Morgunblaðið - 28.04.2007, Page 41

sú þörf átti nú bara eftir að aukast
við veruna í sveitinni. Þrátt fyrir
mikla tilhlökkun varð mér ekki al-
veg um sel um kvöldið því faðir
minn ætlaði sér annan næturstað,
en þetta var í fyrsta skipti sem ég
hitti frændfólk mitt á Kárastöðum.
Ekki þorði ég nú að láta það berlega
í ljós, en alveg er víst að Lauga
frænka var fljót að sjá hvernig mér
var innanbrjósts. Hún klappaði
stóru, hlýju, hrjúfu hendinni sinni á
kollinn minn, brosti vingjarnlega og
sagði mér að á morgun gæti ég farið
á hestbak. Lauga var afskaplega
barngóð og hlý kona og þau öll.
Fyrir á bænum var strákur úr
Reykjavík, hann Baldvin. Við urð-
um miklir mátar, vorum bæði í
mörg sumur á Kárastöðum og leið
þar afskaplega vel. Jón smíðaði fyr-
ir okkur heilann flota af bílum og
systkinin Jón, Lilja og Steini leyfðu
okkur skottast með, kenndu okkur
til verka og voru þolinmæðin upp-
máluð þegar á þeim dundu eilífar
spurningar um af hverju þetta og af
hverju hitt. Eiginlega gat ekkert
haldið mér í Reykjavík frá því próf-
um lauk og þar til skóli hófst.
Einkennandi fyrir Laugu var að
hún var alltaf syngjandi við störf
sín. Eftir fjósverkin á kvöldin söng
hún gjarna „Svífur yfir Esjunni …“
Mig langaði oft að frænka kæmi nú
með mér einhvern tíma til Reykja-
víkur og sæi sjálf Akrafjallið og
Esjuna. En söngurinn var henni
nóg. Á Kárastöðum lærði ég reið-
mennsku og kenndi Lauga frænka
mér mörg góð ráð. Nægur tími og
náið samband var lykilatriði. Taum-
léttur hestur skyldi vera heiðurs-
merki hvers hestamanns. Á Kára-
stöðum lærði ég líka vinnusemi og
vandvirkni. „Safnast þegar saman
kemur.“ Við heyannir rökuðum við
krakkarnir túnin og Lauga benti
okkur á að það safnast fljótt í litlar
lambstuggur. Hún kenndi mér líka
að gefast ekki upp. Lauga sjálf var
gífurlega sterk og mikill vinnu-
þjarkur. Of langt er að telja upp
verk hennar en það voru fá verk á
bænum sem hún vílaði fyrir sér að
ráðast í. Dvöl mín á Kárastöðum
efldi mig á allan máta og hefur hún
án efa mótað persónuleika minn og
lífsviðhorf. Ég er því mjög þakklát
þegar ég lít til baka og hugsa til
þess hversu hlýlega fjölskyldan öll
tók á móti litlu frænkuskotti úr
Reykjavík.
Síðustu tuttugu árin hef ég að
mestu búið erlendis og heimsókn-
irnar norður því ekki verið eins
margar og ég hefði óskað. Það eru
tæplega tvö ár síðan ég hitti Laugu
á hjúkrunarheimilinu á Sauðár-
króki. Þrátt fyrir að hafa gengið í
gegnum heilablóðfall og eiga erfitt
með mál gengu tjáskiptin bara
ágætlega. Hún kvaddi mig svo með
því að klappa með stóru, hlýju
hendinni sinni á kollinn á mér, alveg
eins og hún gerði fyrst þegar ég
kom á Kárastaði, tæplega 35 árum
fyrr.
Elsku Lauga mín, takk fyrir alla
þína umhyggju og hlýju og að gefa
mér gott veganesti fyrir lífið.
Þóra Jóhanna Jónasdóttir.
Ég var svo lánsamur að fá að vera
í sveit hjá henni Laugu í tvö sumur
þegar ég var unglingur. Dvölin hjá
þeim Laugu, Lilju, Jóni og Steina á
Kárastöðum var mjög góð og eft-
irminnileg.
Lauga var einstök kona sem gat
gert allt. Hún var dugnaðarforkur
og lét mjög að sér kveða í bústörf-
unum en jafnframt var hún hlý og
nærgætin manneskja. Hún tók mér
opnum örmum þegar ég kom á
Kárastaði og ég var fljótur að aðlag-
ast lífinu í sveitinni.
