Morgunblaðið - 31.03.2007, Síða 49

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. MARS 2007 49
✝ Erlingur Jó-hannesson
fæddist á Hallkels-
stöðum í Hvítársíðu
11. desember 1915.
Hann lést eftir
stutta sjúkralegu á
Sjúkrahúsinu á
Akranesi 23. mars
síðastliðinn. Hann
var næstyngstur
sjö barna hjónanna
Jóhannesar Benja-
mínssonar, bónda á
Hallkelsstöðum, og
konu hans Hall-
dóru Sigurðardóttur. Systkini
Erlings voru Guðný, f. 1904, Að-
alheiður Helga, f. 1906, Nikulás,
f. 1908, Benjamín Nikulás, f.
1909, Sigurður, f. 1912, og Þór-
hildur, f. 1917. Öll eru systkinin
nú látin.
Erlingur ólst upp á Hallkels-
stöðum í stórum systkinahópi og
bjó þar allt sitt líf. Hann vann
við bú foreldra sinna og tók síð-
an við búskapnum árið 1954.
Benjamín bróðir hans tók við
hluta Hallkelsstaða árið 1942 og
bjuggu þeir bræður félagsbúi á
Hallkelsstöðum til ársins 1974 er
Benjamín varð að bregða búi
sökum heilsubrests. Erlingur
bakka veturna 1933–1934 og
1934–1935. Hann fór svo í hér-
aðsskólann í Reykholti veturna
1935–1936 og 1936–1937 ásamt
Þórhildi systur sinni og sóttist
námið vel enda mikill náms-
maður og stálminnugur. Eftir
skólaveruna í Reykholti var Er-
lingur vinnumaður á búi foreldra
sinna auk þess sem hann sinnti
ýmsum störfum er til féllu í
sveitinni. Á fyrrihluta 20. aldar
var tíðarandinn allt annar en við
þekkjum í dag. Ungmennafélagið
Brúin var stór þáttur í lífi fólks-
ins í Hvítársíðu á þeim tíma og
var Erlingur mjög virkur í starf-
semi Ungmennafélagsins, var
m.a. formaður félagsins í þrjú ár
auk þess sem hann var fulltrúi í
Ungmennasambandi Íslands til
margra ára. Einnig sá hann um
Lestrarfélagið ásamt Magnúsi
Sigurðssyni á Gilsbakka.
Erlingur og Þórhildur systir
hans fóru á Dvalarheimilið í
Borgarnesi haustið 1999 og
dvöldust þar til æviloka, en Þór-
hildur lést í desember 2000. Er-
lingur tók virkan þátt í fé-
lagsstarfinu á Dvalarheimilinu
og leið mjög vel þar þótt hug-
urinn væri alltaf bundinn við
sveitina heima.
Útför Erlings verður gerð frá
Reykholtskirku í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11. Jarðsett verð-
ur í Gilsbakkakirkjugarði.
kvæntist aldrei og
var Þórhildur systir
hans bústýra hjá
honum allan hans
búskap. Þau höfðu
mikinn áhuga á ís-
lensku samfélagi og
þjóðfélagsmálum.
Þessi áhugi beindist
ekki síður að systk-
inabörnunum og af-
komendum þeirra
og vissu þau systk-
inin alltaf hvað
systkinabörnin voru
að nema og starfa
og fylgdust vel með afkomendum
allra Hallkelsstaðasystkinanna.
Hallkelsstaðaheimilið var mikið
menningarheimili þar sem var
haldið fast í gamlar hefðir og ís-
lenskt handbragð haft í háveg-
um, og átti það ekki síst við um
Erling. Skólaganga Erlings var
ekki löng frekar en svo margra
samtímamanna hans. Hann naut
leiðsagnar heima fyrir þar sem
honum var kennt að lesa og
draga til stafs ásamt ýmsu fleiru.
Fermingarundirbúningurinn fór
fram heima fyrir og svo kom
presturinn og hlýddi honum yfir
kverið eins og títt var í þá daga.
