Tíminn - 22.09.1988, Blaðsíða 19

t I i
Fimmtudagur 22. september 1988
Tíminn 19
Dóttirin var táidregin
- og foreldrarnir ruku í blöðin til að leita uppreisnar æru hennar
UM-STRÆTI OG TORG
KRISTINN SNÆLAND'
Málin geta snúist á ýmsa
vegu þegar farið er að ræða
þau opinberlega í blöðum.
Frægur golfleikari í Bret-
landi, Tony Jacklin, 44 ára og
nýlega orðinn ekkjumaður, -
kynntist 16 ára stúlku, Donnu
Methven, í Farnham, Surrey í
Englandi. Þau áttu í stuttu
ástarsambandi, en þegar hann
vildi slíta því, urðu foreldrar
stúlkunnar fokvondir og ruku
upp til handa og fóta, hringdu
í blaðið Sun og boðuðu blaða-
menn á fund til sín.
Útkoman varð sú, að í næsta
helgarblaði var myndskreytt
grein, - og fyrirsögnin var:
Jacklin flekaði 16 ára jómfrú,
og undirfyrirsögn: Var að létta
sér upp eftir eiginkonumissinn.
Móðirin orðin taugabiluð
og faðirinn fokvondur
Síðan héldu blaðaskrifin
áfram í þrjá daga, en þá var
Madeleine, móðir ungu stúlk-
unnar, orðin ein taugahrúga
og gleypti valiumpillur nótt og
dag, og Reg, faðirinn, orðinn
öskuillur og fannst fréttin, sem
átti að koma sér illa fyrir
golfarann fræga, hafa snúist
illa við í meðförum.
Blaðamenn höfðu upp á
Jacklin og spurðu hann
spjörunum úr.
- Jú, hann hafði kynnst
stúlkunni Donnu, þegar hún
var að ganga um beina í golf-
klúbbi sem heitir Moor Park
Golf Club, Rickmansworth í
júnímánuði sl. Þeim varð vel
til vina og tóku upp ástarsam-
band og fór stúlkan með hon-
um í ferð til Spánar, þar sem
hann átti hús.
Þau voru þar um tíma, en
eftir þrjá mánuði vildi Jacklin
losna úr sambandinu.
Það var á 17 ára afmælisdag
Donnu, að hún fékk stóran
blómvönd frá vininum og á
kortinu stóð: „Bestu afmælis-
óskir til indællar stúlku, sem
skilur eftir hjá mér ljúfar
minningar. Bréf fylgir. T.J.“
Með þessu korti mátti sjá,
að Jacklin var að hætta við
ungu stúlkuna.
Donna var sár og leið og
foreldrarnir reiðir fyrir hennar
hönd. „En það voru engir pen-
ingar í spilinu. Við höfum
ekkert haft upp úr þessu öllu,“
segir faðirinn.
Ástamál dótturinnar
orðin blaðamatur, - en nú
varð ekki aftur snúið
Flestir foreldrar hefðu áreið-
anlega viljað gefa mikið til að
ástamál dóttur sinnar yrðu ekki
blaðamatur undir tvíræðum
fyrirsögnum, en Methven-
hjónin ætluðu í reiði sinni að
gera Jacklin golfleikara grikk
og koma fram hefndum fyrir
dótturina. Þau sögðust hafa
haldið að hann væri bara vinur
Donnu, en ekki elskhugi.
Hann hefði komið til þeirra og
spurt um leyfi þeirra til að
bjóða henni með til Spánar.
Madeleine sagði, að Donna
hefði aldrei verið með strák
fyrr, (en mömmur vita nú ekki
alltaf allt - kom sem innskot
frá blaðamanni).
„Bósinn“ kom vei fyrir!
Blaðamenn náðu tali af
„bósanum" Jacklin, eins og
foreldrarnir kölluðu hann.
Hann kom vel fyrir, sögðu
blaðamenn, og sagðist ekki
hafa séð að það væri til góðs að
halda sambandinu við Donnu
áfram og viljað slíta því í
vinsemd. Síðan svaraði hann
ýmsum spurningum um sam-
band þeirra og ástamál og dró
ekkert undan. Hann lét ýmis
orð falla um stúlkuna sem gáfu
til kynna að hún hefði ekki
verið alveg eins barnaleg og
saklaus og komið hefði fram í
frásögnum foreldranna.
