Morgunblaðið - 06.07.2007, Side 22

Nú geta allir Íslend-ingar eignast sinneigin geir-
fugl, í kertalíki
reyndar, en sá
fugl hefur verið
Íslendingum hugleik-
inn frá því að þeir drápu þá síðustu
í heiminum, að því er talið er, í Eld-
ey 3. júní 1844. Geirfuglinn (Alca
impennis) var stór, ófleygur varp-
fugl af svartfuglaætt, um 5 kg,
og hélt sig við strendur N-
Atlantshafs, einkum Íslands,
Færeyja, Nýfundnalands og
Skotlands. Þær Snæfríð Þorsteins
og Hildigunnur Gunnarsdóttir
hönnuðu í samstarfi við Guðrúnu
Benónýsdóttur geirfuglskertið í
minningu fuglsins
– Snæfríð, erum við Íslendingar nú
búnir að bæta fyrir að hafa drepið síðasta
geirfuglinn?
„Já, ætli þetta sé ekki einhvers konar til-
raun til þess að friða samviskuna.“
Merkikerti
Geirfuglinn er
sannarlega
merkilegt kerti.
hönnun
Geirfuglskertið er á sýningunni
Magma/Kvika á Kjarvalsstöðum.
www.listasafnreykjavikur.is
Geirfuglinn
endurheimtur
matur
22 FÖSTUDAGUR 6. JÚLÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
Domo í Þingholtsstræti erlíkt og margir af nýrriveitingastöðumReykjavíkur staður þar
sem mikið hefur verið lagt í útlit og
innréttingu. Staðurinn er stílfærð-
ur niður í smæstu atriði og af-
skaplega nýtískulegur rétt eins og
staðir á borð við Silfur, Sjáv-
arkjallarann og 101.
Hvað þetta varðar er staðurinn
að mestu leyti vel heppnaður.
Hann er óneitanlega glæsilegur og
þótt svarti liturinn sé áberandi í
gluggalausu rýminu er vegið upp á
móti honum með lýsingu og ljósum stólum og
hlýjum við á gólfi og veggjum. Þetta er hrein-
ræktaður stemningsstaður sem stílaður er inn
á yngri kynslóð fólks í atvinnu- og menningar-
lífi.
Matreiðslumeistari Domo er Ragnar Óm-
arsson sem áður hefur starfað m.a. á Holti,
Þjóðleikhúskjallaranum og Salti auk þess að
keppa fyrir Íslands hönd í hinni virtu mat-
reiðslukeppni Bocuse d’Or í Frakklandi. Yf-
irmatreiðslumeistari ásamt Ragnari er Þráinn
Júlíusson.
Líkt og á svo mörgum öðrum nýrri stöðum
sækir matargerðin innblástur sinn hingað og
þangað í heiminn og þá ekki síst til Asíu. Þarna
má finna sterk japönsk en einnig kínversk og
taílensk áhrif í jafnt aðferðum sem efnisnotkun
auk evrópskra. Þessi svokallaða
fusion-matargerð hefur verið
mjög vinsæl síðasta áratuginn
eða svo og hefur tekist hvað best
til hér á landi með hana í Sjáv-
arkjallaranum að mínu mati.
Ólík upplifun
Tvær heimsóknir með nokk-
urra vikna millibili á Domo skil-
uðu um margt ólíkri upplifun. Í
þeirri fyrri voru vonbrigðin með
matinn og matargerðina veruleg.
Hún var ófókuseruð og enginn
þeirra rétta sem pantaðir voru
náði virkilega að heilla matargesti. Það var
helst að sætar kartöflur í japönsku five spice
og strengjabaunir í tempura-deigi sem bornar
voru fram sem meðlæti með aðalréttunum kitl-
uðu verulega bragðlaukana.
Í síðari heimsókninni var hins vegar komið
annað hljóð í strokkinn eða öllu heldur bragð á
diskinn. Allt small miklu betur saman og hver
