Tíminn - 29.02.1992, Blaðsíða 18

18 Tíminn
Laugardagur 29. febrúar 1992
!H MINNING
1
Kristín Sigurjónsdóttir
Tindum, Svínavatnshreppi
Fædd 22. apríl 1915
Dáin 19. febrúar 1992
í dag, laugardaginn 29. febrúar, er
kvödd frá Blönduóskirkju Kristín
Sigurjónsdóttir, húsfreyja á Tindum
í Svínavatnshreppi. Hún lést á Hér-
aðshælinu á Blönduósi þann 19.
febrúar sl., en þar hafði hún dvalið
frá því snemma í janúar, heltekin af
þeim illræmda sjúkdómi sem svo
marga íslendinga leggur að velli.
Ekki datt mér í hug, þegar ég hitti
hana síðast, glaða og hressa heima á
Stóra-Búrfelli um páskana á sl. ári,
að við myndum ekki sjást framar, en
svona er lífið.
Stína, en það var hún alltaf kölluð
heima í sveitinni okkar, var fædd á
Tindum 22. aprfl 1915 og ólst þar
upp með foreldrum sínum, Guð-
rúnu Erlendsdóttur og Sigurjóni
Þorlákssyni, í hópi 7 systkina, en nú
eru aðeins 3 þeirra eftir á lífi. Hún
gekk ung í Kvennaskólann á
Blönduósi eins og svo margar aðrar
húnvetnskar stúlkur, bæði fyrr og
síðar, og fékk þar gott veganesti fyr-
ir lífsstarfið.
Þann 5. febrúar 1936 giftist hún
Lárusi Sigurðssyni og hófu þau bú-
skap á Hamri í Svínavatnshreppi og
bjuggu þar til ársins 1944. Þá fluttu
þau að Tindum og tóku við búi af
foreldrum Stínu og bjuggu þar æ
síðar með miklum myndarbrag,
enda voru hjónin mjög samhent og
dugleg.
Þau hjónin eignuöust 3 börn: Sig-
urjón, bónda á Tindum, en hann er
ókvæntur; Gunnar, sem Iést 6 ára að
aldri; og Gunnhildi, húsfreyju á
Blönduósi, en hún er gift Sigurði
Ingþórssyni og eiga þau 3 börn.
Stína var heimakær kona, hennar
staður var fyrst og fremst á heimil-
inu þar sem hún vann af miklum
dugnaði að velferð þess, bæði utan
húss og innan. Hún kom upp falleg-
um garði í kringum húsið, sem hún
hafði mikla ánægju af og sýndi mér
oft þegar ég kom í heimsókn.
Mér er ljúft að minnast hvað alla
tíð var góð vinátta milli foreldra
minna „Ingibjargar og Gísla“ á Búr-
felli og þeirra Tindahjóna. Ein af
mínum bestu bernskuminningum
var þegar mamma fór gangandi með
okkur systurnar í heimsókn út að
Tindum og var það oftast að vetrar-
lagi þegar minna var að gera á bæj-
unum. Frá þessum ferðum man ég
heist eftir hve vel var tekið á móti
okkur og hvað þær nágrannakon-
urnar þurftu mikið að tala saman;
svo fannst mér alltaf svo fínt í stof-
unni hjá henni Stínu. Þar var svo
mikið af púðum og myndum sem
hún hafði sjálf saumað, enda mikil
hannyrðakona, þótt varla hafi nú oft
gefist mikill tími til slíks á anna-
sömu sveitaheimili. Stína var einnig
mjög músíkölsk og spilaði á orgel,
bæði sér til ánægju og eins þegar
mannfagnaðir voru í sveitinni og
orgel var á staðnum. Einnig lék hún
undir við messusöng í Svínavatns-
kirkju um árabil.
Ég ætla ekki að rekja æviferil
Stínu frekar, það eru aðrir færari
um að gera, heldur aðeins með þess-
um fátæklegu orðum að þakka
henni og hennar íjölskyldu alla þá
tryggð og vináttu, sem þau ávallt
auðsýndu foreldrum mínum og okk-
ur systkinunum.