„Við erum bara venjulegt
almúgafólk og það er gott að
almenningur sjái hvernig hægt
er að plata okkur,“ sögðu Reg
og Madeleine í blaðaviðtali.
En blaðamaður gat þess um
leið, að sér þætti eiginlega sem
þau hefðu sjálf hlaupið á sig og
gert sig að fíflum.
Ekki er því að neita að hálf varð
ég hvumsa er ég leit yfir „Barna
DV“ síðastliðinn laugardag. Börn-
unum hafði verið boðið að skrifa
smásögu, tengda hundum og
nokkrar slíkar sögur birtust á for-
síðunni. Ein sagan var sögð eftir 4
ára snót og var upphaf þeirrar sögu
undrunarefni mitt. Sagan hófst sem
sé þannig: „Strákurinn með ljósa
hárið á heima hjá afa sínum og
ömmu af því að glæpamaður hafði
drepið mömmu hans og pabba“.
Ég er enn gáttaður á upphafi sögu
þessa fjögurra ára barns en auk
þess kom ofbeldi fyrir í tveimur
smásögum f viðbót í þessu eina
blaði eða af sjö smásögum, eða
frásögnum, voru þrjár tengdar of-
beldi, og þó var aðeins verið að
segja frá hundum. Sennilega eru
þessar barnasmásögur fróðlegt
rannsóknarefni fyrir sálfræðinga
eða uppeldisfræðinga, eða hvernig
samfélag er það sem elur af sér
slíkar „bamasögur“?
Lögreglan
Umferðareftirlit lögreglunnar er
ekki vinsælasta starf hennar en
mér hefur gjarnan þótt það of lítið
eða fremur beinast um of að tak-
mörkuðum þætti umferðarbrota.
Þar á ég við hraðabrotin og ölvun-
arakstur. Vegna þess að nú fer
haust í hönd og börnum í umferð-
inni fjölgar, er víst að hraðamæl-
ingar þarf að auka ef unnt er og
eftir hinum ískyggilegu tíðindum
frá Kópavogslögreglunni, að svo
virðist sem ölvunarakstur hafi auk-
ist, er ljóst að enn betur verður að
vinna að hraðamælingum og ölvun-
areftirliti. Það breytir þó ekki
þeirri skoðun minni að vænlegt til
langtímaárangurs sé að sinna hin-
um minni og margháttuðu smá-
brotum. Á ég þá meðal annars við
það þegar fram eða aftumúmer er
numið á brott af yfirveguðu ráði,
ekið er með þokuljósum innanbæj-
Það er reyndar óskiljanlegt að
ekki skuli hafa komið upp hér, hjá
þessari útvegsþjóð, samskonar
hópar og finnast í öllum grannlönd-
um okkar. Það eru smá hópar,
gjarnan vinnustaðahópar eða
starfsmannafélög eða ámóta hópar
sem hafa keypt gamla mótorbáta
eða fiskiskip, allt frá smá bátum
upp í 200 til 300 tonna skip eða
stærri. Þetta eru bátar eða skip sem
þykja ekki lengur nothæf í atvinnu-
skyni og við brennum eða
sökkvum. Slík skip taka þessir
hópar gjarnan á land og síðan er
jafnvel verið árum saman að breyta
þeim og Iagfæra. Ég held að þessi
úreltu skip fái síðan takmörkuð
haffærisskírteini, notkunin sé
bundin við besta hluta árs og
strandsiglingar. Vissulega kann að
vera að um margskonar afbrigði
þessa sé að ræða. Aðalatriðið er þó
að fólki gefst þess kostur að kaupa
saman stóran eða lítinn bát eða
skip, sem ekki er lengur notað í
atvinnuskyni, og leggja síðan í
margskonar breytingar og viðgerð-
ir sem gera fleytuna skemmtilega
til sumarferða eða sumardvalar
auk þess að hafa áður orðið til
ánægju langtímum saman meðan
viðgerðir stóðu yfir. Allir þeir sem
hafa skoðað sig um við hafnir
grannlanda okkar kannast við þessi
viðgerðar- -og skemmtiskip og
margur hefur hálföfundað það
glaða og ánægða fólk sem sést
bjástra við fleyturnar. Þessi þáttur
skemmtilegs mannlífs fer framhjá
okkur íslendingum svo lengi sem
brenna verður eða sökkva öllum
gömlum skipum. Líklega þarf að
breyta einhverjum lögum eða regl-
um til þess að við getum eignast
þennan þátt fagurs mannlífs. Þeir
sem geta breytt þessu og kunna á
lög og reglur ættu endilega að taka
þetta til athugunar.
