Tíminn - 11.12.1993, Side 9

Laugardagur 11. desember 1993
9
SAKAMÁL
Lögreglunni í Mount Pleas-
ant barst neyðarhringing
kvöldið 10. nóvember
1986. „Hjálp, hjálp! Ráðist var á
konuna mína og henni er að
blæða til dauðá. Flýtið ykkur.'
Sá sem hringdi sagðist heita
Andrus Truscan til heimilis í
Thomwood, smábæ í New York
fylki. Hann talaði með ung-
verskum hreim.
Scott Riolo fulltrúi var kominn
ásamt mönnum sínum á vett-
vang eftir 5 mínútur. Truscan
beið komu hans grátandi á
gangstéttinni fyrir framan hús-
ið. Hann sagði að konan lægi
uppi í svefnherbergi þeirra
hjóna, en þar hefði verið ráðist
á hana á meðan hann var að
horfa á sjónvarpið á neðri hæð-
inni. Konan var hræðilega út-
leikin og herbergið allt eins og
sláturhús yfir að líta. Hún hafði
auðsjáanlega verið stungin með
hnífi margoft og þótt hún væri
enn með lífsmarid, var púlsinn
mjög veikur. Af ummerkjunum
í svefnherberginu mátti ráða að
hún hefði veitt tilræðismannin-
um mikla mótspymu.
Ungbarn í vöggu
Þegar búið var að fara með
fórnarlambið í neyðarbíl lög-
reglunnar, svipaðist Riolo full-
trúi um í íbúðinni. Hami opnaði
dyr að litlu herbergi á neðri
hæðinni og kipptist við er hann
sá litla stúlku sofa vært í vöggu
sinni. Hann tók hana upp og lét
í kjöltu eins starfsmanna sinna,
sem fór með hana af vettvangi.
Riolo þakkaði guði fyrir að litla
stúlkan hefði ekki vaknað á
meðan harmleikurinn átti sér
stað.
Á meðan reyndi starfsfólk
Westchester-spítalans að halda
lífinu í móður bamsins, sem var
með svöðusár um nær allan l£k-
amann. Baráttunni lauk með
ósigri þeirra kl. 23.22. Þar með
heyrði árásin undir morðmál.
Stungin 63 sinnum
Áður en líkið var sent til
kxufningar tók starfsfólk sjúkra-
hússins eftir svörtum hárum
undir nöglum fómarlambsins.
Krufningin, sem fram fór dag-
inn eftir, leiddi í ljós að dánar-
orsökin var aðallega tvö stung-
usár, annars vegar í lunga og
hins vegar í lifur, en að auki
fundust 63 önnur stungusár á
líkama konunnar. Talið var að
morðvopnið væri stór hnífur
með skörðóttri egg, og blaðið
sjálft áætlað um 18 sentímetrar.
Að sögn nágranna var Tmsc-
an- fólkjð vel liðið og friðsamt
par. Þau voru talin hafa lifað í
sátt og samlyndi og tekið var til
þess hve góð eiginkona og móð-
Leigumorðinginn
reyndist ekki verkinu
Andrus Truscan.
um sjálfum. Hann vildi ekki
gefa skýringu á ástandi sínu og
neitaði að segja til nafns. Því lét
vaktstjóri slökkviliðsins lögregl-
una vita og skömmu seinna var
maðurinn í vörslu lögreglunnar,
þar sem hann var tekirm í yfir-
heyrslu.
Við skoðun kom í ljós að mað-
urinn var með sem svaraði
300.000 ísl. kr. í reiðufé á sér og
bar auk þess fíkniefni innan
klæða. Það þótti meiri háttar
grunsamlegt hversu mikið
reiðufé maðurinn gekk með á
sér, en fíkniefnin urðu til þess
að maðurinn var handtekinn.
Skömmu síðar kviknaði gmn-
urinn um að hann væri morð-
inginn sem ráðist hafði á frú
Truscan.
