Morgunblaðið - 01.03.2007, Side 30

30 FIMMTUDAGUR 1. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Móses B.G. Guð-mundsson fædd-
ist á Þingeyri við
Dýrafjörð 9. ágúst
1920. Hann lést á
St. Jósefsspítala í
Hafnarfirði aðfara-
nótt 21. febrúar sl.
Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
mundur Bjarni
Jónsson útvegs-
bóndi og skipstjóri
frá Lokinhömrum í
Arnarfirði, f. 1870,
d. 1954 og Helga
Jóna Jónsdóttir frá Hrauni á
Ingjaldssandi, f. 1882, d. 1966.
Móses var yngstur af 10 systk-
inum ásamt tvíburabróður sínum
Jens og komust 8 þeirra til full-
orðinsára, aðeins Jens er á lífi.
Auk Mósesar og Jens eru það:
Kristján Sigurður, f. 1905, d.
1920, Jón, f. 1909, d. 1910, Krist-
ín, f. 1906, d. 1996, Guðbjartur, f.
1911, d. 1953, Jón, f. 1912, d.
1995, Valdimar, f. 1913, d. 1990,
Eiginmaður hennar er Andrés
Ingi Vigfússon, f. 22. mars 1950,
sonur þeirra Sigurður Jóhann, f.
1994. Sonur Þórdísar er Ólafur
Örn Gunnarsson, f. 1976, unnusta
hans er Merete Siring, f. 1975,
dóttir þeirra er Alexandra, f.
2006.
Móses flutti ásamt foreldrum til
Akraness árið 1940 og bjó þar til
1956. Tók hið minna stýrimanna-
próf á fiski- og flutningaskip á
Ísafirði 1944 og próf úr Stýri-
mannaskóla Íslands 1950. Stund-
aði sjómennsku frá 1934, fyrst á
skútunni Sæljóni á Þingeyri, tók
þátt í útgerð ms. Sæhrímnis
1939–1941. Var hann stýrimaður
m.a. á bátum hjá Haraldi Böðv-
arssyni & Co, Jóni Gíslasyni,
Hafnarfirði, og flutningaskipum
hjá Jóni Franklín. Vann einnig
við netagerð og húsasmíðar. Frá
árinu 1977 var hann starfsmaður
hjá Íslenska álfélaginu í Straums-
vík.
Árið 1950 hófu Móses og Ólafía
búskap á Akranesi, þau fluttu til
Hafnarfjarðar árið 1956 og hafa
búið þar síðan. Síðasta árið
dvaldist hann á St. Jósefsspítala í
Hafnarfirði.
Útför Mósesar verður gerð frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Soffía, f. 1916, d.
2004, Guðný, f. 1918,
d. 1984.
Móses kvæntist 19.
maí 1951 Ólafíu Guð-
björnsdóttur, f. 5.
maí 1922. Dætur
þeirra eru tvær: 1)
Lilja Stefanía stuðn-
ingsfulltrúi, f. 10.
september 1951.
Eiginmaður hennar
er Halldór Ólafur
Bergsson, f. 20. des-
ember 1951, börn
þeirra a) Móses
Helgi, f. 1972, eiginkona hans er
Johanna Kristiina Siljander, f.
1974; dóttir þeirra er Eva Þórdís,
f. 2003, b) Ester Rut, f. 1975, eig-
inmaður hennar er Ryan Lat-
hrop, f. 1967; sonur hans er Chri-
stopher, f. 1988 og dætur þeirra
eru Sara Nicole, f. 2000 og Rakel
Lilja, f. 2002 c) Ólöf Sif, f. 1987
sambýlismaður hennar er Bjarki
Gannt, f. 1982. 2) Þórdís Sigríður
kennari, f. 14. september 1952.
Elsku pabbi minn.
Nú er veikindastríði þínu lokið, þú
kominn upp til Guðs á betri stað.
Er þá Jens orðinn sá eini eftirlif-
andi af ykkur systkinunum.
Eins og þú sagðir sjálfur hefðir þú
ekki trúað því að þú ættir eftir að
liggja á St. Jósepsspítala í meira en
ár og varla geta hreyft þig. Mamma
létti þér lífið með því að heimsækja
þig hvern dag og við systurnar kom-
um á kvöldin til skiptis. Þökkum við
kærlega starfsfólki á St. Jósefsspít-
ala góða umönnun og hjálp í veik-
indum þínum.