Erlingur var vinnumaður á Gils-
Þá er Elli frændi fallinn frá á
92. aldursári. Það er hár aldur og
þar er horfinn sjónum mikill höfð-
ingi, fræðimaður og hagyrðingur
þótt ekki hafi hann látið mikið yfir
sér.
Lífshlaup frænda var eins og
svo margra annarra Íslendinga af
þeirri kynslóð sem nú er óðum að
kveðja. Hann tók við ættarjörðinni
af foreldrum sínum og bjó þar
sáttur við lífið og tilveruna. Elli
varð ungur mjög hneigður fyrir
bústörf og var mikill dýravinur og
hugsaði afskaplega vel um þær
skepnur sem voru í hans umsjón.
Hugur hans var alltaf bundinn við
það að hugsa sem best um bless-
aða málleysingjana og komu þeirra
þarfir langt á undan hans eigin
þörfum, enda var það svo að flest-
ar skepnur treystu honum full-
komlega. Hann gat kallað til sín
kindurnar sínar og eftir að hann
fatlaðist og átti orðið erfiðara með
gang kallaði hann bara og komu
þær jafnvel hlaupandi til hans ut-
an úr haga og snoppuðu í vasa
hans eftir einhverju góðgæti.
Það er óhætt að segja að Elli
hafi verið ómetanlegur kraftur í
menningu og starfi Hvítsíðinga.
Hann var óþreytandi í að semja
skemmtiefni og sótti þá efnivið í
daglega viðburði samfélagsins.
Elli, Guðmundur á Kirkjubóli og
Björn á Haukagili sömdu revíuna
„Haustkvöld við Hvolpapoll“ vet-
urinn 1940–1941 og var hún frum-
flutt við góðar undirtektir um
sumarmál 1941. Tveimur árum
síðar var svo frumflutt revían
„Jörvagleði“ eftir sömu höfunda
sem hafði þá bæst liðsauki í
Magnúsi á Gilsbakka. Það má
segja að þessar revíur hafi verið
lifandi verk því þær tóku oft
breytingum á milli æfinga og jafn-
vel á milli sýninga því þegar eitt-
hvað fréttnæmt gerðist í sveitinni
var búinn til um það bragur sem
var bætt inn í næstu sýningu.
Það eru ótal vísur og kvæði sem
Elli samdi á sínum 90 ára ferli og
víst er að ekki er nema smá brot
af því varðveitt. Stór hluti af því
voru að sjálfsögðu samtímagam-
anmál og stökur sem kastað var
fram við alls konar tækifæri og
eðli málsins samkvæmt ekki ætlað
að geymast, en ýmislegt hefur
varðveist og er það vel. Í mörg ár
sá hann um að semja gamanbragi
um sveitungana sem voru fluttir á
góugleði í Brúarási við mikinn
fögnuð.
Elli og Lóa fóru á Dvalarheim-
ilið í Borgarnesi haustið 1999 og
dvöldust þar til æviloka, en Lóa
lést í desember 2000. Elli hugsaði
ákaflega vel um systur sína og bar
hag hennar alltaf fyrir brjósti og
hugsaði fyrst um hana og svo um
sjálfan sig. Hann tók virkan þátt í
félagsstarfinu á dvalarheimilinu og
leið mjög vel þar, þótt hugurinn
væri alltaf bundinn við sveitina
heima og voru það hans sælustu
stundir þegar hann gat dvalist
með fjölskyldunni heima á Hall-
kelsstöðum.
En nú er Elli lagður af stað í
ferðina löngu og fór sáttur í þá
ferð. Ég þakka fyrir þann tíma
sem við fengum að vera samferða
og er ekki í nokkrum vafa um að
án Ella frænda hefði líf okkar allra
orðið mun fátæklegra í alla staði.
Sú jákvæða lífssýn og væntum-
þykja sem alltaf beindist að okkur
er ákaflega mikils virði og verður
aldrei fullþökkuð en mun ylja um
allan aldur.
