Morgunblaðið - 18.02.2008, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. FEBRÚAR 2008 27
Atvinnuauglýsingar
Verktakafyrirtæki
í byggingariðnaði
óskar eftir að ráða góðan smið eða húsasmíða-
meistara sem verkstjóra. Verður að hafa góða
stjórnunarhæfileika.
Upplýsingar í síma 820 7062 eða 820 7060.
Raðauglýsingar
Listmunir
Listmunauppboð
Erum að taka á móti verkum fyrir næsta list-
munauppboð sem haldið verður á Hótel Sögu
sunnudagskvöldið 9. mars.
Leitum sífellt að góðum verkum yngri og eldri
listamanna fyrir viðskiptavini okkar.
Gallerí Fold, Rauðarárstíg 14,
sími: 551 0400,
netfang: myndlist.is
Tilkynningar
Mat á umhverfisáhrifum
Ákvörðun Skipulagsstofnunar um
sameiginlegt mat umhverfisáhrifa
framkvæmda
Skipulagsstofnun hefur tekið ákvörðun um að
ekki þurfi að fara fram sameiginlegt mat á
umhverfisáhrifum eftirtalinna framkvæmda
samkvæmt 5.gr. laga um mat á umhverfis-
áhrifum nr. 106/2000 m.s.b.:
Álvers Alcoa á Bakka við Húsavík,
Þeistareykjavirkjunar, stækkun
Kröfluvirkjunar og háspennulína frá
Kröflu og Þeistareykjum til Húsavíkur.
Ákvörðunin liggur frammi hjá Skipulags-
stofnun, Laugavegi 166, 150 Reykjavík.
Hana er einnig að finna á heimasíðu
Skipulagsstofnunar: www.skipulag.is.
Ákvörðun Skipulagsstofnunar má kæra til
umhverfisráðherra og er kærufrestur til
18. mars 2008.
Skipulagsstofnun.
Félagslíf
MÍMIR 6008180219 Ill°
I.O.O.F. 19  18802188 I.O.O.F. 10  1882188 
HEKLA 6008021819 IV/V H&V
GIMLI 6008021819 l
an af að vera fallega klædd. Hún var
sérlega dugleg að fara í gönguferðir
um allan bæ og er frægt í fjölskyld-
unni þegar hún, komin á efri ár,
hafði gengið bæinn á enda, en að-
spurð sagðist hún ekki hafa getað
annað, enda í svo góðum skóm.
Ferðalög voru líka líf hennar og
yndi. Hún fór nokkrum sinnum til
Spánar með vinkonum sínum. Hún
hafði mjög gaman af því, er við fór-
um saman hringinn, að koma á
Vopnafjörð. Þar hafði hún dvalið
sem ung stúlka í vist, en hafði ekki
komið þangað síðan. Þá fór hún með
okkur í ferð til Frakklands og síðar
heimsótti hún okkur fjölskylduna til
Danmerkur ásamt Ingu dóttur sinni.
Við eigum margar myndir og góðar
minningar frá þessum ferðalögum.
Síðari árin bjó Guðrún í góðri íbúð
í Hæðargarði, íbúðum fyrir aldraða.
Þar undi hún hag sínum vel og tók
þátt í félagsstarfinu.
Tengdamóðir mín var ávallt mjög
líkamlega hress og alltaf til í að fara
og gera eitthvað skemmtilegt. Hún
þurfti aldrei á neinum pillum að
halda, sem er óvenjulegt hjá öldruðu
fólki. Guðrún dvaldi á hjúkrunar-
heimilinu Eir síðustu árin, en þá var
höfuðið farið að gefa sig. Hún var
tæplega 92 ára er hún lést.
Ég kveð tengdamóður mína með
þakklæti og bið guð að blessa minn-
ingu hennar.
Margrét.
Amma setti alltaf á sig varalit þeg-
ar hún fór út. Hún átti hvíta, sæta
strigaskó og alpahúfu. Hún var iðu-
lega nýkomin úr lagningu. Hún átti
norskt tröll í búri sem sat uppi á
hillu í svefnherberginu. Hún átti fína
græna skál sem var endalaus upp-
spretta brjóstsykurs. Stundum sat
hún með okkur og horfði á fótbolta í
græna sófasettinu sínu. Hún átti
alltaf bakkelsi eða ís þegar okkur
datt í hug að kíkja í heimsókn. Hún
föndraði handa okkur allskonar
skrautmuni og fínt jólaskraut. Við
fórum í göngutúra um hverfið henn-
ar og upp á hitaveitustokkinn við
skólann. Einu sinni klæddi hún
pabba óvart í bleika jakkann hennar
Hildar. Amma var hnyttin og sniðug
kona.
