Morgunblaðið - 08.09.2008, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. SEPTEMBER 2008 27
hefur staðið sig vel í lífinu. Arndís
féll frá fyrir nokkrum árum og sökn-
uður Hauks var mikill. Lífsförunaut-
ur og besti vinur í 60 ár hvarf af sjón-
arsviðinu og varð Haukur í raun
aldrei samur maður eftir það.
Haukur var ekki allra, en þeir sem
kynntust honum vissu hvaða mann
hann hafði að geyma. Hann var afar
traustur maður, fróður og ráðagóður
og skemmtilegur ef svo bar við. Af-
komendur og vinir munu nú minnast
hans með mikilli hlýju og miklum
söknuði. Farsælu lífi er lokið, en
merkið stendur þó maðurinn falli.
Að leiðarlokum eru færðar þakkir
fyrir velgjörð og vináttu til áratuga.
Hans verður sárt saknað.
Júlíus Hafstein.
Við fráfall tengdaföður míns
Hauks Benediktssonar hrannast
upp allar þær góðu minningar sem
ég á frá áratuga kynnum sem
tengdadóttir hans og hans góðu
konu Arndísar Þorvaldsdóttur sem
lést fyrir nokkrum árum síðan. Varla
er hægt að minnast annars þeirra án
þess að hitt komi þar nærri, svo sam-
rýmd voru þau í gegnum lífið.
Við Haukur áttum sameiginlegt
áhugamál sem tengdist heilbrigði-
málum, hann sem framkvæmda-
stjóri Borgarspítalans og annarra
sjúkrastofnana sem reknar voru á
vegum Reykavíkurborgar og undir-
rituð sem starfaði á sjúkrahúsum
sem sjúkraliði í mörg ár, átti síðar
sæti á alþingi í 4 ár og nú síðasta ára-
tug sem hjúkrunarfræðingur. Við
áttum oft langt spjall um sjúkrahús-
mál og var hann þá óþreytandi að
miðla af reynslu sinni í þeim efnum.
Hann var alltaf mjög alþýðlegur
og vingjarnlegur í framkomu og bar
hag allra, bæði starfsmanna og sjúk-
linga, fyrir brjósti. Þetta er mér
mjög minnisstætt. Þegar ég vann á
Arnarholti á Kjalarnesi og Haukur
kom þangað á fundi sem yfirmaður
þeirrar stofnunar gaf hann sér ávallt
góðan tíma til að heilsa uppá vist-
menn og starfsfólk og ræða málin.
Á þeim tíma hófst uppbygging í
Arnarholti og aðstaða bætt til muna
bæði fyrir vistmenn og starfsfólk.
Haukur var vinnusamur og sam-
viskusamur maður hvort sem var í
leik eða starfi. Hann var ævinlega
fyrstur á staðinn þegar eitthvert
barnanna stóð í fasteignakaupum, þá
mætti Haukur vopnaður málningar-
rúllunni og var þá ekki slegið slöku
við og ekki var þá áhuginn minni hjá
Arndísi tengdamömmu við að ráð-
leggja við litaval og gardínusaum.
Haukur og Arndís bjuggu mest
allan sinn búskap í Breiðagerði 4 í
Reykjavík og ólu þar upp fimm börn
sín.
Breiðagerði var einskonar mið-
punktur eða félagsheimili stórfjöl-
skyldunnar á meðan hjónin höfðu
heilsu til að búa þar. Þar voru fjöl-
skylduveislur um hátíðar t.d. komu
allir þar saman á jóladag í hádeg-
ismat.
Haukur og Arndís ferðuðust mikið
eftir að barnauppeldi sleppti. Þau
skoðuðu heiminn vítt og breitt, oft-
ast á eigin vegum og komu heim
hlaðin myndum og sögum, þá voru
haldin eftirminnileg myndakvöld í
Breiðagerði þar sem ferðasagan var
sögð. Þessi ferðamáti þeirra og frá-
sagnir smituðu okkur sem yngri vor-
um og gáfu okkur kjark til að ferðast
um heiminn á eigin vegum.
Eftir að Haukur hætti störfum
eignuðust þau sumarhús í Vaðnesi
og þá fékk hann útrás fyrir eljuna og
athafnasemina og var óþreytandi við
að bæta og breyta meðan heilsan
leyfði.
Síðustu árin hefur Haukur dvalið
á hjúkrunarheimilinu Eir þar sem
hann hefur notið einstakrar þjón-
ustu og ummönnunar þess góða
fólks sem þar starfar.