Hvíl þú í friði kæri frændi og
þakka þér fyrir allt.
Þín Elín.
Elín Helga Jóhannesdóttir
Sanko
Erlingur Jóhannesson
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát og útför elsku móður okkar, tengda-
móður, ömmu, langömmu og langalangömmu,
SIGRÍÐAR FRIÐRIKSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks Sjúkra-
húss Seyðisfjarðar fyrir alla umönnun og hlýhug.
Katrín Aðalbergsdóttir,
Sveinn Aðalbergsson,
Friðrik Aðalbergsson,
Gunnhildur Aðalbergsdóttir,
Sigríður Aðalbergsdóttir
Sigurjón Viktorsson
og fjölskyldur.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legrar eiginkonu minnar, dóttur, tengdadóttur,
móður, tengdamóður og ömmu,
RAGNHEIÐAR KRISTÍNAR PÉTURSDÓTTUR,
Skógarseli 7,
Reykjavík.
Tómas Sveinbjörnsson,
Pétur Valdimarsson,
Anna Lára Hertevig,
Valdimar Viðar Tómasson, Anna Karen Kristjánsdóttir,
Sigurður Sveinbjörn Tómasson, Eva María Grétarsdóttir
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegrar
eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ODDRÚNAR SIGURGEIRSDÓTTUR,
Mávahlíð 42.
Þorsteinn Auðunsson,
Vilhelmína Þorsteinsdóttir,
Ellen Þórarinsdóttir,
Halldór Pétur Þorsteinsson, Guðrún Jónína Ragnarsdóttir,
Þorsteinn Þorsteinsson,
Aðalheiður Þorsteinsdóttir, Hreinn Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
AGNES AUÐUNSDÓTTIR,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund miðviku-
daginn 28. mars.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
Það kom verulega
illa við okkur bræð-
urna þegar við fréttum
af hinu hörmulega sjó-
slysi þegar Björg
Hauks ÍS fórst en með
henni fórust þeir Unnar Rafn Jó-
hannsson og Eiríkur Þórðarson.
Eiríkur stundaði sjóinn héðan frá
Ísafirði og Tálknafirði og stytti það
mörg stímin þegar hann hringdi og
spjallaði um aflabrögð og heima og
geima. Eiríkur var spjallsamur mað-
ur sem lífgaði upp á bryggjulífið og
mun hans verða sárt saknað þar.
Unnari Rafni kynntumst við
snemma á ævinni þar sem við ólumst
upp á Ísafirði. Leiðir lágu síðan sam-
an á fullorðinsárum þegar Unnar fór
að beita fyrir útgerð okkar og stund-
aði hann lengi störf hjá útgerðinni
bæði við beitningu og sjómennsku,
bæði á línu og grásleppuveiðum.
Út á við virkaði Unni sem hin þögla
týpa, en í góðra vina hópi var hann yf-
irleitt hress og gamansamur og sam-
Unnar Rafn
Jóhannsson
✝ Unnar Rafn Jó-hannsson fædd-
ist á Ísafirði 20. apr-
íl 1974. Hann lést í
sjóslysi 13. mars síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Ísafjarðarkirkju 24.
mars.
starfsmönnum hans
líkaði vel við hann.
Unni var rólegur í fasi,
en var drjúgur og af-
kastamikill til vinnu og
þegar kom að tölvu-
málunum var hann á
heimavelli og var þá
gott að eiga Unna að
vini. Sá hann um allar
lagfæringar á bátstölv-
unni og tölvum okkar
bræðra og lék það í
höndunum á honum
enda var hann mikill
tölvuáhugamaður.
Unni var frekar heimakær en þó
ferðaðist hann með okkur bræðrum í
mörg ár bæði til Venesúela og Taí-
lands, þar kunni hann vel við sig og
var hann staðráðinn í að fara aftur til
Taílands því hann heillaðist af landi
og þjóð.
