Tíminn - 08.02.1986, Qupperneq 12

16 Tíminn
Útboð
Tilboð óskast í gatnagerð í Laufbrekku Kópavogi
með tilheyrandi jarðvinnu, hoiræsagerð og malbik-
un. Útboðsgögn verða afhent á skrifstofu Bæjar-
verkfræðings Fannborg 2, frá þriðjudeginum 11.
febrúar 1986 gegn 1.500 kr. skilatryggingu. Tilboð
verða opnuð á sama stað þriðjudaginn 18. febrúar
1986 kl. 11.
Bæjarverkfræðingur.
HÚSAÞJÓNUSTAN SF.
Tökum að okkur alla málningarvinnu, utan-
sem innanhúss, hvar á landi sem er.
Einnig: Sprunguviðgerðir og þéttingar- Háþrýsti-
þvott Sílanúðun - Alhliða viðhald fasteigna.
Tilboð - Mæling - Tímavinna.
Skiptið við ábyrga fagmenn, með áratuga reynslu.
Upplysingar í síma 91-61-13-44
Allar afgreiðslur Samvinnubankans verða lokaðar
mánudaginn 10. febrúar n.k. milli kl. 13.00-15.00
Vegna jarðarfarar Kristleifs Jónssonar banka-
stjóra.
SAMVINNUBANKI ÍSLANDS HF.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi
Kristleifur Jónsson
fyrrverandi bankastjóri
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni mánudaginn 10. febrúar kl.
13:30. Þeim sem vilja minnast hans er bent á líknarstofnanir.
Auður Jónsdóttir
Jón Örn Kristleifsson
Magnea Kristleifsdóttir Ármann Bjarnason
Kristín E. Kristleifsdóttir Gunnar Snæland
og barnabörn.
t
Systir okkar
Sigríður H. Stefánsdóttir,
fyrrverandi kennari Ólafsvík,
sem lést hinn 28. janúar sl. verður jarðsungin frá Ólafsvíkurkirkju laug-
ardaginn 8. febrúar kl. 14. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
líknarstofnanir. Bílferð verður frá Umferðarmiðstöðinni kl. 8 f.h.
Fríða Stefánsdóttir Eyfjörð
Þorgils Stefánsson
Alexander Stefánsson
Gestheiður Stefánsdóttir
Erla Stefánsdóttir
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
mannsins míns, föður, tengdaföður, afa og langafa
Óskars Ólafssonar
pípulagningarmeistara
Boðaslóð 27 Vestmannaeyjum
Kristín Jónsdóttir
börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
Laugardagur 8. febrúar 1986
MINNINGl
Sigríður Hulda
Stefánsdóttir
kennari, Ólafsvík
Fædd 13. mars 1912.
Dáin 28. janúar 1986.
Þegar fréttin barst okkur að
morgni 28. janúar s.l., að Sigríður
mágkona mín væri látin kom það
okkur ekki á óvart. Aðdragandi þess
var búinn að vera all nokkur og
harðnaði eða allt frá því í ágústmán-
uði s.i. Frá þeim tíma hafði hún legið
rúmföst á Landspítalanum þar sem
hún fékk alla þá bestu umönnun sem
hægt var að láta henni í té.
Fyrir u.þ.b. þremur árum tók Sig-
ríður þann sjúkdóm sem flestum skil-
ar á sama áfangastað, en sjúkdómur-
inn var hægfara og aðgerðalítill.
Snemma á síðasta ári tók hann
breytta og óvægilega stefnu.
Þess utan bjó Sigríður við skerta
heiisu sem var afleiðing af veikinda-
áfalli árið 1965. Upp úr þeim veik-
indum vann hún sig með miklum
dugnaði, þannig að hún gat haldið
áfram sínum kennslustörfum í 6-7 ár
eftir það áfall, en verulega hreyfi-
hömluð og með skert jafnvægisskyn.
Hún var því vel að hvíldinni
komin. Sátt við alla með óvenju-
farsælan starfsæviferil að baki.
Undanfarin 12 ár hefur hún dvalið að
Hátúni 10 í Reykjavík.
Sigríður var dóttir sæmdarhjón-
anna Svanborgar Jónsdóttur og
Stefáns Kirstjánssonar, sjómanns og
bátaformanns og síðar vega-
verkstjóra, frá Uppsölum í Ólafsvík.
Sigríður var elst 6 barna þeirra
hjóna. Hin eru: Fríða íþrótta- og
leikfimikennari, búsett í Reykjavík,
Þorgils, fyrrverandi yfirkennari, bú-
settur á Akranesi, Alexander, al-
þingismaður og ráðherra, búsettur í
Ólafsvík, - Gestheiður, verslunar-
maður, búsett í Ólafsvík og Erla,
kennari, búsett í Kópavogi.
