Tíminn - 11.11.1982, Blaðsíða 9

FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 1982.
■ „Hvar værum við staddir ef við
hefðum ekki á að skipa góðum fiskiskipa-
flota, og nútímalegum frystihúsum. Vær-
um við betur staddir í viðskiptum við
útlönd ef landbúnaðurinn viæri ekki það
vélvæddur orðinn, með það góðar vinnslu
stöðvar að hann brauðfæðir þjóðina,
með sínar framleiðsluvörur. Hvar á að
skera niður togaraflotann?“
verði um meinsemdir íslensks efnahags-
lífs.
Það eru svo furðulega margir sem
virðast vera búnir að gleyma því á hverju
er lifað í þessu landi, og virðast alls
engar áhyggjur hafa af því hvernig á að
halda framleiðslunni gangandi eða auka
hana.
Framtakssamir menn stofna hlutafé-
lag til þess að koma upp útvarpsstöð sem
virðist vera það sem vantar helst af öllu
núna. Hins vegar heyrist minna um það
að ungir athafnamenn stofni hlutafélög
til þess að framleiða eitthvað sem geti
annað hvort komið í stað innflutnings
eða verið útflutningsvara. Svartagalls-
rausið um framleiðsluatvinnuvegina hef-
ur gengið út í öfgar og hefur leitt til þess
að allir vilja fleyta rjómann af þjónustu-
greinum, en hve lengi verður eitthvað til
þess að fleyta ofan af, það mætti
hugleiða.
Hvar værum við staddir ef við hefðum
ekki á að skipa góðum fiskiskipaflota og
nútímalegum frystihúsum. Værum við
betur staddir í viðskiptum við útlönd ef
landbúnaðurinn væri ekki það vélvædd-
ur orðinn, með það góðar vinnslustöðvar
að hann brauðfæðir þjóðina, með sínar
framleiðsluvörur. Hvar á að skera niður
togaraflotann? Hvar ætti að bera niður
hér á Austurlandi, til dæmis.
Kaffihúsaspekingar þyrftu að fara
eina ferð í sjávarplássin út um land og
svara þessum spurningum. í það væri
tíma þeirra betur varið.
Eina leiðin út úr efnahagsvandanum
er að efla og styrkja atvinnulífið og
framleiðsluna. Þjónustugreinar eru
vissulega nauðsynlegar, og án þeirra er
ekki hægt að vera í nútíma þjóðfélagi.
Þrátt fyrir það mega menn aldrei gleyma
undirstöðunni, þeim atvinnuvegum sem
framleiða og dæla arði sínum um
þjóðarlíkamann.
J.K.
■ Kirkjukór Akraness - stjómandi Haukur Guðlaugsson.
ÓGLEYMANLEG
U NAÐSSTUND
eftir Baldvin Þ. Kristjánsson
■ S.l. laugardag, 6. þ.m. fékk hin
aldna sveit höfuðborgarinnar harla sér-
stæða heimsókn. Kirkjukór Akraness
undir stjórn Hauks Guðlaugssonar, hins
dáða söngmálastjóra þjóðkirkjunnar,
kom með sóknarprest þeirra Skaga-
manna, séra Björn Jónsson, í broddi
fylkingar. Þetta góða fólk „á Guðs
vegum“ efndi til tveggja ókeypis söng-
skemmtana fyrir aldna Reykvíkinga í
Gamla bíó í samráði við eiganda
hússins, íslensku óperuna.
Sá er þessar línur skrifar, var á þeirri
fyrri fyrir hádegið, og tregaði það eitt,
að hvert sæti skyldi ekki skipað. Þetta
iámaði mér því meir, sem á söngskemmt-
unina leið, og hafði háflbeiska samúð
með öllum þeim, sem þama hefðu getað
notið ógleymanlegrar sælustundar, en af
einhverjum ástæðum mættu ekki til
leiks. Hins vegar veit ég, að á þeirri
síðari, eftir hádegið, var yfirfullt, og þarf
ekki að spyrja um viðtökur hlustenda
þar.
