Réttur - 01.07.1984, Side 27

að berjast fyrir þjóðfélagshugsjón eins og
sósíalisma eða kapítalísku „frelsi“, nema
gert sé ráð fyrir að mannkynið haldi áfram
að lifa.
Hið allt yfirskyggjandi pólitíska vanda-
mál nútímans, lífið sjálft, varðveisla lífs-
ins á jörðinni, getur því ekki skipt
mönnum í fylkingar eftir stéttum nema af
gamalli sögulegri tregðu. Það er sameig-
inlegt viðfangsefni allra manna á þessari
jörð, sem kjósa lífið en ekki dauðann.
Takist að gera mönnum þetta skiljanlegt,
verður jarðlífinu bjargað, annars ekki.
Þetta er verkefni okkar kynslóðar.
Bregðist hún í þessu efni, förumst við.
Því er ábyrgð hennar miklu meiri en
nokkurrar annarrar kynslóðar, sem fæðst
hefur á jörðinni.
Allt annað, sem skilur, verður því
aukaatriði á meðan háskinn vofir yfir.
Öm þetta eina þurfum við að sameinast,
hvað sem öðru líður. Ekkert má sundra
okkur í þessari baráttu fyrir lífinu, hversu
mikilvægt sem það er eða okkur finnst
það vera. Við verðum að leggja til hliðar
öll misklíðarefni í sameiginlegri baráttu
fyrir þessu eina. Mér blöskrar oft, þegar
ákveðnir einstaklingar eða hópar friðar-
sinna og hernaðarandstæðinga fara að
gera hin og þessi séráhugamál sín að skil-
yrðum fyrir sameiginlegum aðgerðum.
Svo sem að friðargöngur eigi að deila
mótmælunum hnífjafnt á milli NATO og
Varsjárbandalagsins, hvert svo sem brýn-
asta verkefnið er, eða að krafist sé aukins
ferðafrelsis í Austurevrópulöndum, að
mótmælt sé umdeildum dómum yfir
ákveðnum mönnum o.s.frv., og jafnvel
að heilar þjóðir breyti stjórnarfari sínu í
veigamiklum efnum. Það væri svo sem
álíka og að kristnir menn krefðust þess,
að allir friðarsinnar yrðu að játa, að þeir
meðtaki líkama Krists og blóð í sakra-
mentinu, annars séu þeir ekki með í bar-
áttunni fyrir meginhugsjón kristindóms-
ins: Friði á jörðu. Með öðrum orðum: Ef
menn vilja ekki fallst á sérskoðun mína í
hinu eða þessu, þá er ég ekki með, þá má
heimurinn farast, að minnsta kosti tek ég
ekki þátt í að bjarga honum í samvinnu
við þá, sem eru á annarri skoðun. Stund-
um kvarta menn yfir því, að friðurinn sé
tekinn fram yfir frelsið. Sjálfir taki þeir
frelsið fram yfir friðinn. Þeim láist að
gera grein fyrir, hvers virði frelsið er að
afloknu kjarnorkustríði. Þegar svo þessir
sömu menn svara öðrum um ofstæki og
kreddur, þá fellur mér allur ketill í eld.
Engum er láandi, þótt að honum læðist
efi um heilindi slíkra manna. Vera má, að
hann sé ekki á rökum reistur. En eitt er
víst: Með slíku framferði reka þeir erindi
andstæðinganna, hvort sem þeim er það
ljóst eða ekki. Því að aðferð þeirra er hin
sama og tíðkast hefur með drottnurum
allra tíma: Að deila og drottna. Við allt
þetta kannast ég vel eftir margra áratuga
starf að því að samfylkja mönnum um
rétt sinn og hagsmuni. Ég þekki það af
langri reynslu, hversu óskaplega sumt
fólk á erfitt með að gera upp á milli auka-
atriða og aðalatriða. En nú liggur meira
við en nokkru sinni fyrr í veraldarsög-
unni. Þegar slík ógn vofir yfir, ætti að
vera greiðari aðgangur að samvisku
manna, svo að þeir geri sér meira far um
að beita dómgreind sinni. Því að nú er
einingin um það, sem öllu máli skiptir,
eina lífsvonin.
Friðarpáskar
En einingin er því aðeins nokkurs virði,
að hún stefni að því að ná einhverju
mikilvægu markmiði í baráttunni fyrir
139