Réttur - 01.04.1980, Blaðsíða 57

Mótmælaganga fer kringum Klambratún.
Evrópu er ísland enn hersetið þrátt fyrir
linnulausa baráttu í ýmsum myndum.
Frammi fyrir slíkri staðreynd liættir sum-
um kappsfullum mönnum við að ör-
vænta.
Það væri þó skortur á staðfestu. Vel má
minnast þess, að hundrað ár liðu frá því
sjálfstæðisbarátta okkar gegn Dönum
hófst fyrir alvöru kringum endurreisn Al-
þingis, þar til fsland var orðið fullvalda
lýðveldi.
Það er líka verðugt að liafa í huga, að
því fór fjarri, að ,,öll þjóðin“ stæði að
baki Jóni Sigurðssyni í fjörutíu ára und-
ansláttarlausri baráttu hans á 19. öld,
einsog þrásinnis er gasprað um í liátíða-
ræðum. Það var einarður, eu ekki alltaf
fjölmennur flokkur, sem fylgdi honum
gegnum þykkt og þunnt og hélt merkinu
á loft, eftir að hann féll frá. Og auðvitað
var þessi flokkur lengstum í stjórnarand-
stöðu.
Og nú er sem oftar hollt að hugleiða
hin spámannlegu orð Halldórs Laxness
í íslandsklukkunni, þegar Arnas Arnæus
neitar að gerast jai'l Hamborgarmanna:
„Maður sem ætlar að kyrkja lítið dýr í
greip sinni mun að lokum þreytast. Hann
heldur því armsleingd frá sér, herðir tak-
ið um kverkar þess sem má, en það deyr
ekki; það horfir á hann; klær þess eru
úti. Þetta dýr mun ekki vænta sér hjálp-
ar, þótt tröll komi með blíðskaparyfir-
bragði og segist skulu frelsa ]aað. Hitt er
lífsvon þess, að tíminn sé því hallkvæmur
og lini afl óvinar þess.“
Nú hefur það að vísu gerst, að tröll
hefur tekið okkur undir „vemd“ sína.
121