Fyrir rúmum 6 árum veiktist
amma. Eftir það breyttust stundirn-
ar sem við áttum saman en þrátt fyr-
ir það var alltaf gott að hitta ömmu
og hlæja með henni.
Amma var yndisleg kona sem okk-
ur þótti ofurvænt um. Blessuð sé
minning hennar.
Hildur Þórey og
Sigríður Gyða.
Nú er hún Guðrún amma mín far-
in. Ganga hennar í átt til hvíldar hef-
ur verið óskiljanlega löng og ströng,
en nú getur hún loksins hvílt sig. Ég
vona að hún sé búin að finna sjálfa
sig aftur og geti farið að njóta sam-
verunnar við sjálfa sig og aðra sem
beðið hafa eftir henni.
Á svona stundu er gott að hugsa
til baka, um góðu tímana. Ég man
ömmu alltaf svo fína og fallega, með
hvítt hár. Stundum fór hún í lagn-
ingu og fékk sér blátt hár. Mér
fannst það alltaf svo fyndið. Ég mun
heldur aldrei gleyma því þegar ég
var hjá ömmu á Kleppsveginum og
fékk að leika mér í stóru steinunum
eða þegar við fengum okkur göngu-
túr út í ísbúðina á Laugalæknum. En
líklegast er þó minnisstæðast þegar
ég fór með ömmu og mömmu, 11 ára
gömul, í eldriborgaraferð til Mal-
lorca, amma var flottasta amman á
svæðinu og langfljótust í förum. Ég
vil enda á að þakka ömmu Guðrúnu
fyrir allan tímann sem við áttum
saman og kveðja hana með þessu
ljóði.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Sveinbjörn Egilsson
Sofðu rótt amma mín.
Þín
Guðrún Björk.
Ég hitti Ólaf Mogen-
sen fyrst á haustmánuðum 1973 í
byggingarvinnu í Garðabæ. Ég
kynntist honum lítið þá, en hann var
að safna peningum fyrir ferð til Ind-
lands.
Þremur árum síðar hafði ég gerst
nemandi í yoga hjá félagskap sem
Paramahansa Yogananda stofnaði.
Áhuginn var brennandi og þegar ég
frétti af hópi systkina sem væru í
þessum félagsskap þá varð ég bara
að hitta þau. Þetta voru Óli og systk-
ini hans. Óli var þá að vinna í Svíþjóð
ásamt Matta bróður sínum. Þegar
þeir komu heim í jólafrí bauð ég mér í
heimsókn til þeirra. Ég man ennþá
kyrrðina sem ríkti á þessum fyrsta
fundi okkar. Ég held að við höfum
báðir upplifað eitthvert bræðralag á
milli okkar og eftir að þeir bræður
fóru aftur til Svíþjóðar skrifuðumst
við reglulega á. Við Óli ákváðum síð-
an að fara saman sumarið eftir til
Kaliforníu og heimsækja yogastaði.
Mestu af sumrinu eyddum við ásamt
einum félaga okkar, í Kaliforníu og
Arizona í hinum ýmsu einsetubústöð-
um og kepptumst við að hugleiða
hvar sem við komum.
Ég kynntist Óla vel í þessari ferð.
Undir niðri var hann einlægur og
hjartahlýr þótt á yfirborðinu gæti
hann stundum virst fáskiptinn. Hann
var líka viljasterkur og ótrúlega ein-
beittur. Við ræddum mikið um
stjörnuspeki sem varð okkar annað
sameiginlegt áhugamál.
Eftir þetta flutti Óli aftur heim til
Íslands. Hann leigði herbergi með
eldhúsi í Vesturbænum ekki langt frá
þar sem ég bjó og því hittumst við oft.
