Tíminn - 29.02.1992, Blaðsíða 16

16Tíminn
Laugardagur 29. febrúar 1992
Þegar Preston Pierce hélt á veiðar
hlakkaöi hann til eins og bam, en
vissi ekki að bráðin var hann sjálfur.
Hann hafði áður átt erfiða ævi, en
hafði nýlega ákveðið að takast á við
lífíð á nýjan leik. Það stóð stutt.
Preston Pierce taldi sig hafa fundiö hamingjuna I nýju hjónabandi.
Þegar Preston Pierce tilkynnti að
hann hefði í hyggju að gifta sig aft-
ur, samglöddust flestir vinir hans
honum. En aðrir sögðu hinum
auðuga ekkjumanni að hann væri
að gera mistök með því að velja tví-
tuga stúlku, sem flestir töldu
„rugludall". En svo voru þeir sem
töldu að hún væri einmitt það sem
Pierce þarfnaðist. Pierce hafði
misst konu sína og tvær dætur í
umferðarslysi og sonur hans hafði
örkumlast. Pierce tók slysið svo
nærri sér að hann hafði nánast
dregið sig í hlé frá umheiminum
svo árum skipti.
En slysið hafði gert hann auðug-
an. Tryggingaféð hljóðaði upp á
90.000 dollara, auk 1.000 dollara
mánaðarlegra greiðslna. Ennfrem-
ur fékk sonurinn þrjár milljónir
dollara, sem áttu að duga honum
til framfærslu og umönnunar það
sem hann átti eftir ólifað. En pen-
ingarnir virtust ekki skipta Pierce
neinu máli.
En þegar hann kynntist Carol Ann
urðu straumhvörf í lífi hans. Hann
virtist hafa fundið hamingjuna á
nýjan leik og ákvað að snúa aftur til
lífsins. Hann ákvað að fara aftur í
háskóla, því hann hafði gifst ungur
í fyrra sinnið og bráðlega var hann
kominn með fjölskyldu á framfæri,
sem kom í veg fyrir menntunar-
áform.
Á veiðar skal haldið
En allt breyttist laugardaginn 3.
nóvember 1990.
Það kvöld kom Pierce heim til
kunningja síns og spurði hvort
hann mætti gista. Skýringin var sú
að hann ætlaði að hitta vini sína
þar skammt frá morguninn eftir, og
ætluðu þeir í veiðiferð. Hann
kvaðst hafa kynnst tveimur mönn-
um, sem höfðu sagt honum hvar
dádýr væri að finna. Hann hlakkaði
mikið til ferðarinnar og sagðist
myndu koma heim næsta kvöld.
En hann sneri ekki aftur. Þegar
leið á kvöldið fór kunningi hans að
ókyrrast og hafði samband við Car-
ol Ann, sem kvaðst heldur ekkert
hafa frá honum heyrt. Beðið var til
mánudags, en þá var haft samband
við lögreglu og hvarfið tilkynnt.
Lögreglan tók málið ekki alvarlega
í fyrstu, því tilkynnt var um týnda
veiðimenn nær daglega og flestir
komu í leitirnar heilir á húfi. Þeir
kváðust þó myndu auglýsa eftir
bflnum.
En dagar liðu án þess að heyrðist
frá Pierce eða hinum nýfengnu vin-
um hans. Enginn vissi einu sinni
hvað veiðifélagar hans hétu, og það
gerði eftirgrennslan erfiðari. Á
fimmtudeginum barst tilkynning
um að bifreið Pierces hefði sést við
byggingarsvæði í næstu sýslu. Ekki
staður sem vænlegur taldist til dá-
dýraveiða. Ekkert fannst í bflnum,
sem bent gæti til þess hvað orðið
hefði um Pierce. Veiðidótið hans og
bfllyklarnir voru horfnir. Ekki var
blóð að finna í bflnum eða næsta
nágrenni hans.
Ekkert heyrðist frá mönnum
þeim, sem hann hafði farið með.
Annaðhvort vissu þeir ekki að hans
væri saknað, eða þá að þeir báru á
því ábyrgð. Ólíklegt var talið að um
ránmorð væri að ræða, því ef Pierce
hefði til dæmis tekið upp putta-
ferðalang, sem hefði gengið af hon-
um dauðum, hefði sá eflaust stolið
bflnum hans. Öll bönd beindust því
að veiðifélögunum óþekktu.
Morðrannsókn
Lögreglan áleit nú að um morð
hlyti að vera að ræða og hóf að tala
við ættingja og vini Pierces. Þeir
töldu útilokað að hann hefði ráðið
sér bana. Hann hefði að vísu lifað
erfiða tíma, en hefði komist yfir það
og verið ánægður með að hafa haf-
ið lífið á nýjan leik. Enginn hafði
minnstu hugmynd um með hverj-
um hann ætlaði á veiðar.
Að reyna að leita að líki hans var
útilokað. Ekkert hafði fundist við
bflinn og svæðið milli sýslnanna
var stórt og erfitt yfirferðar. Eina
vonin var að einhver rækist á líkið
af tilviljun. Og þannig stóðu málin í
fimm mánuði.
En þá handtók lögreglan innbrots-
þjóf, Ben West að nafni, sem kvaðst
geta veitt upplýsingar um morðið í
skiptum fyrir sakaruppgjöf. Hann