rétturinn á fætur öðrum var ágætlega heppn-
aður.
Byrjað var á sushi og sashimi sem borið var
fram á tilkomumiklu og allt að því gondólalög-
uðu fati. Sashimi-bitarnir voru túnfiskur, lúða,
lax og rækjur auk þess sem á fatinu voru sneið-
ar af grafinni smálúðu. Sushi-ið var maki-
rúllur með blandaðri fyllingu, s.s. shitake-
sveppum og laxahrognum. Rúllurnar voru vel
gerðar og fallegar og allt hráefnið ferskt og fal-
legt.
Engifer og thai-basilristuð hörpuskel og
smokkfiskur var bragðmildur réttur, ljúfur en
ekki afgerandi og hefði basilið og annað krydd
mátt gegna ríkara hlutverki fyrir minn smekk.
Kengúru-thaipaccio var ekki lengi að klárast af
disknum. Hrátt kjötið var einstaklega meyrt
og gott og féll vel að ferskjum og cashew-
hnetum ásamt basil-aioli. Skemmtileg blanda
af mjúku, stökku, sætu og súru.
Blakkeraður þorskhnakki með hvítlauk og
japanskri hollandaise-sósu er sagður vera stolt
Domo á matsseðli. Með blakkeringu er þarna
væntanlega vísað til þeirrar aðferðar sem vin-
sæl er í cajun-eldhúsi Louisiana og kallast
„blackening“ en í einföldu máli felst hún í því
að fiskur er steiktur í smjöri á pönnu við mik-
inn hita þar til hann verður stökkur að utan (þó
helst ekki svartur) og hvítur og safaríkur að
innan. Fiskurinn var borinn fallega fram – um-
vafinn bananablaði – og þetta var afskaplega
góður þorskbiti. Hann var vissulega ekki mjög
stökkur að utan en fullkomlega eldaður að inn-
an. Með þessu var margvíslegt grænmeti og
þótt japanska hollandaise-sósan hafi verið
bragðlítil – allt að því bragðlaus – þá var fisk-
urinn sjálfur það góður að hann náði að halda
réttinum uppi.
Grillað lambaprime var sömuleiðis vel út-
fært, kjötið bleikt og meyrt með perlulauk og
eggaldini, en ofan á nautalundum voru sneiðar
af steiktu, fersku foie gras. Sósurnar sem
bornar voru á borð með báðum réttunum voru
mildar og daufar en ánægjan var mikil þegar
sætu kartöflurnar og strengjabaunirnar sem
áður var getið voru bornar fram á ný með aðal-
réttunum.
Eftirréttir voru þrír saman á diski. Heit
súkkulaðikaka beint úr ofninum sem hefði þó
mátt vera þar aðeins lengur því það var ekki
einungis miðjan sem var blaut heldur nær öll
kakan. Dökkgrænn, bragðmikill og góður pist-
asíuís og loks drekaávöxtur sem er vissulega
fallegur á diski en gefur ekki mikið bragð.
Þjónusta í bæði skiptin var þægileg, skilvirk
og fagmannleg þó að það hafi komið nokkuð
spánskt fyrir sjónir að þegar komið var með
„nýbakað“ brauð á borðið þá var það kalt.
Maður gengur jú út frá því á betri stöðum að
brauðið hafi verið bakað samdægurs.
Vínlistinn á Domo hafði batnað töluvert í síð-
ari heimsókninni og meira um vín sem ætti að
falla að matreiðslu staðarins. Hann er hins
vegar nokkuð dýr og það sem verra er þá er
nær aldrei getið um árgang víns. Árgangar eru
tilgreindir í einstaka tilvikum en hvergi þegar
kemur að góðu evrópsku vínunum þar sem ár-
gangarnir skipta þó mestu máli. Ætli einhver