Það er svo margt sem kemur upp
í hugann þegar ég hugsa til þessa
tíma og margt sem þú kenndir mér
Lauga sem ég hef svo getað nýtt
mér á lífsleiðinni. En eitt held ég að
standi þar upp úr. Þú kenndir mér
að þótt maður sé með vindinn í
fangið stundum þá þýðir ekkert að
gefast upp heldur setja undir sig
hausinn og halda áfram.
Ég mun aldrei gleyma þér, Lauga
mín.
Þórarinn Þórsson
frá Hróarsdal.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. APRÍL 2007 41
✝ Sigurður Jóns-son fæddist á
Seyðisfirði 21.
ágúst 1919. Hann
lést á dvalar og
hjúkrunarheimilinu
Kumbaravogi 22.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jón Björgvin
Sveinsson, f. á
Horni í Hornafirði
7. apríl 1888, d. 18.
ágúst 1984 og Torf-
hildur Sigurðar-
dóttir, f. á Búlands-
nesi í Berufirði 8. ágúst 1885, d.
24. desember 1947. Systkini Sig-
urðar eru Unnur, f. 1913., d. 1990,
Sveinn Ragnar, f. 1917, Brynj-
ólfur, f. 1924, d. 1926 og Bryndís,
f. 1926., d. 1999.
Sigurður kvæntist 29. júlí 1950
á Seyðisfirði Guðrúnu Sigurðar-
dóttur, f. í Hólmaseli í Flóa 7.
apríl 1927, d. 19. ágúst 2002. Þau
bjuggu fyrstu 42 búskaparár sín á
Seyðisfirði og fluttust til Stokks-
september 1978, hún á Arngrím
Ottósson, f. 5. mars. 2002, Jónínu,
f. 14. ágúst 1984 og Þórörnu, f. 6.
júní 1994. 4) Sigurður Ormar, f.
27. júní 1959, kvæntist Bjarghildi
Margréti Einarsdóttur, f. 22. júní
1963, d. 6. júlí 1997, þau eiga tvö
börn, Davíð Þór, f. 20. september
1983 og Örnu Kristínu, f. 6. jan-
úar 1985. 5) Brynjólfur, f. 30.
september 1964, hann á þrjú börn,
Hildi Maríu, f. 6. mars 1985, Daní-
el Örn, f. 3.janúar 1992 og Daða
Frey, f. 30.nóvember 1998. 6)
Jóhann, f. 18. janúar 1968, dóttir
hans er Katrín Rut, f. 26. júní
1990.
Sigurður bjó fyrstu 72 æviár sín
á Seyðisfirði og stundaði mestan
hluta starfsævi sinnar vörubíla-
akstur en auk þess vann hann við
ýmislegt sem til féll, einkum störf
tengd sjávarútvegi. Árið 1991
þegar Sigurður var hættur störf-
um, fluttist hann ásamt eiginkonu
sinni Guðrúnu til Stokkseyrar.
Síðustu þrjú árin dvaldist Sigurð-
ur á dvalar og hjúkrunarheimil-
inu Kumbaravogi.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Villingaholtskirkju í Flóa í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
eyrar 1991. Þau
eignuðust sex börn,
þau eru: 1) Jón, f. 8.
mars 1948, d. 1. júlí
1971, dóttir hans er
Sigríður Kristbjörg,
f. 30. maí 1967, hún á
tvö börn, Guðjón
Skúla, f. 28. nóv-
ember 1992, og Re-
bekku Írisi, f. 12.
júní 2001. 2) Gunnar,
f. 18. janúar 1950,
kvæntur Sveinbjörgu
Friðbjörnsdóttur, f.
26. apríl 1955, þau
eiga þrjú börn, Önnu Guðrúnu, f.
30. mars 1977, Kolbrúnu, f. 10.
október 1979, hún á Daníel Örn
Antonsson, f. 28. febrúar 1997,
Eyþór Arnar Antonsson, f. 8.
