Morgunblaðið - 28.07.2008, Blaðsíða 26

26 MÁNUDAGUR 28. JÚLÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ ZophoníasKristjánsson
fæddist á Ísafirði 27.
júlí 1931. Hann lést
á Vífilsstöðum 18.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Kristján Pálsson,
múrarameistari frá
Akureyri, f. 31.7.
1899, d. 21.5. 1978
og Ingibjörg Sveins-
dóttir frá Gillastöð-
um í Reykhólasveit,
f. 16.12. 1896, d.
15.2. 1973. Systkini Zophoníasar
eru Páll, f. 1922, lést ungabarn,
Salvar, f. 1923, d. 2001, Guðmund-
ur Sveins, f. 1925, d. 2003, Páll, f.
1927, lést þriggja ára og Sveinsína
Valgerður, f. 1928.
Zophonías kvæntist Ingibjörgu
Kristjánsdóttur, f. 11.8. 1927. Þau
skildu. Synir þeirra eru: 1) Hörð-
ur, rafvirkjameistari, f. 12.5. 1955,
d. 19.9. 1999, kvæntur Solveigu
Jóhannsdóttur ljósmóður. Þau
skildu. Dætur þeirra eru a)
Hrönn, f. 1974, í sambúð með Þor-
steini Lýðssyni. Þau eiga tvö börn,
Solveigu Þóru, f. 2002 og Jökul
Erni, f. 2005. b) Erna, f. 1983. 2)
Kristján, framkvæmdastjóri, f.
19.4. 1957, kvæntur Björk Ólafs-
dóttur matsfræðingi. Synir þeirra
eru a) Ingi Þór, f. 1992, b) Arnar
Breki, f. 1999 og c)
Hugi Snær, f. 2006.
3) Viðar, mat-
reiðslumaður, f. 5.6.
1963. Dóttir hans og
Sigríðar Brynjólfs-
dóttur er Valgerður
Brynja, f. 1985, í
sambúð með Júlíusi
Ágústi Jakobssyni.
Sonur þeirra er Jak-
ob Máni, f. 2008.
Dóttir Valgerðar
Brynju og Hjalta
Snæs Heiðarssonar
er Ylfa Rán, f. 2003.
Zophonías var í sambúð með
Sigríði Möggu Steingrímsdóttur,
f. 12.12. 1931. Þau slitu sam-
vistum. Dóttir þeirra er Steinunn
Kristbjörg, ljósmóðir, f. 14.6.
1973, gift Árna Hauki Árnasyni
upplýsingafræðingi. Synir þeirra
eru Bergsteinn Kristján, f. 1992
og Birkir Blær, f. 1998.
Zophonías flutti 16 ára með for-
eldrum sínum til Reykjavíkur og
vann ýmis störf uns hann lærði
blikksmíði og vann lengst af í
blikksmiðjunni Glófaxa og síðar í
blikksmiðjunni Gretti. Auk þess
starfaði hann á skemmtistaðnum
Glaumbæ um árabil.
Útför Zophoníasar fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Margar góðar minningar á ég frá
fjölmörgum samverustundum okk-
ar pabba. Minningar sem standa þó
upp úr eru frá því að ég var átta ára
og pabbi starfaði á heilsuhælinu í
Hveragerði við leirböð og nudd. Ég
fékk að dvelja hjá honum af og til í
nokkra daga í senn á einhverri und-
anþágu sem honum var einum lagið
að fá. Þarna á heilsuhælinu áttum
við feðgar margar gæðastundir og
dunduðum okkur við ýmislegt svo
sem leðurföndur, smíðar og teikn-
ingar. Svo fórum við í langar göngu-
ferðir um nágrenni Hveragerðis og
áðum í Gróðurhúsinu Eden, fengum
okkur ís og nutum augnabliksins í
ró og næði. Seinna, þegar pabbi bjó
í Teigaselinu, fór ég oft til hans í
kvöldkaffi. Þá sátum við saman og
ræddum þau málefni sem vöktu
áhuga okkar þá stundina og nutum
augnabliksins líkt og í Eden forð-
um.
