Morgunblaðið - 05.06.2008, Side 40

prenthæfur. En lítum á nokkur ætt-
leidd fótboltalög:
You’ll Never Walk Alone – lag úr
söngleik Rodgers & Hammerstein
sem nú er líklega þekktast allra fót-
boltalaga. Sungið hástöfum af stuðn-
ingsmönnum enska liðsins Liverpool
sem og kollegum þeirra í Glasgow
Celtic.
Go West – Þetta lag Vil-
lage People gekk í end-
urnýjun lífdaga þegar
Pet Shop Boys gerðu
nýja útgáfu af því
og af þeirri útgáfu
gerðu aðdáendur
Eftir Ásgeir H. Ingólfsson
asgeirhi@mbl.is
ÞAU eru óteljandi lögin sem hafa ver-
ið samin fyrir hin ýmsu fótboltalið –
en gæðin hafa oft ekki verið meiri en
svo að jafnvel hörðustu aðdáendur
hafa átt í erfiðleikum með að hlusta á
lagasmíðarnar. Frægasta undantekn-
ingin er líklega ógleymanlegur óður
danska landsliðsins 1986 til rauðhvíta
litarins og samstöðunnar, sem Bjarni
Fel kynnti rækilega fyrir Íslend-
ingum á sínum tíma. Eins náði Kom-
um fagnandi, lag sem þeir Leifur Geir
Hafsteinsson og Ívar Bjarklind
sömdu fyrir Eyjamenn á velgengn-
isárum þeirra í lok síðustu aldar,
ágætri spilun á meginlandinu. Þá er
merkileg tilviljun að FH-ingar byrj-
uðu loksins að vinna titla þegar með-
limir hljómsveitarinnar Botnleðju
fóru að semja FH-lög í stórum stíl.
Eins vilja sumir KR-ingar meina að
Bubbi hafi fyrst staðið undir konungs-
titlinum þegar hann fór að kyrja KR-
söngva. Fyrsta íslenska fótboltaliðið
sem náði verulegri hylli er svo Skaga-
menn skoruðu mörkin með Skagakv-
artettnum – og stuttu síðar samdi
Ómar Ragnarsson Jóa útherja, fyr-
irtakslag sem eitthvert íslenskt lið
mætti vel taka upp á sína arma.
Loks má geta eftirminnilegasta
lagsins sem enska landsliðið hefur
tekið með sér á stórmót, Three Lions,
sem samið var fyrir Evrópukeppnina í
Englandi 1996. Hins vegar gerðust
erkifjendurnir Þjóðverjar svo grófir
að stela laginu – fyrir utan auðvitað að
vinna keppnina á Wembley.
Hins vegar hefur oftast gefið betur
ytra að taka þekkt lög og gera að sín-
um. Enskir stuðningsmenn eru raun-
ar vanir að snúa út úr þeim laglínum
sem henta gangi leiksins hverju sinni,
oft þannig að textinn verður seint
Arsenal svo enn eina útgáfu þar sem
hin gullvæga setning „one-nil Arsen-
al“ kemur vitaskuld fyrir.
Winter Wonderland er notað af
ófáum liðum en vetrinum er venju-
lega skipt út fyrir vinsælasta leik-
manninn hverju sinni, sbr. „I’m
Walking in a Ronaldo Wonderland.“
I Will Survive – Lag Gloriu Gaynor
hjálpaði franska landsliðinu að
þrauka alla leið á heimsmeist-
aramótinu árið 1998.
I’m Forever Blowing Bubbles –
Þetta lag stuðningsmanna Íslend-
ingaliðsins West Ham fjallar um að
byggja skýjakastala, sem svo hrynja
ávallt á endanum og virðist almennt
ekki bera vitni um mikla bjartsýni á
þeim bænum.
Simply the Best með Tinu Turner
og We are the Champions með Queen
hafa svo vitaskuld verið notuð af
ófáum liðum á sigurstundu af aug-
ljósum ástæðum. Loks má svo nefna
einfaldasta lagið af þeim öllum, Olé!
Olé!, er spænsk upphrópun upp-
runnin í nautaati og flam-
engódansi – en orðið
kemur þó úr arab-
ísku máranna,
dregið af wa-
Allah – Allah
veri lofaður.
Frakkasigur Baráttusöngur
Gloriu Gaynor hjálpaði Frökk-
um til heimsmeistaratitils.
Listin og fótboltinn – EM-upphitun
Rauð-hvítir Danir og Dýragarðsdrengir
Rauð-hvítur Preben Elkjær
tekur flugferð á HM 1986.
 Evrópukeppnin í fótbolta hefst á laugardag og því er tilvalið að nota tímann fram að keppni og
kanna listrænar hliðar íþróttarinnar  Við hitum upp með nokkrum vel völdum fótboltaslögurum
40 FIMMTUDAGUR 5. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
Ég fékk heldur óvenjulegagjöf þegar ég fagnaði sexára afmæli mínu fyrir tæp-
um 28 árum. Það var hljómplatan
Geislavirkir með Utangarðs-
mönnum. Ekki veit ég hver gaf mér
plötuna en hún lá lengi í kassa
óspiluð, í nokkur ár, allt þar til tón-
listaráhuginn náði út fyrir Dýrin í
Hálsaskógi og Mini Pops. „Þið mun-
ið stikna, þið munið brenna,“ söng
Bubbi, ávarpaði feður og mæður,
sagði börn þeirra eiga eftir að
stikna. Ekki beinlínis réttu skila-
boðin fyrir sex ára pjakk. Platan
varð nokkrum árum síðar að mikilli
gersemi í plötukassanum og liggur
enn í plötukassa en nú alsett rispum
eftir margra ára þeyting undir nál-
inni.
  