Tengdaföður minn kveð ég með
virðingu og þakklæti. Sendi tengda-
fjölskyldu minni mínar innilegustu
samúðarkveðjur og megi góður guð
styrkja þau í sorginni.
Kolbrún M. Haukdal Jónsdóttir.
Haukur tengdafaðir minn fæddist
á heilladegi, hlaupársdegi, fyrir um
84 árum. Hann átti gott líf og naut
blessunar alla ævi.
Haukur var stoltur af vestfirskum
uppruna sínum, en fram að fullorð-
insaldri ólst hann upp á Hraunprýði
á Ísafirði með ástkærum foreldrum
sínum og bræðrum, þeim Ásgrími og
Guðmundi. Það lýsti ætíð af honum
þegar hann rifjaði upp æskuár sín,
m. a. afrek í skíðaíþróttum og stofn-
un íþróttafélagsins Harðar á Ísafirði
sem þeir bræður áttu þátt í að stofna
og voru stoltir af. Þó dimmdi yfir
honum þegar hann lýsti því hvernig
afstaða til stjórnmála gat haft áhrif á
stöðu og afkomu manna á þessum
tíma og hvernig faðir hans gat goldið
þess að vera sjálfstæðismaður í
kratabænum þegar að kreppti í at-
vinnumálum.
Vestfirska genið var sterkt í
Hauki. Hann var hreinskiptinn,
ósérhlífinn og áræðinn og fylgdi
ávallt sannfæringu sinni. Hann
veigraði sér ekki við að taka erfiðar
ákvarðanir, og það kom sér vel þegar
hann stóð frammi fyrir því ögrandi
verkefni að byggja upp starfsemi
nýs spítala, Borgarspítalans, frá
grunni og stjórna rekstri hans á tím-
um mikilla breytinga. Hann hafði
sérstakan húmor og átti til að vera
kaldhæðinn, en aldrei með neikvæð-
um hætti. Hann lá ekki á skoðunum
sínum og ef honum fannst eitthvað
vera rugl, þá mátti maður vera
öruggur um að hann léti það í ljós,
beinum orðum.
Á Ísafirði hitti hann Arndísi sína
sem varð hans æviförunautur. Þau
áttu skemmtilegt líf saman og stund-
um nokkuð ævintýralegt. Það var
alltaf mikið líf og kraftur í kringum
þau. Ferðalög um landið, laxveiði og
golfferðir á Fróðá á Snæfellsnesi,
sem þau áttu hlut í um árabil og ekki
síst samvera í sumarbústaðnum í
Vaðnesi, þar sem þau bjuggu fjöl-
skyldunni skjól. Hugsunin um fjöl-
skylduna var sterk og það voru há-
tíðarstundir þegar allir voru mættir í
Breiðagerðið til að þiggja mat og
góðan viðurgjörning. Þær stundir
voru margar og ætíð tilhlökkunar-
efni.
Þegar Haukur hætti störfum á
Borgarspítalanum, sextugur að
aldri, hófst nýtt tímabil í lífi hans. Þá
var komið að honum að gjalda konu
sinni stuðninginn gegnum sitt ævi-
starf og hann stóð fast að baki henni
við rekstur Borgarljósa sem hún átti
ásamt Hauki manni mínum. Borg-
arljósaárin gáfu þeim einnig svig-
rúm til að ferðast um heiminn. Þar
var ekki ráðist á garðinn þar sem
hann var lægstur, því allur heimur-
inn lá undir, m.a. Asíulönd, Afríka,
Suður-Ameríka. Þessar ferðir
hlýjuðu þeim þegar um hægðist og
aldur og veikindi hindruðu frekari
ferðalög.
Þegar Arndís lést í ársbyrjun 2003
eftir erfið veikindi, fluttist Haukur
fljótlega á Eir, fyrst í eigin íbúð en
síðar á hjúkrunarheimilið. Þar leið
honum vel og naut hann hlýju og
umönnunar starfsfólks Eirar sem
fjölskylda Hauks metur mikils.
Einnig ber að geta einstakrar nær-
gætni Guðmundar bróður hans sem
létti honum lífið með tíðum heim-
sókn. Ljúfmennskan og kímnigáfan
fylgdu Hauki til enda og var gott að
sækja hann heim.
Að leiðarlokum þakka ég Hauki
tengdaföður mínum samfylgdina og
óska ég honum guðs blessunar.
Ásta Möller.
Með þakklæti og hlýju minnist ég
tengdaföður míns, Hauks, sem nú er
kvaddur að lokinni farsælli lífstíð.