í upphafi söngskemmtunarinnar flutti
söngstjórinn örstutt ávarp, en tókst samt
strax að ná til hlustenda vegna þeirrar
mannlegu hlýju og einlægni, sem
streymdi frá orðum hans. Síðan tók séra
Björn við kynningu og fórst það afburða-
vel úr hendi, eins og mannsins var von
og vísa. Urðu hlustendur miklu tengdari
því sem fram fór fyrir skemmtilegar,
fróðlegar og persónulegar upplýsingar
hans milli söng-dagskráratriða.
Það er skemmst af að segja, að
söngskemmtun þessi var í senn athygl-
isverð og ánægjuleg. Má ekki minna
vera en að hennar sé að einhverju getið
af þakklátum huga.
Það er ekki á hverjum degi, að 50
manna hópur, og vel það, rífi sig upp
með öllu, sem því fylgir í tilkostnaði og
fyrirhöfn, og haldi í annað byggðarlag,
(og það Reykjavík!) til þess eingöngu
að gleðja aðra. Vissulega er þetta
beinlínis hrífandi og eftirbreytnisverð
uppákoma.
Oftlega finna þeir, sem gera vel, til
vanmáttar síns og biðja þiggjendur
hógværðar- og afsökunarskyni „ að taka
viljann fyrir verkið.“ Þarna þurfti þess
sannarlega ekki, svo vönduð og vel flutt
var söngskráin, enda Kirkjukór Akra-
ness víðfrægur og stjórnandi hans einn
.elskulegasti listamaður landsins vegna
hæfileika sinna, hógværðar og hjarta-
hlýju.
Fyrst söng kórinn vinsæla og að mestu
gamaiKunnaþýska lagasyrpuí útsetningu
Magnúsar Ingimarssonar. Þar var hver
perlan annarri hugþekkari, enda tók
fólkið auðsjáanlega við sér. Sama má
segja um lagaflokk úr „ljóðum og
lögurn" Þórðar Kristleifssonar fyrrum
söngkennara á Laugarvatni um áratuga
skeið, en þess aldna höfðingja í ríki
alþýðusöngs og tóna á íslandi var
sérstaklega minnst hlýjum viðurkenn-
ingarorðum af séra Birni. Það er ekkert
vafamál, hversu lagavalið og meðferð
kórsins í báðum þessum flokkum náði
hjörtum áheyrenda. Ég fyrir mitt leyti
nefni alveg sérstaklega hið undurfagra
lag Schuberts „Leið oss ljúfi faðir“, þar
sem þeir feðgarnir Jón Gunnlaugsson og
Pétur Öm Jónsson sungu einsöng með
kómum. Undir því lagi mátti sjá
„társtimda þrá“ í helgri hrifningu og svo
var um fleiri.
Eftir hlé á söngskránni fluttj kórinn
tíu vinsæl lög eftir innlenda og erlenda
höfunda. Þar var ekki eingöngu um
samsöng alls kórsins að ræða, heldur
inngrip kvennanna einna í tveimur dásam-
legum lögum: Máríuversi Páls ísólfsson-
ar og Dúett Mendelssohns. Þá er kórinn
ekki fátækur að einsöngvurum, því ekki
færri en tíu létu í sér heyra, að
meðtöldum feðgunum, sem áður er
getið, en einsöngvarar auk þeirra voru
þessir: Ásdís Kristinsdóttir, Guðrún
Ellertsdóttir, Guðrún Vilhjálmsdóttir,
Ingibjörg Ólafsdóttir, Margrét Ágústs-
dóttir og Ragnheiður Theódórsdóttir,
að ógleymdum Einari Emi Einarssyni.
Undirleikarinn Fríða Lárusdóttir, var
frábær.
Þessi einstæða söngskemmtun Kirkju-
kórs Akraness endaði svo af mikilli
reisn: tveimur ísraelskum þjóðlögum,
sem kórinn söng við mikla hrifningu í
frægri söngför til ísraels á jólum 1977.
