Tíminn - 05.06.1983, Blaðsíða 10

SUNNUDAGUR S. JÚNÍ 1983
MORGUNSARIÐ...
■ Því miður vannst ekki tími til að taka nema skyndimyndir af dýrinu Piss-Piss.
Hann sést ásamt vinkonu sinni Ronju, hinni svörtu.
MORÐÍ
- EÐA ILL ÖRLÖG KATTARINS PISS-PISS
■ Ég gæti sem hægast byrjað svona:
Nú höfum við íslendingar fengið nýja
ríkisstjórn. Óskandi væri að hún tæki af
einurð og festu á hrikalegum efnahags-
vanda þjóðarinnar án þess þó að skerða
hár á höfði hinna lægst launuðu. Eða ég
gæti sagt eins og ónefndur alþingismað-
ur: Uss, þetta eru mennirnir frá því í
gær. Svo gæti ég líka fjallað af mannviti
og húmanisma um utanríkismál: Hvern-
ig er það með Reagan forseta, ætli
Thatcher vinni kosningarnar, Afganist-
an, agalegt þetta með alla kafbátana í
Svíþjóð og Noregi. Enn gæti ég látið
nokkur vel valin orð falla um fegurðar-
samkeppni íslands og tertuát á þeim
vettvangi: Niðurlæging kvenþjóðarinn-
ar, hvar er Rauðsokkahreýfingin,hvern-
ig krem var á tertunni, hvernig fór
Unnur Steinsson að því að klára varalit-
inn af taugatitringi en éta bara salatið.
Þá er ónefnt að ég gæti skrifað um
fótbolta, verandi eftir allt saman formað-
ur eða ritari (man ekki hvort er, rifja það
upp á Borginni eða Kjallaranum) í
Zico-vinafélaginu á íslandi; ég gæti tekið
upp hanskann fyrir Casagrande eða velt
fyrir mér frammistöðu Bonieks í úrslita-
leiknum við Hamburger. Ég gæti fjallað
um táknkerfi Samúels Becketts, en ég
gæti líka slegið á léttari strengi, gantast
svolítið, sagt ykkur brandara og dillað
mér. Ég gæti farið með ævisögu Míþri-
datesar mikla Pontuskóngs. Ég gæti
búið til krossgátu sem hefði tvær lausnir.
Ekkert af þessu ætla ég að gera. Ég ætla
að hafa hér nokkur orð um kött sem nú
er sálaður og farinn til kattaguðsins
egypska. f
Vill til að ég er heimagangur í húsi
einu vestast í Vesturbænum; á raunar
heima þar við hliðina, eða svo til. Þetta
er gamalt og býsna merkilegt hús; nefni-
lega Skáholt það sem Vilhjálmur skáld
kenndi sig við alla tíð. í húsinu býr nú
slatti af fólki og til skamms tíma tveir og
hálfur köttur.
Sá elsti þeirra er kolsvartur fress,
rösklega þriggja ára og heitir Pétur.
Kannastu við hann, Ragnar Arnalds?
Pétur varð, lesarar góðir, frægur fyrir
fáeinum árum er hann kom, einn katta
svo yitað sé, mjög við sögu deilna um
álagningu skatta; það kom meira að
segja viðtal við Pétur í Morgunblaðinu
og var hann aldeilis ekki orðlaus, skal ég
segja ykkur. Er þetta gerðist var Pétur
enn ungur köttur og fjörugur; nú er hann
ráðsettur, virðulegur og þykir heimarík-
ur. Það vakti því töluverða undrun
heimilisfólks í Skáholti þegar Pétur sætti
sig, en með semingi þó, við innrás eins
og hálfs kattar til viðbótar á heimilið.
Fyrst kom Piss-Piss. Það var einn
vondan veðurdag seint í vetur að hann
stóð á tröppunum og gaf til kynna með
látæði og mjálmi að hann hefði ekkert á
móti því að komast inn fyrir dyr. Sannast
sagna átti hann sitt rétta heimili í næsta
húsi en þar var enginn heima og Piss-Piss
að drepast úr kulda. Kötturinn fékk
vitanlega að koma inn og fór svo að hann
kunni hið besta við sig. Hann var þá ekki
nema sisona stálpaður kettlingur, brönd-
óttur en hvítur á bringu og fljótlega
vöknuðu grunsemdir um að hann væri
ekki nema í meðallagi vel gcfinn. Hann
gat til að mynda alls ekki látið hinn
snöfurlega heimiliskött Pétur í friði;
vildi sínkt og heilagt ráðast að honum úr
launsátri og gerði honum yfirleitt hverja
þá skráveifu sem hann kunni. Stilling
Péturs þótti aðdáunarverð. Hann veitti
hinum unga uppivöðslusegg duglega of-
anígjöf þegar gleðilætin og árásarhvötin
ætluðu að keyra úr hófi fram, en tók
þessari nýju framvindu að öðru leyti
með heimspekilegri ró - enda dregur
enginn skarpa greind Péturs í efa.
Og - þessi köttur er kallaður hálfur
vegna þess að þó hann ætti í raan aðsetur
í húsinu við hliðina þá leið ekki á löngu
uns hann hélt jafn mikið til í Skáholti.
Fiskkaup heimilisins voru aukin í sam-
ræmi við það. Hann fékk nafnið Piss-Piss
af ástæðum sem óþarft ætti að vera að
tilgreina öllu nánar. Svoleiðis athæfi jók
vinsældir hans að sönnu ekki, en hann
var léttlyndur köttur og alþýðlegur og
illt annað en láta sér líka sæmilega við
hann.