Minnist ég hlýs handtaks þegar
við komum í heimsókn. Alltaf fékk
maður bros og þakklæti fyrir kom-
una þangað til undir það síðasta, þá
varstu orðinn svo þreyttur og veikur
og farinn að þrá hvíldina. Ég fædd-
ist á Akranesi og átti mín fyrstu
uppvaxtarár í sama húsi og afi og
amma. Þið tvíburarnir áttu húsið og
systir þín Soffía bjó við hliðina. Eru
þessi 5 ár mér dýrmæt minning. Síð-
an fluttum við í Hafnarfjörð. Þegar
við systurnar vorum litlar varst þú á
sjónum, var mikil tilhlökkun þegar
þú varst að koma úr siglingunum, þá
fengum við ávexti, falleg föt, skart-
gripi og „gotterí“, þá eyddir þú öll-
um frítíma í útlöndum til að kaupa
eitthvað fallegt handa okkur. Þegar
þú komst í land féll þér aldrei verk
úr hendi, brúni bréfpokinn var sett-
ur á höfuðið og síðan var farið að
smíða eða mála. Oft fórstu í göngu-
túr niður á bryggju, fékk maður þá
oft að fara með, setti höndina í þína
og við fórum að skoða bátana.
Manstu þegar við lærðum að hnýta
flugur? Þú hélst þessu áfram og
veiddir svo á þær í Þingvallavatni.
En síðari árin gastu notið þess að
vera með barnabörnunum í sum-
arbústaðnum með mömmu við Þing-
vallavatn.
Minningar eru margar, minnist
ég ekki síst þegar þú byrjaðir í
Straumsvík, áttir þína trillu og fisk-
aðir handa okkur í soðið. Voru það
margar máltíðirnar sem við fengum
þar.
Alltaf hljóðlátur, traustur og
snyrtilegur við hlið mömmu. Alltaf
var maður velkominn í heimsókn til
að spjalla við þig. Barst þú þá alltaf
hag fjölskyldunnar fyrir brjósti,
þurftir alltaf að frétta af Ester í Am-
eríku og Mósesi í Finnlandi, Lóu Sif
hérna heima og hvar Dóri væri
staddur er hann var að keyra úti á
landi.
Alltaf varst þú mættur í öll afmæli
hjá fjölskyldu minni ásamt mömmu
og þá fylgdu oft með pökkunum
kleinur og sandkaka sem mamma
hafði bakað.
Nú þegar kallið er komið veit ég
að amma og afi hafa tekið á móti þér
hinum megin. Minnumst við þín með
mikilli virðingu og söknuði. Ég
hlakka til að hitta þig á góða hlýja
staðnum sem þú dvelst á núna. Meg-
ir þú hvíla í friði og ró, elsku pabbi
minn.
Lilja Stefanía Mósesdóttir.
Í barnshuga mínum var faðir
minn ofurmenni, hann var hetja
sjávarins, bylgjur hafsins voru önn-
ur heimkynni hans, og bátabylgjan
og fréttir af veðri voru ramminn;
girðingin umhverfis pabba. Hann
var ofurmennið sem gat allt. Hann
málaði turninn á Hallgrímskirkju í
Saurbæ, hann stikaði fjöllin fyrir
vestan, hann fór á skíðum; fyrir
vestan á tunnustöfum – síðar á full-
orðinsárum á gönguskíðum. Hann
var pabbi minn. Hann átti ýmislegt
sameiginlegt með Birni í Brekku-
koti; fór á hrognkelsaveiðar við sól-
arupprás og hin þögla návist hans
var öryggið í lífi mínu.
Hann fylgdist með fuglunum og í
síðasta sinn sem við hittumst sagði
ég honum frá hröfnunum sem eru
hundruðum saman í höfuðstaðnum.
Annars var umræðan hafin yfir
dægurmál síðustu mánuðina í lífi
pabba – tónlistin tók yfir. Við hlust-
uðum á perlur íslenskrar tónlistar –
þá færðist bros yfir andlit hans;
hann var þakklátur tilbreytingunni í
annars tilbreytingarlitlu lífi.
Elsku pabbi minn. Nú ertu kom-
inn á annan stað öðrum æðri. Guð
þig ávallt geymi. Takk fyrir allt.
Þórdís.
Afi var þekktur sem hraustur og
myndarlegur maður, dökkhærður
alltaf brúnn og mjög massaður.
Myndarlegastur á Akranesinu
heyrði ég alltaf frá mömmu minni.