Séra Björn flutti hugnæma kynningu
áður en þessi lög voru sungin, og gat
m.a. um svart andlit, sem borið hafði
fyrir augu hans í mannfjöldanum þar
syðra undir söng kórsins, og tveggja
daggperla á blökkum kinnum hrifins
áheyranda. Ég get fullvissað hina kær.-
komnufærandi gesti af Akranesi um að
margar slíkar daggperlur tindruðu á
vanga í Gamla bíói fyrir tilverknað
þeirra, því „himneskt ljós í hjarta skein“
margsinnis á umræddri söngskemmtun.
Hjartans þökk!
Baldvin Þ. Kristjánsson
9
á vettvángi dagsins
■ Fánar blakta við hún á fánastönginni við sjómannakirkjuna í Gloucester
12. september s.l.
IDARSON
10
fv
MEMORY
H!S
B!
SSi
Minningartaflan sem helguð er minningu Pálma.
ÓVENJULEGT
MINNISMERKI
■ Hinn 12. september s.l.
blakti íslenski fáninn við hún á
stórri fánastöng, sem reist hefur
verið við sjómannakirkjuna í
Gloucester í Masschusetts á
norðausturströnd Bandaríkj-
anna. Fáni íslands var þarna
kominn í virðingarskyni við
minningu íslensks manns, sem
átt hafði mörg sporin um hafn-
argarða og bryggjur Gloucester.
Þessi maður var Pálmi Þórðar-
son, um margra ára skeið fram-
kvæmdastjóri flutningamála hjá
Iceland Seafood Corporation og
í því starfi, þegar hann lést af
völdum heilablæðingar í júní
1981, harmdauði öllum er hann
þekktu. Einmitt þennan dag, 12.
sept. 1982, hefði Pálmi orðið 51
árs, ef honum hefði enst líf.
heilaga guðsmóður, sem ræður fyrir
velferð sæfarenda. Við þessa kirkju var
fánastöngin reist og við fót hennar sett
niður tafla með nafni Pálma. Þama munu
fánar upp dregnir, þegar íslensk skip eru
í höfninni og einnig á afmælisdegi Pálma
ár hvert. Jafnan munu þrír fánar dregnir
að hún í senn - fáni íslands, fáni
Bandaríkjanna og fáni Portúgals, en
portúgalskir sjómenn höfðu löngum
mikil tengsl við Gloucester.
( mafihánuði s.l. voru fánastöngin og
minningartaflan helguð minningu Pálma
að aflokinni athöfn f kirkjunni. Við-
staddir voru margir af vinum hins láta
svo og ekkja hans og aðrir nánir
ættingjar.
Sigurður Markiisson
Aðalstiiðvar lceland Scafood Corpo-
ration eru í Camp Hill í Pennsylvanía;
þar gekk Pálmi að daglegum störfum og
þar í grcnndinni var heintili hans. Pó má
segja, að hafnarbæirnir á norðvcstur-
strönd Bandaríkjanna hafi verið annar
starfsvettvangur hans. en þangað fór
hann reglulega um margra ára skeið til
þess að taka á móti íslenskum frysti-
skipum. scm þar lönduðu farmi sfnum.
Einkum varð Pálma tíðförult til Glou-
ccster og þar eignaðist hann marga vini.
Að honum látnum komu nokkrir þcirra
saman og afréðu þeir að reisa
minnisvarða, er í senn væri til þess
fallinn að halda á lofti minningu hins
látna íslenska vinar þcirra og minna á
tengslin á milli Glouccstcr og íslands.
Kenneth Gleason og kona hans gáfu
sjómannakirkju staðarins stóra fána-
stöng, þeirrar gerðar þar sem hægt er að
hafa nokkra fána uppi í senn. Kirkja
þessi, sem er 100 ára gömul og kaþólsk,
stendur í miðri borginni og er kennd við
■ Pálmi Þóröarson.