Tíminn - 12.11.1982, Síða 11

Tíminn - 12.11.1982, Síða 11
FÖSTUDAGUR 12. NÓVEMBER 1982. 19 heimilistiminn umsjón: B.St. og K.L. síðan hefur ísland verið mér og trú eiginkona...” ■ Gérard Chinotti er frá Normandí í Frakklandi en hefur verið búsettur á íslandi síðan 1975. Hann kom fyrst til íslands 1961 og eins og hann segir sjálfur í grein sinni, varð hann þá yfir sig ástfanginn af landinu og líf hans tók nýja stefnu. Gérard er magister í frönsku og frönskum bókmenntum og stundar kennslu við Fjölbrautaskólann í Garðabæ og Menntaskólann við Sund. Hann hefur undanfarin ár haft umsjón með jazz-þáttum í útvarpinu ásamt konu sinni Jórunni Tómasdóttur. Það vírðist ríkja algert stjómleysi í íslenskri umferð Ekki get ég sagt ykkur nákvæmlega hvað klukkan er en langt er hún gengin í átta að morgni. Ég er staddur einhvers staðar í umferðarþvögunni en svo er umferðin hæg á þessum tíma dags að það hlýtur að slá öll met, og það í landi þar sem ekið er á jarðarfarahraða um hábjartan dag. Reyndar er ég ekki að húgsa um umferðina á þessari stundu. Hugur minn er allur bundinn því að komast í Fjölbrautina í Garðabæ áður en klukkan nær að slá átta. Ég verð að skella í mig einum bólla af kaffi áður en kennsla hefst. Er það jafn mikilvægt fyrir nemendur mína og sjálfan mig. Bílþurrkurnar hamast við að reka regnið af framrúðunni. Reglubundnar hreyfingar þeirra og hitinn sem smám saman eykst inni í bílnum fylla mig vellíðan. Umhvcrfis mig framkvæma ökuþórarnir óvænta, oft á tíðum undarlega hluti, sem þeim ættrr ekki að líðast. Pað virðist ríkja algert stjórnleysi í íslenskri umferð sem vart fer þó hraðar en snigillinn. Ég kem loks að nýju umferðarljós- unum í Garðabæ. Við þriðja ljósavit- ann, sem stendur rétt við bensínaf- greiðsluna, beygi ég til hægri og Fjölbrautin í Garðabæ blasir við. í myrkrinu sé ég móta fyrir fólki sem hraðar sér í átt til skólahússins. Líklegast nemendur sem þrá að kom- ast í var. Þegar er búið að tendra ljósin á kennarastofunni. Óbrigðult merki um að Pétur, húsvörðurinn, sé kominn og farinn að hella upp á. Og kaffið hans Péturs er jafn gott og notalegt og maðurinn er sjálfur. Af sögum Péturs má ráða að hann hafi fyrst barið þessa veröld augum þá er síðustu frönsku skúturnar komu til Aust- fjarða. Ég rekst á nokkra hálfsofandi nem- endur er ég geng upp stigann er liggur að kennarastofunni. Er ég kem þar inn eru Pétur og einn samkennari minn í hrókasamræðum inni í eldhússkons- unni inni af stofunni. Svo ljót og ósmekkleg var þessi kennarastofa er ég hóf frönskukennslu í Garðabæ að ef veitt hefðu verið nóbelsverðlaun fyrir vondan smekk hefðu þau örugg- lega trónað þar uppi á vegg. Litirnir á veggjunum minntu mig á ódýra mat- sölustaði í Marokkó: blanda af fjól- ubláu. rauðu og grænu. einmitt þeir litir er múhameðstrúarmenn eru hvað hrifnastir af. Við nliðina á glugganum var einhvers konar l ekkur með rauðu plastáklæði. Svona bekf ir voru algeng- ir á biðstofum sjúkrahúsa fyrir 20 árum eða svo. Bekkur þess; var augsýnilega kominn til ára sinna og mátti muna sinn t'ffil fegri. Kaffibollarnir voru í fullu samræmi við umhverfi sitt. Ljótir höfðu þeir verið í upphafi og hafði tíminn ekkert fegrað þá. Þvert á móti! Þeir voru allir meira og minna sprungnir og brotnir. Upphaflega höfðu barmarnir verið skreyttir með gylltri