PABBIDAUÐUR
ar, aftan eða framan eða hvoru-
tveggja og öll smábrotin gegn um-
ferðarmerkjum og svo það sem
senn mun sjást, að ekið er með
flestar rúður lokaðar af snjó eða
hélu. Öllu þessu smáiega á lögregl-
an að sinna, þar er uppeldishliðin.
Vinnubrögð lögreglunnar við þessi
störf þurfa hinsvegar að vera
skynsamleg og þannig að ekki
skapist hætta í umferðinni. í morg-
un (20. sept.) voru tveir lögreglu-
menn við umferðareftirlit á Vest-
urlandsvegi við og um Höfða-
bakka. Tvisvar á skömmum tfma
eltu þeir bifreið upp Höfðabakka
að Bæjarhálsi. í annað skiptið
stöðvuðu þeir viðkomandi á vinstri
akrein við beygjuna af Höfða-
bakka inn á Bæjarháls og í hitt
skiptið stöðvuðu þeir viðkomandi
á hægri akrein beygjunnar eða
með öðrum orðum á miðakrein
Höfðabakkans. Þetta gerðist milli
kl. 6 til 6.30 að morgni og reyndar
lítil umferð. Svipuð atvik, þar sem
lögreglan stöðvar bíla á annarri
eða einhverri akrein aðalbrauta
svo sem Kringlumýrarbrautar,
Breiðholtsbrautar, Reykjanes-
brautar, Miklubrautar og víðar
sést oft. Slík stöðvun er stórhættu-
leg og á alls ekki að vera lengur, ef
nauðsynlegt er, en til þess að
benda viðkomandi á að aka áfram
á öruggan stað eða útskot. Lögregl-
an á alls ekki að loka akrein á
meðan setið er og smábrot er
skrifað niður. Þetta ættu okkar
ágætu lögreglumenn að athuga.
Skemmtiskip
Einn sorglegasti hluti þjóð-
minjasögu okkar er sá hversu illa
okkur hefur haldist á bátum og
skipum fortíðarinnar. Nú er það
ekki sök okkar nútímamanna þótt
forn skip hafi horfið en það er sök
okkar og skömm okkar verður
mikil í framtíðinni að flest skip
sem eldast þessi árin og teljast ekki
lengur nýtileg í atvinnuskyni skuli
dregin til hafs og sökkt þar á
fertugu, ef þau eru þá ekki brennd
í landi. Örfáar undantekningar eru
til svo sem skipið góða vestur á
Patreksfirði sem þar var dregið á
land og svo Aðalbjörgin sem nú
stendur og bíður snyrtingar upp í
Árbæ.
Tony Jacklin (á efri mynd-
inni) er frægur breskur
golfleikari. Hann kynntist
Donnu í golfklúbbnum.
Foreldrar Donnu,
ásamt dóttur sinni.
Mamman segir að
Donnu bjóðist módel-
störf í framtíðinni. En
við hefðum ekki farið
þessa leið til að leita
hefnda, ef við hefðum
vitað fyrirfram hvernig
útkoman yrði, segja for-
eldramir nú.

Donna lítur ekki út fyrir að vera neinn
kjáni. Mamma hennar segir, að hún
geti ekki farið að vinna í veitingahúsum
eða klúbbum við framreiðslustörf á ný,
og alls ekki þar sem allir þekki hana.
„Hún er fín stúlka, hún Donna mín,
hún hefur meira að segja uppvartað
kóngafólk!“