Tíminn - 14.08.1983, Blaðsíða 2

Umsjón Agnet Bragadóttir
Norður-Kóreumenn segja:
„BÖRNIN
ERU OKKAR
KONUNGAR”
Sem ma vel vera satt, ef marka má
fullkomleika fæðingarsjúkrahúss
höfuðborgarinnar Pyongyang
■ Fullkomin heilsugæsla, tækjabúnaður í
góðu lagi, sótthreinsun og hreinlæti til fyrir-
myndar, - svona nokkuð dettur sjálfsagt
fáum í hug, þegar og ef þeir á annað borö
hugleiða hvernig heilsugæslu og hjúkrunarað-
stöðu er fyrirkomið í löndum þriðja heimsins.
Það land sem skarar hvað mest fram úr á
þessu sviði, sem svo mörgum öðrum í þriðja
heiminum er kommúníska lýðveldið
Norður-Korea, þar sem leiðtogi þjóðarinnar
Kim II Sung er jafngildi almættisins í augum
fólksins.
Þegar ég sótti alþjóðlega ráðstefnu
blaðamanna í Pyongyang, höfuðborg
Norður-Kóreu, þá var mér jafnframt
boðið að skoða þá staði sem ég hcfði hug
á og einn af þeim sem ég óskaði eftir að
fá að skoða var sjúkrahús. Niðurstaðan
varð sú að farið var mcð mig á fæðingar-
spítala, þar sem fæðast á milli 40 og 50
börn á degi hverjum.
Fæðingarspítali þessi er til þess að
gera nýr. var tekinn í notkun 1976 og
það verður að segjast eins og cr að hann
er einkar glæsilegur, bæði hvað húsa-
kynni, tækjabúnað og hreinlæti snertir.
Við komuna á sjúkrahúsið tók á móti
mér hinn geðþekkasti maður, yfirlæknir
sjúkrahússinS, dr. Lim Wang Jung.
Hann talaði hina ágætustu ensku, þannig
að ég gat loks átt samræður við Kóreu-
mann án milligöngu túlksins míns, hans
Kim, sem annars’ túlkaði fyrir mig
daginn út og daginn inn. Dr. Lim íylgdi
mér í gegnum glæst anddyri, og inn í sal
með fjölda lítilla króka og í hverjum
krók var hægindastóll, sjónvarp, hljóð-
nemi og hátalari. Dr. Lim kveikti á
sjónvarpr fyrir mig, til þess að ég fengi
skilið hvað um væri að vera. Jú, mikil
ósköp, þarna birtist á skerminum Ijós-
móðir sem var reiðubúin að svara öllum
mínum spurningum. Tilgangur þessa
litlu sjónvarpssendikerfa er sá, að feð-
urnir fá ekki að koma inn í sjálft
fæðingarheimilið eftir að móðirin hefur
alið barnið. Móðirin kemur því og sest
fyrir framan sjónvarpið uppi á deild,
kveikir á sendikerfinu, hefur barn sitt í
fanginu, og ræðir að svo búnu við mann
sinn, sem getur um leið skoðað konu
sína og afkvæmi. Svona gengur þetta
fyrir sig allan tímann sem mæðurnar og
börnin eru á fæðingarheimilinu, eða í sjö
daga, og eftir því sem læknirinn sagði,
þá er mjög almenn ánægja með þetta
fyrirkomulag, sem einkum var sett á til
þess að draga úr sýkingarhættu. Ekki
vildi dr. Lim meina að feðurnir væru
neitt þrúgaðir þótt þeir fengju ekki að
komast í líkamlega snertingu við konu
sína og barn þessa viku. Það nægði þeim
alveg að fá að sjá þau á skjánum og tala
við þau. Ég held svei mér þá að dr. Lim
hafi hugsað að við íslendingar, eða
Vesturlandabúar yfirleitt værum hálf-
vanþróaðir, þegar égskýrði fyrir honum
þátt föðurins í fæðingarundirbúningi,
fæðingu'og eftir fæðingu.
Á meðan á dvöl minni í Pyongyang
stóð þá heyrði ég hvað eftir annað af
vörum Kóreumanna að þeir meðhöndl-
uðu börn sín eins konunga. Börnin
væru cinu konungarnir í Norður-Kóreu.
Ég læt þá fullyrðingu Iiggja á milli hluta,
en hlýt hins vegar að greina frá því að
mér virtist á skoðunarferð minni um
þctta mikla fæðingarheimili, að það væri
góð vísbcnding urn aö Kóreumenn mætu
börn sín mikils, og vildu frá því fyrsta
veita þeim eins góða aðhlynningu og tök
væru á.
Móðir, eða réttara sagt verðandi
móðir, sem kemur á þetta fæðingarjúkra-
hús hún fær allsherjar læknisskoðun,
og rannsóknir. Hún fær tannviðgerðir,
ef þörf er á, augnskoðun og ráðleggingar
varðandi gleraugu eða annað ef þörf cr
á. Kennslu fær móðirin í meðför ung-
barná, og raunar allt sem nöfnurn tjáir
að nefna. Ef læknisrannsóknirnar leiða í
Ijós að einhvers staðar er pottur brotinn,
þá er undinn bráður bugur að því að
veita lækningu áður en fæðing fer fram,
ef það veitist ókleift, þá bíður frekari
meðför fram yfir fæðingu.
Á göngu minni um sjúkrahúsið kom
ég inn á sérstakar kvcnlækningadeildir
sem að ég hygg að íslenskir starfsfélagar
Kóreumanna hér á landi gætu rcnnt hýru
auga til sumra af tækjunum. Til að
mynda voru þarna nokkrir af þessum
fullkomnu scannerum sem okkar lækna
hefur dreymt um í langan tíma. Skurð-
stofurnar virtust vera eins og klipptar út
úr móðins læknatímariti, rannsóknastof-
ur einnig og svo mætti lengi telja.
Ég lenti inn á miðjum stofugangi þar
sem hver og ein móðir var skoðuð
rækilega og rætt við hana af natni og
nærfærni. Verð ég að játa, að þó aðeins
sé eitt ár liðið frá því ég var í sömu
sporum og þessar konur, hér á Fæðingar-
deildinni, þá minnist ég þess ekki nokk-
urn tíma að læknar hafi farið stofugang
á mínum gangi, þann tíma sem ég lá þar.
Það var beinlínis elskulegt að sjá hversu
góðan tíma læknar virtust hafa fyrir
skjólstæðinga og einlægan áhuga á líðan
þeirra. Varð mér aftur hugsað til þess að
hér væri nú um hálfþversagnakenndan
samanburð að ræða. Ég væri frá landi
■ Svona lítur sjúkrahúsið út að utan, hreint ekki svo austurlenskur byggingarstíll.