Á þessum ferðalögum kom vel í ljós
hversu fínn náungi var á ferð og var
yfirleitt þægileg stemning í kringum
hann og duttu oftar en ekki ansi
spaugilegar athugasemdir upp úr
honum.
Við kveðjum góðan vin sem verður
sárt saknað. Vottum við fjölskyldum
Unnars og Eiríks okkar dýpstu sam-
úð á þessum erfiðu tímum.
Gunnlaugur Á. Finnbogason,
Jónas Finnbogason, Grímur
Finnbogason.
Sunnudaginn 11.
febrúar síðstliðinn bár-
ust mér ónotaleg tíð-
indi. Einar Ólafsson
hafði látist á Kanaríeyjum þá um
morguninn. Hann hafði, ásamt Guð-
rúnu eiginkonu sinni, skotist í viku-
dvöl á þessum sælustað svo margra
Íslendinga. Heimferð var ákveðin á
þriðjudegi. Á laugardagskvöldið sátu
þau glöð og reif ásamt vinafólki og
lögðu á ráðin um væntanlegt þorra-
blót í Reykjavík viku síðar. Til þess
kom aldrei, daginn eftir var Einar all-
ur. Hann átti ekki afturkvæmt heim í
lifanda lífi.
Kynni okkar Einars Ólafssonar
voru ekki svo ýkja löng, en þeim mun
ánægjulegri. Einhvern tíma upp úr
1990 fór hann að leggja sitthvað til
málanna varðandi dansleikjahald Fé-
lags harmonikuunnenda í Reykjavík
og í honum sá ég mann, sem aðstoðað
gæti við skemmtanhald félagsins og
bauð honum að taka þátt. Hann var
tilbúinn og þá hófst samstarf, sem
stóð í mörg ár. Reynsla hans í dans-
félaginu Eldingu kom að góðu gagni,
en þar hafði hann starfað árum sam-
an. Dansinn og ferðalögin voru lífsstíll
hans og Unnu, eiginkonu hans.
Hann starfaði í mörg ár í skemmti-
nefnd Félags hamonikuunnenda í
Reykjavík og var formaður nefndar-
innar í fjögur ár. Samkomuhald fé-
lagsins var í góðum höndum með
hann í forsvari.
Það var gaman að starfa með Ein-
ari. Hann var hugmyndaríkur, úr-
ræðagóður og fljótur að taka ákvarð-
anir. Gat jafnvel verið bráður, en
aldrei varð það til að skaða okkar
góða samstarf, sem við minnumst oft.
Þá er ekki úr vegi að minnast á hjálp-
semi hans. Hann var snöggur að
bregðast við, með bros á vör, þegar
einhverju þurfta að bjarga við.
Seinna áttum við eftir að stunda
útilegur og harmonikumót, ásamt
fleiri góðum vinum, og alltaf var Ein-
ar samur og jafn. Hrókur alls fagn-
Einar Ólafsson
✝ Einar IngiTheódór Ólafs-
son fæddist í
Reykjavík 23. októ-
ber 1936. Hann lést
á Kanaríeyjum 11.
febrúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Digra-
neskirkju 23. febr-
úar.
aðar, glettinn og spaug-
samur. Síðustu árin
höfum við hjónin verið
með þeim Einari og
Unnu margoft og alltaf í
sama góða andanum.
Grillað um fimmleytið,
undir harmonikutónum
og bjór, hvort heldur var
í Árnesi, í Húnaveri, á
Breiðumýri eða jafnvel í
Færeyjum. Veður virtist
ekki hafa nein áhrif á
kappann. Hann fann allt-
af einhvers staðar afdrep
til að grilla. Nú söknum
við góðs vinar í stað. Hans verður sárt
saknað á komandi sumri, en ljúfar
minningar um góðan dreng og ferða-
félaga geymast í brjóstum, sem geta
fundið til. Harmonikuunnendum á Ís-
landi hefur fækkað um einn heilan.
Þessum fáu minningarorðum
fylgja samúðarkveðjur til Unnu og
fjölskyldunnar.
Friðjón og Guðný.