Morgunblaðið - 28.07.2008, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 28. JÚLÍ 2008 27
Allt þetta er eitthvað sem ég mun
aldrei gleyma. Og ég á aldrei eftir að
gleyma þér. Ég elska þig, elsku
besti afi minn, og það mun aldrei
breytast. En núna ertu vonandi orð-
inn engill uppi á himnum að horfa
niður á mig og vernda mig frá öllu
slæmu því ég veit að þú elskar mig
líka. Síðan einn daginn kem ég upp
til þín og þá getum við farið að gera
eitthvað skemmtilegt saman eins og
við gerðum áður.
Þinn,
Bergsteinn Kristján.
Nú er afi dáinn. Hann var mjög
skemmtilegur afi. Hann fór oft með
mér í bíltúra og gaf mér ís. Ég gisti
líka oft hjá honum.
Ég þakka fyrir allar stundirnar
sem við afi áttum saman og ég veit
að við munum hittast aftur einhvern
tíma.
Barnið bíður við glugga:
„Hvar er afi minn?“
Barnið bíður við glugga,
biður um afa sinn.
Afi minn er allur,
aldurinn sigraði hann.
Afi minn er allur,
maðurinn sem ég ann.
Mín fyrstu spor og fyrstu orð,
lærðust í návist þinni.
Öll þín viska og vitur orð
situr fast í mínu minni.
(Höf. ók.)
Ég sakna þín afi.
Arnar Breki.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ingibjörg Kristjánsdóttir.
Elskulegur móðurbróðir minn,
Zophonías Kristjánsson, hefur kvatt
þennan heim eftir erfið veikindi. Á
kveðjustundum hrannast upp í hug-
ann ótal minningar um notalegar
samverustundir, hjartagæsku hans
og ljúft viðmót.
Zófi og Inga byrjuðu búskap í
fjölskylduhúsinu svonefnda á Suð-
urlandsbraut 99. Þar bjuggu líka
amma og afi, Salli frændi og Alla.
Þar var oft glatt á hjalla og voru
þetta skemmtileg ár. Á þessum tíma
eignuðust frændi minn og Inga sína
tvo eldri syni, Hörð og Kristján. Síð-
ar fluttu þau í stærra húsnæði og
nokkrum árum síðar fæddist Viðar.
Alltaf var ég að heimsækja þau og
strákana, frændur mína.
Zófi var mikið tryggðatröll, hann
stóð þétt við bakið á mér þegar son-
ur minn veiktist. Þá sýndi hann vel
sitt stóra og yndislega hjarta. Hann
herti mig upp og jók komur sínar til
mín eða hringdi. Mér fannst ég vera
meira eins og barnið hans en syst-
urdóttir. Hann sýndi líka vel hvað
hann var góður afi. Barnabörnin
voru mikið hjá honum þegar foreldr-
arnir voru í námi, í vinnu eða þurftu
að sofa eftir næturvaktir. Svo vildu
þau líka bara vera hjá afa og fundu
hlýjuna frá honum. Afi var duglegur
að elda uppáhaldsmatinn þeirra sem
þeim þótti nú ekki ónýtt.
Frænda mínum var margt til lista
lagt. Hann var góður kokkur, bjó til
dýrindis rjómatertur sem maður
fékk þegar hann bauð í kaffi. Ekki
var hann síður góður smiður. Hann
bjó til skúlptúra af ýmsum gerðum
og flottu skartgripaskrínin hans eru
hin mestu meistaraverk. Eitt af
áhugamálum frænda var að ráða
krossgátur. Hann spurði mig oft
hvort ég væri búin að ráða mína
krossgátu. Yfirleitt var ég strand og
þá setti hann inn í orðin sem vantaði
og ég gat haldið áfram.
Frændi minn átti lifandi trú á
Jesú Krist. Sonur minn Valgarð
Bjartmar átti góðan bróður í trúnni
þar sem ömmubróðir hans var. Þeir
báðu saman og ræddu um trúmál
því hjá Zófa gat hann fengið svör við
öllu er laut að trúmálum. Valgarð
bað stöðugt fyrir Zófa eftir að hann
veiktist. Strákarnir mínir Vésteinn
og Kristján minnast góðs frænda
sem alltaf bar hag þeirra fyrir
brjósti.
Síðustu æviárin reyndust frænda
mínum erfið. Hann fékk blóðtappa
og lamaðist á vinstri hluta
líkamans. Hann tók þessu af
miklu æðruleysi. Sagði þó í eitt
skipti við mig að sér fyndist erfitt að
sætta sig við að þurfa hjálp við alla
hluti. Ég skildi hann svo vel, hann
var ekki sá sem vildi láta stjana við
sig. En börnin hans og tengdabörn
hugsuðu vel um hann.
