Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.2006, Síða 24

Félagið vill ekki líftryggja mig
fremur en hin félögin
Bréfið smaug inn um of þrönga
póstlúguna upp úr hádegi
það myndaðist dragsúgur hér inni
þegar lúgan opnaðist
köld stroka við hálsmálið
Engar flækjulegar skýringar
eða snautlegar átyllur
ofureinföld neitun
næstum einsog í þá gömlu góðu
þegar heiðarleiki var ekki gamanmál
og mistök voru gerð
til að endast
Svarið olli mér hvorki kvíða né furðu
ég hreytti engu í kaktusana
eða fleygði myndum milli veggja
hrukkaði kannski ennið
einsog þar væri vegvillt fluga
Gataði bara bréfið
og gróf það í nafnlausri möppugröf
Ég hins vegar
neyðist til að lifa að eilífu
Sindri Freysson
Kæri viðskiptavinur, því miður …
24 LAUGARDAGUR 23. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
lesbók
Eftir Matthew Wright
Gyrðir Elíasson þýddi
Í
dag á pabbi frí. Hann er það
sem kallast „heim-
ilislæknir“ en hann er líka
alvöru læknir, sem þýðir að
hann stundar lækningar á
fólki. Ég veit ekki hvað
hann gerir við heimilin.
Iain besti vinur minn er kominn til
að leika, og með honum er litli bróðir
hans Erland. Við verðum að leika
okkur úti í garði af því mamma og
pabbi Iains þurfa að tala við pabba og
mömmu mína í setustofunni og þau
vilja ekki hafa okkur inni. Mamma
strompreykir stund-
um þegar hún er
með gesti, og þá kemur vond lykt af
henni. Ég segi henni að þetta sé
ógeðslegt.
Sólin skín með köflum í dag og það
er svolítil gjóla.
Við hlaupum innst í garðinn þar
sem eru tré og mikið af háu grasi og
blómum. Þetta háa gras er fínt af þvú
maður getur falið sig í því ef maður
krýpur, og það er líka allt í lagi nema
maður sé í Tandurhreinum Buxum
einsog mamma segir. Við förum í leik
þar sem við skríðum um í háu grasinu
og reynum að ná hver öðrum. Síðan,
þegar við höfum allir náðst og Iain og
Erland hafa flogist á af því Erland
náði Iain og Iain segir að hann hafi
ekkert náð sér; þá segi ég þeim hvað
pabbi minn sagði.
Pabbi segir að það séu blómálfar
hér í garðinum. Hann sé einn, segi ég.
Hefur þú séð þá spyr Iain.
Nei, maður verður að hafa mjög
hljótt og hreyfa sig ekki í hálftíma.
Það er ómögulegt! segir Erland.
Jú, vissulega. Ég held að við ættum
að kveikja eld, segi ég. Kannski get-
um við svælt álfana fram.
Nei, segir Iain, þú kveiktir eld í síð-
ustu viku og við lentum allir í vand-
ræðum.
Og þá vitum við ekkert hvað við
eigum að gera. Svo finn ég marg-
fætlu, sem er virkilega spennandi.
Við fylgjumst allir með henni. Hún er
með fullt af skrýtnum löppum og
vindur sig og engist út um allt.
Sjáið þetta, segir Iain og dregur
upp vasahnífinn sinn og sker hana í
tvennt. Nú höfum við tvær marg-
fætlur segir hann.
Við horfum á hvernig báðir hlut-
arnir engjast og það kemur skrýtinn
vökvi út úr þeim.
Þegar maður sker þær í sundur
verða til tvær og þær fara að lifa
sjálfstætt, segir Iain.
Ég hélt að það væru ánamaðkar,
segi ég.
Við lítum á margfætlurnar. Hvor-
ug þeirra bærir á sér núna.
Skerðu þær í fleiri parta, segir Er-
land. Og síðan tekur hann upp sinn
vasahníf og fer að skera þær í smá-
bita. Þetta er ekki sanngjarnt. Ég
gleymdi mínum vasahníf.
Ég hleyp garðinn á enda, yfir
skraplandi mölina og inn í húsið, upp
stigann og inn í herbergið mitt og næ
í vasahnífinn. Því næst hleyp ég sömu
leið til baka.
Iain og Erland eru farnir að skera
blóm af stilkum með hnífunum sínum.
Pabbi og mamma eiga þessi blóm,
segi ég. Við skulum skera blómin
þarna. Síðan förum við aftur þangað
sem háa grasið er og förum að
höggva okkur í gegnum það, líkt og
landkönnuðir.
Vasahnífurinn minn er flugbeittur.
Hann sníður blómin léttilega af.
Kannski ættum við að fara í hnífab-
ardaga, segi ég.
Nei, segir Iain, það getur verið
hættulegt. Ég yppti öxlum. Við sker-
um okkur leið gegnum grasið.
Þetta er einsog að vera í frumskóg-
inum, segir Iain.
Kannski eru tígrisdýr hérna, segi
ég.
