Skinfaxi - 01.05.1914, Blaðsíða 7

SKINFAXI
63
minning loringjans er tákn þessarar miklu
öldu, sem markað heíir svo djúpt spor í
tímans sand. Menn sjá í anda Norður-
lönd fyrir liðugum 10 öldum, eins og dökt
þrumuský, fult af eldingum og eyðilegging,
sem ógnar heiminum. Þessi héruð eru
ofhlaðin af djörfu og framgjörnu fólki, sem
vill njóta lifsins, hafa sigur og sæmd, jafn-
vel þó það sé við hið ysta haf. Þá er
stefnt út á hafið til siglinga, rána eða land-
funda. Suma ber báran norður í haf til
Islands, Grænlands og Ameríku, en aðra
suður um sjá til Normandi, Spánar og
Italiu. A tveim stöðum: á íslandi og
Frakklandi skildi bygðin norræna eftir
varanlegar menjar. En hvílíkur munur á
kjörum! Hvílik sönnun þess að mennirnir
eru náttúrunni háðir, nærri eins og jarð-
fastar jurtirnar. Við íshafið skammvinn
blómgun, meðan lífsþrótturinn var mestur
og siðan langvarandi hörmungar, við haf-
ísinn, kuldann, eldinn, einangrunina, mið-
aldamyrkrið, hungrið og harðindin og nú
veik sniáþjóð, hálfgleymd, eða þá misskil-
in og afvegaflutt. En við Sygnu hitta
víkingarnir fyrir auðuga og vel menta þjóð;
þeir sigra hana með vopnum, hún sigrar
þá í máli og menningu: þessir tveir þjóð-
flokkar hlandast, og eflast við samrunann.
En útfararlöngunin vaknar á ný. Eftir
tvo mannsaldra er Normandi þeirn of lít-
ið. Þeir vilja eignast heilt land. Suinir
verða eftir og eiga ekki allfáir af heims-
frægustu snillingum Frakka kyn að rekja
til þeirra. En hinir halda i norður, til
Englands, vinna það, eignast lönd og Iausa
aura. Fransknorrænu víkingarnir leggja
grundvöllinn að aðli og veldi Englands og
síðan hefir það aldrei verið með vopnum
unnið. En eftir nokkrar aldir var England
lika of Iitið þessari sigursælu, margblönd-
uðu vikingaætt. Þá fundust ný lönd:
Ameríka, Suður-Afríka Astralía: heimur-
inn stækkaði til muna og þessir útleitnu
frændur í suðurátt hófu landnám í þriðja
sinn og lögðu undir sig bestu lendurnar
í þrem álfum heimsins, og eru nú voldug-
astir allra þjóða. Hvergi getur landanum
verið jafn Ijóst og i Rúðu, heimsveldis-
ættborginni, að sitt er hvað gæfa og gervi-
leiki. Sami uppruni, sama kyn, en nokkura
hnattmílna bil, nokkurra stiga hitamunur
veldur mun minstu og mestu þjóðar.
Eimskipafélaglð.
Aldrei hefir þjóðin staðið betur saman
en í því máli, og aldrei hefir heyrst meiri
alvara við neinar kosningar hér en þegar
lelagstjórnin var kosin. Ef til vill hefir
þjóðin aldrei fundið jafnvel til og þá, hve
dýrmætur eiginleiki heiðarleikinn er, ekki
síst þegar um opinbera starfsmenn er að
ræða. Eftir eitt ár verða skipin fullbúin
og þá byrjar menningarstríð við Sam-
einaðafélagið danska. Full vissa er feng-
in fyrir, að margir íslenskir kaupmenn
verða á bandi Dana og til óheilla þjóðinni.
Munu þeir fúslega gína við tylliboðum
Dana, og þiggja ódýran flutning með
skipum þeirra. Þá reynir á þjóðina, hvað
hún er sterk. Þá verður af þjóðhollum
mönnum stefnt að því að setja alla kaup-
sýslumenn sem styðja Sameinaða félagið
i verslunarbann, þ. e. hafa samtök um að
skifta ekki við þá, fyr en þeir snúast, nauð-
ugir viljugir. Um þetta þarf að hugsa í
tíma.
Kveðjusamsæti.
Guðbrandur jMagnússon sambandsstjóri
er nú alfluttur héðan úr bænum austur
að Holti undir Eyjafjöllum. Þar byrjar
hann búskap með vorinu í félagi við sr.
Jakob Ó. Lárusson. Skömmu fyrirburt-
för hans héldu um 100 U. M. F, í Reykja-
vík honum kveðjuveislu, og gáfu honum
til minningar svipu ágæta úr rostungstönn,
er gert hafði Stefán oddhagi og menn
hans. U. M. F. í Reykjavík þykir mikil
eftirsjá í Guðbrandi, en gleðjast þó af
hinu, að þar eystra getur haun enn meira
unnið hreyfin^unni til gagns en hér í Rvík.