ágúst 1998 og Móniku Björgu
Sigurjónsdóttur, f. 11. júlí 2006,
og Friðbjörn, f. 4. júní 1982. 3)
Torfhildur Guðrún, f. 27. nóvem-
ber 1957, gift Ólafi Arngrímssyni,
f. 10. maí 1957, þau eiga þrjár
dætur, Rannveigu Huldu, f. 4.
Sigurður tengdafaðir minn var
einn þessara dæmigerðu karla í ís-
lenskum sjávarþorpum, sem svo víða
mátti sjá og heyra, um miðbik síð-
ustu aldar. Maður sem vann við það
sem upp kom hverju sinni, maður
sem lét sumpart hverjum degi nægja
sína þjáningu og velti ekki svo mikið
fyrir sér gangi heimsmálanna. Ver-
öld hans var hinn fornfrægi Seyð-
isfjarðarbær, sjávarútvegurinn og
daglegt líf bæjarbúa, ekki síst á
bryggjunni. Þannig var hann
kannski fyrst og fremst maður líð-
andi stundar þrátt fyrir að vera um
leið fastheldinn á gamla siði og hefðir
Seyðfirðinga.
Lengi vel var hann bílstjóri, ók
m.a. olíu í hús og skip á vegum fyr-
irtækis föður síns, Jóns B. Sveins-
sonar. Svo var hann að sjálfsögðu í
síldinni, í loðnubræðslunni, í Fisk-
vinnslunni o.fl. o.fl. Síðar drýgði
hann tekjurnar með því að nýta úr
þorskhausunum kinnarnar og gell-
urnar, sem fáir aðrir nenntu á þeim
tíma að vinna sér til matar. Siggi var
laginn við þetta og seldi í búðir og til
einstaklinga, enda eru gellur og
kinnar herramannsmatur. Hann
marineraði líka síld betur en flestir
aðrir menn.
Sigurður Jónsson var afar hjálp-
samur og minnast hans fjölmargir
fyrir þær sakir. Hann var lengstan
sinn starfsaldur vörubílstjóri, eins
og áður sagði og ók þá bæði vörum
og olíu til Seyðfirðinga. Hann var
einnig oft í vegavinnu með bíla sína.
Þótti hann með eindæmum greiðvik-
inn og þægilegur til að leita og vin-
sæll fyrir þær sakir. Hann var alla
jafna glaðvær og hress í tali, lá hátt
rómur og fór ekki fram hjá neinum
þegar Sigurð bar að garði. Flestir
báru honum vel söguna og hugsuðu
hlýtt til hans, þrátt fyrir að það væri
með hann eins og fleiri karla í ís-
lenskum sjávarþorpum á þessum ár-
um – áhrif Bakkusar voru á stundum
meiri en góðu hófi gegndi. – En það
komu líka góðar stundir og þá er
margt fyrirgefið. Þeim sem þekktu
Sigga duldist heldur ekki að þar fór
fyrst og fremst góð sál sem vildi öll-
um vel.
Hann var á yngri árum mikill
íþróttamaður, vel byggður og sterk-
ur, þrátt fyrir að vera ekki hár í loft-
inu. Hann vitnaði oft til þess tíma er
hann stundaði nám við Héraðsskól-
anum á Laugum en þar voru íþrótt-
irnar hans uppáhald. Einkum voru
það fimleikar sem áttu hug Sigurðar
og fram á gamals aldur átti hann það
til að bregða á leik og standa á hönd-
um, hoppa á stunguskóflu og fleira af
því tagi. Þótti undrum sæta að mað-
ur á hans aldri réði við slíkar æfing-
ar. Hann hélt þreki sínu fram undir
það síðasta og um áttrætt var hann
ekki síður á sig kominn líkamlega en
áratugum yngri menn.
Það var afar sérstakt í fari Sig-
urðar að þrátt fyrir að hann stundaði
ekki ætíð heilbrigt líferni var hann á
margan hátt mjög reglusamur mað-
ur og mikið náttúrubarn. Hann var
einstakt snyrtimenni og hann reykti
t.d. aldrei. Hann var árrisull, tók
daginn snemma og hafði oftlega
komið ýmsu í verk áður en aðrir
,,komu ofan“, eins og hann orðaði
það sjálfur. Á sama hátt var hann
kvöldsvæfur. Sigurður var mjög
hneigður til útivistar, hafði gaman af
gönguferðum og stundaði berjaferð-
ir á haustin. Þá átti hann til að dvelja
heilu og hálfu dagana úti í guðs-
grænni náttúrunni, tína ber, skoða
sig um og njóta samvistanna við
móður náttúru. Þarna virtist hann í
essinu sínu og þarna leið honum vel.
