Morgunblaðið - 08.09.2008, Qupperneq 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. SEPTEMBER 2008 25


  


 



 
    
       
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
BJÖRN HELGASON,
Furugrund 54,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum sunnudaginn 31. ágúst.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
9. september kl. 15.00.
Helgi Björnsson,
Einar Björnsson, Alda Ásgeirsdóttir,
Björn Ragnar Björnsson, Gréta Mjöll Bjarnadóttir,
Soffía Björnsdóttir, Herbert Eiríksson,
Arndís Björnsdóttir
og fjölskyldur.
sjón og raun, hreinskiptinn dreng-
skaparmaður, sem aldrei þurfti að
læðast með veggjum, heldur gekk
ávallt um þvert gólf. Ég hygg að hann
hafi átt traust allra þeirra sem honum
kynntust. Að honum er sjónarsviptir.
Að leiðarlokum flyt ég Agli þakkir
fyrir samskipti okkar öll, vináttu
hans, gleðistundir og stuðning við
mig á langri leið. Við Helga sendum
Elinborgu eiginkonu hans, börnum
þeirra og skylduliði öllu einlægar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Egils Gunn-
laugssonar.
Pálmi Jónsson.
Egill Gunnlaugsson héraðsdýra-
læknir frá Bakka í Víðidal var kall-
aður úr þessum heimi tæplega 72 ára
gamall. Kallið kom fyrirvaralaust og
allt of fljótt. Hann var nýlega hættur
störfum, en naut þess þó að vera í
tengslum áfram við sveitina með því
að leysa af kollega sína annað kastið.
Lífið blasti við á nýjan hátt. Egill var
við fjársmölun í heimahögum á jörð
elskunnar sinnar og fjölskyldu henn-
ar að Bjargi í Miðfirði á fallegum
haustdegi. Skyndilega var hann dá-
inn, án þjáninga að því er virtist og
hallaði höfði sínu að gróðri jarðar.
Egill var hávaxinn, svaraði sér vel
og bar sig vel. Hann var sterkbyggð-
ur og ákveðinn til orðs og æðis, í einu
orði sagt kempulegur. Hann var
breiðleitur, nefið beint en hafið upp
framanvert. Blágrá augun og munn-
svipurinn endurspegluðu sívakandi
lífsgleði í bland við glettnisblandna
stríðni.
Gott var til Egils að leita bæði fyrir
kollega hans og sveitafólkið sem hann
þjónaði á farsælan hátt í meira en 40
ár og hann sinnti fjölmörgum trún-
aðarstörfum fyrir samfélag sitt. Um
hann var kveðið þegar héraðsbúar,
kollegar og vinir komu saman á
kveðjustund við starfslok hans
snemma árs 2007:
Vel er Egill verki farinn,
með vöndum ráðum lækning fann.
Í sjúkling blóðugan og barinn
brá hann nál og sauma vann.
Hrossasótt og kveisukvilla;
kvalir allar náði að stilla.
Allt er gott, sem gjörði hann.
Við sem Egils aðstoð þáðum
ótal sinum – metum best,
hve greitt hann og með góðum ráðum
glettinn sneri á kvíða og pest.
Húsdýr öll í Húnaþingum,
húsfreyjur og bændur syngja’um
Egil, sem þau elska mest.
Hann var frumkvöðull í tölvuvæð-
ingu dýralækna, samviskusamur og
reglusamur í sinni embættisfærslu.
Hann var úrræðagóður og þekkti fólk
og land og aðstæður. Þegar hann tók
til máls, hlustuðu menn. Rómurinn
var styrkur og ræðan oft krydduð
gamansemi en alltaf skýr. Til hans
var gott að leita. Honum mátti
treysta. Harmdauði er hann öllum
sem hann þekktu og þeir voru marg-
ir.
Vin hér kveðja mætan má,
mæða viðkvæm sárin.
Himinkórum háum frá
hvolfast sorgartárin.
Ég þakka Agli samfylgdina og óska
blessunar Elínborgu konu hans, af-
komendum og ættingjum.
Sigurður Sigurðarson,
dýralæknir.
Ég vil með þessum fáu orðum
þakka samfylgdina og framlag Egils
til samtaka okkar sem hafa hlúð að
Heilbrigðisstofnun Hvammstanga.
