Morgunblaðið - 01.03.2007, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. MARS 2007 33
fréttatímann. En hún var farin að
fylgjast með Liverpool og Víkingi
og spyrja hvort ég ætlaði ekki að
fylgjast með næsta leik.
Nú er engin mamma til að baka
hjónabandssælu fyrir mig þegar ég
kem í heimsókn. Hún fylgist nú
með drengnum sínum þegar hann
fer að keyra daglega um Ölfusið í
vinnuerindum.
Sæmundur.
Í dag verður systir mín jarðsung-
in. Hún lést 21. febrúar sl. eftir erf-
iðan sjúkdóm til margra ára. Síð-
asta árið var henni afar erfitt, enda
fylgdu veikindunum lyfjameðferðir
sem gengu mjög nærri henni og
tóku á líkamlegt sem og andlegt,
þrek hennar. Að lokum kom að því
að hún hvorki vildi, né gat meira.
Helga Dís fæddist í Hveragerði ár-
ið 1943, sem þá var lítið þorp með
fáum íbúum sem einkenndist að
nokkru leyti af sumarbústaða-
byggð, garðyrkjumönnum og lista-
mönnum sem gerðu garðinn fræg-
an. Helga Dís var skírð í höfuðið á
báðum ömmum okkar, þeim Helgu
Ágústu föðurömmu og Vigdísi móð-
urömmu. Strax á unga aldri var
Helga Dís ákveðin í því að verða
kennari og hóf því nám í Kennara-
skóla Íslands haustið 1961. Kenn-
arastarfið lá vel fyrir henni hún var
traustur kennari og góð fyrirmynd
nemenda sinna og gladdi það hana
ávallt er fyrrverandi nemendur
heilsuðu henni á förnum vegi, þá
orðnir fullorðnir einstaklingar og
jafnvel komnir með eigin börn. Árið
1967 giftist hún eftirlifandi eigin-
manni sínum, Ragnari, og eignuð-
ust þau hjónin þrjú börn, Elínu,
Sæmund og Erlu Björk. Þau Helga
Dís og Ragnar byggðu sér fallegt
heimili í Silungakvísl 14 og þar áttu
þau griðastað.
Fjölskyldan og heimilið var akk-
erið í lífi systur minnar. Hún var
mikil fjölskyldumanneskja og mikill
og tryggur vinur vina sinna, kom
ávallt til dyranna eins og hún var
klædd. Heimilið bar þess merki að
húsmóðirin var hannyrðakona. Hún
saumaði út allskonar mynstur í
púða, veggmyndir, stólaáklæði og
heklaði og prjónaði. Það gladdi
Helgu Dís mikið þegar hún eign-
aðist fyrsta barnabarnið, Heiðu
Dís. Hún var svo sannarlega sól-
argeisli sem hún átti erfitt með að
neita um nokkurn skapaðan hlut.
Eftir að þau hjónin fluttu í Silun-
gakvíslina fóru þau að stunda garð-
yrkju og voru þau samhent um að
rækta garðinn sinn, halda honum
snyrtilegum og ræktuðu ýmiss kon-
ar grænmeti og mikið var af fal-
legum jurtum og trjám. Hún hafði
mörg áhugamál, var afar víðlesin
og víðsýn en þó fastheldin á sitt og
afar fylgin sjálfri sér. Að stunda
hollt líferni var henni mikilvægt.
Hún iðkaði göngutúra, sund og lík-
amsrækt. Hún bar alltaf hlýjar
taugar til átthaganna fyrir austan
fjall og ófáar voru ferðir okkar
austur, bæði á meðan foreldrar
okkar voru á lífi og eins eftir að þau
féllu frá. Alltaf var rúnturinn sá
sami og stoppað á sömu stöðunum.
Ófáar eru gönguferðir okkar á
Hellisheiðinni, sem við báðar höfð-
um mikið dálæti á. Fannst okkur
vera illa farið með þetta fallega
svæði og skildum aldrei hví svo fáir
láta málefni þessarar náttúruperlu
til sín taka.
En nú er komið að leiðarlokum
og margs er að minnast. Allar úti-
legurnar með eiginmönnum og
börnum og aðrar góðar samveru-
stundir með fjölskyldum okkar,
þegar við reyndum allt hvað við
gátum að skemmta börnum okkar,
en sennilega skemmtum við okkur
betur og hlógum okkur oft mátt-
lausar. Allt verða þetta nú bitar í
púsluspili minninganna. Ég þakka
þér, systir góð, fyrir samfylgdina.