Pabbi var greindur og vel lesinn
og hafði mótaðar skoðanir á þjóð-
málum og ábyrgð einstaklinga í vel-
ferðarsamfélaginu. Hann hafði
megnustu skömm á vaxandi efnis-
hyggju og græðgi í hinu nýja hag-
kerfi okkar Íslendinga. Sérstaklega
fannst honum miður hvernig sjáv-
arþorp eyddust og sveitir landsins
lögðust af í skjóli hagræðingar. Að
vera alinn upp á Ísafirði og dvelja
sem barn og unglingur í sveit að Ár-
múla við Ísafjarðardjúp markaði
hrifningu hans á náttúru Íslands og
lífi manna til sveita.
Pabbi hafði einnig sterka trú sem
reyndist honum haldreipi í erfiðum
veikindum hans. Hann las biblíuna
mikið og kunni innihaldið vel og
naut þess að ræða trúmál við aðra
sem voru vel að sér í þeim efnum.
Ennfremur kynnti hann sér önnur
lífsviðhorf svo sem hindúatrú og
búddisma. Ég minnist pabba míns
sem jákvæðs, yfirvegaðs og upp-
byggjandi manns með hlýja og kær-
leiksríka nærveru.
Hafðu hjartans þökk
mér horfin stund er kær.
Í minni mínu klökk
er minning hrein og skær.
Þú gengur um gleðilönd,
þá glampar sólin heið
og við herrans hönd
þú heldur fram á leið.
(Páll Janus Þórðarson.)
Kristján Zophoníasson.
Það var friður yfir þér þegar ég
kvaddi þig. Og svoleiðis var það líka
í lifanda lífi þegar þú varst meðal
okkar. Þegar ég fór frá þér leið mér
betur en þegar ég kom. Þú gafst. Þú
gafst mér mörg fordæmi, til dæmis
að dauðir hlutir gefi aðeins stund-
argleði, að sælla sé að gefa en að
þiggja.
Þáði ég marga fyrirbænina frá
þér, þegar á móti blés hjá mér, fyr-
irbæn og hjálp. Trúin var þinn
styrkur og skjól.
Og nú hrannast upp minningar,
sem ég varðveiti þar til leiðir liggja
saman aftur. Takk og bless, elsku
pabbi minn.
Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von í döpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur,
eilífðin er ljósið bjarta.
(Helgi Sæmundsson.)
Viðar Zophoníasson.
Elsku hjartans pabbi minn er lát-
inn eftir löng og ströng veikindi. Ég
fylgdist náið með þessari þrautar-
göngu hans og unni honum hvíldinni
langþráðu af öllu hjarta. Engu að
síður nístir sorgin og söknuðurinn
er mikill.
Pabbi var maður með stórt hjarta
og hlýjan faðm. Þar sem ég var bæði
örverpið hans og einkadóttirin naut
ég ríkulega þessara kosta hans.
Foreldrar mínir slitu samvistir þeg-
ar ég var átta ára gömul. Ég bjó hjá
mömmu minni en eyddi ekki færri
stundum hjá pabba. Húsakostur
hans var margur og misjafn fyrst
um sinn. Ég man eftir okkur sofandi
á dýnum á gólfum hér og þar en það
skipti ekki máli, því það var nærvera
hans sem ég sóttist eftir og ekki að-
búnaðurinn. Þegar hann svo var
kominn með rúm, bjó hann um mig í
því og svaf sjálfur á gólfinu. Þar er
honum pabba mínum best lýst.
Hann var einnig óspar á hrós og fal-
leg orð og hjá honum ólst ég upp í
þeirri sannfæringu að ég væri
heimsins besta og fallegasta dóttir.
Pabbi var einstaklega gjafmildur
og bóngóður. Hann gaf ekki mikið
fyrir veraldlegan auð og gaf gjarnan
öðrum hluti sem honum hafði
áskotnast og hann taldi aðra hafa
meiri þörf fyrir. Þannig hurfu ör-
bylgjuofnar, vídeótæki og jafnvel
heilu húsgögnin út af heimili hans.
