Tíminn - 08.01.1984, Blaðsíða 22

Tíminn - 08.01.1984, Blaðsíða 22
22 Ittimm SUNNUDAGUR 8. JANÚAR 1984 ■ Lögreglumenn leiða Ester Albouy út. ■ Ester á fermingardaginn. Hún lok þar voru þær bundnar niöur í stóla. Þar sá rakarinn Thioleron um að framkvæma þá athöfn sem tíðkaðist um allt Frakk- land þessa dagana, að raka allt hárið af stúlkum sem orðaðar voru við innrásar- liðið. Þær voru sagðar hafa varpað hneykslisskugga yfir orðstír hinnar „miklu þjóðar" (Grande Nation). Ein þeirra fimm sem krúnurakaðar voru var Ester Albouy, og þar með hófst harmleikurinn í lífi hennar. Hún var þá 19 ára og vann við símaþjónustu á pósthúsinu í bænum. Var henni gefið að sök að hafa komið upp um samstarfs- stúlku sína og bróður hennar og sagt Þjóðverjum að þau væru andspyrnufólk. Eftir þessa opinberu háðungarathöfn var hún sett í fangelsi og hálfu ári síðar, þegar engar sannanir höfðu komið fram fyrir sekt hennar var Ester Albouy látin laus. Hún sneri heim í hús foreldra sinna, en húsið hafði fjölskyldan haft á leigu hjá Karmelita-nunnunum frá árinu 1923. Ester var niðurbrotin eftir hina harka- legu meðferð og allt hneykslið og upp frá þessu kom hún ekki út fyrir hússins dyr. Faðir hennar starfaði hjá póstþjón- ustunni og þar hafði Rémy bróðir hennar einnig fengið vinnu. Frú Albuoy hafði um þetta leyti mestar áhyggjur af yngsta barninu, dreng að nafni Húbert, sem fæddur var árið 1941. Eftir að heimilisfaðirinn lést árið 1966 einangraði fjölskyldan sig enn meira en áður. Eftir að Rémy varð fyrir slysi í vinnunni og komst á örorkustyrk, lokaði einnig hann sig inni í húsinu. Hubert hætti laganámi við háskólann í Cler- mont-Ferrand árið 1968 og flutti fyrir fullt og allt heim til ættingja sinna. Þegar móðir þeirra lést árið 1973 leið vika áður en systkinin gátu fengið sig til að gera yfirvöldum aðvart. Læknirinn sem gaf út dánarvottorðið var eini gest- urinn sem í tíu ár gekk inn fyrir dyr heimilisins. Eftir þetta voru dyr jafnan ■ Krossinn vid gömlu brúna yf ir ársprænuna Lander er löngu orðinn kolrydgaður. Hann á að vera minnismerki um „hina innilokuðu“ í Saint Flour, konu sem á 11. öld gerðist einsetukona til þess að biðja fyrir bænum og að pestin mundi ekki koma þangað. Hún lifði einlífi í smáum timburkofa við brúna og lifði á því sem þakklátir grannar hennar viku að henni. En nú hefur það aftur gerst að einsetukona hef ur hrært við samvisku manna í Saint-Flour. En enginn mun þó reisa kross til minnis um Ester Albouy, sem nú er 58 ára. Um hana er ekki annað minnismerki að sjá en húsið á móti Karmelítaklaustrinu í St. Flour, þar sem hún lokaði sig inni allt frá árinu 1945, þaðan kom hún ekki út fyrr en lögreglan sótti hana þangað. í nærri fjóra áratugi bjó Ester Albouy í sjálfkjörinni einangrun mitt á meðal hinna 9000 íbúa Saint-Flour og þannig hélt hún vakandi minningunni um skuggalegan kapítula í franskri sögu. - kapítula sem íbúunum þótti ekki þægi- legt að vera minntir á. Það var saga þýska hernámsins og minningin um þá er unnu mcð hernámsliðinu. Aðfaranótt 24. ágúst 1944 héldu þýsku hcrflokkarnir sem dvalið höfðu í Saint- Flour á braut, en franskir andspyrnu- flokkar skutu upp kollinum í þeirra stað. íbúarnir þustu út á göturnar til þess að fagna því aðokinu var aflétt, — og til þess að gera upp reikningana við svikarana. Iðulega æptu þeir hæst um hefnd og endurgjald sem sjálfir höfðu áttsamstarf við Þjóðverjana. Nú voru gleymd öll uppljóstrunarbréfin sem rigndi yfir Gestapo og herinn frá Frökkum sjálfum, en þau höfðu komið mörgum borgara í Saint-Flour í fangabúðirnar. Þá var og gleymd sagan um Lulu Gay, er talin var fegursta stúlkan í bænum. Hún var saklaus ákærð um að vera svikari og andspyrnumenn tóku hana höndum og skutu, eftir að hafa nauðgað henni. Þennan ágústdag árið 1944 fundust því næstum ekki aðrir í Saint-Flour en réttlátir, - næstum ekki. Fimm ungar stúlkur voru þó dregnar um göturnar undir ópum og óhljóðum mannfjöldans að veröndinni á hótelinu “Evrópa," en ■ „Við söknum þýsku svínanna okkar." Fimm ungar stúlkur hafa verið nauðrakaðar fyrir að hafa átt kunningsskap við hernámslið. I miðið stendur Ester Albouy.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.