Það hafa allir verið svo stoltir að
eiga hann að. Ég hef heyrt margar
sögur frá systrunum; mömmu og
Þórdísi. Ef þú gætir fundið upp-
skrift að afa, góðum afa þá væri ég
búin að finna hana. Það er hann
Móses afi, alltaf í góðu skapi, hafði
smitandi hlátur sem dæturnar hafa
erft frá honum. Þegar afi fór að
hlæja, brosa, segja sögur voru alltaf
allir brosandi og hlustuðu vel á. Afi
var sjómaður og var heiðraður á sjó-
mannadaginn eftir 50 ára veru á sjó.
Eftir að hann hætti á togurum og
kaupskipum eftir að hafa siglt út um
allan heim; að síðustu til Mombasa,
keypti hann sér lítinn bát, sem hann
var með við bryggjuna rétt hjá
Mýragötunni. Hann eyddi þar
mörgum stundum og einnig veiddi
hann í Þingvallavatni en amma og
afi áttu þar saman bústað.
Ég man eftir þegar ég fór með afa
að veiða niður að vatni og veiddi
einn pínkulítinn fisk og var ekkert
smástolt og tók hann með upp í bú-
stað.
Helstu minningarnar mínar eru
frá Mýragötunni. Þar bjuggu amma
og afi, ég gisti þar margar helgar,
horfði oft á afa breyta fjöðrum og
tvinna í fallegar veiðiflugur í alls
konar litum, mér fannst þær ofboðs-
lega flottar. Afi hafði alltaf góða að-
ferð við að láta mig borða grjóna-
grautinn hennar ömmu, við fórum í
kapp og hlógum mikið. Eftir það
hjálpaði ég ömmu að baka eplaköku,
svo fór ég með afa í göngutúr niður
á bryggju til að skoða bátinn hans
afa. Alltaf hef ég hugsað í hvert sinn
sem ég keyri Mýragötuna um
göngutúrinn og litið upp til hússins
þeirra ömmu og afa.
Afi var yndislegur maður, hann
hafði sérstakt bros, glotti smá og
brosti með augunum. Hann rétti
alltaf fram kinnina og vildi fá koss á
kinn þegar við fjölskyldan komum í
heimsókn. Afi var alltaf með rjóðar
kinnar.
Ég er svo ánægð að hafa átt Mós-
es sem afa minn. Ég á alltaf eftir að
horfa á stólinn þinn í eldhúsinu. Og
setjast þar þegar ég er í heimsókn
hjá ömmu því þá á mér eftir að finn-
ast að þú sért nálægt mér. Síðasta
ár hef ég oft farið með mömmu upp
á spítala en í síðustu skiptin hef ég
kvatt þig eins og hvert skiptið væri
það síðasta og sagt „ég elska þig, afi
minn, þú verður að hvíla þig til að
þér líði betur“. Alltaf á ég eftir að
muna að ég gat kvatt þig með þess-
um orðum áður en þú fórst til
himna, elsku afi minn. Ég elska þig
og sakna. Og mun aldrei gleyma.
Ólöf Sif.
Kæri afi.
Þú veist hversu vænt mér þykir
um þig. Þú hefur alltaf verið til stað-
ar – rólegur, yfirvegaður og með svo
mikinn kærleik inni í þér, sem þú
umvafðir mann með í hvert sinn sem
maður kom í heimsókn. Ég var svo
heppinn að fá að eiga heima hjá ykk-
ur ömmu fyrstu æviárin og vera svo
með annan fótinn, stundum báða,
hjá ykkur allt þar til ég flutti út til
Noregs. Margar minningar koma
upp í hugann þegar ég horfi til
baka … Sumarbústaðurinn stendur
upp úr sem himnaríki á jörð þar sem
Móses B.G.
Guðmundsson
✝ Eyjólfur Agn-arsson fæddist
á Ísafirði 22. júlí
1944. Hann and-
aðist á St. Jós-
efsspítala 23. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sturla Agnar
Guðmundsson skip-
stjóri á Ísafirði, f.
14.10. 1897, d. 2.10.
1981, og kona hans
Kristjana Margrét
Sigmundsdóttir, f.
2.3. 1897, d. 6.1.
1983. Systkini Eyjólfs eru Hulda,
f. 2.4. 1921, d. 30.12. 2003, Krist-
ján Jónatan, f. 11.5. 1924, d.
21.11. 1978, Höskuldur, f. 27.9.
1925, d. 18.1. 2000, Kristín
Svava, f. 20.7. 1927, d. 27.9. 1927,
Kristín Svava, f. 14.10. 1928,
Agnes Sturlína, f. 18.6 1930,
Hjaltlína Sigríður, f. 17.7. 1931,
Guðmundur, f. 14.3.
