Tíminn - 03.10.1982, Qupperneq 30

30
SUNNllDAGUR 3. OKTÓBER 1982
SUNNUDAGUR 3. OKTÓBER 1982
■ Eftir 30 ára baráttu virðist draumuriiui umþjoðarstríð orðinn alls óraunhæfur.
sjálfan sig kjörinn til þess að leiða
Stór-Arabíu og hann taldi að sameining
Arabaþjóða væru forsenda sigurs yfir
Gyðingum, en ekki öfugt.
Nasser vissi að eitthvað varð að gera
í málum Palestínumanna og veita
gremjunni í flóttamannabúðunum út-
rás. En hann ætlaði að hafa sjálfur töglin
og hagldirnar í öllum samtökum hér að
lútandi og stýra þeim samkvæmt eigin
höfði.
Nasser hvatti til stofnunar PLO árið
1964. í fyrstu voru samtökin aðeins
málfundaklúbbur þar sem ýmsir fyrir-
menn komu saman og stjórn samtak-
anna var alls ólýðræðisleg. Forystumenn
voru fulltrúar, útnefndir af hinum og
þessum paléstínskum hópum. „Pales-
tínski frelsisherinn" (PLO) var nú settur
á fót með 12 þúsund liðsmönnum, en
Nasser sá til þess að herinn var setur
undir stjórn í her þeirra landa sem hýstu
Palestínumenn um þær mundir. Egypsk-
ir, sýrlenskir og íraskir foringjar höfðu
yfir mönnunum að segja. ,
í forystusveit PLO birtist nú maður
að nafni Ahmed Shukeiri, lögfræðingur
og diplómat. Hann var góður ræðumað-
ur, en datt aldrei í hug að gera neitt gegn
vilja Nassers. Það var eftir Shukeiri sem
hin fleygu orð eru höfð, sem ísraels-
menn og allur heimur raunar hefur tekið
sem dæmi um ofstopa Palestínumanna:
„Við munum reka ísraelsmenn í sjóinn.“
Þriðji skelfingar ósigur Araba var í
sex daga stríðinu 1967 og þá kom
sannleikur mála í Ijós. Mjög vanbúnir í
hernaðarlegu tilliti höfðu Nasser og hans
menn gengið gegn háþróuðum vopna-
búnaði ísraelsmanna. Nú höfðu ísraels-
menn einnig lagt undir sig austurhluta
Jerúsalem, Gólanhæðir, Gazasvæðið,
Sinaiskagann og svæðin á vesturbakka
Jórdan. Hundruð þúsunda af Paiestínu-
mönnum máttu nú leggja á flótta og
þetta fólk hafði alveg glatað trúnni á
hina kokhraustu Arabaleiðtoga.
Barattusaga
Jassir Arafats
Verkfræðingurinn sem yfirgaf
teiknistofuna og tók sér byssu í hönd
J INei, ekki er Jassir Arafat líkur neinni hetju. Hann er lítill og feitur, fölleitur og
andlitið hvapfennt, eða það sem sést af því undan skegginu og hann er með
myndarlega undirhöku. Hann virðist þola illa Ijós og gengur því sífellt með
sólgleraugu. Hvað er það sem gert hefur þennan mann að einskonar föður þjóðar
sinnar?
Sá sem við hann ræðir mun taka eftir því að brosið hverfur aldrei af þykkum
vörunum. Röddin er alltaf mjúk eins og silki og það er ekki laust við að það leggi
af honum lykt af barnapúðri. Svarti og hvíti höfuðdúkurinn sem er tákn hirðingjalífs
Arabanna fer honum eins illa og hermannahúfan sem vanalega hylur skaUann á
honum. Hann ber skammbyssu sér við síðu þótt hún minni mest á leikfang cinhvers
spjátrungs, þegar það er hann sem ber hana.
Hann tekur á móti blaðamönnum einhvern tíma á miUi miðnættis og dagrenningar,
en aðkallandi skyldur unna honum ekki meir en fimm stunda svefns. Hann reykir
hvorki né drekkur og á enga konu né tómstundaiðju. Hann á sér vart neitt einkalíf,
því hjá honum kemur málstaðurinn á undan manninum. „Ég er kvæntur Palestínu,“
er hann vanur að segja. „Börnin mín? Það eru öll palestínsk börn.“
Jassir Arafat er byltingarmaður sem
ekki skartar með ræðusnilld Fiedel
Castro, spámannsljóma Khomenys né
messíarboðskap Gaddafis. Sá leyndar-
dómur sem er að baki því hvers vegna
hann hófst til forystu meðal þjóðar
sinnar er sá einn að æfisaga hans er saga
þjóðar hans. Leitin að heimkynnum.