Ég á hér við hollvinasamtökin sem
hafa að undanförnu staðið fyrir
tækjavæðingu heilbrigðisstofnunar-
innar fyrir gjafafé. Egill var stjórn-
armaður í samtökunum og léði þeim
starfskrafta sína af ljúfmennsku og
festu. Hann var árum saman í stjórn
Heilbrigðisstofnunar Hvammstanga
þegar sá háttur var á og sýndi með
nærveru sinni áhuga sinn á stofnun-
inni og framgangi hennar. Ég veit að
hann hefur víða komið við í félagsmál-
um en fann að hann hafði sérstakan
áhuga á þessu málefni. Fyrir það vilj-
um við þakka.
Ég vil því fyrir hönd stjórnar Holl-
vinasamtaka Heilbrigðisstofnunar
Hvammstanga þakka Agli starf hans
og áhuga. Ég færi eiginkonu hans og
fjölskyldu innilegustu samúðarkveðj-
ur fyrir hönd samtakanna. Sömu
kveðjur eiga við frá okkur hjónunum í
minningu góðs granna og vinar.
Ágúst Oddsson,
formaður HHH.
Egill Gunnlaugsson fyrrverandi
héraðsdýralæknir á Hvammstanga
varð bráðkvaddur sunnudaginn 31.
ágúst síðastliðinn.
Með Agli er genginn á braut einn af
sterkum persónuleikum í húnvetnsku
samfélagi, sem tóku þátt í þeirri
miklu breytingu sem varð í landbún-
aði og öðrum atvinnugreinum á 8. og
9. áratug síðustu aldar. Egill hóf störf
sem dýralæknir í Vestur-Húnavatns-
sýslu fljótlega eftir að hann lauk námi
frá dýralæknaháskólanum í Hann-
over í Þýskalandi. Egill starfaði við
mjög erfið skilyrði á sínum fyrstu ár-
um þar sem samgöngur í sýslunni
voru slæmar, einkum á vetrum.
Egill var alla tíð einn af sterkustu
stoðum í starfi Sjálfstæðisfélags
Vestur-Húnavatnssýslu og ávallt
virkur félagi. Hann sat í stjórn félags-
ins um árabil og var fulltrúi í kjör-
dæmisráði og sat í mörg ár sem
fulltrúi í yfirkjörstjórn kjördæmisins.
Sjálfstæðisfélag Vestur-Húna-
vatnssýslu vottar eiginkonu, börnum
og fósturbörnum sína dýpstu samúð
og þakkar Agli samfylgdina á liðnum
áratugum.
Fyrir hönd Sjálfstæðisfélags Vest-
ur-Húnavatnssýslu,
Þorvaldur Böðvarsson.
Minning – Egill Gunnlaugsson.
Það er glaðasólskin og allt er svo
gott. Ég fæ upphringingu og mér er
tjáð að Egill Gunnlaugsson hafi orðið
bráðkvaddur. Mín fyrsta hugsun er –
allt geti nú gerst. Þennan sem öllu
ræður hefur vantað svona persónu til
verka á æðri stað.
Egill var stór maður, hann var líka
litríkur persónuleiki og hafði
ákveðnar skoðanir. Við Egill unnum
saman í nokkur ár í stjórn Tónlistar-
skólans, þar flugu mörg gullkorn því
Egill hafði góðan húmor.
Egill vildi láta tónlistarskólann
vaxa og vera héraðinu til sóma. Hans
starfsvettvangur var hans heima-
byggð og fór hann ekkert leynt með
það, að „þú áttir að hlúa að þinni
heimabyggð“.
Hér var um tíma starfandi bland-
aður kór sem við Egill sungum með.
Á æfingum var aldrei hægt að byrja á
lagi fyrr en Egill væri búinn að snýta
sér, það vakti ætíð mikla kátínu. Ekki
síður þegar var verið að kenna sópr-
anlagið, þá var næsta víst að Egill gól-
aði tónana með þeim, svo allir
sprungu úr hlátri.
Ég þakka þér, Egill, fyrir
skemmtilegar stundir í tónlist og dag-
legri umgengni.
Ella mín, þinn missir er mikill, þér
og allri fjölskyldunni votta ég og mín
fjölskylda dýpstu samúð. Egill, hafðu
þökk fyrir allt.