Nú er móðurbróðir minn allur og
komið er að okkar hinstu kveðju. Ég
kveð hann með söknuði og mun ætíð
varðveita í minningasjóði mínum
þær ótalmörgu dýrmætu ánægju-
stundir sem ég átti með honum. Ég
og fjölskylda mín vottum ykkur,
elsku Kristján, Viðar og Steinunn og
fjölskyldur, okkar dýpstu samúð.
Megi góður Guð styrkja ykkur öll.
Lokaorð mín og hinsta kveðja til
frænda míns er:
Dagur lífsins endar oft svo skjótt,
áður en varir kemur dauðans nótt.
Þannig endaði æviferill þinn,
allt of snemma, látni vinur minn.
Þín viðkynning þótti mér svo góð,
þín skal minning geymd í hyggju-sjóð.
Það er svo margt sem ég vil þakka þér,
þakka allt það gott er sýndir mér.
Ég kveð þig nú, og kveð í hinsta sinn,
klökk í anda látni vinur minn.
Meðan blóðið yljar æðum mín,
ætíð þakklát skal ég minnast þín.
(Guðlaugur Sigurðsson.)
Blessuð veri minning Zophonías-
ar Kristjánssonar.
Guðrún Kristjánsdóttir.
Með söknuði langar mig að kveðja
ástkæran ömmubróðir, Zófa, eftir
erfið veikindi. Ég reyni að vera ekki
sorgmæddur af því að ég veit að
hann er kominn til Himnaríkis. Ég
minnist allra sameiginlegu stunda
okkar er við ræddum um Jesú Krist
og hve hann hjálpaði frænda mínum
og styrkti síðasta spölinn hans hér.
Sú minning hlýjar mér um hjarta-
rætur. Fátækleg orð mín, einlæg og
sönn mega sín lítils en eiga að sýna
hve vænt mér þótti um frænda
minn. Þeim fylgja orð í bundnu máli
sem er ætlað að fylla hinstu kveðju
mína til elskulegs frænda míns enn
frekar.
Guð á hæðum gaf þér ástríkt hjarta,
gæfu, lán og marga daga bjarta.
Nú er sál þín svifin heimi frá,
sett til nýrra starfa Guði hjá.
Vertu sæll! Þig signi ljósið bjarta.
Sjálfur Guð þig leggi sér að hjarta.
Blómgist þar um eilífð andi þinn
innilegi vinur minn.
(B.B.)
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Valgarð Bjartmar.
Ég man það ekki
glöggt lengur, hvort
það var sumarið sem
ég varð ellefu eða tólf
ára, þegar Hörður frændi minn í
Holti stöðvaði Landroverinn við
gatnamótin á Stokkseyri, þar sem
innfæddir skilgreina höfuðáttirnar,
„austrúr“, „vestrúr“ og „uppúr“, þ.e.
þar sem skiltið er sem á stendur
„Holtsvegur“, og spurði mig hvort ég
ekki vildi taka það að mér að sækja
kýr. Þessi stund, sem enn er greypt í
huga mér, varð upphafið á margra
sumra dvöl minni á heimilinu í Holti,
þar sem ég gekk í gegnum það sem
ég stundum kalla „háskóla lífsins“ –
ég varð sem sagt vinnumaður í Holti
á sumrin, sem varð mitt annað heim-
ili, þar sem þær húsmæður Anna
Guðrún, Gyða og Jóna fóstruðu mig
af sinni alkunnu umhyggju sumar
eftir sumar, hver um sig, sumar í
senn, og háskóli þar sem verklegur
undirbúningur undir lífið fór fram.
Bræðurnir, Vernharður, Hörður og
Jón voru húsbændur mínir eftir að út
á hlað var komið, og þaðan út um tún
og engi, allt eftir árstímum – vor,
sumar haust, og verkefnum. Það sem
ég lærði af samverunni við allt þetta
frændfólk mitt og vini, og börn þeirra
Jón Sigurgrímsson
✝ Jón Sigur-grímsson fædd-
ist í Holti í Stokks-
eyrarhreppi 7. maí
1922. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Ljósheimum á Sel-
fossi 29. júní síðast-
liðinn og var jarð-
sunginn frá Selfoss-
kirkju 10. júlí.
eftir því sem þau fædd-
ust, mótaði mig sterkt í
öllu því sem ég síðar
átti eftir að takast á við
í lífinu. Alla tíð síðan
hef ekki svo mikið sem
gripið í snærisspotta
án þessa að reynsla
mín sem af því sem
tekist var á við í Holti
nýttist ekki.