Það var um 10 eða 11 ára aldursem ég fékk áhuga á Bubba
Morthens, hlustaði á plöturnar hans
af mikilli einbeitingu og áhuga.
Egó, Das Kapital, Utangarðsmenn,
Bubbi einn með kassagítarinn, ég lá
yfir þessu með félögum mínum sem
deildu þessum áhuga með mér á
kónginum. Aðdáunin á kappanum
lifði lengi og í raun dáist ég enn að
Bubba en á talsvert annan hátt en
ég gerði áður. Ég held að Bubbi
verði, þegar fram líða stundir, einn
merkasti listamaður sem Ísland
hefur alið. Og hana nú!
Þegar platan Kona kom út 1988
var hún spiluð daginn út og inn í
herbergi bólugrafins unglings, í
laumi reyndar af því það þótti ekk-
ert sérstaklega töff að hlusta á
hjartnæmar ballöður um glataða
ást. Bubbi var svalastur, harður
rokkari en mjúkur inn við beinið.
Bubbi virðist í grunninn ekki hafa
breyst mikið, enn er hann jafn
óhræddur við að lýsa skoðunum
sínum á mönnum og málefnum og
það er alltaf jafngaman að hlusta á
hann rífa sig. Það finnst þó ekki öll-
um og svo virðist sem menn ýmist
hati Bubba eða elski og varla til
nokkur vegur þar á milli.
  
Það segir sína sögu um áhrifBubba og stöðu í íslensku tón-
listarlífi að honum hefur tekist að
fá til liðs við sig unga og vinsæla
tónlistarmenn á borð við Barða Jó-
hannsson og Pétur Ben. „Bubbi er
alltaf til í eitthvað rugl, alltaf til í að
prófa eitthvað nýtt og reyna sig
þannig sem listamann,“ segir Pétur
í nýlegu samtali við Arnar Eggert
Thoroddsen í Morgunblaðinu um
samstarfið við kónginn. Bubbi er
nefnilega fyrirmyndarlistamaður
að þessu leyti. Hann er forvitinn,
vill gera tilraunir með verk sín og
sjálfan sig, vill þróast sem listamað-
ur í áður ókannaðar áttir. „Einfald-
asta leiðin til að deyja sem lista-
maður er að loka sig af í einhverju
ákveðnu rými og stíga ekki út úr
því,“ segir Bubbi við Arnar Eggert
og hittir naglann á höfuðið. Hann
sé vakandi og leitandi, reyni að
ögra sér sem listamanni og fari
ekki auðveldustu leiðirnar.
  
Mikið vildi ég að listamenn al-mennt hefðu þetta viðhorf til
eigin verka og listsköpunar. Það er
því miður ekki svo. Margir lista-
menn virðast hjakka í sama farinu
svo árum skiptir eða jafnvel áratug-
um. Hver kannast ekki t.d. við að
fara á myndlistarsýningu ákveðins
listamanns sem var alveg eins og
síðasta sýning og sýningin þar áð-
ur? Eða hlusta á plötu tónlistar-
manns sem er alveg eins og síðasta
platan. Listamaður sem leitar ekki,
reynir ekki að bæta einhverju við
list sína og þróa hana og sættir sig
við sífelldar endurtekningar er, að
mínu mati, ekki listamaður lengur.
Hann er færiband.
Bubbi byggir upp
» „Þið munuð stikna,þið munuð brenna,“
söng Bubbi, ávarpaði
feður og mæður, sagði
börn þeirra eiga eftir að
stikna. Ekki beinlínis
réttu skilaboðin fyrir
sex ára pjakk.
Morgunblaðið/Einar Falur
Á sviði og í sveit Bubbi þá og Bubbi nú. Svarthvíta myndin var tekin á tónleikum Egó í Félagsheimilinu Stapa í Njarðvík árið 1983. Sú seinni var tekin af honum fyrir nokkrum dögum á heimili
hans við Meðalfellsvatn í Kjós. Þó að maðurinn hafi breyst að ýmsu leyti í skoðunum er listamaðurinn enn sá sami, sífellt leitandi og sífellt að ögra sjálfum sér.
helgisnaer@mbl.is
AF LISTUM
Helgi Snær Sigurðsson
Morgunblaðið/Árni Sæberg