Afkomendur hans nutu svo góðs af,
og berjasultan úr berjunum hans
Sigga afa var víða á borðum.
Sigurður Jónson var um margt
sérstæður maður. Hann var að upp-
lagi heilbrigð sál í hraustum líkama,
ef svo má að orði komast. En hann
mótaðist af þeim tíðaranda og því
samfélagi sem ól hann við brjóst sér.
Orð hans og athafnir báru þess
glöggt vitni. Hann var þannig maður
andstæðnanna, maður sem hvort
tveggja þáði og gaf.
Ólafur Arngrímsson.
Þegar ég fæddist var Siggi afi
minn 75 ára. Þess vegna man ég bara
eftir honum sem gömlum manni. Ég
man mest eftir heimsóknum hans á
haustin þegar hann kom hingað
norður til okkar í berjamó. Þá þurfti
ég stundum að lána honum herberg-
ið mitt sem var alveg sjálfsagt enda
var hann mikill snyrtipinni og her-
bergið var alveg einstaklega fínt
þegar hann var þar. Hann lét líka
fara lítið fyrir sér og vildi hvorki
trufla mig né aðra á heimilinu. Oft
dvaldi hann langan tíma inni í her-
bergi að endurraða eða taka til í
töskunni sinni. Það fannst mér gam-
an og fræðandi að horfa á og ég er
ekki frá því að það hafi skilað sér í
auknum áhuga mínum á uppröðun og
skipulagi. Einnig var hann mjög
hjálpsamur. Hann greip stundum í
uppvaskið hér heima og leit þá ekki
við uppþvottavélinni heldur þvoði
hvern einasta disk og hvert einasta
glas í höndunum. Það fannst mér
merkilegt vegna þess að ég hélt að
enginn nennti því nú orðið. En hann
var mjög duglegur, það sýndi hann
líka þegar hann fór í berjamó. Hann
fór snemma út á morgnana og kom
svo eftir marga klukkutíma með
mörg kíló af berjum sem mamma
sauð svo sultu úr og við borðuðum
með bestu lyst. Afi hins vegar bara
rétt bragðaði á berjunum, enda hef
ég hann grunaðan um að hafa alls
ekki þótt ber neitt sérstaklega góð.
Mér finnst afi Siggi hafa verið
mjög sérstakur maður og hann
kenndi mér ýmsa hluti sem flestum
þykja kannski litlir og ómerkilegir en
okkur afa fannst stórir og skipta
miklu máli. Ég er þakklát fyrir að
hafa átt hann fyrir afa.
Þórarna Ólafsdóttir.
Elsku afi, jæja, þá ert þú farinn yf-
ir móðuna miklu og vonandi að amma
taki á móti þér hinum megin. Þú
varst ekki búinn að vera samkvæmur
sjálfum þér síðustu mánuði og ert ef-
laust ánægður núna, ábyggilega far-
inn að ganga á höndum aftur og
hlaupa um. Í ágúst síðastliðnum þeg-
ar þú áttir afmæli sögðum við reynd-
ar við þig eins og svo oft áður að þú
ættir eftir að verða 100 ára. Þú varst
bara svo líkamlega hraustur að okkur
datt ekki hug að þú myndir falla fyrr
frá. Við því fussaðirðu og sveiaðir. Á
seinni árum höfum við systkinin svo
skemmt okkur yfir því hvað pabbi er
ofboðslega líkur þér bæði í töktum og
útliti en við því fussar hann og sveiar
rétt eins og þú.
Þegar við hugsum aftur þá munum
við eftir fjöruferðunum með þér á
Stokkseyri þar sem þú labbaðir með
okkur um fjöruna og sýndir okkur síl-
in í pollunum. Einnig eru minning-
arnar ósjaldan af þér við spegilinn að
laga hárið, setja á þig derhúfu og sól-
gleraugu. Okkur þótti alltaf voða
gaman að koma á Stokkseyri til þín
og ömmu. Það verður skrítið að hafa
ekki lengur ástæðu til að fara á
Stokkseyri þar sem þið, amma og afi,
eruð bæði farin. En þetta er víst eitt
af mörgu sem við getum stólað á í líf-
inu, fólk fæðist og deyr. Okkur þykir
synd að þú skulir ekki ná að sjá til-
vonandi barnabarnabörnin þín í
haust en þú og amma eigið eflaust
eftir að fylgjast með.