Lárus mann sinn missti Stína 14.
október 1983 og var það henni að
vonum mikið áfall, en ótrauð hélt
hún áfram búskapnum með Sigur-
jóni syni sínum allt til síðustu ára-
móta er hún kenndi síns banameins.
Að síðustu vil ég votta Sigurjóni,
Gunnhildi, Sigurði, barnabörnum
hennar, systkinum og öðrum vanda-
mönnum mína dýpstu samúð og bið
guð að blessa þau. Blessuð sé minn-
ing Stínu á Tindum og megi húri
hvíla í friði.
Ásgerður Gísladóttir
frá Stóra-Búrfelli
Ekkert fær stöðvað framvindu tím-
ans og enginn fær varist kalli hans.
Nú er hún Kristín á Tindum ekki
lengur meðal okkar og hefur skilið
eftir sig tómarúm í lífi okkar, sem
eftir stöndum, sem aldrei verður
fyllt á þann hátt sem henni var einni
lagið.
Ég hef alist upp og búið sem ná-
granni hennar og hennar fjölskyldu
allt mitt líf og notið þeirrar miklu
vináttu og hlýju sem alltaf hefur ríkt
milli heimilanna okkar og aldrei
hefur borið skugga á. Ég get því ekki
látið hjá líða að minnast hennar í ör-
fáum orðum nú að leiðarlokum.
Kristín er fædd 22. apríl 1915,
dóttir hjónanna Sigurjóns Þorláks-
sonar, sem var skagfirskrar ættar, og
Guðrúnar Erlendsdóttur frá Beina-
keldu í Torfulækjarhreppi. Hófu þau
búskap á Tindum í Svínavatnshreppi
1909 og bjuggu þar meðan bæði
lifðu. Sigurjón var hinn mesti hag-
leiksmaður, jafnvígur á tré og járn,
sem var ómetanlegur styrkur bónda
á þeim tíma þegar bændur þurftu að
vera sjálfum sér nógir um alla hluti.
Kristín er því alin upp á Tindum í
hópi sjö systkina, en nú eru fjögur
þeirra látin; eftir lifa þau Ásta, Guð-
rún og Þorlákur.
Kristín stundaði nám við Kvenna-
skólann á Blönduósi á árunum
1933-1935 undir handleiðslu frú
Huldu Stefánsdóttur, en hjá henni
lærði hún meðal annars að spila á
hljóðfæri, en Kristín var ákaflega
músíkölsk, og þrátt fyrir tiltölulega
lítið tónlistarnám var hún fær í að
spila á píanó og orgel og hef ég það
fýrir satt að ekki hafi verið til það
merki í tónfræði sem hún kunni
ekki góð skil á. Hún var organisti
Svínavatnskirkju um nokkurra ára
skeið.
Um það leyti, sem Kristín var á
Kvennaskólanum, var hún sumar-
langt á Þingeyrum. Þann 5. febrúar
1937 giftist hún Lárusi Sigurðssyni,
sem þá hafði hafið búskap á Hamri í
Svínavatnshreppi. Bjuggu þau þar
myndarbúi í fimm ár og ræktuðu
mikið, og byggðu meðal annars
steinsteypt íbúðarhús.
Árið 1944 kaupa þau Tinda, föður-
leifð Kristínar, en Sigurjón faðir
hennar hafði dáið árið áður.
Þau Kristín og Lárus eignuðust
þrjú börn: Sigurjón, fæddan 6. sept-
ember 1937, bónda á Tindum og
oddvita Svínavatnshrepps; Gunnar,
fæddan 1. janúar 1942, dáinn 18.
mars 1948; og Gunnhildi, fædda 22.
janúar 1951, búsetta á Blönduósi,
gifta Sigurði Ingþórssyni og eiga
þau þrjú börn, Lárus, Sigurjón og
Kristínu, sem öll nutu mikillar um-
hyggju og kærleiks ömmu sinnar á
Tindum.