Þó svo bræðurnir
allir hafi verið hús-
bændur mínir, hver á
sinn hátt – í fjósi, á
vinnuvélum, við hey-
skap, við jarðvinnslu, girðingarvinnu,
vélaviðgerðar, eða hvar sem nú gripið
var niður í störfum, tengdist ég Jóni
frænda – sem í raunar hét í mínum
huga, og svo margra annarra, Nonni í
Holti, sterkari böndum en öllum öðr-
um – mér finnst að Jón hafi verið ein-
stakur vinur minn alla tíð – vinur sem
gaf mér svo mikið umfram aðra.
Í skemmunni í Holti, þar sem allar
vélaviðgerðir fóru fram, lærði maður
að handleika skiptilykil, hve mikið
mátti taka á topplykli með skafti án
þess að rær skemmdust eða boltar
slitnuðu – hvernig sjóða mátti málm,
eða brenna með gasi – hvernig hnýta
mátti snæri á ýmsan hátt – gjarnan
undir handleiðslu Jóns.
Eitt áttum við sameiginlegt fremur
öðrum – tónlistina. Barnsminnin frá
Holti eru mörg; á jólum hjá afa og
ömmu þegar bornir voru fram ávext-
ir í sérstakri skál, þar sem hnífarnir
voru geymdir í vösum á hliðinni; við
tækifæri þegar systkinin öll stóðu við
píanóið og Hákon lék á og leiddi
raddaðan söng fjölskyldunnar – allt
ilmar þetta af fögrum minningum.
En nú þegar ég kveð Jón frænda
minn hinsta sinni, þá eru stundirnar
við flygilinn efstar í huga, þar sem
dægurtónlist stríðsáranna flaut und-
an fingrum hans úr flyglinum, sem
hann kom eitt sinn með heim á vöru-
bílnum frá Selfossi, hljómaheimur
sem alla tíð síðan fylgdi mér. Hljóma-
heimur sem ég reyndi að gera að mín-
um, en náði aldrei á sama hátt og Jón
– hljómaheimur sem ég á í minning-
unni og mun varðveita. Einnig hve
næmur hann var á svo margt – ekki
síst fólk. Hann kunni fjöldann allan af
sögum og vísum. Oft heyrði maður af
mönnum sem áttu erfitt með svefn
vegna þess hve þeir voru sterkir –
gátu ekki borið létt vegna krafta, eða
sögðu einhverja vitleysu. Og þá var
hlegið með í hvert sinn sem sagan var
sögð, og ekki síður þegar hann fór
með vísur, sem hann kunni svo marg-
ar.
Jón dvaldi löngum frá heimilinu
sem bílstjóri á vörubílnum, í vega-
vinnu hér og þar. Oft kom hann heim
seint á kvöldin, og tóku þá oft við
vélaviðgerðir og viðahald á bílnum
sem og vinnuvélum búsins, langt frá á
nótt. Þá voru helgar og frídagar
gjarnan notaðar til hins sama, og þá
fékk maður að vera með og læra.
Ekkert var svo smátt né stórt að Jón
gæti ekki lagað það.
Jón skráði sögu samtímans með
þúsundum ljósmynda sem hann tók,
og sýndi gjarnan á samverustundum
fjölskyldunnar, og einnig tók hann
marga kílómetra af kvikmyndafilmu.
Þessar ómetanlegu heimildir varð-
veitir fjölskyldan í dag.
Með þessum fáu orðum kveð ég
einlægan frænda. Ég votta Jónu,
hans sterku stoð og styttu í áratugi,
og börnunum öllum, mína innilegustu
samúð við fráfall hans.
Bjarki Sveinbjörnsson.
Meira: mbl.is/minningar
Hún amma er dáin.
Mikið held ég að hún
sé hvíldinni fegin og
loksins hittir hún hann
pabba minn aftur, en
ég veit að hann hefur tekið vel á móti
henni, sem og Einar afi.
Hún amma gaf mikið af sér alla tíð
og var frábær við okkur barnabörnin
og síðar barnabarnabörnin sem eru
orðin 11 talsins. Minningar um heim-
sóknir til ömmu í Álfheimana hafa
streymt fram síðustu daga og kallað
fram yl í hjarta og bros á vör.
Mér eru sérstaklega minnisstæð-
ar heimsóknir mínar til ömmu og
Margrét Pétursdóttir
✝ Margrét Péturs-dóttir fæddist á
Hákonarstöðum á
Jökuldal 29. nóv-
ember 1917. Hún
lést á líknardeild
Landakotsspítala
25. júní síðastliðinn
og fór útför hennar
fram 7. júlí
Einars í Álfheimana,
þar sem ég fékk að
gista frá laugardegi til
sunnudags meira og
minna í heilan vetur
þegar ég var 11 ára.