panti Chateau Margaux á 31.150 krónur án
þess að vita árganginn? Og er þessi Pichon-
Longueville á rúmar 17 þúsund krónur Pichon-
Baron eða Pichon – Comtesse de Lalande hin-
um megin við þjóðveginn?
Morgunblaðið/Sverrir
Domo Staðurinn er óneitanlega glæsilegur og þótt svarti liturinn sé áberandi í gluggalausu rýminu er vegið upp á móti honum með lýsingu og ljósum stólum og hlýjum við á gólfi og veggjum.
Stílfærður Domo
Steingrímur
Sigurgeirsson
gagnrýnir veit-
ingahúsið Domo
***
Domo
Þingholtsstræti 5
Pöntunarsími
552 5588
okkur var hleypt unn-
vörpum til fyrirheitna
landsins í vestri. Ekki
minnist ég þess að
hafa nokkurn tímann
lesið minningar Vest-
ur-Íslendings sem
lenti í svo stórfelldu
einelti vegna tungu-
málaörðugleika eins
og fer hér fram á fagra
Íslandi.
Vikverji hefur sjálf-
ur reynt það að vera
innflytjandi í öðru
landi og hafa ekki fullt
vald á tungumálinu.
Frá eigin reynslu veit
Víkverji að það er erfitt og særandi
að fá sífellt skammir fyrir að hafa
ekki lært tungumál heimamanna á
svo og svo löngum tíma og dirfast svo
að vinna í viðkomandi landi.
Mikil voru vonbrigðin þegar Vík-
verji flutti heim til gamla, góða Ís-
lands; fór í Bónus, og viti menn –
sami ef ekki verri munnsöfnuður
hraut af vörum samferðamanna Vík-
verja vegna syndarinnar.
Og ekki eru það einungis eldri
borgarar sem geta verið skapbráðir
og orðljótir, Víkverji hefur orðið vitni
að ýmsu misjöfnu í áðurnefndum
Bónusbúðum. Stundum finnst Vík-
verja eins og fólk skilji mannasiðina
eftir þegar það tekur sér körfu í Bón-
us og sæki þá svo aftur á leiðinni út.
Munum bara: Kurteisi kostar ekki
neitt – ekki einu sinni í Bónus!
Fátt finnst Víkverjaleiðinlegra en for-
dómar. Fordómar geta
birst í ýmsum myndum
og beinst að hverjum
sem er.
Víkverji hefur oft orð-
ið vitni að og heyrt sög-
ur af gamla fólkinu sem
hrópar ókvæðisorð að
starfsfólki Bónuss eða
að strætisvagnabíl-
stjórum. Fussandi,
sveiandi og jafnvel
frussandi yfir skorti á ís-
lenskukunnáttu og skilja
hvorki upp né niður.
Tilfinning Víkverja er
sú að meginástæða þessara upp-
hlaupa eldri borgara sé óöryggi.
Sumir eru til dæmis viðkvæmir fyrir
því að þeir heyri illa og þráast við að
biðja um aðstoð þar sem þeim finnst
það lítillækkandi. Þess í stað finnst
þeim stundum rökréttara að öskra á
viðkomandi að hann skuli bara læra
íslensku og það þrátt fyrir að við-
komandi tali íslensku – það er nóg að
íslenskan sé bjöguð til að koma ham-
förunum af stað.
Finnst Víkverja að eldri borgarar
og aðrir sem haga sér á þennan hátt
ættu að hugsa sinn gang, því fólki
sem vinnur í Bónus finnst ekkert
skemmtilegra að vera lítillækkað en
þeim sjálfum. Eru allir búnir að
gleyma stórfelldum flótta Íslendinga
í vesturátt þegar hart var í ári á eyj-
unni grænu? Þá áttum við bágt og
  


  víkverji skrifar | vikverji@mbl.is

 
  

    



 

  
 

AUGLÝSINGADEILD
netfang: augl@mbl.is eða sími 569 1111