Foreldrar þeirra systkina voru
mikið mannkostafólk. Móðir þeirra,
Svanborg, mikilhæf húsmóðir, hóf-
söm og orðvör, hrein listakona í
handmennt og saumaskap, sem
margir hér í Ólafsvík nutu góðs af
utan fjölskyldunnar.
Faðir þeirra, Stefán, varglaðbeitt-
ur hugsjóna og félagsmálamaður
sem bar með sér hugsjónaglóð alda-
mótamanna. Hann varogdrifkraftur
í leiklistar og sönglífi hér í Ólafsvík.
Æskuheimilið að Uppsölum var því
góð umgjörð uppvaxandi efnisbörn-
um þeirra hjóna.
En lífsbarátta annars og þriðja
áratugarins var óvægin. Allir urðu að
ieggjast á eitt, strax og kraftar leyfðu
svo að heimilin kæmust af. Um ann-
að var tæplega að ræða.
Við þessar kringumstæður mynd-
aðist hin sterka ábyrgðarkennd elsta
barnsins á Uppsölum. Ábyrgðar-
kenndin og skylduræknin við fjöl-
skylduna varð ríkasti þátturinn í fari
Sigríðar, vék aldrei frá henni meðan
hún lifði. Þessir þættir ásamt fágaðri
framkomu voru höfuðkostir hennar í
lífi og starfi og skipuðu henni sér-
stakan sess hjá öllum sem henni
kynntust og með henni störfuðu.
Snema árs 1929, þá tæplega 17 ára,
lagði þessi glæsilega stúlka upp í sína
fyrstu brottför að heiman sem verka-
kona við fiskverkun hjá stóru út-
gerðarfélagi í Reykjavík. Hér var
um einhverja þá erfiðustu vinnu að
ræða sem hugsast gat fyrir óharðn-
aða stúlku, nánast ungling. Þetta var
við saltfiskverkun þeirra tíma.
Það var næstum ofætlun að ætla
unglingsstúlku að vaska fisk um há-
vetur, þar sem brjóta þurfti ísinn af
vaskakörunum kl. 6 að morgni þegar
vinna hófst en hún stóð svo til kl. 7 á
kvöldin. Starfskonur bjuggu í íbúð-
arskála í Rauðárholtinu og þurftu
sjálfar að matreiða fyrir sig og hita
húsnæðið. Þegar togarar fyrirtækis-
ins komu inn til löndunar var oft bætt
við vinnudaginn 5-6 klukkustund-
um. Kaupið fyrir slíka vinnu var þá
um 80 aurar á klukkustund.
Þessi fyrsti vetur við hin erfiðu
vinnuskilyrði við vöskun á saltfiski
hjá Kveldúlfi h.f. var stúlkunni Sig-
ríði Stefánsdóttur frá Uppsölum í
Ólafsvík mikil eldskírn sem hún
stóðst reyndar með prýði, varð upp-
hafið að mjög farsælli og margþættri
starfsævi. Þessi saga um atvinnu og
aðbúnað ungrar stúlku frá árinu 1929
mætti vera ungu fólki í dag nokkurt
íhugunarefni og ekki síður hitt, að
nánast hvern eyri af launatekjunum
sendi hún heim til foreldra til styrkt-
ar heimilishaldi og framfærslu hinna
yngri systkina.
Um nokurt skeið stundaði Sigríð-
ur umrædd fiskvinnslustörf að vetri
en var í kaupavinnu að sumrinu.
Kynntist hún þá einnig því hver
munurinn var á húsbændum og hjú-
um á hinum stærri býlum þeirra
tíma.
Árið 1933-34 stundaði hún nám
við kvennaskólann að Staðarfelli.
Afrakstur þessa náms varð mikill,
bæði bóklegur og ekki síður í hand-
mennt og handavinnu og hafði það
mikil áhrif á framtíð hennar.
Frá árinu 1935 fór Sigríður að
starfa sem matráðskona hjá föður
sínum á sumrin við vegaframkvæmd-
ir. Við það starfaði hún um eða yfir
20 sumur. En árið 1940 hófst nýr
kafli í ævi hennar er hún hóf far-
kennslu í Fróðárhreppi en því starfi
gegndi hún til ársins 1947. Það sama
ár hóf hún kennslu við barnaskólann
í Ólafsvík sem hún gegndi síðan að
einu ári undanskildu en veturinn
1952-53 stundaði hún nám í Hand-
íðaskólanum og lauk þaðan handa-
vinnukennaraprófi en sér-
kennslugrein hennar var handa-
vinnukennsla stúlkna.
Enginn vafi er á því að kennslu-
störf Sigríðar, fyrst í Fróðárhreppi
ogsíðar í Barnaskólanum í Ólafsvík,
er mikilvægasti kaflinn í farsælli
starfsævi þessarar mikilhæfu konu.