Fyrir rúmum mánuði kom svo Ronja
og Pétri var hætt að lítast á blikuna. Hún
var ekki nema örfárra vikna þegar hún
hélt innreið sína í Skáholt; kolsvört rétt
eins og Pétur og mikill meirihluti katt-
anna í Vesturbænum. (Á Melunum eru
þeir umfram allt bröndóttir, eins og
menn vita.) Ronja þessi, sem heitin er
eftir ræningjadótturinni, var í eina tíð
vistuð í Gullfiskabúðinni ásamt fleiri
munaðarleysingjum en svo gerðist það
að unglingar tveir hér í borg tóku upp á
því að trúlofa sig og Ronja varð fyrir
valinu sem trúlofunargjöf. Síðan hefur
hún unað glöð við sitt í húsi skáldsins
Villa.
Nú var líf í tuskunum. Pétur fussaði
bara og fór einförum en Piss-Piss og
Ronja höfðu himin höndum tekið. Svip-
myndir úr lífi katta; notið nú ímyndunar-
aflið, vænir lesarar. Það var fjör!
Svo gerðist það einn vormorgun fyrir
tíu dögum eða þar um bil að ég vaknaði
af draumum mínum - sem oftar! Það
vantaði mjólk út í kaffið. Hafandi stung-
ið á mig fjármunum fór ég út úr dyrunum
á leið út í verslunina Snæbjörgu Snæ-
bjarnardóttur. (Það er ómögulegt að
taka nafnið M. Gilfjörð hátíðlegt.)
Klukkan var tíu.
I garðinum við hliðina á stóð lögreglu-
þjónn. Hann var eitthvað að bogra bak
við gróðurþykkni og hélt á skammbyssu
í hendinni. Svo reið skotið af.
Piss-Piss var allur. Hann lá þarna bak
við grænkandi gróðurinn og engdist
hræðilega í fjörbrotunum þó hann væri
með skammbyssukúlu í hausnum.
Hann hafði orðið undir bíl, sagði
lögregluþjónninn. Einhver hafðL hringt
og sagt frá særðum ketti; væntanlega sá
sami og ók burt frá aumingja Piss-Piss á
götunni. Ekki veit ég hvernig hann
komst inn í garðinn; kannski hann hafi
skriðið þangað sjálfur. Nú var honum
stungið í plastpoka, fleygt í skottið á
lögreglubílnum (Volvo R-20002!) og
farið með-hann á öskuhaugana. Ég fór
og festi kaup á einum lítra af kúamjólk.
Nokkrar athugasemdir, fáar einar:
í fyrsta lagi. Ég er ekki hissa þó
kattargreyið hafi orðið fyrir bíl. Af
einhverjum méróskiljanlegum ástæðum
virðast bílprófshafendur líta á Bræðra-
borgarstíginn sem hraðbraut og haga sér
samkvæmt því. Á hverjum degi eiga
nokkur börn fótum fjör að launa hér
fyrir utan gluggann minn og oft liggur
við árekstrum. Þeir verða líka stundum.
Mér er sagt að ökuhraði hér í Vestur-
bænum hafi verið lækkaður niður í
þrjátíu kílómetra á klukkutímann eigi
alls fyrir löngu. Ég hef ekki séð neinn
fara eftir því.
í öðru lagi. Lögreglumennirnir tveir
voru menn á miðjum aldri, vörpulegir og
góðlegir að sjá. Sjálfsagt fyrirtaks afar
barnabarna sinna. Þeir höfðu aftur á
móti ekki nokkurn áhuga á að vita hver
teldist eiga dýrið sem þeir höfðu verið að
skjóta og höfðu ekki haft fyrir því að gá
á hálsólina sem Piss-Piss hafði stoltur
borið. (Þar var hann kallaður Njáll en
það nafn festist aldrei við hann í Ská-
holti.) Þeir spurðu mig að vísu, úr því ég
var kominn, hvar kötturinn ætti heima
en hlustuðu ekki á svarið og flýttu sér
burtu. Um kvöldið varsannreynt að þeir
höfðu ókki látið vita og báru því við að
heimilisfangið á hálsólinni hefði verið
illa og ógreinilega skrifað. Það veit ég að
er þvættingur.
í þriðja lagi. Það var hreinasti óþarfi
að drepa Piss-Piss; næstum glæpur að
hafa gert það án þess að fara með dýrið
til Iæknis. Ég sá ekki betur en Piss-Piss
hefði einungis hlotið stórt svöðusár á
annað lærið og þykist viss um það hefði
mátt tjasla upp á hann. Nokkrum dögum
fyrir morðið á Piss-Piss var sagt í blöðum
frá ketti sem lögreglan bjóst til að drepa
eftir að hann hafði orðið undir bíl; sá
köttur komst undan, reyndist ekki nema
marinn og stikar nú keikur um götur
borgarinnar. Sá sem skrifaði lesendabréf
um þann kött varaði bestu vini barnanna
við of mikilli byssugieði; þeir reyndust
ekki hafa tekið það til sín.
Kettir eru skrýtnir. Á efri hæðihni hjá
mér býr kolsvartur köttur (enn einn!) og
heitir Sambó. Sá fylgdist grannt með því
er Piss-Piss var drepinn og var hinn
glaðasti. Ég hef grun um að Pétur sé ekki
ýkja sorgmæddur heldur. Ronja er aftur
á móti svolítið hissa á því af hverju
Piss-Piss kemur ekki lengur í heimsókn.
Ulugi Jökulsson
blaðamaður skrifar