Riolo var skýrt frá þessu, er
hann var að yfirheyra eigin-
manninn, og leyfði hann Trusc-
an að fara frjálsum ferða sinna í
bili, en hélt sjálfur á fund hins
grunaða. Hann hét Manuel Bet-
ancourt, 27 ára gamall, og hafði
þykkt, svart hár sem svipaði til
þess sem fannst undir nöglum
fómarlambsins.
Játningin
Þegar Riolo settist gegnt Bet-
ancourt sá hann strax að auð-
velt yrði að fá sannleikann upp
á yfirborðið. Betancourt bar öll
merki hins taugaveiklaða
manns, sem hafði eitthvað að
vaxinn
Manuel Betancourt.
kröftuga mótspyrnu í barátt-
unni fyrir lífi sínu. Hárin, sem
fundust undir nöglum Patridu
Truscan, vom tekin til greining-
ar.
Sönnunargagn númer 1 reynd-
ist vera morðvopnið, sem
fannst í öskutunnu skammt frá
húsinu. Það var stór, blóðugur
hnífur með skörðóttri egg, og
þótti sannað við rannsókn að
hann væri óvefengjanlega
morðvopnið. Þar með vannst
hálfur sigur hjá Riolo og mönn-
um hans, strax á fyrstu dögum
rannsóknarinnar.
Ólíkleg saga
Það var ekki fyrr en daginn
eftir morðið, sem Riolo kallaði
sína.
Riolo hugs-
aði málið. Það
voru nokkur
atriði í frásögn
eigjnmannsins
sem stóðust
vart. í fyrsta
lagi var líklegt
að átökin
hefðu staðið
yfir miklu
lengur en
Truscan lýsti
og í öðru lagi
voru engin
merki á and-
liti hans um
að hann hefði
orðið fyrir
árás. Þá var
nánast útilok-
að að utanað-
komandi færi
upp í svefn-
herbergi kon-
unnar, fram-
hjá sofandi
eiginmannin-
um í stofunni, án þess að vera
meiri háttar tmflaður á geði.
Myndin skýrist
Skömmu áður en yfirheyrslan
fór fram, hafði svarthærður
maður gengið inn á slökkvistöð
í grenndinni og beðið um leyfi
til að þrífa af sér blóðið. Hann
sagðist hafa lent í átökum, en
væri þó ekki illa særður. Vakt-
mönnum þótti viðkomandi
mjög grunsamlegur og veittu
honum gaumgæfilega athygli á
meðan maðurinn skolaði af sér
blóðblettina. Sérstaklega þótti
þeim grunsamlegt að eftir að
maðurinn hafði þvegið blóðið
úr andliti sínu og höndum, sá-
ust engin merki um sár á hon-
ir frú Truscan hafði verið.
„Þetta er það hræðilegasta sem
gerst hefur í þessu hverfi," sagði
grannkona Truscanhjónanna,
sem bjó skáhallt á móti þeim.
Patrida Tmscan hafði verið 37
ára gömul, uppmnalega breskur
þegn, fædd í Liverpool. Hún
hafði flust til Bandaríkjanna 15
ámm áður og hafði verið gift í 5
ár. Stúlkan hennar var 18 mán-
aða gömul.
Morðvopnið finnst
Rannsókn málsins hófst af
fullum krafti. Riolo fulltrúi
hafði vissar gmnsemdir um eig-
inmanninn, en einbeitti sér
fyrstu dagana að því að safna
gögnum og vísbendingum úr
íbúðinni sjálfri. Þar var ýmislegt
að finna. Víða fundust fótspor í
blóðpollunum í svefnherbeginu.