Ingibjörg (Lilla) og fjölskyldur.
Agli Gunnlaugssyni dýralækni
kynntist ég fyrst fyrir 30 árum, á
fyrsta dýralæknaþinginu sem ég tók
þátt í sumarið 1978 á Skógum undir
Eyjafjöllum. Hann vakti alltaf athygli
hvar sem hann fór, hávaxinn og
glæsilegur maður, hárprúður og
skarpleitur. En það var á árunum
1983 og 1984 þegar við unnum ásamt
fleirum góðum mönnum að þróun
hugbúnaðar fyrir dýralækna að kynni
okkar urðu að sterkri vináttu sem
hélst alla tíð.
Egill var einstakur maður, hlýr og
glettinn, en gat verið fastur fyrir ef
því var að skipta. Einna mest áber-
andi í fasi hans var glettni sem alltaf
skein í augunum, þrátt fyrir að stund-
um blési á móti. Síðustu tuttugu og
fimm ár liðinnar aldar voru öflug
landbúnaðarár í landinu þótt margt
væri að breytast. Býlin voru mörg og
mjög mikið var að gera hjá okkur
dýralæknunum, veðurfar var oft erf-
itt, vegakerfið enn þá víða óburðugt
og við dýralæknarnir hittumst sjald-
an, enda nær allir í einmenningshér-
uðum. Dýralæknastéttin var á þeim
árum samhent, líkt og ein stór fjöl-
skylda og þegar við hittumst, þá var
glatt á hjalla. Þar var Egill auðvitað
hrókur alls fagnaðar, hvort heldur
sem var í frásögnum, söng eða fót-
fimi. Egill var alla tíð atorkusamur
dýralæknir og hafði brennandi áhuga
á dýralækningum. Hann var einstak-
lega samviskusamur í störfum sínum
og fyrirmynd okkar hinna í þeim efn-
um. En áhugasvið hans lá víðar. Í
fyrsta lagi var hann mjög skemmti-
lega pólitískur og hann var öflugur fé-
lagsmálamaður sem naut trausts
bæði innan héraðs og utan. En hann
hafði auk þess áhuga á ótrúlegustu
málefnum og það gerði meðal annars
samskipti við hann svo skemmtileg.
Það hefur verið ánægjulegt að
heimsækja þau hjónin Elínborgu og
Egill í gegnum tíðina, þau hafa alltaf
tekið á móti manni með kostum og
kynjum inn á sitt menningarlega
heimili. Ég trúði því að kynni okkar
Egils væru rétt að byrja, framundan
væri minni vinna og meiri tími fyrir
samskipti og kom fráfall hans mjög
sárt og óvænt. Ég mun alla tíð minn-
ast hans með gleði og virðingu. Egill
var einn af okkar allra bestu félögum.
Ég votta Elínborgu innilega samúð
og allri fjölskyldunni.
Gunnar Örn á Hvanneyri.
Við óvænt og ótímabært fráfall Eg-
ils móðurbróður míns leitar hugurinn
til baka og kallar fram ljúfar minn-
ingar allt frá bernskuárunum. Egill
var hávaxinn og mikill á velli, höfðinu
hærri en systkini sín og rúmlega það.
Með réttu bar hann höfuð og herðar
yfir frændgarðinn frá Bakka. Á
æskuheimili mínu var hann ætíð mik-
ils metinn. Hann hafði dvalið þar tvo
vetur við nám á þeim tíma sem ég
fæddist. Hann réðst ekki á garðinn
þar sem hann var lægstur þegar hann
hóf nám í dýralækningum í Þýska-
landi en á mínu æskuheimili var það
talið einungis á færi ofurnámsmanna
að komast klakklaust í gegnum það
nám. Með reglulegum bréfaskriftum
mömmu við bróður sinn var fylgst vel
með hverjum nýjum áfanga á glæsi-
legum námsferli Eglis enda mikið í
húfi á þeim árum þegar ekki reyndist
auðvelt að kosta sig til náms. Frá
námsárum Egils í Þýskalandi geymi
ég sérstaklega eitt kort sem hann
skrifaði mér ungum frænda sínum
með mörgum þýskum bílnúmerum af
hugulsemi við mitt áhugamál þá.
