Réttur - 01.10.1984, Qupperneq 28

urður Nordal sagði, hafði verið einn
þeirra fáu manna, er sáu í gegnum stríðs-
blekkingarriar frá upphafi2. Pví hafði
hann ort 1914:
„Sætt mun veslings sannleikinn
sofa um þessar mundir,
hlekkjaður við höggstokkinn
hermanns breddu undir.“
Og það varð mörgum dýrt að vakna.
Rússneskar hersveitir höfðu verið sendar
í tíð keisarans frá Odessa til þess að
hjálpa Bandamönnum á vesturvígstöðv-
unum og getið sér góðan orðstí í orust-
unni miklu við Verdun. Nú neituðu þess-
ar hersveitir að berjast áfram, er Rúss-
land var hætt í stríðinu, og kröfðust þess
að vera sendar heim.
Pessar hersveitir voru afvopnaðar og
drepnar, tíuþúsund hermanna alls, eftir
skipun Foch hershöfðingja, er vildi
hindra að „byltingarsýkin“ gripi um sig í
franska hernum.
Þessir Rússar voru ekki þeir einu, sem
fengu að kenna á þakklæti yfirstéttarinar
fyrir að fórna sér fyrir „föðurlandið“.
Herréttur vann dag og nótt. Þúsundir
enskra, franskra og belgískra hermanna
voru skotnir. Blóðhundar yfirstéttarinnar
myrtu eins lengi og þeir þorðu og gátu.
En svo tók að bresta flótti í yfirstéttina
sjálfa, er uppreisnaröflin mögnuðust.
Vilhjálmur keisari flúði til Hollands,
Karl Austurríkiskeisari til Lausanne í
Sviss, Tyrkjasoldán flúði jafnvel á undan
þeim með allt kvennabúr sitt til eyjar í
Eyjahafi — og tleiri „þjóðhöfðingjar“
Miðveldanna fóru að þeirra dæmi.
En þegar 130 franskar herdeildir voru í
þann veginn að yfirgefa vígstöðvarnar og
halda til Parísar, — þá var gert vopnahlé.
Yfirstéttin sá að nú voru síðustu forvöð.
Valdhafarnir sömdu frið innbyrðis.
En nú sneru þessar blóði drifnu auð-
mannastéttir og hershöfðingjar þeirra sér
sameiginlega að því að reyna að brjóta á
bak aftur þá alþýðu, er upp hafði risið.
Þýskur her var með samþykki Banda-
manna sendur til liðs við hvítliða Finn-
lands til þess að drepa verkamenn, —
40.000 sósíalistar urðu fórnardýr þeirra.
— Svipaðar aðferðir áttu sér stað í Buda-
pest.
Þýska herstjórnin var á því að hætta
bardögum og ráðast ásamt her Banda-
manna á Moskvu og þurrka út stjórn
Bolshevikka. Foch var hlynntur þessari
hugmynd. Og hefði Woodrow Wilson,
Bandaríkjaforseti, ekki lagt algert bann
við þessari hugmynd, hefði útrýmingartil-
boði þýsku herforingjanna verið tekið.
En brátt varð þýska yfirstéttin að fara
að hugsa um sín eigin völd. og þá minntist
Clemenceau þess hvernig Bismarck hafði
aðstoðað frönsku burgeisana við að kæfa
„kommúnuna“ í París 1871, drekkja
verkalýðsuppreisn Parísarbúa í blóði. Og
hann lét þýska herinn fá 50.000 þýskar
vélbyssur til baka til þess að skjóta
Spartakistana í Berlín og uppreisnar-
mennina í Munchen. Og þýska burgeisa-
stéttin fékk að koma upp „Reichswehr“
skipað 400.000 hermönnum, því breska
ríkisstjórnin sagði að afvopnun Pýska-
lands myndi leiða til þes að sósíalismi
kæmist þar á ella.
Burgeisastéttirnar voru alltaf samar við
sig. Þær blekktu alþýðumennina til að
drepa hvorir aðra — og græddu vel á. En
þegar alþýðan sá í gegnum blekkingarn-
ar, hófu blóðhundar yfirstéttarinnar að
drepa alþýðufólkið, hvar sem þeir gátu.
En þeir gátu það ekki allstaðar. Rúss-
neska alþýðan stóðst árásir 14 auðvalds-
ríkja, er stóðu í þrjú ár.
204