Þá var hægt að rekja átökin í
svefnherberginu með tilliti til
blóðslóðarinnar; fyrst hafði ver-
ið ráðist á fómarlambið í rúm-
inu, en síðan höfðu átökin færst
um allt herbergið og fórnar-
lambið hafði greinilega veitt
Andms Trasc-
an á sinn
fund. Honum
sagðist þannig
frá að hann
hefði dottað
yfir sjónvarp-
inu, en vakn-
að við óp
konu sinnar. í
fyrstu hafði
hann verið
felmtri sleginn
og ekki getað
hreyft sig, en
u.þ.b. hálfri
mínútu sein-
na hljóp hann
upp til að at-
huga hvað
væri á seyði. í
miðjum stig-
anum mætti
hann grímuklæddum manni,
sem sló hann niður og hljóp út.
Hann vankaðist við höggið, en
þegar hann sá hvað gerst hafði,
hringdi hann samstundis í lög-
regluna. Að sögn hr. Truscans
hafði engu verið stolið úr hús-
inu og honum var ekki kunn-
ugt um að nokkrum líkaði illa
við konuna
Patricia Truscan.
fela, og skömmu eftir að yfir-
heyrslan hófst „brotnaði" hann
og sagði sólarsöguna. Hann
hafði verið ráðinn af hr. Tmsc-
an til að ráða konu hans af dög-
um. Ástæðan var önnur kona,
sem Truscan hafði fellt hug til
um skeið, og eins og iðulega
gerist í bandarísku þjóðfélagi,
fannst honum auðveldara að
grípa til vopna heldur en að
fara í gegnum skilnaðarmál og
því fékk hann Manuel Betanco-
urt til að vinna verkið fyrir sig.
Betancourt þóttist reyndur
leigumorðingi og átti verkið að
takast fljótt og örugglega. En
það fór öðruvísi em ætlað var.
Hann reyndist engan veginn
verkinu vaxinn og hin kröftuga
mótspyrna, sem eiginkonan
veitti, var honum um megn.
Hinum blóðuga hildarleik hafði
lokið þannig að hann fékk eig-
inmanninn til liðs við sig og í
sameiningu murkuðu þeir lífið
úr konunni, og tók það hátt í
hálftíma.
Riolo hafði oft orðið vitni að
kaldrifjuðum morðmálum, en
þetta var með því verra sem
hann hafði heyrt. Hann hugsaði
aftur til litlu stúlkunnar í svefn-
herberginu og hristi höfuðið í
forundran. „Hvað kom þér til
að gera slíka hluti?" spurði
hann. „Peningarnir," svaraði
Betancourt. „Ég hefði getað lif-
að góðu lífi eftirleiðis!"
Þegar búið var að rannsaka öll
gögn, kom í ljós að vettvangs-
rannsókn passaði við frásögn
Betancourts. Auðsjáanlega
höfðu tveir menn átt í átökum
við konuna, Betancourt hafði
beitt hm'fnum, en eiginmaður-
inn hafði sannarlega einnig tek-
ið þátt í morðinu. Um það vitn-
aði blóð úr honum sem fannst á
líkinu, en eiginkonan hafði náð
að klóra hann til blóðs á nokkr-
um stöðum í dauðastríðinu.
Engin iðrun
Hr. Truscan reyndi ekki að
gera sér upp undmn eða bera af
sér sakirnar, þegar hann var
handtekinn. Hann var hinn
hortugasti og sagðist einskis iðr-
ast, var aðeins óánægður með
að hafa ekki fengið fagmann til
verksins. Þegar Riolo spurði
hvernig honum hefði dottið í
hug að myrða ástkæra eigin-
konu sína, sem hann hefði heit-
ið tryggðum aðeins nokkrum
árum áður, svaraði hann: „Ég
gat ekki séð það þá að málin
myndu æxlast á þennan hátt.
Mér datt ekkert skárra í hug, úr
því sem komið var! Betancourt
eyðilagði hins vegar allt saman
með heimsku sinni."
Fyrstu réttarhöldin voru
formsatriði eitt, en síðan hefur
málinu verið áfrýjað af veijend-
um. Þó er fullvíst að Manuel
Betancourt og Andms Truscan
verða gamlir menn er þeir losna
úr viðjum innilokunar, ef sá
dagur mun yfirleitt renna upp.