En þótt pabbi væri ekki mikill efn-
ishyggjumaður þá skipti hann samt
máli að vera alltaf á nýlegum og fín-
um bílum. Hann var snyrtimenni og
vildi hafa hreint og fínt í kringum
sig. Fyrir um það bil fjórum árum
tókum við pabbi höndum saman og
gerðum andlitslyftingu á litlu íbúð-
inni hans í Teigaselinu. Og þá var
eins gott að vanda til verks því pabbi
var vægast sagt vandvirkur. Þegar
við hjónin vorum að koma okkur fyr-
ir í húsinu okkar var pabbi settur í
nákvæmnisverk eins og að festa
höldur á innréttingarnar. Ég man
að hann ergði sig yfir því að á einum
stað skeikaði hálfum millimetra.
Eftir starfslok dundaði pabbi sér við
að búa til ýmis listaverk, einkum úr
tré. Fallegur skúlptúr í formi fugls
eftir hann prýðir heimili mitt að
ógleymdum skartgripaskrínunum
sem hann hannaði og smíðaði svo
listilega vel.
Börn og dýr voru pabba afar hug-
leikin enda hændust þau sérstak-
lega að honum. Þar voru synir mínir
engin undantekning. Það þótti ekki
leiðinlegt að fá að gista hjá afa og
vera kóngurinn í ríki hans, enda bar
hann þá á höndum sér. Þeir voru
báðir miklir afastrákar og eiga um
hann góðar og hlýjar minningar sem
munu fylgja þeim gegnum lífið.
Trúin á Jesú Krist var haldreipi
pabba í lífsins ólgusjó, þar sem veð-
ur voru afar misjöfn. Trú hans var
sterk og styrktist við mótlæti. Undir
lokin talaði hann oft um, hversu
miklum innri friði hann fyndi fyrir.
Trú hans hjálpaði honum án efa að
takast á við veikindi sín með því
æðruleysi sem raun bar vitni. Þegar
ég var að fara í gegnum dótið hans
nýlega, fann ég gulnað spjald með
eftirfarandi áletrun:
„Jesús sagði: Ég er upprisan og lífið; sá
sem trúir á mig, mun lifa, þótt hann deyi.
Og hver sá, sem lifir og trúir á mig, hann
skal aldrei að eilífu deyja.“
Þú lifir pabbi minn.
Þín elskandi dóttir,
Steinunn (Dadí).
Með þessum orðum langar mig að
minnast tengdaföður míns, Zophoní-
asar Kristjánssonar, sem lést hinn
18. júlí síðastliðinn. Lauk þá tæp-
lega tveggja áratuga samfylgd okk-
ar, en ég kynntist Zófa, eins og hann
var venjulega kallaður, þegar ég hóf
sambúð með Kristjáni syni hans.
Minningarnar streyma fram.
Fyrst kemur upp í hugann hvað
hann var drengjunum okkar ein-
staklega góður afi og okkur Krist-
jáni mikil stoð og stytta. Hann var
einstaklega bóngóður og alltaf tilbú-
inn að rétta okkur hjálparhönd.
Þegar drengirnir voru lasnir var
iðulega hringt í Zófa afa til að
hlaupa undir bagga og sitja yfir
sjúklingnum svo foreldrarnir gætu
sinnt vinnu og námi. Oft þurfti ekki
einu sinni að biðja um aðstoð því
hann var búinn að bjóða hana fram
að fyrra bragði. Þá sagði hann ein-
faldlega þegar hann var að fara
heim til sín eftir að vera búinn að
sitja hjá barnabarninu sínu allan
daginn; „hvenær viltu að ég komi á
morgun?“ Eitt atvik er mér minn-
isstætt og lýsir tengdapabba vel. Þá
var mikill pestagangur á heimilinu
og flestir eitthvað lasnir. Zófi hring-
ir til að heyra í okkur hljóðið og ég
bið hann að vera ekki að heimsækja
okkur næstu daga því ég vilji ekki að
hann sæki sér pestina. Fimm mín-
útum síðar hringir dyrabjallan og
úti stendur tengdapabbi. Ég varð
satt að segja dálítið pirruð yfir því
að hann skyldi ekki fara að mínum
ráðum og spyr önug hvort ég hafi
ekki beðið hann að vera ekki að
koma. Hann svaraði því til að það
hlyti nú aldeilis að vera þörf fyrir
aðstoð fyrst allir væru lasnir. Ég
þyrfti ekki að hafa áhyggjur af því
að hann veiktist, hann borðaði bara
hvítlauk og þá ynni ekkert á honum.