Þá var amma á fullu að
kenna mér hina ýmsu
handavinnu, en amma
var mjög handlagin og
mikil saumakona. Ég
horfði dáleidd á ömmu
og Einar gera fallegar
myndir í flos, sem var
það eina sem mér var
bannað að fikta í. Í
staðinn mátti ég sauma, hekla og
perla eins og ég vildi. Á meðan var
hlustað á óskalög sjúklinga og óska-
lög sjómanna, sem setti ávallt punkt-
inn yfir i-ið og við amma sungum
með.
Þegar amma var svo að passa
Gísla Einar og Möggu Unni var ekk-
ert sjálfsagðara en að hjálpa ömmu
við verkið og þá var hjólað úr Breið-
holtinu í Sólheimana til að fá að leika
við krakkana. Veit ekki hvort hjálpin
var mikil en alltaf var amma jafn kát
að sjá mann og að launum fékk mað-
ur að fara í búðina og kaupa eina litla
kók og smá gotterí.
Þennan tíma met ég mikils og
fannst mér alltaf gott að koma til
ömmu. Hún vissi líka oft meira en
aðrir um framtíðina, því nösk var
hún á að lesa í bolla og spil. Þegar ég
átti von á börnunum mínum vissi hún
það jafnvel áður en ég vissi það sjálf.
Og fyrir akkúrat einu ári kom ég í
heimsókn til hennar og þá segir hún
mér að það sé nú gaman að hún Vala
eigi von á barni. Vala mágkona mín
hafði sagt mér frá væntanlegum erf-
ingja 2 dögum áður og var ekki búin
að láta neinn vita, þar sem hún var
einungis komin örfáar vikur á leið.
Þessi spádómsgáfa var svo lýsandi
fyrir ömmu og alltaf reyndi maður að
skyggnast inn í framtíðina þegar lit-
ið var í heimsókn í Álfheimana.
Núna er amma einn af fallegu
englunum á himninum og ég er viss
um að hún kemur til með að fylgjast
með okkur þaðan. Guð geymi þig,
elsku amma mín. Takk fyrir allt það
góða sem þú kenndir.
Silja.
Elsku afi.
Hafðu þökk fyrir brosin blíð
blessun má þau kalla
hafðu þökk fyrir horfna tíð
og hlátrana þína alla
Það er sárt að þurfa að kveðja þig,
mér finnst það allt of snemmt en ég
er afskaplega þakklát fyrir þann
tíma sem við höfðum þig hjá okkur.
Ég á eftir að sakna afa í Kópavog-
inum eins og við kölluðum þig alltaf
þó svo að þú ættir alls ekki heima þar
Sveinbjörn Kristinn Eiðsson
✝ SveinbjörnKristinn Eiðs-
son bifreiðasmiður
fæddist á Raufar-
höfn 20. október
1933. Hann lést á
bráðadeild Land-
spítalans við Hring-
braut 7. júní síðast-
liðinn og fór útför
hans fram 16. júní.
lengur, en nafnið bara
festist við ykkur
ömmu. Ég mun geyma
hjá mér allar skemmti-
legu minningarnar
sem ég átti um þig og
ömmu, eins og þegar
ég fékk að koma og
vera hjá ykkur á sumr-
in. Þá var ýmislegt
skemmtilegt brallað
svo ekki sé talað um
þegar þú spilaðir fyrir
okkur á harmonikk-
una, það var svakalegt
fjör, og þegar við feng-
um senda frá ykkur ömmu pakka af
glænýjum lakkrís frá þér og allt það
nýjasta í prjónaskapnum frá ömmu.
Ég var mikið öfunduð af því að eiga
ömmu og afa í Reykjavík.
Mig langar að þakka fyrir allan
þann stuðning og hjálp sem ég fékk
hjá ykkur í öllum þeim ferðum sem
ég þurfti að fara til Reykjavíkur áður
en Anton fæddist. Þú varst alltaf
tilbúinn að keyra mig og sækja hve-
nær sem var. Ég er ofsalega ánægð
að strákarnir mínir og Doddi fengu
tíma til að kynnast þér og við munum
segja þeim fá langafa sínum þegar
þeir verða stórir. Það er frá nógu að
segja og þeir munu fá að vita að þeir
áttu harðasta og hraustasta langafa
sem til er. Það eru ekki margir menn
sem ég þekki sem skera nánast af
einn putta en bara teipa hann aftur á
svo að þeir geti klárað að vinna. Þú
varst alveg einstakur maður og verð-
ur alltaf.
Ég veit þú verður hjá okkur og
fylgist með okkur og styrkir okkur.
Blessað ljós
ég bið þig nú
að brjóst oss innra
fyllir þú
af heitum kærleik
og hreinni trú.
Anna Dögg.