Þarna skynjaði ég vel hans kæru
frændsemi sem hann sýndi mér til
æviloka. Klakklaust komst Egill í
gegnum dýralæknanámið og fljótt
kom í ljós afburðaþekking hans á sínu
fagi þegar hann hóf störf á sínum
æskuslóðum í Vestur-Húnavatns-
sýslu strax að loknu námi. Ég minnist
ætíð gleði og stolts ömmu minnar á
Bakka yfir því að fá soninn og fjöl-
skyldu hans í heimahérað. Húnvetn-
ingar nutu hans krafta alla hans
starfsævi eða í rúma fjóra áratugi og
þykist ég vita að fáir embættismenn
ríkisins hafi notið jafn mikilla vin-
sælda og virðingar sveitunga sinna og
Egill. Hann var samgróinn sveitinni
sinni og kunni vel til allra verka þar.
Mér er minnisstætt atvik frá dvöl
minni á Bakka þegar hann var að
kveðja eftir að hafa meðhöndlað eina
kúna. Þá kom hann auga á mink sem
ætlaði að gera sér dælt við hænsin í
útihúsunum sem voru á annað
hundarð metra frá bænum. Egill þaut
inn í bæ, náði í riffil föður síns og
skaut að minknum í gegnum þétt-
riðna vírnetsgirðingu sem var á milli
bæjar og útihúsa. Hænunum var
borgið.
Egill hafði góða nærveru, var vin-
margur og hrókur alls fagnaðar. Hon-
um fór vel að segja sögur, oftast í góð-
látlegum glettnistíl, um samskipti sín
við sveitunga sína og samferðamenn.
Egill gat verið meinstríðinn en allt
var það á léttum nótum. Hann var úr-
ræðagóður og eftirsóttur til að sinna
samfélagsmálum Húnvetninga. Hann
var góður og gegn sjálfstæðismaður
og hefði sómt sér vel á Alþingi Íslend-
inga. Húnavatnssýslan var hins vegar
hans vettvangur og þar leið honum
best. Frændi minn endaði sitt jarðlíf í
guðsgrænni náttúrunni á æskuslóð-
um Elínborgar, kærrar eiginkonu
sinnar. Hringnum var lokað með
táknrænum hætti og í anda Egils
Gunnlaugssonar.
Ég bið algóðan Guð að styrkja og
umvefja Elínborgu, börn Egils, fóst-
urbörn og fjölskyldur þeirra. Þeim er
missirinn sár sem mikið er gefið. Ég
kveð elskulegan frænda og þakka
honum allt sem hann var mér. Hans
er sárt saknað af öllum sem þekktu.
Halldór Árnason.
Í dag kveðjum við með söknuði
einn af okkar eldri félögum, Egil
Gunnlaugsson, sem lést langt um ald-
ur fram.
Að loknum löngum og farsælum
embættisferli sem héraðsdýralæknir
var hann farinn að sinna ýmsum
áhugamálum sínum, sem hann átti
virkilega skilið að fá góðan tíma til.
Óhætt er að segja að þegar taka
þurfti dæmi um góðan héraðsdýra-
lækni, sem sinnti af kostgæfni bæði
opinberum skyldum sínum og þjón-
ustu við dýraeigendur í sínu umdæmi,
þá var jafnan vitnað til Egils, slík var
staða hans innan stéttarinnar. Sér-
stakt má telja að þrátt fyrir oft langan
og erfiðan vinnudag, þá gaf hann sér
tíma til að sinna fjölmörgum trúnað-
arstörfum fyrir samfélag sitt. Það var
því einkar ánægjulegt þegar hin
ýmsu félagasamtök í héraðinu tóku
sig til fljótlega eftir að hann lét af
störfum sem héraðsdýralæknir og
héldu honum sérstakt heiðurssam-
sæti með þakklæti og virðingu fyrir
hans frábæra framlag í gegnum árin.
Hann var ávallt vel virkur félagi í
Dýralæknafélagi Íslands, mætti vel á
fundi þess og fylgdist vel með á sínu
sviði. Hann sagði ekki alltaf margt á
fundum, en þegar hann gerði það, þá
var eftir því og til þess tekið. Þegar
fundum lauk var hann síðan hrókur
alls fagnaðar á skemmtikvöldum fé-
lagsins. Innan raða félagsmanna naut
hann virðingar og hann þótti jafnan
sjálfkjörinn til að starfa í siðanefnd
félagsins.