Þakklæti fyrir velvild og hvatningu
sem styrkti fjölskyldubönd svo ávallt
var það mikið tilhlökkunarefni að
hitta þau Hauk og Öddu, hvort sem
það var í Breiðagerðinu, á Fróðá, í
sumarbústaðnum þeirra eða heima.
Börnin okkar Harðar, frá unga aldri,
áttu þau að sem dygga aðdáendur.
Þar voru stigin fyrstu danssporin og
að launum klappað lof í lófa. Seinna
var farið á golfvöllinn og Haukur
fylgdist með. Lengst af öllu mundi
hann eftir að spyrja, hvernig litla
golfaranum gengi.
Hlýtt viðmót og hispurslaust
fannst mér einkenna Hauk. Hann
hafði húmor og unun var að hlusta á
hann segja frá ferðalögum þeirra
Öddu á framandi grundu. Þær frá-
sagnir lifa í minningunni og tengdust
oftar en ekki ýmsum munum sem
þau keyptu á ferðalögum sínum eða
framandi mat sem ekki var á hvers
manns borðum. Hvert skyldi þeim
detta í hug að fara næst? Örugglega
ekki í neina auðvelda ferð, svo mikið
var víst. Haukur missti mikið eftir að
Adda dó og glaðværðin sem henni
fylgdi var fjarri. Öll myndaalbúmin
með ferða- og fjölskyldumyndunum
sem hann hafði hjá sér á Eir síðustu
árin bera vott um viðburðaríka ævi-
daga.
Á kveðjustund eru minningar um
góðan fjölskylduföður, tengdaföður
og Afa dýrmætastar. Haukur rækt-
aði sinn frændgarð og bræður hans
fylgdust hver með öðrum. Það er
okkar sem eftir stöndum að halda
þeirri fyrirmynd á lofti í okkar fjöl-
skyldum.
Blessuð sé minning Hauks Þ.
Benediktssonar.
Jóna Jakobsdóttir.
Það er erfitt að kveðja elsku afa,
en hann hefur verið sem traustur
klettur í hafinu allt okkar líf. Við
minnumst allra góðu stundanna sem
við höfum átt saman og hversu gam-
an var að koma í heimsókn til afa og
ömmu, enda stanslaus gestagangur
og veisluhöld. Minningarnar eru
margar og góðar sem við systkinin
eigum með honum.
Hann var alltaf glaður að sjá okk-
ur, hafði sérstakan áhuga á að heyra
hvað drifið hefði á daga okkar og var
ávallt tilbúinn að styðja okkur í því.
Þá vissum við af svarta brjóstsykr-
inum í skúffunni við hvaða tilefni
sem er. Það var alltaf gott að vera í
kringum afa og stutt í grínið enda
var hann einstaklega fyndinn og
kaldhæðinn og það kunnum við vel
að meta.
Afi okkar var einstakur dugnaðar-
maður og er okkur systkinunum
mikil fyrirmynd. Hann var afreks-
maður í íþróttum og við getum varla
talið hversu oft við heyrðum sögurn-
ar af því þegar hann vann afrek í
skíðastökki og bruni á Ísafirði og í
Reykjavík. Þá náði afi okkar miklum
starfsframa með áræði og dugnaði í
farteskinu. Þannig veitti hann – og
veitir okkur enn – hvatningu og vitn-
eskju um að við getum gert hvað sem
við viljum í lífinu ef við leggjum okk-
ur fram.
Elsku afi, við viljum þakka þér
fyrir öll þessi góðu ár sem við áttum
með þér.
Í dag kveðjum við þig með söknuði
en gleðjumst yfir því að vita af þér
hjá ömmu í himnaríki, þar sem þið
getið haldið áfram stórkostlegar
veislur eins og þið gerðuð best.
Guð blessi minningu afa.
Helga Lára, Hildur og
Steinn Haukur.
Er sólin hnígur hægt í djúpan sæ
og höfuð sitt til næturhvíldar byrgir,
á svalri grund, í golu þýðum blæ
er gott að hvíla þeim, er vini syrgir.
Í hinstu geislum hljótt þeir nálgast þá,
að huga þínum veifa mjúkum svala.
Hver sælustund, sem þú þeim hafðir hjá,
í hjarta þínu byrjar ljúft að tala.
Og tárin, sem þá væta vanga þinn,
er vökvan, send frá lífsins æðsta brunni.
Þau líða eins og elskuð hönd um kinn
og eins og koss þau brenna ljúft á munni.
Þá líður nóttin ljúfum draumum í,
svo ljúft,að kuldagust þú finnur eigi,
og, fyrr en veistu, röðull rís á ný,
og roðinn lýsir yfir nýum degi.
(HH.)