1933, d. 2.7. 2002,
Guðbjörg Erna, f.
11.11. 1934, Mar-
grét Sigmunda, f.
28.2. 1937, Agnar,
f. 22.7. 1938, d.
19.12. 1977, og Sig-
mundur, f. 30.10.
1941.
Eyjólfur kvæntist
Sigríði Traustadótt-
ur 12. febrúar 1966
og eignuðust þau
tvö börn. Þau eru:
1) Bryndís, f. 5.9.
1966, maki Agnar Steinn Gunn-
arsson. Börn þeirra Dagbjört, f.
10.4. 1988, Gunnar, f. 30.8. 1991,
Sóley, f. 9.9. 2004. 2) Höskuldur,
f. 25.11. 1974, maki Katrín María
Benediktsdóttir, f. 1.5. 1975.
Útför Eyjólfs verður gerð frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Það er skrýtið að elsku pabbi sé lát-
inn. Fyrir ári hefði það ekki hvarflað
að okkur að hann ætti eftir að heyja
tíu mánaða baráttu við illvígan sjúk-
dóm, krabbamein. Nei, það hefði okk-
ur ekki órað fyrir, þessi hressi,
hrausti og dugmikli karl. Pabbi ólst
upp á Ísafirði með foreldrum sínum
og var hann yngstur af fjórtán systk-
inum. Árið 1964 fluttist hann til Hafn-
arfjarðar með móður minni, sem
hann hafði orðið ástfanginn af á Ísa-
firði þar sem hún hafði farið vestur á
Ísafjörð til að starfa á sjúkrahúsinu.
Pabbi hafði stundað sjóinn frá unga
aldri með föður sínum fyrir vestan.
Hér fyrir sunnan stundaði hann sjó-
mennsku, en hann starfaði lengst af
hjá Þakpappaverksmiðjunni Silfur-
túni. Eins og sannur sjómaður vissi
pabbi alltaf hvernig veðrið yrði ef
okkur vantaði að vita það.
Það var eitt sem einkenndi pabba,
dugnaður og aftur dugnaður. Það var
aldrei slakað á fyrr en verkið var bú-
ið. Hvort sem var í vinnunni eða
heima fyrir vann hann alveg á við tvo.
Enda kenndi hann manni að vinna og
ekkert slór var í boði. Heima var
hann listakokkur og þegar búið var
að borða var að drífa uppvaskið af.
Nú getum við ekki lengur beðið bak-
arameistarann um að koma með vel
skreyttar brauðtertur og kleinur þeg-
ar við höldum veislur. Ég læt nú hug-
ann reika og fer að hugsa um það þeg-
ar ég var farin að búa og við vorum að
flytja. Alltaf var hann mættur með
málningarrúlluna tilbúinn að hjálpa.
Eins þegar við fórum að byggja húsið
okkar, það var sama hvar í ferlinu við
vorum, aldrei lét hann sig vanta hvort
sem það var í uppslætti, járnabind-
ingum eða málningarvinnu.
Já, pabba var margt til lista lagt
ásamt því að vera listakokkur, bak-
arameistari og vinnumaður, saumaði
hann líka út í frístundum, og ekki má
nú gleyma öllum fallegu flugunum
sem hann hnýtti til að fara með í veið-
ina. Því þar elskaði hann að vera, úti í
miðri á eða vatni að veiða fisk. Þeir
voru ófáir veiðitúrarnir sem strák-
arnir fóru í saman og hann var byrj-
aður að hlakka til og undirbúa græj-
urnar löngu áður en lagt yrði af stað.
Einu sinni var spenningurinn svo
mikill að þeir voru komnir degi of
snemma í veiðina. Strákarnir segja að
stundum hafi þeir ekki verið búnir að
hnýta fluguna eða setja beituna á
öngulinn þegar hann var byrjaður að
moka upp fiski, hann hafi tekið
hraustlega á því þar eins og annars
staðar og ekki spurning hver kom
aflahæstur heim.
Pabbi var jólabarn, mikið af ljósum
og skreytingum var til staðar. Gerð-
um við okkur alltaf sérferð til að
skoða og fannst okkur alltaf jafn
gaman að sjá öll þessi fallegu ljós sem
ylja manni um hjartarætur í skamm-
deginu. Man ég þegar við komum fyr-
ir síðustu jól, þá var Hössi bróðir og
Gunnar minn að hjálpa pabba við að
setja upp ljósin, því þá var hann orð-
inn svo veikur að hann gat ekki gert
það sjálfur. Eins var það á sumrin
þegar sumarblómin komu þá var allt-
af allt þakið í blómum.