Og þar með var hann byrjaður að
hita jurtate og saxa niður hvítlauk
til að reyna að koma lífi í okkur hin.
Auðvitað var þetta kærkomin um-
hyggja.
Zófi var ekki aðeins til taks til að
hjálpa okkur með strákana. Ófáum
stundum eyddi hann með okkur við
að mála og standsetja áður en við
fluttum inn í núverandi heimili okk-
ar. Einnig hjálpaði hann okkur við
að mála húsið að utan og smíða pall í
garðinum.
Zophanías var fróðleiksfús og
stúderaði gaumgæfilega það sem
var áhugamál hans í það og það
skiptið. Oft tengdust hugðarefnin
börnunum hans eða tengdabörnum
á einn eða annan hátt. Þannig fékk
hann um tíma mikinn áhuga á Borg-
arfirði og öllu sem því héraði við
kom af því að þar átti ég rætur mín-
ar. Hann sökkti sér niður í bókina
Byggðir Borgarfjarðar og lærði svei
mér þá öll bæjarnöfn og ábúendur.
Þegar hann síðan datt inn í kaffi þá
spurði hann gjarnan: „Segðu mér,
Björk, hvað heitir bærinn við hliðina
á …?“ Stundum vissi ég svarið og
stundum ekki. Það gilti einu, hann
vissi alltaf svarið. Þetta var bara
hans leið til að hefja samræður. Á
sama hátt las hann Ljósmæðratalið
þegar dóttir hans lauk ljósmæðra-
námi og hefur sjálfsagt þekkt allar
ljósmæður frá upphafi með nafni.
Ég votta öllum aðstandendum
mína dýpstu samúð og við skulum
öll muna að sá er ekki horfinn sem
lifir í huga okkar og hjarta. Minning
um góðan mann lifir.
Björk Ólafsdóttir.
Nú er tengdapabbi minn hann
Zófi farinn yfir móðuna miklu. Ég
kynntist honum Zófa fyrst þegar ég
og Steinunn fórum að draga okkur
saman. Ég man það á þessum fyrstu
dögum tilhugalífs okkar þá kom ég
upp í Vesturberg til Steinunnar.
Zófi var þá í heimsókn hjá þeim
mæðgum, eins og títt var á þeim
tíma. Hann kallaði mig inn í eldhús,
setti mig á koll og fór að rekja úr
mér garnirnar, hverra mann ég
væri, hvar ég byggi o.þ.h., við lítinn
fögnuð dóttur hans. Tilgangurinn
var ekki einungis að athuga bak-
grunn þessa stráklings, heldur líka
einskær áhugi hans á ættfræði og
ættartengslum fólks.
Fyrst um sinn var hann ekki alls
kosta ánægður með þennan dreng,
sem var í óðaönn að stela sólargeisl-
anum, henni Steinunni, frá honum.
En það bráði nú fljótt af honum og
þá sérstaklega þegar nýir sólar-
geislar komu í heiminn, fyrst hann
Bergsteinn okkar og seinna hann
Birkir Blær. Zófi var strákunum
frábær afi. Þeir sóttust eftir að vera
hjá honum, dunda sér með honum.
Hjá honum voru þeir algerir prinsar
sem dekrað var við í hvívetna. Zófi
var einstaklega góður og hlýr mað-
ur. Ég man þegar við strákarnir
komum að horfa á fótboltaleik með
honum þá var ekki annað tekið í mál
en að við fengum bestu stólana. Síð-
an rauk hann til og hellti upp á kaffi,
því leikurinn skipti ekki lengur máli,
heldur að okkur liði vel hjá honum.
Hann vildi öllum vel og var alltaf
boðinn og búinn að hjálpa ef hann
gat, það eru nú ófá handtökin sem
hann á í húsinu okkar á Nesinu.
Elsku Zófi minn, nú ertu hjá þeim
sem þú lagðir traust þitt á í lífinu og
ég veit að þér líður vel þar, með hin-
um englunum.
Árni Haukur Árnason.