Ég og börnin mín, Róbert og
Christina, sendum fjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur.
Þín systir,
Gerður.
Þegar við í dag kveðjum kæra
vinkonu, Helgu Dís, reikar hugur-
inn víða. Kynni okkar hófust þegar
við vorum allar við kennslu í Aust-
urbæjarskóla. Þau kynni leiddu til
vináttu sem enst hefur í áratugi, án
þess að skugga hafi borið þar á.
Þegar Helga Dís flutti sig yfir í
Seljaskóla fyrir rúmum tuttugu ár-
um stofnuðum við gönguklúbb. Við
hittumst reglulega yfir vetrartím-
ann á heimilum hver annarrar, fór-
um í gönguferðir sem húsráðandi
skipulagði í hvert sinn og nutum
veitinga. Auk þessa ferðuðumst við
saman innanlands og utan. Helga
var driffjöður í klúbbnum, alltaf
hress, kát, hláturmild og tilbúin til
þess að rétta okkur hinum hjálp-
arhönd. Það fylgdi henni glaðværð
og framkvæmdasemi. Það eru orðn-
ar margar ánægjustundirnar sem
við höfum átt með þeim Helgu og
Ragga gegnum árin og verður
hennar nú sárt saknað úr hópi okk-
ar göngusystra. Síðast hittumst við
í gönguklúbbi hinn 13. janúar sl. en
þá sáum við að veikindi hennar
höfðu ágerst þótt hún bæri sig vel
að venju.
Nú að leiðarlokum þökkum við
henni allar yndislegu samveru-
stundirnar og yljum okkur við góð-
ar minningar. Við sendum Ragnari
og fjölskyldu okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Minningin um
góða vinkonu lifir.
Göngusystur, Guðrún, Jenný,
Nína, Rósa og Valborg.
Í dag kveðjum við kæra vinkonu
okkar, hana Helgu Dís, sem kvaddi
þennan heim allt of fljótt eftir
hetjulega baráttu við erfiðan sjúk-
dóm.
Við vorum unglingar þegar við
kynntumst, allar í námi og fram-
tíðin óráðin. Hófst þá vinátta sem
hefur haldist alla tíð síðan. Helga
Dís var í Kennaraskólanum og eftir
að hafa lokið þar námi hóf hún störf
við kennslu. Hún starfaði sem
kennari allan sinn starfsaldur og
þótti mjög vænt um bæði starfið og
nemendurna.
Tíminn leið, við eignuðumst
maka og börn og voru allir önnum
kafnir við barnauppeldi og hreið-
urgerð. Helga Dís og Raggi byggðu
sér og börnum sínum fallegt heimili
í Silungakvísl og var alltaf tekið
mjög vel á móti þeim sem þangað
komu. Heimilið og garðurinn báru
þess glögg merki hve Helga Dís var
mikil handavinnu- og garðyrkju-
kona.
Á seinni árum ferðuðust þau hjón
talsvert þrátt fyrir baráttu hennar
við illvígan sjúkdóm. Raggi og
börnin reyndust henni ómetanlegur
stuðningur í þessari baráttu sem og
litli sólargeislinn hún Heiða Dís.
Við þökkum Helgu Dís vináttuna
sem aldrei bar skugga á og sendum
Ragga, Elínu, Sæmundi, Erlu
Björk, Gerði og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Ásta Gíslad., Sigríður
Einarsd. og fjölskyldur.
Haustið 1989 bættist Helga Dís
Sæmundsdóttir við hóp starfs-
manna Ártúnsskóla. Hún tók þá við
7 ára bekk sem hún síðan fylgdi
næstu sex árin. Með ljúfmennsku
sinni, hógværð og heiðarleika féll
Helga Dís fljótt inn í hópinn. Hún
starfaði síðan við Ártúnsskóla fram
til vors 2004 og allan þann tíma af
alúð og ábyrgð. Hún komst vel af í
samskiptum sínum við nemendur
og var þeim hvatning til dáða. Allt
viðmót hennar einkenndist af lít-
illæti og hæversku en einnig af ein-
lægri lífsgleði og gamansemi þegar
það átti við.
Á allra síðustu árum hefur það
verið okkur samstarfmönnum
Helgu þung raun að horfa upp á
baráttu hennar við illvígan sjúkdóm
sem nú hefur haft sigur. Þar var
erfitt að fá ekkert að gert. Æðru-
leysi hennar í veikindunum var ein-
stakt. Mótlætinu mætti hún með
hugarró. Auðmýkt hennar og trú á
að ljós lífsins myndi áfram lýsa leið
snerti okkur djúpt.