rönd sem nú hafði í flestum tilvikum máðst svo til alveg af. Sömu sögu var að segja af brúnu skreytimyndunum sem minntu helst á vafasamar brúnar klessur á hvítum grunni. Auglýsingaklukkan frá Dunl- op kórónaði þó öll ósmekklegheitin. Hefði hún sómt sér snöggtum betur uppi á vegg inni á bifreiðaverkstæði. Eftir mikil og langvinn harmakvein fengust loks peningar til, að gera gagngerar endurbætur á kennarastrof- unni. Svo vel hefur til tekist að maður væri gersamlega búinn að gleyma hvernig stofan leit út áður ef ekki væri vegna kiukkunnar góðu frá Dunlop sem enn trónar þar uppi á vegg. Minnisvarði um ljótustu og jafnframt ógleymanlegustu kennarastofu sem ég hef séð. Samkennararnir eru flestir mættir. Þeir standa í hnapp inni í eldhúsi. sötra góða kaffið hans Péturs og rabba saman. Þar sem ég er fremur' fámáll svona í morgunsárið, stend ég crlítið afsíðis með kaffibollann í hendinni og bíð þess að hringt verði inn. Enn hef ég sloppið undan særingum nemenda minna Og það er hringt. Gangarnir eru troðfullir af nemendum. Sumir standa uppi á endann, aðrirsitja, annað hvort á bekkjum eða bara á gólfinu. Ekki er hávaðanum fyriraðfara. Frönskunem- endurnir bíða mín. Koma mín virðist ekkert gleðja þá tiltakanlega. Það fylgir starfinu að vera í sífellu skot- spónn leynilegra óska nemenda um að bíllinn þinn fari ekki í gang, að það springi hjá þér á leiðinni og ekki hvað síst eitthvað þaðan af verra. t.d. að þú fótbrjótir þig er þú húrrar niður stigann heima hjá þér. Þá yrði nú heldur betur kátt í skólanum. Töfr- aorðið FRÍ stæði skrifað stórum stöfum á stofudyrunum. Ekkert orð er eins unaðslegt í augum og eyrum nemcnda. En. sumsé. ég hef sloppið enn einu sinni undan særingum nem- enda minna og er því mættur. Eins og fé sem leitt er til slátrunar silast þeir inn í stofuna. Þetta er sá tími árs og dags er nemendur eru hvað fölastir. Sumir eru svo fölir að það fellur á þá bláleit, jafnvel grænleit slikja. Frammi fyrir þessum fölva reyni ég að gera leynd- armál fran.krar tungu spennandi. Lestur, æfingar, málfræði, spurningar. Bekkurinn vaknar smátt og smátt til lífsins. Stundum gengur allt vel, stund- Gérard Chinotti. Alþjóð þekkir hann úrútvarpi, en þarhefur hannhaft umsjón með jazzþáttum, ásamt konu sinni, um árabii. um ekki alveg eins vel, en yfirleitt er þessi frönskubekkur í Garðabæ mjög góður. Það er hringt út. Fimm mínútna hlé. Kaffi. Áfram er haldið næstu 40 mínúturnar. Kennslu minni er lokið í Garðabæ að þessu sinni. Sólin er að koma upp (þó að hún sjáist auðvitað hvergi). Upptakan gefur tilefni til gönguferðar Heima hitti ég Jórunni konu mína og við förum saman niður í útvarp til að taka upp jazzþátt sem sendur verður út kl. 5 síðdegis. Þessi upptaka gefur tilefni til smágönguferðar því við búum skammt frá útvarpshúsinu. Það tekur okkur tæpa klukkustund að taka þáttinn upp og þegar því er lokið hraða ég mér til kennslu á ný. í þetta sinn í Menntaskólanum við Sund. Þar er kennarastofan miklu stærri en í Garðabæ, er í réttu hlutfalli við stærð skólans. Tvö langborð tróna fyrir miðju stofunnar; virðast tilbúin að kikna undir dýrindis mat og veigum handa fjölda manns. En „LA GRANDF BOUFFE“ verður að bíða enn um sinn. Á borðin er einungis tyllt rýrum kosti tímalausra kennara. Ég kasta kveðju á samkennarana, sporð- renni einni