Framlag hans til félagsmanna á
sviði tölvumála var þó einstakt, því
fyrir um tuttugu árum sjálfmenntaði
hann sig til að skrifa forrit til að halda
utan um öll mál sem tengdust dýra-
læknaþjónustunni og er enn í notkun
hjá sumum kollegum, sem hann var
óþreytandi að leiðbeina í þessum mál-
um. Sem yfirdýralæknir átti ég far-
sæl samskipti við Egil, til hans var
alltaf góð ráð að sækja og fyrir hans
áratugalöngu og samviskusömu störf
í þágu yfirdýralæknisembættisins vil
ég þakka.
Ég og kona mín vottum eftirlifandi
eiginkonu og börnum hans okkar
dýpstu samúð, en minningin um góð-
an dreng og félaga mun ávallt lifa.
Halldór Runólfsson.
Enda þótt við lifum í heimi þar sem
upphaf og endir, líf og dauði fylgjast
ævinlega að, þá tekst dauðanum oft-
ast að koma að okkur óvörum. – Þeg-
ar ég frétti að Egill væri dáinn helltist
yfir mig eftirsjá og söknuður. Hvers
vegna heimsótti ég hann ekki oftar,
hvers vegna hringdi ég ekki oftar í
hann?
Síðan komu minningarnar. Okkar
samskipti byrjuðu í öðrum bekk í
Miðskóla Stykkishólms. Hann bjó hjá
systur sinni í næsta húsi við mig. Eft-
ir landspróf fórum við í Menntaskól-
ann á Akureyri ásamt fleiri Hólmur-
um. Það kom af sjálfu sér að við
urðum herbergisfélagar á heimavist-
inni.–
Ég hef átt allmörg góð ár um æv-
ina. Þeirra á meðal eru þessi fjögur ár
í MA. Það er ekki síst að þakka Agli
og öðrum góðum félögum og vinum,
sem við eignuðumst þar. –
Við hittumst á Akureyri í júní í
sumar og héldum upp á 50 ára stúd-
entsafmæli. Þá varð einhvern veginn
svo augljóst að tíminn sem liðinn var
skipti engu máli, eða þær breytingar
sem tíminn hafði í för með sér. Vin-
áttan var það sem skipti máli. Vinátta
sem hefur sig upp yfir tíma og rúm og
geymir í sér eilífðina.
Ég flyt Elínborgu og allri fjöl-
skyldu Egils mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Örn Ágúst Guðmundsson
Kveðja frá
Lionsklúbbnum Bjarma
Látinn er langt fyrir aldur fram
Egill Gunnlaugsson, einn af stofn-
félögum Lionsklúbbsins Bjarma á
Hvammstanga. Engan grunaði að við
ættum ekki eftir að hitta Egil aftur á
fundi þegar við veittum honum æðstu
viðurkenningu Lions, Melvin Jones
orðuna, í 35 ára afmæli klúbbsins sem
jafnframt var síðasti fundur starfs-
ársins.
Egill var alla tíð einn af öflugustu
félögum Lionsklúbbsins Bjarma og
hafði gegnt þar öllum helstu embætt-
um og sumum þeirra margsinnis. Eg-
ill var glaðsinna og það var aldrei nein
lognmolla í kringum hann á fundum.
Oft vöktu hnyttnar athgasemdir hans
kátínu. Egill var hreinn og beinn og
ekki fyrir prjál og tilgerð. Sennilega
hefur enginn félagi verið sektaður
oftar fyrir að mæta bindislaus á
klúbbfundi. Egill tók alla tíð virkan
þátt í starfi klúbbsins og var einkar
tillögu- og úrræðagóður þegar líkn-
armál bar á góma.
Við félagarnir munum sannarlega
sakna þess að heyra ekki þungt fóta-
tak nálgast rétt í þann mund þegar
fundur er nýhafinn og sjá Egil fylla út
í dyrnar og segja „Eruð þið byrjaðir,
drengir?“
Við félagarnir í Lionsklúbbnum
Bjarma söknum sárt frábærs félaga
og sendum Elínborgu og öllum öðrum
aðstandendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd félaga í Lionsklúbbnum
Bjarma,
Guðmundur H. Sigurðsson.
SJÁ SÍÐU 26