Helga starfaði síðast tímabundið
við skólann okkar síðla árs 2005. Sú
viðkoma varð styttri en vonir stóðu
til enda fylgdi heilsan ekki lengur
hugrekki hennar og bjartsýni. Í
dag verðum við að sætta okkur við
að hugprýði og hetjulund þessarar
mætu manneskju dugði ekki til sig-
urs.
Helga Dís er kært kvödd af sam-
starfsfólki og nemendum Ártúns-
skóla. Við vottum fjölskyldu hennar
okkar dýpstu samúð.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Helga Dís mun ætíð eiga sess í
hjarta okkar og mætar minningar
lifa.
Samstarfsfólk og nem-
endur Ártúnsskóla.
Mig langar að setja nokkrar línur
á blað í kveðjuskyni um elsku
Helgu mína. Okkar fyrstu kynni
voru haustið 1989 er þú komst sem
kennari í Ártúnsskóla. Ég minnist
þess þegar þú komst inní kaffistofu,
hljóðlát og brosmild. Upp frá þessu
urðum við góðar vinkonur og um
haustið 1996 vorum við saman í
skemmtinefnd sem styrkti kynni
okkar mikið. Við hittumst alltaf
öðru hvoru og spjölluðum saman
um daglegt líf, því þú varst alltaf
glöð og indæl og við nutum þessara
stunda sem gáfu okkur eitthvað
sérstakt. Árið 1997 byrjuðu veik-
indi þín en þú varst alltaf bjartsýn
þar til í sumar sem leið, er hver
meðferðin tók við af annarri, en þú
stóðst þig eins og hetja, Helga mín.
Þú vildir bara tala um góðu árin
þegar við fórum í ferðalögin okkar
og þau voru mörg. Þetta voru góðar
stundir og við nutum þeirra vel og
þó þú værir lasin þá kvartaðir þú
aldrei. Ég minnist gleði þinnar þeg-
ar Heiða Dís fæddist, þessi litli sól-
argeisli, þú varðst amma og naust
þess innilega. Ég kvaddi þig viku
fyrir andlát þitt og ég gleymi aldrei
orðum þínum sem þú sagðir, en því-
líkt hugrekki hjá þér, Helga mín.
Ég vona að börnin þín og Raggi
vinni úr söknuði sínum.
Ég þakka þér ómetanlega vináttu
og alla þá hjálp sem þú veittir okk-
ur Jóhanni og gleðistundir, elsku
Helga mín, Guð geymi þig.
Þín vinkona
Svala S. Guðmundsdóttir.
Ég er á heimleið frá Kaupmann-
höfn eftir vel heppnaða náms- og
kynnisferð með góðu samstarfs-
fólki. Flugfreyjan réttir mér Morg-
unblaðið. Ég opna það og við mér
blasir andlátsfregn Helgu Dísar.
Veröldin stendur andartak kyrr, ég
sit sem lömuð og í gegnum huga
minn þjóta minningabrot um vin-
áttu og samstarf við konu sem ég á
svo mikið að þakka. Ég hugsa um
að loforð sem ég gaf henni í haust
um að nú létum við verða af því að
hittast var aldrei efnt. Og nú er hún
farin.
Leiðir okkar Helgu Dísar lágu
saman í Seljaskóla á öðru starfsári
skólans. Við vorum báðar að hefja
störf við skólann, ég að hefja annað
ár mitt í kennslu en hún með mikla
reynslu af skólastarfi. Árin sem við
kenndum saman einkenndust af
gjöfulu samstarfi og samvinnu. Ég
veit með vissu að þarna lagði ég
grunninn að starfskenningu minni
og naut þar leiðsagnar minnar við-
bragðssnjöllu og faglegu Helgu
Dísar. Ég kveð hana með hryggð í
huga og þakka umhyggju og elsku-
semi í minn garð frá upphafi.
Þegar nóttin kemur
taktu henni feginshugar.
Hún mun loka hurðinni
að baki deginum
og lyfta byrði hans
af herðum þínum.
Hún, sem geymir fortíðina
og safnar óskunum,
mun vita
hvert skal leiða þig
og vídd hennar er önnur.
(Þóra Jónsdóttir.)
Aðstandendum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Árdís
Ívarsdóttir.
✝ Þuríður Guð-munda Guðjóns-
dóttir húsmóðir
fæddist í Reykjavík
15. desember 1924.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Eiri í
Reykjavík 22. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þuríður
Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 26.12.