Nú er hann Zófi afi allur. Hann
var búinn að vera mjög veikur síð-
ustu tvær vikurnar og því gott að
hann fékk að fara. Ég náði að kveðja
hann morguninn sem hann dó og er
mjög feginn að hafa gert það. Afi
var mér alltaf mjög kær. Hann var
frábær afi, hress, góður og gjafmild-
ur. Það koma margar minningar
þegar ég hugsa til baka um afa. Ég
man eftir fiskibollunum hans sem
hann eldaði svo oft þegar ég var að
gista hjá honum … eftir hestinum
Mími sem afi var alltaf að hugsa
um … eftir ferðalaginu með honum
þegar hann varð sjötugur … að
hann horfði oft á box langt fram á
nætur … að hann fylgdist með
ensku deildinni og hélt með Man-
chester United … að hann átti einu
sinni páfagauk sem hann geymdi
inni á klósetti … að hann var alltaf
að spyrja hvort mig vantaði pening
og hvort hann ætti að kaupa eitt-
hvað handa mér … að hann var
mjög trúaður … að hann fór oft með
mér að kaupa ís … að hann passaði
mig þegar ég var lasinn og nuddaði
hvítlauk á nærbolinn minn.
Þetta eru góðar minningar um
Zófa afa og ég kveð hann með þakk-
læti fyrir tímann sem við áttum
saman.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Ingi Þór Kristjánsson.
Elsku afi minn, þú getur ekki
ímyndað þér hvað ég sakna þín mik-
ið. Ég man hvað ég var rosalega
mikill afastrákur. Við vorum alltaf
bestu vinir. Við fórum oft í bíltúr
saman að kaupa ís og rúnta eitthvað
og síðan þegar við komum heim fékk
ég bestu fiskibollur í heimi sem þú
bjóst til handa mér. Það var alltaf
gaman að koma í heimsókn til þín.
Við gerðum alls konar skemmtilega
hluti saman eins og að fara í hest-
húsið og gefa Mími, hestinum þín-
um, að borða og moka hestaskít
saman. Ég man hvað þú elskaðir
hann Mími þinn og bara hesta al-
mennt, þeir voru uppáhaldsskepn-
urnar þínar. Ég sakna þess alveg
svakalega mikið að vera hjá þér. Þú
varst langbesti afi sem maður gæti
óskað sér í öllum geiminum. Þú
gerðir alltaf allt fyrir mann og hugs-
aðir alltaf rosalega vel um mann.
Sérstaklega þegar ég gisti hjá þér,
þá var bara veisla með gosi og
snakki og nammi og síðan gláptum
við á sjónvarpið saman þangað til að
við sofnuðum báðir.
Ég sé samt aðallega eftir því að
hafa ekki komið og heimsótt þig oft-
ar þegar þú varst á Vífilsstöðum. Ég
var samt alltaf heima þegar þú
komst í mat til okkar og það var allt-
af gaman að fá þig, en samt finnst
mér það ekki hafa verið nóg. Ég veit
að þú varst mjög trúaður og trúin
var mjög sterk hlið af lífi þínu og
þess vegna veit ég að þú hvílir í friði
það sem eftir er og að guðs englar
vernda þig fyrir öllu illu.
Zophonías
Kristjánsson
✝
Elsku hjartans drengurinn okkar, bróðir, barnabarn
og frændi,
BJARNI PÁLL KRISTJÁNSSON,
Ægisíðu 107,
Reykjavík,
sem lést á krabbameinslækningadeild Land-
spítalans við Hringbraut þriðjudaginn 15. júlí,
verður jarðsunginn frá Neskirkju fimmtudaginn
31. júlí kl. 13.00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Styrktarsjóð skáta
hjá Bandalagi íslenskra skáta.
Kristján Geirsson, Droplaug Guðnadóttir,
Anna Björk, Birkir, Baldvin,
Anna Gísladóttir, Geir Kristjánsson,
Ásta Ólafsdóttir, Guðni Þ. Valdimarsson,
Margrét Geirsdóttir, Haukur K. Bragason,
Guðrún A. Guðnadóttir, Sigurjón H. Hauksson,
Valdimar Guðnason, Páll Guðnason
og fjölskyldur.