Áhuginn á yoga var gífurlegur og ég
man þegar Óli las einhvers staðar að
það væri gott að hugleiða undir fík-
jutré, þá hljóp hann beint út í búð og
keypti sér pakka af gráfíkjum og úð-
aði þeim í sig. Þetta var auðvitað gert
vegna skorts á fíkjutrjám í Vestur-
bænum.
Einu og hálfu ári síðar fórum við
Óli í aðra ævintýraferð. Nú var það
Indland. Við vorum nánast ekki með
neinn farangur. Við ferðuðumst
þvers og krus um Indland, urðum
veikir og lentum í ýmsum hremming-
um. En við hittum líka helga menn og
heimsóttum magnaða staði. Við
heimsóttum æskuheimili Yogananda
í Kalkútta þar sem bróðir meistarans
tók hlýlega á móti okkur.
Eftir að Óli og Gunný fluttu til Sví-
þjóðar 1996 minnkaði sambandið. Við
höfðum þó alltaf símasamband reglu-
lega. Síðasta skiptið sem ég sá Óla
var þegar hann og Maud seinni kona
hans komu óvænt til Íslands fyrir
nokkrum árum og giftu sig. Þá
dvöldu þau hjá okkur Rögnu í Hvera-
gerði í nokkra daga. Þá var stutt síð-
an Óli hafði greinst með góðkynja
heilaæxli. Hann var samt ótrúlega
hress og kátur og lék á als oddi. Síð-
ustu árin höfum við bara talast við í
síma og sent hvorum öðrum myndir
og það hefur verið gaman að fylgjast
með honum og Maud í skóginum þar
sem þau komu sér upp litlum ein-
setubústað. Ég held að hann hafi ver-
ið hamingjusamur.
Meistarinn okkar sagði oft að ef
lærisveinninn iðkaði kriya yoga stað-
fastlega og af trúmennsku allt til
enda lífsins, þá myndi einhver meist-
aranna taka á móti honum á dánar-
stundinni og leiða hann inn í veröld
ljóssins. Ef einhver lærisveinn verð-
skuldar það, þá er það Óli.
Gylfi Kristinsson.
Það var ekki einsleitur hópur sem
settist á skólabekk í Þroskaþjálfa-
Ólafur Mogensen
✝ Ólafur Mogen-sen fæddist í
Reykjavík 24. maí
1951. Hann lést í
Gautaborg í Svíþjóð
20. janúar síðastlið-
inn. Ólafur var jarð-
sunginn frá Haga-
kyrkan í Gautaborg
þriðjudaginn 5.
febrúar. Minning-
arathöfn var í Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík 15. febrúar.
skóla Íslands haustið
1978. Þó að við höfum
komið úr ýmsum átt-
um með ólíkan bak-
grunn þá varð þessi
hópur fljótt samstilltur
og vinatengsl mynduð-
ust. Samvinna innan
hópsins var með ein-
dæmum frjó og
skemmtileg hvort
heldur sem unnið var
með fagleg málefni,
handverk eða frístund-
ir utan skólatíma. Við
fundum flest að Óli var
okkur fremri á ýmsum sviðum. Hann
kom með önnur sjónarhorn og aðra
sýn á mörg mál, enda fróður og víð-
lesinn. Óli hafði víðtæka reynslu og
þekkingu á ýmsu sem við hin höfðum
ekki sem hann var ósínkur á að miðla
til okkar af einskærri hæversku. Ým-
islegt sem hann var að pæla í á þess-
um tíma var mjög framandi, svo sem
að vera grænmetisæta, stunda jóga
og austurlensk fræði sem mótaði
ákveðna lífssýn hans og við bekkjar-
félagarnir dáðumst að. Á þessum
tíma voru straumhvörf í viðhorfum
og þjónustu við fólk með þroskahöml-
un hér á landi. Krafa um full mann-
réttindi fatlaðs fólks varð hávær, al-
tækar stofnanir viku fyrir minni og
manneskjulegri þjónustuúrræðum.
Öll sú umræða átti vel við Óla. Hann
var mannvinur og virðing fyrir öllum
var honum eðlislæg og einkenndi alla
hans framkomu. Einn úr hópnum er
fallinn frá, allt of fljótt, en eftir sitjum
við með sjóð góðra minninga um
skemmtilegan og traustan félaga.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Við vottum fjölskyldu hans og vin-
um okkar dýpstu samúð. Minning um
góðan dreng lifir.