Við elskum þig og geymum minn-
inguna um þig og ömmu ávallt í
hjarta okkar.
Hvíldu í friði elsku afi.
Þín barnabörn
Arna Kristín og Davíð Þór
Sigurðarbörn.
Sigurður Jónsson
✝ Vilborg Sig-urðardóttir
fæddist 9. feb.
1913 í Reykja-
vík og lést 13.
nóvember 2005.
Foreldrar
hennar voru
Sigurður Krist-
inn Gíslason, f.
23.5. 1884, d.
8.3. 1974, og
Ólafia Ragn-
heiður Sigur-
þórsdóttir, f.
28.11. 1887, d.
19.11. 1977. Vilborg giftist Gunn-
ari Sigurmundssyni, f. 3.11. 1908,
Gerður f. 6.12. 1942, Gauti f. 15.12.
1945, Sigurður Ólafur f. 29.7.
1950.
Vilborg Sigurðardóttir fæddist í
Reykjavík 5. júní 1981 og lést á
sjúkrahúsi á Englandi 30. mars
2007. Foreldrar hennar eru Elín
Tómasdóttir, f. 5.3. 1953, d. 3. 6.
1991, og Sigurður Ólafur Gunn-
arsson, f. 29.7. 1950. Systkini
hennar eru Jökull, f. 12.10. 1971,
og Mjöll, f. 9.11. 1979. Hálfbróðir
samfeðra er Geir, f. 13.1. 1969. Út-
för hennar var gerð í Englandi
hinn 12. apríl en minningarathöfn
fór fram í Fríkirkjunni í Reykjavík
hinn 18. apríl 2007.
d. 18.6. 1991, og eignuðust þau
fjögur börn: Gylfi, f. 6.10. 1939,
Þær voru nöfnur. Þær voru
sterkar konur og ég sakna þeirra.
Þegar Vilborg eldri, Bogga, eins
og við fjölskyldan köllum hana, var
ung þá var Ísland mjög einangrað
land. Utanlandsferðir voru því óal-
gengar. Það sýnir viljastyrk henn-
ar og ævintýraþrá að hún fór samt
sem áður til Danmerkur, til að
læra að sauma og sníða og án þess
að þekkja þar nokkurn mann.
Sterk réttlætiskennd einkenndi
Boggu alla tíð og hún lét verkin
tala. Hún tók virkan þátt í stofnun
Iðju, félags verksmiðjufólks, var
formaður verkalýðsfélagsins
Snótar í Vestmannaeyjum í mörg
ár og var alla tíð óþrjótandi að
benda manni á það sem henni
fannst að betur mætti fara í sam-
félaginu.
Þegar Bogga var ung var Ísland
eitt fátækasta ríki Evrópu þegar
hún lést þá var það eitt það rík-
asta. Það eru manneskjur eins og
Bogga sem eiga sterkan þátt í
þeirri breytingu.
Vilborg yngri var líka viljasterk
kona. Hún var mikil íþróttastelpa
sem barn og hún geislaði af lífs-
krafti. Þegar hún var aðeins 14 ára
kenndi hún sér meins í fæti og
viku seinna var hún orðin lömuð í
fótum og föst við rúmið. Lömunin
breiddist út um líkamann en hún
tók veikindum sínum af svo mikl-
um sálarstyrk og æðruleysi að
aðdáunarvert var. Hún lifði í þess-
um veika líkama en samt sem áður
gat hún gefið öðrum styrk, blíðu
og gleði. Hennar fallegu augu
héldu áfram að tindra fram á síð-
asta dag.
Þessar tvær konur voru hetjur
hversdagsins. Þær höfðu sterk
áhrif á okkur samferðafólk. Ég
þakka þeim innilega fyrir.
Brynja Guttormsdóttir.
Vilborg Sigurðardóttir og
Vilborg Sigurðardóttir
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Myndir | Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd er
ráðlegt að senda hana á mynda-
móttöku: pix@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar