Morgunblaðið - 05.06.2008, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JÚNÍ 2008 31
ur þróaðist góð og traust vinátta. Alla
var glæsileg og fáguð kona sem vakti
athygli alls staðar sem hún kom. Hún
naut sín vel hvort sem var í galaveislu
eða á sveitasamkomum enda hafði
hún yndi af því að syngja og dansa.
Áhugamálin voru mörg t.d. tónlist,
myndlist og bókmenntir en golfið tók
allan hennar tíma á sumrin. Hana
munaði ekki um að fara tvo hringi ef
vel viðraði. Þau Baldvin ferðuðust
víða í gegnum árin. Uppáhaldsborg
þeirra var Róm, bæði vegna sögu
hennar og matarmenningar. Við átt-
um ófá millilandasímtölin því það
þurfti auðvitað að ræða hvað var
borðað, í hvaða dressi og ekki síður
hvernig hún sjálf myndi elda svipaða
rétti þegar heim kæmi. Hún reiddi
fram veislurétti af bestu gerð og allt
svo lekkert og í stíl. Þekktar eru mat-
arveislur hennar sem fjölskylda og
vinir nutu út í æsar og kunni hún vel
að meta lofið. Alla hafði góða hæfi-
leika á ýmsum sviðum og lagði metn-
að sinn í að gera vel það sem hún tók
sér fyrir hendur. Hún lá ekki á skoð-
unum sínum hvað varðaði fataval,
snið og liti og var því sjálfskipaður
tískuráðgjafi og innanhúshönnuður
fjölskyldunnar við misgóðar undir-
tektir. Alla mátti ekkert aumt sjá og
hafði ríka samkennd með öðrum. Ein-
læg hjartahlýja hennar endurspegl-
aðist vel í umhyggju fyrir móður sinni
og tengdaföður. Áttu þau góðar sam-
verustundir. Alla var mjög trúuð og
kveið ekki endalokum lífsins. Hún var
fullviss um að við tæki annar staður
þar sem allt væri gott og bjart. Með
þakklæti og söknuði kveð ég vinkonu
mína.
Sæunn Grendal.
Nú um stundir er viðkvæmum vor-
dögum að ljúka og spennandi sum-
ardagar framundan. Golfvöllurinn
kominn í gott ástand, garðurinn að
blómstra og frítíminn að koma. Nú
skyldi aldeilis tekið á sveiflunni í sum-
ar. En það var svo að segja líka það
eina sem Alla Rósa þurfti hugsanlega
að bæta.
Alla Rósa mágkona mín var afar
vönduð og glæsileg kona. Hún var sú
sem stóð vaktina með ótrúlega marga
hluti, einmitt þessi kjölfesta sem er
svo dýrmæt í hverri fjölskyldu. Hún
var „aðal“ og alltaf til staðar og því
hætt við að nú komi margir afmælis-
og tyllidagar til með að gleymast, svo
ekki sé nú meira sagt.
Það kallast happ að eiga samferða-
fólk eins og Öllu Rósu í þessari jarð-
vist og ýkjulaust þá hefur hún kennt
mér og mínum nánustu ótrúlega
margt. Mér dettur í hug sagan af kon-
unni sem hafði fengið svo undurfal-
lega silkislæðu að gjöf og geymdi
hana í gjafaöskjunni til að geta notað
hana við sérstakt tækifæri en naut
hennar svo aldrei. Sá var ekki hátt-
urinn í Hæðarbyggðinni. Alla Rósa
var einmitt sú sem kunni að njóta
hvers dags sem sérstaks. Það var
ekki nauðsynlegt að bíða tilefnis til að
hóa í veislu, nota sparistellið, klæðast
fallegum fötum, setja á sig uppáhalds
skartgripina, hlusta á fallegasta söng-
inn, elda dýrindis rétti og nota til alls
þessa besta fáanlega hráefnið. Hún
naut þessa að lifa og sló jafnvel ekkert
af í glæsileik eftir að hún greindist
með óviðráðanlegt krabbamein fyrir
aðeins um 5 mánuðum síðan. Segja
má með sanni að hún hafi staðið öld-
una með stæl fram á síðustu mínútu.
Hún lifði meðan hún lifði.
Það er með þakklæti, virðingu og
miklum söknuði sem ég kveð góða
mágkonu, yndislega vinkonu og
„systur“. Mínar hlýjustu kveðjur fá
Baldvin, Björt, Magnús, Drífa, Hrund
og fjölskyldur.
Sigríður Erla Jónsdóttir.
Fallin er frá langt um aldur fram
góður vinur okkar og samstarfskona
til margra ára, Aðalheiður Rósa Em-
ilsdóttir. Alla Rósa hóf störf hjá
Ferðaskrifstofunni Úrvali Útsýn árið
1991 og starfaði þar óslitið síðan.
Margs er að minnast og margt ber að
þakka þegar litið er yfir margra ára
vináttu og samskipti.
Það gustaði af Öllu Rósu og gáfum
við henni viðurnefnið „Alla forstjóri“.
Henni líkaði það ekki illa, því hún lét
sér annt um allt er viðkom fyrirtæk-
inu og samstarfsfólki sínu. Alla Rósa
var afar glæsileg kona, ávallt vel til
höfð, fallega klædd og bar sig eins og
drottning. Hún var mikill listunnandi
og fagurkeri, hafði sterkar skoðanir á
því sem hún sá og heyrði og deildi
þeim með okkur hinum umbúðalaust.
Hún elskaði lífið, ferðalög og listir,
golf og góðan mat hvort sem eitthvað
„brjálæðislega gott“ var eldað heima
eða þess neytt á góðum veitingastað.
Alla Rósa elskaði að spila golf, var
orðin ágætlega liðtæk með kylfuna og
vildi helst eyða sumrinu á golfvellin-
um. Eins og gengur og gerist á
stórum vinnustað er margt brallað og
eigum við margar skemmtilegar
minningar frá ferðum okkar hérlend-
is og erlendis þar sem Alla var hrókur
alls fagnaðar og sýndi að í henni bjó
prakkari, sem var til í alls kyns grall-
araskap.
Við samstarfsfólkið kveðjum Öllu
Rósu, þökkum henni áralöng farsæl
samskipti. Hennar er sárt saknað. Við
sendum Baldvini og fjölskyldunni
innilegrar samúðarkveðjur.
F.h. starfsfólks Ferðaskrifstofu Ís-
lands, Úrvals Útsýnar,
Steinunn Tryggvadóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Aðalheiði Rósu Emils-
dóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
hana æ síðan. Hún giftist ung Guð-
mundi Einarssyni málarameistara
og áttu þau afar farsælt hjónaband í
60 ár, sem fagnað var á heimili þeirra
10. apríl sl. Þau Guðmundur settu
saman bú við Vesturvallagötuna í
byrjun árs 1948. Heimilið varð að
mestu starfsvettvangur Hönnu; hún
sá fyrir stóru og smáu og lagði alúð
við að búa það sem best og skapa þar
ákjósanlega umgjörð festu og reglu-
semi með umhyggju og útsjónar-
semi. Hönnu hafði lærst það ungri að
búa að sínu og að iðjusemi væri
dyggð. Hún var handverkskona og
hagleikskona. Hún vann aðdáunar-
verð útsaumsverk stór og smá og
prjónaði af listfengi og dæmalausri
vandvirkni. Fallegra handbragð á
lopapeysum er vandfundið. Hanna
sá svo glögglega muninn á því venju-
lega og því vandaða, hvort sem það
var í frágangi nytjahluta, fatnaði,
listmunum, myndlist eða tónlist.
Hún var ljóðelsk og hennar menn
voru Jónas og Einar Ben. Hún hafði
gaman að því torræða, það var henn-
ar andlega leikfimi. Hanna var af
þeirri kynslóð Íslendinga sem fékk
ekki notið mikillar formlegrar skóla-
göngu en kom fróðleiksþyrst að
þeim gnægtabrunnum menningar,
mennta og lista sem Íslendingum
opnust þegar leið á 20. öldina. Hún
var vel lesin og þau Guðmundur
stunduðu bæði leikhús og tónleika
sér til mikillar ánægju. Hún hafði
yndi af ferðalögum, vökul um það
sem athyglisverðast var á nýjum
stað, áhugasöm um þjóðmál og
fylgdist vel með, tók afstöðu heima
við en forðaðist deilur útífrá. Hanna
var dul og hleypti ekki hverjum sem
var nærri sér eða sínum. Hún var
traustur vinur vina sinna, örlát og
stórhuga, umhyggjusöm og hlý móð-
ir og tengdamóðir. Hún var frænd-
rækin, áhugasöm um fólk og minnug
með afbrigðum. Ég kynntist Hönnu
á mótunarárunum og þau kynni voru
bæði þroskandi og ánægjuleg frá
fyrsta degi. Hún var dætrum okkar
Ásdísar afar gefandi amma og raun-
ar um margt kjölfesta fjölskyldunn-
ar. Þau Guðmundur áttu sér sameig-
inlegt áhugamál í trjárækt austur
við Þingvallavatn sem við njótum nú.