Alveg erum við viss um það að
hann pabbi er besti afi í heimi. Meira
en tilbúinn að passa afabörnin hve-
nær sem var. Fylgdist vel með því
sem var að gerast og vildi koma með
ef eitthvað var um að vera. Alltaf var
gott að koma til hans og fá afaknús og
svolítið sprell var alltaf líka með. Það
var líka alltaf passað upp á að við fær-
um ekki svöng heim. Lífið var stund-
um stormasamt hjá pabba en núna,
þegar storminn hafði lægt og sjórinn
orðin sléttur, finnst okkur erfitt að
sætta okkur við að hann sé farinn frá
okkur.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina
þar á milli.
(Æðruleysisbænin.)
Bryndís.
Hann Eyjólfur bróðir er látinn.
Þessi staðreynd er óbærileg þó svo að
innst inni hafi ég vitað að hverju
stefndi. Við hjónin vorum einmitt
stödd hjá þeim sumardaginn fyrsta
og hún Sigga og þá ekki síður hann
sjálfur höfðu eldað þetta líka dýrindis
læri handa okkur. Ég man þetta svo
greinilega þegar Gunna mín segir við
bróður minn: „Eyi, þú ferð nú varla í
vinnu svona lasinn, það er eitthvað
að.“ En hann bara hló og gerði lítið
úr. Hann starfaði sem vaktmaður frá
19 á kvöldin til 8 á morgnana í ski-
pakvíunum í Hafnarfirði. Morguninn
eftir hringir hann og segist vera kom-
inn á spítala, ég fór strax til hans og
var hjá honum þegar læknirinn til-
kynnti honum að hann væri haldinn
illvígum sjúkdómi. Hann horfði á mig
og sagði: „Það er lítið við því að gera
en ég ætla svo sannarlega ekki að gef-
ast upp. Við sjáum hvað setur.“ Og
hann barðist svo sannarlega hetju-
legri baráttu. Þau hjónin heimsóttu
okkur norður í Ólafsfjörð í sumar og
við fórum saman út í Hrísey. Við
keyrðum líka um Eyjafjarðarsvæðið
og dvöldum í sumarbústaðnum okk-
ar.
Eyjólfur var mikill veiðimaður og
hafði mikið yndi af lax- og silungs-
veiðum. Fór hann oft í veiðiferðir með
dóttursyni og tengdasyni sínum hing-
að og þangað um landið. Það má segja
að hann hafi aldrei skilið stöngina eft-
ir þegar hann fór út að keyra með
Siggu sinni og þau voru að fá sér
sunnudagsrúntinn. Hann var búinn
að setja í margan fiskinn í Þingvalla-
vatni og fleiri vötnum. Oft var hann
búinn að hringja í mig eða Gunnu
mína þegar ég var á sjó, þá titraði
röddin af gleði yfir góðri veiði á þess-
um eða hinum staðnum. Á veturna
dundaði hann sér við að hnýta flugur,
hann var snillingur við þá iðju og naut
þess svo sannarlega að fara yfir veiði-
dótið sitt.
Eyjólfur kláraði barnaskólann og
skyldunámið heima á Ísafirði, eftir
það fór hann á sjóinn með pabba.
Hann stundaði sjómennsku tvo
fyrstu áratugina á starfsævinni, síðan
lá leiðin í land þar sem hann vann við
ýmis störf, þó lengst af við Þakpappa-
verksmiðjuna í Hafnarfirði eða þar til
hún var lögð niður. Var hann þá búinn
að vinna þar í 20–25 ár. Eftir það varð
hann atvinnulaus í tvö ár en gafst
ekki upp og var kominn með fyrir-
taksvinnu þar sem honum líkaði mjög
vel að vera. Eyjólfur var afskaplega
góður heimilisfaðir. Hann var sérlega
ættrækinn og var alveg nóg fyrir mig
að hringja í Eyja til að fá fréttir af
hinum systkinunum hvort sem þau
voru í Keflavík, á Spáni eða í Am-
eríku. Hann hafði samband við alla.
Eyi kynnist Siggu sinni vestur á
Ísafirði 1962. Þau gifta sig 1966 og
eignast fyrra barnið sitt, Bryndísi,
það sama ár. Og 1974 eignast þau svo
Eyjólfur Agnarsson