Kristín og Lárus bjuggu miklu
myndarbúi á Tindum, byggðu alger-
lega upp öll hús af miklum myndar-
skap og ræktuðu stórt tún. Þau hófu
mjólkurframleiðslu strax og farið
var að taka á móti mjólk á Blöndu-
ósi, sem þau gerðu síðan samhliða
stóru sauðfjárbúi og hrossabúskap.
Sigurjón sonur þeirra hefur bú-
skap með foreldrum sínum strax og
unglingsárunum sleppir og hefur
búið með móður sinni á Tindum,
síðan Lárus féll frá árið 1983.
Kristín á Tindum var ákaflega
sjálfstæð persóna, hafði ákaflega
fastmótaðar skoðanir um menn og
málefni og lét hvergi sitt eftir liggja
þar sem hún kom nærri. Hún fylgd-
ist alltaf mjög vel með öllu, sem
fram fór heima og heiman, og var
mjög fróð og vel heima um marga
hluti.
Mikil og falslaus vinátta var á
milli heimila foreldra minna og
Tindahjónanna, sem hefur viðhald-
ist óbreytt við þau kynslóðaskipti
sem orðið hafa, og vil ég sérstaklega
þakka Kristínu þá hlýju og tryggð
sem hún hefur ætíð sýnt mér og
minni fjölskyldu.
Kristín ræktaði sinn garð af mik-
illi trúmennsku, bæði í yfirfærðri
merkingu og orðsins íyllstu merk-
ingu. Hún lagði ætíð metnað sinn í
það að Tindaheimilið og allt þess
umhverfi væri sem snyrtilegast og
var það hennar verk öðrum fremur
hversu alltaf var snyrtilegt og vel til
haft heim að líta á Tindum. Myndar-
legur trjágarður sunnan og austan
við húsið ber þess glöggt vitni.
Hennar síðasta verk í garðinum var
að fá hann stækkaðan út yfir þann
blett, sem gamli bærinn á Tindum
stóð á og rifinn var fyrir stuttu, og
planta þar trjám. Við það verk var
hún síðastliðið sumar, þegar ég kom
að Tindum, og dáðist ég að þeim
mikla krafti, sem ennþá bjó í henni
þrátt fyrir aldur, og varð mér hugsað
til þess að mér fyndist hún ekkert
hafa elst síðan ég man hana fyrst.
En tíminn lætur ekki að sér hæða
og er ég kom að Tindum nú í byrjun
Jóhann Jónsson
Fæddur 23. mars 1902
Dáinn 19. febrúar 1992
Nú er Hanni dáinn! Jóhann Jónsson,
eins og Hanni hét fullu nafni, var
fæddur í Blesahrauni 23. mars árið
1902. Foreldrar hans voru hjónin
Jón Jónsson og Jóhanna Jónsdóttir
og átti Hanni 5 systur sem upp kom-
ust. Fram undir 1930 var hann hjá
foreldrum sínum í Blesahrauni, en
gerðist þá vinnumaður í Seglbúðum
hjá Helga Jónssyni og konu hans
Gyðríði Pálsdóttur. Þar var Hanni til
ársins 1956 þegar hann flutti að
Eystri-Dalbæ til Sigríðar Jónsdóttur
sem þar bjó. Árið 1975 hætta þau
búskap, sökum aldurs, og Hanni
gerist aftur vinnumaður í Seglbúð-
um, að þessu sinni hjá Jóni Helga-
syni og Guðrúnu Þorkelsdóttur. Þar
byrjuðu samskipti okkar Hanna og
langar mig hér í nokkrum orðum að
rifja upp minningar tengdar þeim.