Fljótlega komu í ljós hæfileikar
hennar til kennslustarfa. Hin fágaða
framkoma hennar og góðvild, sem
var jöfn til allra, opnuðu henni leið
til allra sinna mörgu nemenda í ára-
tugi. Agavandamál þekkti hún ekki
og alkunna var það í Ólafsvíkurskóla
að hinir erfiðustu í hópi piltanna
voru bljúgir og auðsveipir í um-
gengni við hana og fara ekki dult
með þakkir í hennar garð æ síðan.
1 kennslustörfum naut Sigríðursín
til fulls. Af hinum miklu og fjölþættu
mannkostum gat hún gefið öðrum
ótæpilega og stór er sá hópur hús-
mæðra og sjósóknara hér heima og
heiman sem eru henni þakklát fyrir
allt það er hún gaf þeim af
mannkostaauðlegð sinni. Það var
henni því mikil lífsfylling að finna á
merkum tímamótum í lífi sínu alla þá
vináttu og hlýju sem til hennar
streymdi frá þessu fólki.
í lífi Sigríðar voru skyldurnar við
æskuheimilið og fjölskylduna ávallt í
fyrirrúmi. Uppsalaheimilið var alltaf
hennar heimili, allir sem þaðan
komu voru hennar fjölskylda,
systkinabörn og systkinabarnabörn
voru hennar börn, gleði þeirra var
einnig hennar gleði.
Sigríður giftist aldrei eða stofnaði
eigin fjölskyldu. Lífshamingja henn-
ar fólst í því að gleðja, gefa ög hjálpa
öllum í hinni stóru fjölskyldu sinni
og að halda heimili með foreldrun-
um af fullri reisn meðan faðir hennar
lifði og hún og móðir hennar höfðu
heilsu til að búa þar heima.
Sigríður stundaði kennslustörf frá
árinu 1940 til ársins 1971, alls 31 ár
og þar af 24 ár við barnaskóla Ólafs-
víkur. Hún leysti af sem skólastjóri í
fjarveru skólastjóra 1957-58 og fórst
það vel úr hendi eins og allt er hún
tók sér fyrir hendur.
Á kveðjustund þessari eru þeir
eflaust margir sem hafa þakkir að
flytja hinni mætu manneskju. Ekki
hvað síst er það hinn stóri hópur
frændsystkina sem kveður frænkuna
góðu og gjafmildu. Sjálfur kveð ég
ekki bara elskulega mágkonu heldur
og einnig góðan vin sem ég bar djúpa
virðingu fyrir. Öll kveðjum við hér
konu sem verður okkur ógleymanleg
fyrir það að hún hafði til að bera allt
það besta sem prýða má eina mann-
eskju. Blessuð sé minning hennar.
Elinbergur Sveinsson
í dag verður jaðsett frá Ólafsvík-
urkirkju, Sigríður Hulda Stefáns-
dóttir sem lést á Landspítala Islands
28. janúar s.l. eftir langa og erfiða
sjúkrahúslegu.
Sigríði, eða „frænku" eins og hún
var kölluð á mínu heimili, kynntist
ég fyrst 1972 í Ólafsvík er ég naut
einstakrar gestrisni á heimili hennar
í örfáa daga það sumar. Þá þegar
fann ég hlýjuna og góðvildina sem
ríkti á því heimili og hvernig hún
stjórnaði og stjanaði af ást og um-
hyggju og mikilli ósérhlífni, til þess
að allir hefðu það sem best og allir
væru sáttir. í plássinu, þar sem hún
bjó lengst af, var hún sérlega vel
kynnt og vinsæl jafnt meðal fullorð-
inna og ekki síður meðal barna. Það
voru flestir Ólafsvíkingar svo lán-
samir að fá að kynnast Sigríði, því
hún kenndi í fjölda ára við skólann
og naut þar sem annarsstaðar virð-
ingar og ástar samstarfsmanna og
nemenda.
„Frænka" var sterk og eftir henni
var tekið sökum reisnar og óvenju
mikils sálarstyrks. I henni sá maður
allt það góða sem fólk vill svo gjarn-
an sjá hvort hjá öðru, en verður svo
oft fyrir vonbrigðum með að finna
ekki. Frænku og frændabörn Sigríð-
ar, fundu öll það sama hjá frænku
sinni, ást, óþrjótandi þolinmæði og
hlýju og báru því öll sömu ljúfu til-
finningar til frænku sinnar. Ég veit
bara hversu mikils virði það var
börnunum mínum að fá að kynnast
frænku sinni, kynnast því sem þau
ekki kynnast hjá hverri manneskju,
þessum góðu minningjum munu þau
seint gleyma.
Þar sem góðir menn ganga eru
guðs vegir, og hún hefur gengið sinn
veg á enda með einstakri reisn og
sóma. Fari hún í friði, friður guðs
hana varðveiti, og hafi hún þökk fyr-
ir það sem hún kenndi okkur um lífið
og bróðurkærleika.
Árni Guðmundsson