Draurriurinn um þjóðareiningu. Raun-
irnar af völdum {sraelsríkis. Vonbrigðin
með bræðurnar í öðrum arabalöndum.
Enginn Palestínumaður hefur gegnum-
gengist allt þetta á borð við Arafat og
annað líf þekkir hann ekki.
Fullu nafni heitir hann Abd el-Raouf
Arafat el Qudwa el Husseini og hann er
fæddur árið 1929 í Jerúsalem. Faðir hans
var ríkur kaupmaður en móðir hans átti
ættir að rekja til stórmúftans í Jerúsal-
em. Hann hefði getað átt fyrir sér
þægilega framtíð sem góðborgari. En þá
reið bölið yfir Palestínumenn og reiði og
hugsjónaeldmóður kallaði menn til
róttækra aðgerða. Þegar Ísraelsríki var
stofnað 1948 var Arafat 19 ára.
Hann hjálpaði til við að smygla
vopnum inn í palestínsk þorp, svo menn
gætu varist landnemum af gyðingaætt-
um. Abdul Kader el-Hussein, sem
stjórnaði einum andspyrnuflokka Pales-
tínumanna gerði hann að ritara sínum.
Arafat barðist fyrir drauminn um frjálsa
Palestínu. Þegar arabar töpuðu fyrstu
orrustunni gegn ísraelsmönnum, hrundi
heimur hans í rúst. Hann varð að flýja
heimkynni sín og gerbreyta lífi sínu og
þeim örlögum deildi hann með hiyidruð-
um þúsunda landa sinna.
Arafat nam verkfræði í háskóla í
Kairo, og þar í borg gekk hann í
strangtrúarflokk múhameðsmanna. Á
árunum 1952-1956 var hann formaður
samtaka Palestínu-stúdenta, en þau
samtök voru þá einu samtökin sem þessi
hrjáða þjóð átti til. 3000 kílómetrum
vestar risu arabiskir skæruliðar í Alsír
nú upp gegn Frökkum og það kóm í Ijós
að 350 þúsund manna herlið herraþjóð-
arinnar fékk ekki yfirbugað þá. „Við
dáðumst að þeim í Alsír,“ segir Abu
Iyad, sem þá líkt og enn í dag var
aðalhjálparmaður Arafats. „Við spurð-
um okkur hvort ekki mætti takast að
fylkja öllum Palestínumönnum saman í
ein samtök án tillits til stjórnmálaskoð-
ana. Slík hreyfing ætti þá að geta tekið
upp vopnaða andspyrnu í Palestínu."
Sem liðsforingi í egypska hernum
hlaut Arafat að horfa upp á enn einn
ósigur araba í Súes-deilunni 1956. Það
var um það leyti sem hann stofnaði
„þjóðarhreyfinguna til frelsunar Pales-
tínu“ og kjörtorðið var:
„Sameining arabaþjóðanna er aðeins
möguleg með því að Palestína verði
frelsuö." í upphafi var þessi hreyfing
aðeins fikt, því allan efnahagslegan og
pólitískan stuðning skorti. Arafat varð
að gera sér ljóst að hann stóð einn.
Árið 1957 virðist hann samt hætta
afskiptum af stjórnmálum. Emírveldið
Kuwait var nú orðið mjög auðugt vegna
olíuauðæfa sinna og þangað löðuðust nú
menntun og starfskraftar úr öðrum
Arabaríkjum, - læknar, kennarar og
verkfræðingar. Arafat gerðist bygging-
arverktaki og gekk vel, - komst m.a. að
föstum samningum við ríkið. Samt
hvarflaði aldrei að honum að selja
hugsjónir sínar fyrir einkaatvinnurekst-
urinn. Ásamt vinum sínum stofnaði
hann árið 1959 ný samtök, „Al Fatah“
(Endurheimtin) og hlaut að vita að hann
yrði sjálfur að skapa þeim grundvöll og
traust.