Þar sem annars staðar eru mæðurnar ungu auðvitað alsælar með nýfædd börn sín.
■ Er hann ekki yndislcgur, þessi litli drcngur, sem er einn þriburanna sem ég segi
frá í greininni?
Tímamyndir - Agnes.
■ Ljósmæður og starfsstúlkur hugsa mjög vel um börnin á vöggustofunni.
þar sem fjórfaldur íbúafjöldi landsins
gæti rúmast í höfuðborg Norður-Kóreu,
Pyongyang, þannig að samanburðurinn
hefði að mínu viti átt að vera jákvæður
okkur í hag, en hann var það síður en
svo að þessu leytinu.
Það var einnig skemmtilegt að líta inn
á stofurnar til ungu mæðranna og fylgjast
með þeim við mjólkurgjöfina. Það er
svo sannarlega mikið til í orðunum
„Sinn er siður í landi hverju", þvi ungar
mæður í Norður-Kóreu gefa börnum
sínum brjóst á allt annan hátt en við,
ungar mæður á íslandi gerum. Kóreu-
mæðurnar gefa brjóst allar á sama hátt -
þær sitja með krosslagða fætur, upprétt-
ar í rúmum sínum og barnið hvílir í
kjöltu þeirra, með höfuðið á neðra
handlegg. Þetta virtist mér vera einkar
þægileg stelling og lítt þreytandi fyrir
móðurina, og kem ég henni hér með á
framfæri til íslenskra mæðra, og til þess
að ekkert fari nú á milli mála, birti ég
einnig myndir af mæðrunum, sem ég tók
við sama tækifæri.
Aðbúnaður mæðranna virtist mér vera
hinn ágætasti, enda komu þær mér fyrir
sjónir sem glaðar og ánægðar. Sömu
sögu er að segja af vöggustofunum en ég
kom á tvær, af égheld sjö, ogá þeim sem
ég kom á voru fjörutíu börn á hverri fyrir
sig. Litlu krílin voru hreint yndisleg, og
gráturinn frá þeim, ef þau á annað borð
grétu var agnarlítið tíst. Á annarri
vöggustofunni sá ég tvenna þríbura. Þeir
stærri, sem reyndar voru aðeins þriggja
daga gamlir, voru hreint ógurlega sætir,
með slétta gulbrúna húð, mikið, úfið
svart hár og agnarlítil og elskuleg tíst.
Hina þríburana sá ég aðeins álengdar í
sérstöku herbergi, inn af vöggustofunni,
því þeim var þar fyrirkomið í hita-
' SUNNUdÁgUR 14. ÁGÚST 1983
■ Svona fer brjóstagjöfin fram í
Norður-Kóreu - lítur út fyrir að vera
þægilegt, ekki satt?
V

■ Tannlæknir að skoða tennur einnar
verðandi móðurinnar.
■ Ljósmæður við fæðingarbekk, en
þeir eru allir mjög fullkomnir.
kössum, en þar höfðu þeir verið síðustu
þrjár vikurnar. Þeir höfðu fæðst þremur
mánuðum fyrir tímann, og virkuðu í
mínum augumósköp litlirog veiklulegir,
en læknirinn, dr. Lim, sem hafði tekið á
móti þeim í heiminn var hins vegar hinn
stoltasti af þeim, og sagði þá braggast
bæði fljótt og vel, og þeir væru nú
komnir ú; allri hættu. Hann var beinlínis
eins og stoltur faðir þegar hann talaði
um börnin.
Að skoðunarferð minni lokinni þá var
mér boðið til stofu, þar sem var boðið
upp á hressingu, og blaðamaður Pyong
Times þurfti allt um meiningar mínar að
vita, varðandi fæðingarheimilið og
fleira. Það sem var svo skemmtilegt við
þetta eftirspjall var að rabba áfram við
lækninn, því hann var svo áfram að
heyra hvað mér hefði þótt um sjúkrahús-
ið, svo og hvernig mér fyndist það í
samanburði við það sem ég þekkti á
íslandi. Var hann mætaglaður að heyra
að mér hefði fallið allt sem ég hefði séð
vel í geð, og reyndar hefði aðstaða öll og
útbúnaður komið mér skemmtilega á
óvart. Vildi hann endilega að ég kæmi
til Norður-Kóreu á nýjan leik, og þá að
sjálfsögðu komin vel á leið, því hann
sagði: „Næst þegar þú eignast barn, þá
skaltu koma hingað og ég skal taka á
móti því fyrir þig, því þá er barnið í
fullkomlega öruggum höndum!"