1893, d. 14.4. 1981
og Guðjón Jónsson
úrsmiður, f. 14.2.
1896, d. 10.12. 1927.
Eftir andlát Guðjóns giftist Þur-
íður aftur árið 1933. Seinni maður
Þuríðar var Jón V. Guðvarðarsson
athafnamaður, f. 17.6. 1905, d.
15.3. 1990. Systkini Guðmundu eru
Jónheiður, f. 1926, Guðjóna, f.
1927 og Walter Helgi, f. 1933.
19. október 1946
giftist Guðmunda
Bergi Kristinssyni
verslunarmanni, f.
11.10. 1923, d. 8.6.
2002. Eignuðust þau
tvo syni, þeir eru: 1)
Kristinn, f. 4.6. 1947,
eiginkona hans er
Sjöfn Arnórsdóttir
og eiga þau tvo syni.
2) Guðjón, f. 17.6.
1953, eiginkona
hans er Kristín
Kristmundsdóttir og
eiga þau fimm börn
og fimm barnabörn. Guðmunda og
Bergur bjuggu í Reykjavík. Berg-
ur lést árið 2002 og sama ár flutti
Guðmunda á hjúkrunarheimilið
Eir og bjó þar til síðasta dags.
Guðmunda verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast elskulegrar móðursystur minn-
ar, Guðmundu Guðjónsdóttur, en
hún er nú látin. Guðmunda eða
Munda eins hún var kölluð, missti
eiginmann sinn Berg Kristinsson
hinn 8. júní 2002. Hún var mjög
þjökuð af liðagigt og hafði barist við
þann erfiða og kvalafulla sjúkdóm í
áratugi. Við fráfall eiginmannsins
gat hún ekki búið ein og dvaldist því
að hjúkrunarheimilinu Eiri eftir það.
Munda var einstök kona og þrátt
fyrir erfiðleika á lífsleiðinni var hún
ávallt jákvæð, einstaklega skemmti-
leg, ráðagóð og gefandi persónu-
leiki.
Ég á margar góðar minningar um
Mundu, en frá barnæsku var ég tíð-
ur gestur á heimili Mundu og Bergs,
en ég og synir hennar vorum leik-
félagar og hittumst nær daglega á
okkar yngri árum. Eins og gengur
og gerist með drengi, vorum við á
tíðum uppátækjasamir og frömdum
alls konar strákapör. Reyndi þá oft á
þolinmæði Mundu en ekki minnist
ég þess samt að hún hafi nokkurn
tíma skipt skapi en kom okkur engu
að síður í skilning um óæskilega
hegðun okkar þegar það átti við.
Samband mitt við mitt við Mundu
hélst alla tíð og verður hennar sárt
saknað, jafnframt sendi ég sonum
hennar, tengdadætrum og barna-
börnum mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jón Víglund Pétursson.
Guðmunda
Guðjónsdóttir
✝
Innilegar þakkir færum við þeim fjölmörgu sem
vottuðu samúð sína við andlát og útför
SVEINS HAUKS VALDIMARSSONAR
hæstaréttarlögmanns.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Roðasala fyrir ein-
staka umönnun og hlýju.
Valdimar Sveinsson,
Herdís Sveinsdóttir,
Sveinn Andri Sveinsson, Erla Árnadóttir,
Finnbogi Rútur Arnarson, Þórunn Hreggviðsdóttir,
Kolbrún Valdimarsdóttir, Grímur Valdimarsson,
afabörn og langafabörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÁRNI H. GUÐMUNDSSON,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
andaðist á Hrafnistu í Hafnarfirði fimmtudaginn
22. febrúar.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík föstu-
daginn 2. mars kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Félag aðstandenda Alzheimers-
sjúklinga, sími 533 1088 og 898 5819.
Guðmundur Árnason, Júlíana Árnadóttir,
Lára Hrönn Árnadóttir, Ari Jónsson,
Sigríður Árnadóttir, Kenneth B. Clarke,
Haraldur Árnason,
Árni Árnason, A. Íris Hjaltadóttir
og afabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
JÓN EINARSSON,
Hjallaseli 55, (Seljahlíð),
Reykjavík,
sem andaðist sunnudaginn 18. febrúar, verður jarð-
sunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 2. mars
kl. 13.00.
Ingveldur Jónasdóttir,
María Jónsdóttir, Axel Stefán Axelsson,
Leifur Jónsson, Bryndís Petersen,
barnabörn og barnabarnabörn.