En Gamal Abd-el Nasser hafði annað
1 hyggju. Þessi hálfguð allra Araba taldi
Nú taldi sá maður, sem jafnan hafði
varað Palestínumenn við að fela þessum
leiðtogum örlög sín í hendur, að hans
stund væri upp runnin. Árum saman
höfðu samtök hans, „A1 Fatah“ látið
fara sem minnst-fyrir sér. Arafat hafði
orðið að ganga auðmjúkur á milli
stærstu blaðanna í von um ritstjórarnir
birtu öðru hverju einhverjar frásagnir af
samtökunum. Skemmdarverk, sem byrj-
að var að fremja innan landamæra
ísraels 1965, hristu undirstöður Gyð-
ingaríkisins ekki að marki.
Um þetta leyti fær sú trú byr undir
báða vængi að ekkert nema þjóðarstríð
eins og í Kína og í Alsír og Vietnam
megni að færa sigurinn í höfn. „Valið
stendur um það,“ sagði Jassir Arafat „að
líða undir lok sem þjóð og dreifast um
allar jarðir sem flóttamenn, eða taka sér
vopn í hönd.“
Goðsögnin um
ósigranleik ísraels
riðar
Karameh nefndist smáborg ein sem
ísraelsmenn höfðu lengi litið hornauga.
Þaðan voru nefnilega aðeins fjórir
kílómetrar að landamærum hertekna
svæðisins á vesturbakka Jórdan og því
var borgin upplagt aðsetur fyrir skæru-
liða. Karameh þar sem bjuggu 30
þúsund manns, varð líka aðalaðsetur
„Al Fatah“. Að morgni hins 21. mars
1968 réðust 10 þúsund ísraelskir her-
menn inn í borgina í fylgd skriðdreka,
þyrla og fallhlífarliðs. Þeir sprengdu hús
í loft upp og lögðu kofa og tjöld að velli.
Síðdegis var þriðjungur borgarinnar
orðinn að rústum.
■ Tveir liðsmanna PLO, skömmu fyrir
brottflutninginn frá Beirút á dögunum.
En Palestínumennirnir börðust ör-
væntingarfullri baráttu og sumir þeirra
vöfðu utan um sig sprengiefni og læddust
undir ísraelsku skriðdrekana, þar sem
þeir sprengdu sjálfa sig og óvininn í loft
upp. Mörg hundruð létu lífið, en í
þessum átökum fæddist goðsögn. Þegar
ísraelsmenn drógu sig í hlé um kvöldið
fögnuðu Palestínumenn eins og þeir
hefðu unnið mikinn sigur. Aldrei fyrr
höfðu þeir séð óvininn hörfa. Eftir
andstreymi fyrri ára bitu flóttamennirnir
sig nú fasta í nýja von. Þúsundir
sjálfboðaliða streymdu inn í „A1 Fatah“.
Karameh varð að einslags tákni, en nafn
borgarinnar þýðir „Virðing".
Þegar „Al Fatah“ sameinaðist PLO
urðu samtökin þegar hið ráðandi afl þar.
Ári síðar varð Arafat leiðtogi PLO.
Hann tók að leita sér bandamanna utan
Arabaríkjanna. Þar sem Bandaríkja-
menn litu á fsraelsmenn sem sína
traustustu vini í Austurlöndum nær,
þýddi ekki að eiga við Vesturlönd. Því
sneri hann sér nú til Rússa með beiðni
um hjálp og hélt í því skyni til Moskvu.
Rússar hétu að þjálfa skæruliða hans og
útvega þeim vopn.
Það segir sína sögu um örlög
Palestínumanna að þeir skyldu verða að
bíða næsta ósigur sinn fyrir Arabaþjóð.
Því fleiri sem „Fedaji" (skæruliðarnir)
urðu í Jórdaníu, því meir óttaðist
Hussein konungur um völd sín. Arafat,
sem var sér nú orðinn meðvitandi um
mátt sinn, skammaði þennan afturhalds-
sama þjóðhöfðingja, sem jafnan var
tilbúinn að semja við hvern sem var, og
kallaði hann „skósvein heimsveldis-
sinna.“ Árið 1970 sagði hann: „Amman
mun verða legstaður allra þeirra sem
ætla sér að berjast gegn palestínsku
byltingunni.“
Skömmu síðar hóf Hussein stríð gegn
skæruliðunum og rak þá og Arafat úr
landinu. 30 þúsund Palestínumenn féllu,
- fleiri en nokkru sinni í stríði gegn
ísraelsmönnum.
Þegar árið 1970 var Palestínumönnum
orðið það ljóst að það voru ekki aðeins
ísraelsmenn sem voru undirrót ógæfu
þeirra. Þar kom og til sú einangrunar-
stefna sem er svo rík í Aröbum og skiptir
þeim í andstæðar fylkingar. Innan PLO
eru þannig hópar sem eiga í erjum sín
á milli og byggja þeir tilveru sína á
stuðningi hinna og þessara Arabaþjóða.