Blessuð sé minning afa Hauks.
Birna Hafstein.
Hér sitjum við þrjú barnabörn afa
Hauks, á þeim stað sem minningar
okkar allra um hann hófust líklega,
Fróðá á Snæfellsnesi. Það var hér
sem hann kynnti okkur fyrir golf-
íþróttinni þegar hann dró okkur ung
að árum út á golfvöll með eina kylfu í
hönd og lét okkur elta sig hringinn.
Það var hér sem hann ól upp í okkur
veiðibakteríuna, ástríðu sem við bú-
um að enn og ástríðu sem hann sýndi
fram í síðustu ferð. Þó Fróðá sé án
efa sá staður sem fyrstu minningar
okkar allra koma fyrst frá um afa
okkar Hauk og ömmu Öddu þá
hljóta þær flestar að koma frá heim-
ili þeirra að Breiðagerði 4. Afi og
Amma í Breiðó er í raun það eina
sem afi Haukur og amma Adda hétu
í okkar huga frá barnæsku. Fyrstu
sundtökin tókum við í sundlauginni í
garðinum í Breiðagerði sem við sjálf
tókum stóran þátt í að grafa fyrir,
a.m.k í okkar eigin augum. Þau voru
ófá skiptin sem við vorum í pössun
hjá afa og ömmu og með því fylgdu
eltinga- og feluleikir um allt húsið, ef
undan er skilinn kontórinn hans afa
en þar var hans griðland þegar lætin
voru hvað mest og þangað mátti leik-
urinn ekki berast. Inn á kontorinn
komum við aldrei nema til þess að fá
einn svartan frá afa en ein skúffan í
skrifborðinu hans var þeim töfrum
gædd að tæmast aldrei af svörtum
brjóstsykrum. Og þó forvitnin hafi
oft verið mikil var reglum afa alltaf
hlýtt. Maðkatínsluferðir í garðinn
voru árviss viðburður á sumrin og
aldrei munaði afa og ömmu um að
vaka fram undir miðnætti til að gefa
okkur smá kvöldsnarl svona rétt á
meðan við tókum okkur hlé frá tínsl-
unni.
Í dag kveðjum við afa Hauk með
söknuði en erum jafnframt þakklát
fyrir þær góðu minningar sem eftir
sitja.
Sveinn, Haukur, María Bryndís.
Með fjarlægð tím-
ans hefur fjölgað
þeim sælu sumardögum, sem ég
dvaldist í Tungu í Fljótshlíð. Hjá
frænku minni Guðfinnu og Odd-
geiri manni hennar var ég, þá átta
og níu ára gamall, þar í fáeina
daga. Í sauðburði að vori og kom
svo um mitt sumar þegar heyskap-
ur stóð sem hæst. En þrátt fyrir
að dagarnir væru ekki ýkja margir
höfðu þeir sterk áhrif á barnshug-
ann.
Varla líður svo sumar að ég fari
ekki austur í Fljótshlíð til að vitja
þar fornra slóða. Ganga um tún,
heiðar og vitja um trén sem við
gróðursettum.
Guðfinna Ólafsdóttir
✝ Guðfinna Ólafs-dóttir fæddist á
Syðra-Velli í Flóa í
Árnessýslu 19. júlí
1922. Hún varð
bráðkvödd á heim-
ili sínu 28. ágúst
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Breiðaból-
staðarkirkju í
Fljótshlíð 6. sept-
ember.
Guðfinna Ólafs-
dóttir afasystir mín
var skemmtileg kona.
Röddin var hljóm-
sterk, hláturinn
hvellur og brosið fal-
legt. Hún gaf sig af
heilum hug til hvers
þess sem hún sinnti,
svo sem þess að
sinna fæðandi konum
og búa afkvæmi
þeirrar til ferðar um
fláa veröld. Ástríðu
Guðfinnu gagnvart
starfinu og skjól-
stæðingunum sá ég vel þegar ég
tók af henni myndir á fæðingar-
vaktinni árið 1993. Þá var hún var
að láta af störfum sakir aldurs, eft-
ir langan og farsælan ljósmóður-
feril.
Í Tungu voru til ókjörin öll af
bókum, kjörgripum sem mér þótti
fengur að fletta. Man enn að ég
var að glugga í Landnámu á fyrsta
degi ágústmánaðar 1980; á sama
tíma og framan úr eldhúsi heyrðist
í útvarpinu ómur frá athöfninni
þar sem Vigdís Finnbogadóttir var
sett í embætti forseta Íslands. Það
var atburður sem markaði upphaf
landsnáms kvenna til nýrra áhrifa í
íslensku þjóðfélagi. Hefðu viðhorf-
in til menntunar verið önnur í ung-
dæmi Guðfinnu hefði hún án vafa
gerst þátttakandi í þeirri menning-
arbyltingu. Hún var baráttukona.