Þar er fallegur vitnisburður um elju-
semi og árangur. Hann stendur eftir
og margar kærar minningar um ætt-
móður, sem sárt er saknað.
Þórarinn V. Þórarinsson.
Ömmur eins og amma mín munu
brátt allar heyra sögunni til: Heima-
vinnandi húsmæður sem barnabörn-
in dvelja hjá drjúgan hluta úr æsku
sinni, konur sem virðast í minning-
unni baka pönnukökur og prjóna
lopapeysur án afláts. Amma mín var
slík amma, með öllu því sem til-
heyrði, og henni fórst hlutverkið vel
úr hendi. En Hanna Ragnarsdóttir
var langt frá því að vera bara amma
eins og þær gerast í barnabókunum.
Því þrátt fyrir sameiginlegt átak
ömmu og handavinnukennara í vest-
urbænum lærði ég aldrei að prjóna
undir hennar handleiðslu, en engu að
síður kveð ég hana í dag, með kærri
þökk fyrir ærið veganesti af öðrum
toga.
Amma var borinn og barnfæddur
Vesturbæingur og ól svo til allan
sinn aldur á sama blettinum. Enda
þekkti hún þar hvern reit og hvert
götuhorn og í barnsminni mínu veit
hún hverjir búa – og höfðu áður búið
– í næstum öllum húsunum. Göngu-
ferðir okkar ömmu niður í JL-hús
eða í Svalbarða að kaupa harðfisk
eru drjúgur hluti af landslagi æsku
minnar. Amma var bæði orðheppin
og kaldhæðin – stundum óvægin – en
svo skörp í hugsun að erfitt var að
komast hjá því að glotta þegar hún
tjáði sig um menn og málefni. Þær
svipmyndir af henni sem vitja mín
þessa dagana eru allar af henni þar
sem hún lyftir brúnum, brosir út í
annað, og viðstaddir flissa. Augljós-
lega ómótstæðileg fyrirmynd ungrar
dótturdóttur. Orðalag hennar og
heimssýn á eftir að bergmála í orð-
um okkar afkomendanna um ára-
tuga skeið.
Amma mín var glæsikvendi, iðu-
lega með óaðfinnanlegt hár og lakk-
aðar neglur – enda var eitt það síð-
asta sem hún gerði í þessu lífi að fara
í hárgreiðslu. Þessi alúð við útlitið
var bara ein af mörgum birtingar-
myndum þess hvað hún amma mín
var vandvirk og nostursöm í öllu því
sem hún gerði. Það er hálfur annar
mánuður síðan þau afi minn fögnuðu
því að sextíu ár voru liðin frá því að
þau gengu í hjónaband. Í því sam-
bandi var enn ein lífslexían fyrir okk-
ur afkomendurna: Amma sýndi
nefnilega sömu alúðina þegar kom
að þessu ástarsambandi eins og öðr-
um hlutum í sínu lífi og uppskar í
samræmi við það. Ömmur eins og
amma mín var eru kannski orðnar
fágætar, en ég vona að konur á borð
við Hönnu Ragnarsdóttur verði allt-
af til, því þökk sé þeim tilveran er lit-
ríkari staður en ella.
Arndís.
Hanna Ragnarsdóttir er látin eftir
langvinn veikindi, tæplega 79 ára að
aldri. Hönnu þekkti ég í röska þrjá
áratugi eða frá því að ég kynntist Ás-
dísi yngri dóttur hennar og við urð-
um bestu vinkonur fyrir utan að vera
þremenningar að frændsemi. Ásdís
bjó þá enn í foreldrahúsum og kom
ég nokkrum sinnum á heimili Hönnu
og Guðmundar á Meistaravöllum.
Heimilið bar húsmóðurinni fagurt
vitni, sérlega smekklegt og fallegt.