Þannig styðja Sýrlendingar bandalagið
„Saika“, írakar „Arabísku frelsisfylk-
inguna“, og Líbanir hinn marxíska hóp
„Þjóðlið til frelsunar Palestínu.“
Þannig gerði Abu Niedal uppreisn
innan „ A1 Fatah“ því hann vildi taka upp
baráttu gegn „afturhaldssömum“ ríkis-
stjórnum meðal Araba, ekki síður en
ísrael. Hann er nú niðurkominn í írak
ásamt 500 eitilhörðum fylgjendum
sínum. Hann hefur verið dæmdur til
dauða af „A1 Fatah“ en er samt
kokhraustur og sagði á sínum tíma í
útvarpsstöðinni „Rödd Palestínu":
„Arafat mun enda feril sinn niðri í
öskutunnu.“
Vitundin um vanmátt þeirra og
árangursleysi hermdarverkanna auk
skorts á bandamönnum hefur hrakið
róttæka liðsmenn PLO áfram. Með
flugránum og sprengjutilræðum, sem
sífellt leiða til hermdaraðgerða ísraela,
vilja þeir færa baráttu sína út um
heiminn. Loks verður þetta að baráttu
gegn öllum heiminum. Sú fræga kona
Leila Kahled segir: „Við lifum á öld
ofbeldis. Réttlætið nær ekki fram að
ganga, - það er magnlaust. Aðferð
okkar er því ofbeldi gegn ofbeldi."
Arafat hefur ekki lengur
tak á mönnum sínum
✓
Endurtekin fjöldamorð eins og
sprenging um borð í svissneskri flugvél
árið 1970 þar sem 47 létust, morðin á
Olympíuleikjunum 1972, þar sem 15
létust og árás á flugvellinum í Róm 1973,
þar sem 32 létust, eru sönnun þess að
Arafat hefur ekki stjórn á mönnum
sínum. Klofningshópar á borð við
„Svarta september", „Þjóðvörðinn“,
eða „Sjöundu sjálfsmorðsdeildina“,
hafa ógnað áliti Palestínumanna víða
um heim og veikt þá í löndum sem sýnt
hafa málstað þeirra nokkurn skilning.
„Við erum ekki að heyja stríð gegn
almennum borgurum," hefur Arafat
sagt. En vegna þvingana, deilna og
ólíkra sjónarmiða sem hann verður að
sætta í samtökum sínum, verður hann
að dæma ofbeldisaðgerðirnar svo vægt
að hann hefur sjálfur orðið að háyfir-
hermdarverkamanninum í augum
heimsins.
Það mátti þakka Sadat, eftirmanni
Nassers, að Arabar náðu að nýju upp
nokkru af áliti sínu. í október 1973 tókst
herjum Egypta að gera ísraelsmönnum
talsverða skráveifu. En hann var þó ekki
fyrst og fremst að berjast fyrir Palestínu-
menn, heldur endurheimt Sínaískaga. í
Camp David samkomulaginu var svo
kveðið á um daginn er ísraelsmenn
skyldu skila þessu eyðimerkursvæði
aftur. Ákvæðin um sjálfsstjórnarsvæði
handa Palestínumönnum voru hins
vegar látin liggja í láginni. En arabaríkin
viðurkenndu PLO hins vegar á leiðtoga-
fundi sínum í Rabat 1974 sem hinn eina
rétta fulltrúa palestínsku þjóðarinnar.
Ekkert af þessu virtist þó ætla að færa
Arafat nær því markmiði sínu að stofna
frjálst Palestínuríki.
En tveir nýir bandamenn vekja nýjar
vonir. Annar bandamaðurinn er olían,
sem Arabaríkin nota nú til þess að beita
iðnríki Vesturlanda þrýstingi og hinn er
breytt valdahlutföll á vettvangi Samein-
uðu þjóðanna. Þar verða þau ríki þriðja
heimsins sem áður voru nýlendur og
fylgispök gömlu stórveldunum að mátt-
ugu og sjálfstæðu afli, vegna atkvæða-
styrks síns.
ísrael verður á vettvangi S.Þ. ásamt
S-Afríku fýrir endurtekinni gagnrýni í
ályktunum samtakanna og hinn „sjálf-
virki meirihluti" greiðir Arafat veginn til
stærsta stjórnmálalega sigursins sem
hann hefur unnið: Hann fær að halda
ræðu á allsherjarþinginu.