brauðsnciðogsvolgra í mig einum bolla af kaffi. Það er hringt inn! Lífi kennarans og nemandans er stjórnað af frckjulegri hríngingu á vissum tímum daginn út og inn. Mannfjöldinn í M.S. er þvílíkur að maður verður bókstaflega að ryðja sér braut gegnum þvöguna til að ná í tíma dvrum skólastoijnnar. Frímínútum eyða nemendur og kennarar í lýjandi hlaup og ruðninga í hinu mannmettaða völundarhúsi. Hér eru ncmendurnir vaknaðir fyrir löngu þannig að allt ætti að ganga eins og í sögu. En svo cinfalt er það nú ekki. Nú cru allir orðnir dauðþreyttir eftir langan og strangan dag. Það varsögupróf í ntorgun, alveg níðþungt og ferlcga yfirgripsmikið. Alltof mikið á þau lagt í líffræðinni, vinnuálagið bókstaflega að ganga frá þeim í öllum greinum. Farið alltof hratt yfir! O.s.frv., o.s.frv. Gamla góða tuggan til að eyða svölítið tímanum. Ef trúa skal því scm nem- endur segja kemur í Ijós að þeir cru ekki móttækilegir nema örfáar mínút- ur á degi hverjum. Hvcnær? Það er nú það. Það veit enginn með vissu. Á morgnana eru þeir of syfjaðir. Þeir vakna svo srnánt saman og allt í einu, eins og hendi sé veifað, eru þeir orðnir hálflamaðir af þreytu vegna mikillar og strangrar vinnu. Það er sumsé aðeins á örstuttu augnabliki milli þess sem þcir eru fullvaknaðir og dauð- þreyttir að þeir meðtaka námsefnið að einhverju marki. Vandamálið er bara að þetta örstutta augnablik rennur ekki upp samtímis hjá öllum nemend- um og því ómögulegt að miða kennsl- una við það. Hvaðan kemur þeim þetta óvænta þrek? Vjð höldum áfram að sigla milli óreglulegra saeia, stranda á undan- tekningum, framleiða hin einkennileg- ustu hljóð sem ínynda hljóðkcrfi míns ylhýra móöurmuls. I síðasta tímanum, (Tímamynd Kóbert) sem lýkur kl. 5, er ég nreð hóp af eldhressum og áhugasömum stelpum í spænsku. Greyin eru auðvitað alveg orðnar úrvinda eins og gefur að skilja, svona í síðasta tíma dagsins. Ég verð því alltaf jafn undrandi er þær byrja að hoppa, dansa og ærslast þegar hringt er út úr tímanum. Og sumar fara meira að segja hjólandi heim. Hvaðan kemur þeim þetta óvænta þrck? Já, það er margt skrýtið í kýrhausnum. Ég var næstum alveg búinn að glcyma eina stráknum í spænskuhópnum, Lcifi „Amigo“ eins og hann er alltaf nefndur, cr hann er vanur því. Ég ávarpa bekkinn nefni- lega ætíð „stelpur". Eg gcng hægum skrcfum ut um dyr. M.S. Grámi himinsins hcfur sogið í sig dagsbirtuna. Ég fer heim og hlusta á jazzþáttinn í útvarpinu. Síðan ætla ég í líkamsræktina og puðasvolítið. Ekki veitir af. Sjónvarpið tcfur mig ekki í kvöld, Dallas er á dagskrá. Síminn hringir, „Halló: Góðan dag. Bjarghildur heiti ég og vinn á Tírna- num. Ég hringi vegna „Dagur í lífi....“ „Afsakið. Hvað eigið þér við? Aldrei heyrt á það minnst." Áður en ég veit af er ég búinn að samþykkja. En frá hverju skal-segja? Dagur í lít'i mínu? Einn af 15.148 sem ég hef þcgar að baki! Hvern skal ve!;a? Erfitt. Dagur- inn er ég kom til Islands í fyrsta sinn telst líklega til þcirra merkilegn í lífi mínu. Ég varð yfir mig ástfanginn af landinu og líf mitt tók nýja uefnu Síðan hefur ísland verið mér sem trygg og trú eiginkona. Þó ekki gallalaus (hvaða eiginkona er það?), en ég fyrirgef þá alla. Dagur í lífi Gérards Chinotti, magisters í frönsku og bókmenntutn

x

Tíminn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.