Síðan hef ég hitt Hönnu og Guð-
mund reglulega við ýmis tækifæri á
heimili Ásdísar og Þórarins eigin-
manns hennar. Alltaf hefur verið
jafnánægjulegt að hitta þau og ræða
um efstu mál á baugi hverju sinni.
Hanna hafði ákveðnar skoðanir og lá
ekki á þeim. Eftir að Hanna veiktist
var það ekki hennar stíll að kvarta
yfir hlutskipti sínu. Hún virtist taka
því sem hverju öðru verkefni að fara
í hverja lyfjameðferðina á fætur ann-
arri, eftir því sem gangur sjúkdóms-
ins kallaði á. Hún bar sig alltaf vel og
tók því sem að höndum bar með
aðdáunarverðu æðruleysi og þreki.
Auðsætt var hve samhent hjón og
samtaka þau Guðmundur voru. Guð-
mundur sér nú á bak ástríkri eig-
inkonu, lífsförunaut til sex áratuga,
en upp á 60 ára brúðkaupsafmælið
héldu þau fyrir nokkrum vikum. Þau
áttu miklu barnaláni að fagna í dætr-
unum Kristínu og Ásdísi, syninum
Árna og svo dætradætrunum Hönnu
Kristínu, Arndísi og Hildi. Öll vöfðu
þau Hönnu ást og umhyggju í erf-
iðum veikindum hennar, sem urðu
þess valdandi að fyrir röskum tveim-
ur árum flutti Hanna á hjúkrunar-
heimilið Sóltún og bjó þar til síðasta
dags.
Ég flyt Guðmundi og fjölskyld-
unni allri innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Hönnu Ragnars-
dóttur.
Dögg Pálsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Hönnu Ragnarsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Steinsmiðja
• Viðarhöfða 1
• 110 Reykjavík
•  566 7878
• Netfang: rein@rein.is
• Vönduð vinna
REIN
Legsteinar
í miklu úrvali
✝
Þökkum hlýhug og vináttu vegna andláts
ÞÓRÐAR ÞÓRARINSSONAR,
síðast til heimilis að
hjúkrunarheimilinu Fellsenda.
Aldís Drífa Þórðardóttir, Jóhann Sigurbergsson,
Gunnþór Georg Þórðarson,
Ingunn Lind Þórðardóttir, Sæmundur Ferdinandsson,
Guðrún Valný Þórarinsdóttir, Guðmundur Hafsteinn Sigurðsson.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
ÁSTHILDUR JÓNSDÓTTIR
frá Sviðholti, Bessastaðahreppi,
Vogatungu 31,
Kópavogi,
sem lést fimmtudaginn 29. maí á hjúkrunar-
heimilinu Holtsbúð Garðabæ, verður jarðsungin
frá Garðakirkju Garðaholti föstudaginn 6. júní
kl. 15.00.
Geir Guðjónsson,
Guðrún Ólína Geirsdóttir, Sigmundur Jónsson,
Eyþór Sigmundsson,
Hjalti Sigmundsson,
Jón Ingvi Geirsson, Silja Stefánsdóttir.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
INGIBJÖRG HALLDÓRA JÓELSDÓTTIR,
sem lést í Sóltúni 29. maí, verður jarðsungin frá
Seljakirkju mánudaginn 9. júní kl. 13.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á minning-
arsjóð K.F.U.M. og K.F.U.K.
Valgeir Ástráðsson, Emilía Björg Möller,
Sigurður Ástráðsson, Guðný Bjarnadóttir,
Herdís Ástráðsdóttir, Þorvaldur Sigurðsson,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Innilegustu þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við fráfall og útför elskulegs eiginmanns
míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
ÞORGRÍMS JÚLÍUSAR HALLDÓRSSONAR.
Sérstakar þakkir til lækna og alls starfsfólks á deild
12G á Landspítalanum Hringbraut fyrir frábæra
aðhlynningu af mikilli hlýju.
Þuríður Þórarinsdóttir og fjölskylda.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÞORSTEINN SIGURÐSSON,
til heimilis á Hrafnistu,
Reykjavík,
fyrrum bóndi á Brúarreykjum,
Borgarbyggð,
sem lést föstudaginn 23. maí, verður jarðsunginn
frá Reykholtskirkju laugardaginn 7. júní kl. 11.00.
Kristjana S. Leifsdóttir,
dætur, tengdasynir,
barnabörn og barnabarnabörn.