Þær öryggisráðstafanir sem gerðar
voru vegna komu Arafat til New York
fóru meira að segja fram úr þeim
ráðstöfunum sem gerðar voru vegna
heimsókna þeirra Krúsjeffs og Castro á
sínum tíma. Róttæk samtök Gyðinga f
Bandaríkjunum höfðu heitið að koma
erkifjandanum fyrir kattarnef. Arafat
kom til New York með 15 einkalífverði
sína og New York borg lagði til 2500
einkennisbúna lögreglumenn og aragrúa
borgaralega klæddra lögreglumanna .
Arafat var ekið af flugvellinum til
Waldorf Astoria hótelsins í fylgd fjölda
lögreglubíla og þyrlur flugu yfir hinni 20
manna sendinefnd hans alla leiðina
þangað. Hann var svo fluttur í þyrlu til
höfuðstöðva S.Þ.
Á allsherjarþinginu gat hann nú borið
fram þær kröfur sem hann árum saman
hafði þulið fyrir daufum eyrum: Kröf-
una um að þjóð hans mætti enn aftur
snúa til heimkynna sinna, kröfuna um
sjálfsákvörðunarrétt Palestínumanna og
kröfuna um frjálst Palestínuríki, þar
sem gyðingar, Palestínumenn og mú-
hameðstrúarmenn gætu lifað í nágrenni
hverjir við aðra í friði. „í dag kem ég til
ykkar með olívuviðargreinina í annarri
hendi en riffil byltingarmannsins í hinni.
Látið olívuviðargreinina ekki falla úr
hendi mér,“ sagði hann og það var
klappað í heila mínútu. Viku síðar var
samþykkt að PLO skyldi eiga áheymar-
fulltrúa á þingi S.Þ. Aðeins 17 ríki
greiddu atkvæði gegn því, þar á meðal
Bandaríkin og vestur-Evrópuríki.
Olíuþörf Vesturlanda varð til þess að
nú rakst á öll vináttan í garð fsraels og
þörfin á olíuviðskiptum við Araba. Því
var ekki um annað að ræða en brosa enn
elskulegar til Araba en ísraelsmanna.
Einkum varð þetta erfitt fyrir V-Þjóð-
verja sem voru sligaðir af sektarkennd
vegna Gyðingaofsókna nasista. „ísraels-
menn heimta að menn taki 100 prósent
afstöðu með málstað þeirra,“ sagði PLO
fulltrúinn Abdullah Frangi í Bonn. „Ef
V-Þjóðverjar taka aðeins 95.5 prósent
afstöðu með ísrael munu þeir verða
minntir á fortíðina.“ Genscher utan-
ríkisráðherra veitti Frangi tvívegis
áheyrn en þó aðeins í aðalstöðvum
flokksins til þess að leggja áherslu á að
um óopinberar viðræður væri að ræða.
„Hann er afar skilningsríkur, hann
hlustar," segir Frangi. „Það er ákaflega
auðvelt að ræða við hann, en á eftir spyr
ég sjálfan mig. Ó, Drottinn góður. Til
hvers er ég að eyða tíma í þetta?“
Eftir sem áður eru Palestínumenn
þjóð án lands og PLO er ríkisstjórn án
nokkurs ríkis. f hinsta vígi sínu í
Líbanon ráku Palestínumenn skóla,
sjúkrahús og sparisjóði. PLO safnaði
sköttum meðal Palestínumanna og stóð
fyrir nokkrum iðnaði, en í 33 verksmiðj-
um voru framleiddar skyrtur, buxur,
skór, húsgögn, matvæli, minjagripir og
listmunir. Sá afrakstur sem af þessu fæst
hefur verið notaður til þess að reka
starfsemi PLO, auk styrktarfjár, ýmissa
Arabaríkja og Sovétríkjanna. PLO mun
velta um 6 milljörðum ísl. króna á ári.
Arafat hefur mátt sannreyna það að
ekki er nokkur vegur að halda málstað
Palestínumanna hans utan við deilur
innan Arabalandanna. Þar sem hann á
sínum tíma stofnaði til bandalags með
vinstrisinnuðum Líbönum og mú-
hameðstrúarmönnum þar, leiddi hann
þjóð sína með í líbanska borgarastríð-
ið. Árin 1975ogl976börðustmennhans
meir við líbanska hægrimenn og kristna
Líbana en ísraela. 60 þúsundir manna
féllu. Þá gengu Sýrlendingar í milli í því
skyni að hindra valdatöku Palestínu-
manna í Líbanon.