Í Fljótshlíðinni kynntist ég því
að líf væri víðar en á malbikinu og
að stundum þyrfti að hafa svolítið
fyrir hlutunum. Taka rösklega til
hendi svo árangur næðist. Eftir
einhverja slíka lotu var lítill strák-
ur þreyttur, lagði sig í ból hús-
bóndans og sofnaði þar svefni
hinna réttlátu. Að þessu var hent
gaman og næsta morgun hafði
Oddgeir skrifað á blað vísukorn –
hnyttið og skemmtilegt:
Siggi Finnu frændi,
fór að sofa um kvöld.
Oddgeirs rúmi rændi,
rifust þeir um völd.
Og nú er hún frænka mín horfin
fyrir stapann. Hjartað gaf sig eitt
kvöldið og þó átti hún það stærra
en flestir aðrir. Ég þykist vita þó
að þegar við hittumst á ódáinsakri
í óráðinni framtíð verði kátt í koti.
Hláturinn mun hljóma og ljósmóð-
irin Guðfinna mun sefa grát
ómálga ungbarna. En meðan yljum
við okkur við góðar minningarnar
um góðar og glaðar stundir sem
ófáar voru.
Sigurður Bogi Sævarsson.
Hann renndi sér fótskriðu af einu
húsþaki yfir á annað og með slíkum
hraða að vart depluðu menn auga
tvisvar fyrr en maður sá hafði lokið
starfa sínum strætið upp úr og niður
úr og hliðargötur allar líka.
Nú heyrir iðja þessi sögunni til og
reykháfar falla af húsum og allir
verða steypukassarnir eins og eng-
um til augnayndis rétt eins og koll-
óttur nautpeningur í haga sem glat-
að hefur sál sinni og höfuðprýði allri.
Margur sótrafturinn naut góðs af
meðan var og hét og hætt við að eitt-
hvert stertimennið hafi fengið kusk á
hvítflibbann ef sló hressilega nið’rí
og gáttir opnuðust og menn líktust
því er sízt skyldi og enginn vildi á
borði en lofaði hátt í orði. –
Kom ljúfa gleymska, leið mig þín á vit.
Kom langa myrkur, vef mig þínum hjúp.
Kom alda sterka hönd, lát hvert mitt rit
og hvert mitt kvæði sökkt í neðsta djúp.
(Jón Helgason.)
Svo kvað Jón frá Rauðsgili um
hverfulleikann; lífsháskann sem er
við hvert eitt spor.
Það atvikaðist svo að við lítið orð
eitt sá móðir mín um húsverk á
æskuheimili Guðmundar um
skamman tíma. Það var líkt Guð-
mundi að svo virtist sem það liði
aldrei úr minni og óbeðinn var hann
kominn á vettvang til að leysa úr
bráðasta vanda.
Var svo um alla tíð. – Svo var Guð-
mundi farið sem flestum ef ekki öll-
um systkinum hans að listir voru
honum í blóð bornar. En Guðmundur
var um flest dulur maður og fór þetta
því hljótt.
Þeim mun meira gaman gerðu
menn sér í önn hversdagsins að fara
með vísur og kom fyrir að sá bruna-
kveðskapur rynni mönnum allur í
erg en allt var það þó klárt og kvitt af
groddafyndni ruddans og hundakæti
hundingjans. – Guðmundur var ein-
stakur í allri viðkynningu og aldrei
man ég eftir því að hann skipti skapi
þann tíma er við unnum saman.
Hitt er jafnvíst að ef vinnutækið
okkar góða stæði fyrir framan hið
Gullna hlið og þeir feðgar ekki full-
búnir að veita þreyttum ferðalangi
inngöngu að þeim yrði tafarlaust
boðið að stíga á stellið og steypast
sjálfir ofan í ókræsilegt gímaldið og
ekki annað en mátulegt að slíkir
fengju rennireið inn fyrir bæinn og
dustaðir rækilega upp úr Berjadals-
ánni!
Við leiðarlok þakka ég fyrir ljúf-
mennsku, tryggð og samhygð en um-
fram allt að hafa verið þeirrar gæfu
aðnjótandi að eiga kynni af jafn góð-
um dreng og Guðmundur Hafliðason
í raun og sann var.
Eiginkonu, ættingjum, venzlafólki
og vinum sendi ég samúðarkveðjur.
Guðni Björgólfsson.