Bekkjarfélagar
úr ÞSÍ 1978-1981.
Það er bjartur vormorgunn á Sól-
heimum í Grímsnesi. Íbúa drífur að
til morgunfundar sem haldinn er ut-
andyra í veðurblíðunni. Ólafur Mo-
gensen, þroskaþjálfi og aðstoðarfor-
stöðumaður, ræðir við starfsfólk og
íbúa, deilir út verkefnum og svarar
spurningum um það sem framundan
er. Ólafur er grannur og útitekinn,
brosmildur og snöggur í hreyfingum
að vanda. Þegar fundinum lýkur og
fólk er að ganga til starfa heyrist einn
íbúinn spyrja: „Óli, af hverju ertu
ennþá í náttfötunum?“ Og mikið rétt.
Ólafur var mættur á morgunfund í
náttfötunum.
Fljótlega eftir að við hjónin flutt-
um á Sólheima í Grímsnesi tók Ólafur
við starfi aðstoðarforstöðumanns og
settist þar að með Gunnhildi, konu
sinni, og tveimur börnum þeirra.
Samvinna okkar var frá upphafi mjög
náin og í þeim hjónum eignuðumst
við vini til lífstíðar. Við áttum það
sameiginlegt að sjá óþrjótandi mögu-
leika í þeim aðstæðum sem eru til
staðar á Sólheimum. Ekki bara fyrir
þroskahamlað fólk heldur fyrir hvern
sem er. Aðstæður þar sem heimilið er
umgjörð öryggis og tilfinninga-
þroska, þar sem samfélagið er vett-
vangur félagsþroska og sjálfsefling-
ar, þar sem nám og vinna er umgjörð
aukinnar færni og vitsmunaþroska
og þar sem lífræn ræktun er kjölfesta
virðingar fyrir umhverfi og heil-
brigðu líferni. Við vildum nota nýjar
aðferðir í starfi en jafnframt virða
sögu og fortíð Sólheima.
Öllu sem Ólafur tók sér fyrir hend-
ur sinnti hann af kostgæfni og virð-
ingu og uppskar í samræmi við það.
Hann var farsæll stjórnandi starfs-
fólks og meðferðarstarfa. Hann var
árangursríkur skipuleggjandi atferl-
ismeðferðar sem í hans huga var
jafnframt sjálfsmeðferð í þolinmæði,
úthaldi og trú á manninn. Hann
spurði ekki um stærð eða erfiðleika
verkefna heldur réttan undirbúning
og verklag. Og mótlæti var honum
jafn eðlilegt úrlausnarefni í dagsins
önn og hvað annað. Minnisstæð voru
viðbrögð Ólafs þegar kjaradeila
leiddi til verkfalls starfsfólks á Sól-
heimum. Mikið óvissuástand skapað-
ist þegar ljóst var að aðeins hluti íbúa
átti kost á að vera hjá aðstandendum
sínum ef til vinnustöðvunar kæmi og
að umsjón um helmings íbúa yrði á
höndum okkar stjórnenda þar til
fundin var viðunandi niðurstaða.
Fyrir Ólafi var þetta sem hvert annað
verkefni. Með mikilli útsjónarsemi og
löngum vinnudegi var hægt að sinna
öllu sem þurfti. Og með sjálfstraust
og öryggi í veganesti reyndist Ólafi
þetta verkefnið jafn auðvelt og önn-
ur.
Nú er Ólafur látinn fyrir aldur
fram. Hjá honum var markmið ferð-
arinnar vegferðin sjálf en ekki
áfangastaðurinn. Þetta var honum
svo eðlilegt að við hin tókum ekki eft-
ir því þegar hann einn daginn mætti
til leiks í náttfötunum. Reyndar var
klæðnaður hans þennan fallega vor-
morgun hluti af heimaverkefni í með-
ferðarnámi. Tilgangurinn var að
brjóta hið hefðbundna og koma á
óvart. Viðbrögðin komu honum vænt-
anlega meira á óvart en okkur hinum.
Ólafur bjó hin síðari ár í Gautaborg
í Svíþjóð þar sem útför hans fór fram
5. febrúar sl. Við vottum fjölskyldu
hans og aðstandendum okkar innileg-
ustu samúð.
Halldór Kr. Júlíusson og
Ólína Guðmundsdóttir.