Auða svæðið sem Sýrlendingar sköp-
uðu nú á milli ísraelsmanna og manna
Arafats notuðu hinir síðarnefndu til þess
að gera endurteknar árásir á ísrael. Þótt
foringjar Palestínumanna legðu bann
við við slíkum aðgerðum í því skyni að
treysta stöðu sína á pólitíska sviðinu var
skæruhernaðurinn gegn ísrael rekinn
áfram án nokkurrar vægðar. PLO menn
réðust á landamæraþorp í ísrael með
eldflaugum og 35 dóu og 80 særðust er
flokkur þeirra reyndi að ræna lang-
ferðabifreiðum í Tel Aviv árið 1978.
Síðustu aðgerðir ísraela í júní 1982
voru þó meira en hefndaraðgerðir. í
vissu um hernaðarlega yfirburði sína
ákváðu ísraelar nú að hreinsa Líbanon
í eitt skipti fyrir öll af palestínskum
skæruliðum. Að yfirskini höfðu ísraels-
menn árásina á ísraelska sendiherrann í
London. Svo einkennilega vill þó til að
líklega hefur sú árás verið gerð að
undirlagi Abu Nidal, keppinautar Ara-
fats. Umsátrið um Beirút hefur sýnt
þeim PLO mönnum fram á það rétt einu
sinni að með vopnum verður Gyðinga-
ríkið ekki lagt að velli.
Brottrekstur PLO manna frá Beirút
fyrir tilverknað {sraelsmanna, (en þeim
atburði hyggjast menn Arafats snúa upp
í sigur fyrir sig og sína) hlýtur þó að
tákna það að Arafat verður að segja
skilið við þá draumsýn sína að hefja
þjóðarstríð gegn fsrael. Menn hans hafa
nú dreifst um sjö arabaiönd og þeim
hefur verið stíað frá mannfjöldanum í
flóttamannabúðunum, þar sem bylting-
arglóðinni var jafnan helst haldið
lifandi. Eigi draumurinn um Palestínu-
ríkið ekki að deyja út verður Arafat að
treysta meir á samninga en vopnaburð.
PLO foringinn segir: „Á hverjum
einasta bletti af palestínsku landi, sem
annaðhvort er unnið af ísraelsmönnum
eða látið af hendi af þeim eða öðrum,
er ég skyldur að stofna Palestínuríkið.“
Með þessu er sagt að til greina komi að
deila löndum með ísraelum og fallið frá
hugmyndinni um útrýmingu ísraels.
Samt stendur í stefnuskrá PLO að
Palestína sé „ósundurdeilanleg landa-
fræðileg eining.“ Níunda greinin segir
svo: „Vopnuð barátta er eina leiðin til
þess að frelsa Palestínu.“ í 20. grein
stendur: „Gyðingar mynda enga
samstæða þjóðarheild. Þeireru borgarar
þeirra ríkja sem þeir komu frá.“
Arafat lætur utanríkisráðherra PLO
Farik Kaddoumi segja: „Við munum
aldrei unna fsrael friðar. Þjóðin mun
aldrei fá að búa við öryggi. fsraelsmenn
skulu fyllast þeirri hugmynd hver og
einn að á bak við hvert horn kunni
skæruliðinn að standa. Við munum
aldrei viðurkenna ísrael.“
Nú deila PLO menn um það hvort og
þá hve mikið land hið minnsta þeir geti
sætt sig við að þiggja af ísraelsmönnum.
Þeir virðast gleyma því að í stríði eru
ísraelar sterkir, en miklu veikari í friði.
Ekkert óttast Begin meira en það að
PLO viðurkenni fsrael opinberlega. Þá
mundu ísraelsmenn ekki lengur geta
vikist undan að ganga til samningavið-
ræðna.
En Jassir Arafat mundi aftur á móti
óttast það að taki hann í útrétta
sáttahönd, sé hann að svfkja sinn gamla
draum, sem hann hefur barist fyrir í
meira en 30 ár. Hann hefur sagt: „Innst
inni er tilfinning sem segir mér að
ofbeldið sé engin lausn. En innst inni í
mér er einnig tilfinning sem segir að
friðurinn sé tálsýn ein.“
Þýtt úr Stern -AM
■ ísraelskur hermaður lemur á palestínskri stúlku eftir kröfugöngu í austurhluta Jerúsalem.