þriggja landa keppni (ísland, Sviss
og Danmörk). „Það er alveg sérstök
tilfinning þegar Danir eru lagðir að velli.
Það fundu hana allir sem í landsliðinu
voru,“ segir Guðmundur.
Á heimilum þeirra sem stunda íþróttir
vill það oft verða svo, að heimilisbragur-
inn hreinlega snýst um íþróttirnar.
Heima hjá þeim Felixsonum var fótbolt-
inn allsráðandi. „Heima snerist allt í
kringum fótboltann. Bjarni er fimm
árum yngri en ég og Gunnar er 9 árum
yngri en ég og þ.a.l. borðuðum við aldrei
á sama tíma. Æfingarnar réðu borðhald-
inu. Mamma tók það til bragðs að hafa
matinn á borðum nær allan daginn og
borðhaldið var þrískipt. Nú, svo var það
á tímabili að mamma tók að sér að þvo
búningana af öllu liðinu og þá var meira
en nóg að gera hjá henni,” segir Hörður
Felixson.
Sviðsljósið yfirgefið
Þannig er þessu farið með íþrótta-
stjörnur síðustu ára, sviðsljósið er
slokknað, en endurminningarnar lifa
áfram. Hver man ekki eftir skíðaköpp-
unum Kristni Ben, Trausta Sveinssyni
og Karólínu Guðmundsdóttur, fótbolta-
mönnunum Felixsonum í KR, Rtkharði
Jónssyni og Þórólfi Beck, Guðmundi
Hermannssyni og Jóni Þ. Ólafssyni
frjálsíþróttamönnum, Hrafnhildi Guð-
mundsdóttur og Guðmundi Gíslasyni,
sem kalla mátti sunddrottningu og
sundkóng íslands hér um árið, hand-
boltamönnunum Gunnlaugi Hjálmars-
syni og Sigríði Sigurðardóttur. Öll
hljóma þessi nöfn kunnuglega í eyrum.
Við skulum láta Guðmund Gíslason
eiga síðustu orðin að sinni: „Það var
ekkert mál að yfirgefa sviðsljós íþrótta-
fréttanna. Ég held að flestir, sem eru í
keppnisíþróttum, álíti sem svo að það
séu ekki þeir sjálftr sem eru í þessu
svokallaða sviðsljósi, heldur þeir sem
íþróttamenn.”