Ég man vel þegar Hanni kom til
okkar á heimilið. Stóri beddinn
hans var fluttur inn í eitt herbergið
og lítill telpuangi horfði stórum
augum á. Á eftir rúminu kom svo
heljar stór maður í enn stærri lopa-
peysu. Það var ekki laust við að
krakkinn væri svolítið smeykur í
fyrstu. Það fór þó fljótt, því Hanni
sýndi fljótt hvílíkt góömenni hann
var. Stelpan skaust stundum inn í
herbergið til hans og þá sat gamli
maöurinn á beddanum sínum og
tók vel á móti forvitnum krakka.
Vísurnar og rímurnar, sem Hanni
fór með, verða öllum sem hann
þekktu, ógleymanlegur þáttur í fari
hans. llanni hafði meðal annarra
Ijóðskálda mikið dálæti á Bólu-
Hjálmari og fór oft með kveðskap
eftir hann. Stundum í þessum
heimsóknum var kannski boðið í
nefið eða spurt: „Viltu koma í
krumlu?“ „Já, já", og krakkinn ham-
aðist og togaði og datt á endanum á
bossann. Þá var karli skemmt.
Hanni var mjög iðinn og fann sér
alltaf eitthvað til að laga og bæta.
Hann var gríðarlega sterkur og það
var aðdáunarvert hversu vel var frá
öllu gengið. Gaddavírinn í girðing-
unum svo strekktur aö haggaðist
ekki, og þá var ekkert verið að brúka
dráttarvélar.
Eitt af því, sem ég dáðist oft að og
reyndi ótal sinnum að líkja eftir, var
þegar Hanni fléttaði eitt af þeim ótal
reipum, taumum og gjörðum sem
hann vann að yfir vetrartímann. Til
þess notaði hann baggabönd og
leysti karl alla hnúta sem á böndun-
um voru. „Af hverju klippirðu ekki
bara?“ spurði stelpan. „Það má nota
hnútana líka,“ sagði Hanni.
Dýrin voru þó það sem allt snérist
um, enda var smalamennska og um-
hirða sauðfjár hans ævistarf. Hanni
var mjög laginn við dýrin og fór sér-
staklega vel að hrossum. „Sko,
svona áttu að klappa þeim. Þú verð-
ur að koma fast við þá.“ „Já,“ sagöi
stelpan og reyndi að gera eins. Já,
Hanni vissi mönnum betur hvernig
átti að umgangast dýrin.
Hanni var einnig góður smali og
samviskusamur. Fjallkóngur var
hann í yfir 3 áratugi og þar sýndu sig
ótvírætt hæfileikar Hanna og hann
naut sín vel. Upprekstrarlöndin
voru auk þess í grennd við hans eig-
in bernskuslóðir í Blesahrauni. svo
að Hanni þekkti vel og hafði sterkar
tilfinningar til heiðarlandanna.
Hanni fór svo frá Seglbúðum 1982
og fluttist í íbúð fyrir aldraða á
Kirkjubæjarklaustri og svo seinna á
dvalarheimilið Heiðarbæ þar sem
hann naut ævikvöldsins í höndum
góðs fólks.
Ég vil enda þessar línur á því að
minnast Hanna með einu af ljóðun-
um, sem hann fór svo oft með fyrir
okkur krakkana og lýsir honum
sjálfsagt betur en mörg orð.
Vorið góða, grærit og hlýtt,
græðir fjör um dalirm.
Allt er nú sem orðið ngtt,
æmar, kýr og smalirm.
Kveður í runni, kvakar í mó
ki’ikur þrastarsöngur.
Eins mig fýsir alltaf þó
aftur að fara ígöngur.
(Jónas Hallgrímsson)
Helga Jónsdóttir
þorra, frétti ég að hún væri komin á
spítala og ekki yrði aftur snúið. Mér
varð þá litið á stóru þingvíðistrén
sunnan við húsið, sem hún átti svo
sannarlega hverja grein á, og sé þá
að þau eru að byrja að laufgast. En
svo kom frost og brumið kól og allt í
einu var allt búið. Kristin var horfín
frá okkur. Þá fannst mér eins og trén
hefðu verið að kveðja fóstru sína
með sínum hætti, þrátt fyrir árs-
tíma.