Og apar, segir Iain.
Og hákarlar, segir Erland.
Vertu ekki svona vitlaus. Það eru
ekki hákarlar í frumskóginum. Þetta
er heimskulegt, segir Iain.
Mu mu, muuuuuu! segir Erland.
Við Iain lítum hvor á annan, og svo
slær hann Erland í öxlina. Erland
segir muuuuu! En við þykjumst ekki
heyra það.
Drepstu! hrópar Iain og heggur
bláklukku af stilk. Þetta er býsna
sniðugt, svo ég geri einsog hann. Og
síðan gerum við þetta allir.
Drepist! Drepist! Drepist! Höggva!
Höggva! Höggva!
Hvað í ósköpunum eruð þið að gera
drengir? segir herra Irving. Hann
býr í næsta húsi og er svo gamall að
hann þarf ekkert að vinna lengur.
Við erum að drepa bláklukkur,
svara ég.
Hann hlær og segir; bara að þið
drepið ekki þessar þarna. Við segj-
umst ætla að passa það. Síðan fer
hann sína leið.
Eigum við að drepa eitthvað af
þessum þarna? segi ég.
Nei, segir Iain, við gerðum það í
síðustu viku og lentum í klandri.
Við höggvum niður fleiri bláklukk-
ur og brátt eru hendur okkar klíst-
rugar af bláklukknasafa og það er
engin eftir.
Hvað eigum við að höggva núna?
segir Iain.
Tré! segir Erland.
Ekki láta einsog kjáni, tré eru of
stór og það er erfitt að höggva þau.
Njóla! segir Erland. Og þeir
hlaupa af stað til að höggva niður
njóla.
Ég geng upp að trénu okkar. Það
er stórt og hart viðkomu, en mig
langar samt til að höggva það niður.
Hnífurinn minn er svo beittur að ég
þori að veðja að ég gæti höggvið það
niður. Ég sting hnífnum í tréð. Það
kvarnast úr berkinum. Ég er víst
ekki að fara rétt að þessu. Ég leggst
því á vasahnífinn með báðum hönd-
um, ýti honum á kaf í trjástofninn og
sný honum. Ég næ varla að gera
þetta almennilega. Þá sé ég að hnífs-
blaðið er skringilega undið og það er
um það bil að skreppa til baka inn í
haldið, og ég veit að þetta gerist mjög
snöggt svo ég hendi frá mér hnífnum
eins fljótt og ég get. Hnífurinn liggur
í grasinu handan við trjástofninn og
hann hefur lokast. Ég lít á hægri
hönd mína. Á vísifingri er blóð, bara
smáskeina sem ég finn ekki fyrir. Síð-
an verður mér litið á vinstri höndina.
Þar hangir vísifingurinnn á örlítilli
húðtægju og ég sé beinið stingast út
þar sem fingurinn hefði átt að vera,
og það minnir helst á kjúklingabein.
Ég fer að æpa og Iain og Erland
koma til mín og sjá þetta og þeir fara
líka að æpa og við hlaupum allir æp-
andi upp að húsinu.
Iain og Erland eru komnir inn á
undan mér og ég fer inn í eldhúsið og
læt renna kalt á þetta svo mér líði
skár.
Mamma kemur fram og segir ó guð
minn góður, hann hefur þá gert það!
Og síðan fer hún að segja ó guð minn
góður býsna oft. Pabbi kemur og læt-
ur mig setjast í stól á línóleumdúkn-
um og fer til að sækja læknistöskuna
sína. Ég lít aftur á fingurinn á mér.
Hann er blár og sveiflast til og blóðið
lagar úr honum ofan á eldhúsgólfið
sem er gult, svo þetta verður skrýtin
blanda af litum.
Þessi fjandans vasahnífur! segi ég.
Það er óþarfi að blóta! segir
mamma.
Mamma, mig svimar og mér er óg-
latt, er það útaf blóðmissi? spyr ég.
Og pabbi kemur aftur og hlær að
mér. Nei, þetta er bara sjokkið, segir
hann. Síðan segir hann, fjandinn hafi
það, þetta er þó frídagurinn minn! Og
svo setur hann fingurinn á mér aftur
yfir endann á þessu kjúklingabeini og
festir hann með undarlegum vafningi.
Því fylgir undarleg tilfinning þegar
hann setur fingurinn aftur í samt lag,
en það er líka í eina skiptið sem ég
finn fyrir honum. Taugarnar hljóta að
hafa skorist sundur, segir hann.
Frábært, segir Iain, hann er búinn
að setja fingurinn aftur á þig. Förum
út að leika.
Mamma Iains þrífur í hann og seg-
ir; þið getið ekki farið út að leika núna
drengir.
Og pabbi segir, fjárinn sjálfur, þú
þarft að fara á spítalann. Og það á frí-
deginum mínum!
Þegar ég skar af mér fingurinn
Smásaga
Matthew Wright er rithöfundur
frá Hjaltlandseyjum.
Höfundur er ljóðskáld.