Kristín verður til grafar borin við
hlið Lárusar á Blönduósi í dag, Iaug-
ardaginn 29. febrúar 1992.
Að lokum vil ég votta öllum ætt-
ingjum og aðstandendum Kristínar
samúð mína og segja: ,ýUlar mínar
minningar um þig eru góðar; þær
mun ég geyma en ekki gleyma."
Jón Gíslason,
Stóra-Búrfelli
Hún elsku amma okkar er dáin og
ætluðum við systkinin varla að trúa
þessari sorgarfrétt, þegar hringt var
til okkar snemma morguns 19.
febrúar.
Síðast höfðum við verið öll saman
á aðfangadagskvöld, eins og vant
var, og engum datt í hug að það væri
í síðasta sinn.
Hún amma var svo sérstök, alltaf
hress og kát, og við gátum alltaf leit-
að til hennar með alla hluti og trúað
henni fyrir öllu.
Henni var umhugað um menntun
okkar, svo okkur gæti farnast sem
best í lífinu, og studdi hún okkur
eins og hún gat í þeim efnum. Við
vonuðum alltaf að hún fengi að lifa
það að fá að sjá árangur af skólavist
okkar, en æðri máttarvöld tóku þar í
taumana.
Við eigum henni ömmu okkar svo
margt að þakka og enginn kemur í
hennar stað.
Guð blessi elsku ömmu.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást
að hugir í gegnum dauðann sjást.
Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur — síðar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Bamaböm
í dag kveðjum við í hinsta sinn
Kristínu Sigurjónsdóttur, húsfreyju
á Tindum, eða Stínu á Tindum eins
og við í ættinni ætíð kölluðum
hana. Hún lést á Héraðshælinu á
Blönduósi eftir stutta legu.
Kristín fæddist 22. apríl 1915 á
Tindum í Svínavatnshreppi. For-
eldrar hennarvoru Guðrún Erlends-
dóttir og Sigurjón Þorláksson,
bændur á Tindum. Guðrún var ætt-
uð frá Beinakeldu í Þingi, og Sigur-
jón úr Skagafírði. Börn Guðrúnar
og Sigurjóns voru sjö, Kristín er það
fjórða af þeim sem kveður þennan
heim. Kristín gekk í húsmæðraskól-
ann á Blönduósi á sínum ungdóms-
árum, auk þess sem hún var við nám
í vefnaði. Ennfremur fékk hún til-
sögn í hljóðfæraleik.
Kristín giftist 18. febrúar 1937
Lárusi Sigurðssyni bónda, f. 21. apr-
íl 1906, d. 14. okt. 1983. Þau eignuð-
ust þrjú börn: Sigurjón, bónda á
Tindum, f. 7. sept. 1937; Gunnar, f.
1. jan. 1942, d. 18. mars 1948;
Gunnhildi, f. 22. jan. 1951, hús-
freyju á Blönduósi, hennar maður er
Sigurður Ingþórsson frá Uppsölum í
Þingi, þeirra börn eru Lárus, Sigur-
jón og Kristín.
Lárus á Tindum hafði mikla per-
sónu til að bera, sem gaman var að
heimsækja og vera samvistum við.
Hann var flugmælskur og góður
ræðumaður, sannur bændahöfðingi.
Eftir giftingu hófu þau hjón bú-
skap á Hamri á Ásum og bjuggu þar
til ársins 1944, að þau taka við
Tindajörðinni eftir fráfall Sigurjóns,
föður Kristínar. Þau tóku við jörð-
inni í því ástandi sem jarðir voru í á
þeim tíma, húsa- og ræktunarlitlar,
en jarðnæði allgott til ræktunar.
Hófu þau hjónin uppbyggingarstarf
á jörðinni, sem leiddi til þess að þeg-
ar þau hættu búskap var jörðin ein
sú besta þar um slóðir.