Skinfaxi - 01.05.1914, Blaðsíða 12

68
SKINFAXI
Um i'jórðung'íiskiftiu
hafa blaðinu nú upp á síðkastið borist
svo margar greinar, að engin tiltök eru að
þær verði birtar fyrir sambandsþing. Mál-
ið hefir og nú verið rætt frá báðum hliðum,
svo að varla verður nýungum bætt við
í bráð. En þar sem sérstaklega stendur
á, verða birt öriítil brot. Þannig gerir
Andrés Eyjólfsson í Síðumúla þessa at-
hugasemd við grein P. Z. í 3. tbl Skin-
faxa þ. á. „P. Z. hefir eftir mér, að eg hafi sagt
að „aldrei mætti breyta því sem væri,
nema vissa væri á öðru miklu betra í
staðinn“. Þetta er rangfært. Eg hélt
því fram, að varhugavert væri að vera sí-
felt að breyla stjórnarfyrirkomulagi U. M.
F., nema sjáanlega væri til hins betra.
En svo væri eigi nú, því af ástæðunum,
sem fram hafa verið færðar er eigi hægt
að sjá, að hið nýja fyrirkomulag geti
reynst eins vel og það sem nú er, og
vel hefir reynst, og því óráð að breyta
til.“ Pétur Eyvindsson í Grafarholti spyr:
„Heldur P. Z. að félögin hafi meiri og
betri kynningu hvert at öðru, og þau vinni
meira saman, þegar búið er að sundra
þeim og tvístra í mörg sjálfstæð héraðs-
sambönd, og ef til vill kominn nábúakrit-
ur á milli þeirra?“
Tóbaksbindindi.
40,000 kr.
segir danskur þingmaður að börn í
barnaskólum Km.hafnar eyði fyrir vindlinga
árlega. Mætti verja því betur?
Dýrir vindlar.
Játvarður Englakonungur var nautna-
maður mikill, meðal annars um tóbak.
Skömmu fyrir dauða sinn fékk hann 500
vindla frá New-York, en þeir kostuðu 7000
kr. Georg syni hans voru gefnir 10,000
vindlar í krýningargjöt og kostaði hver
þeirra 7 kr.
Tóbak og eldsvoði.
Mjög oft stafa stórbrunar af ógætilegri
meðferð elds í fórum reykjenda. 16. jan.
s. 1. kviknaði í fötum í fatageymsluklefa
við leikhús í bæ nokkrum á Jótlandi.
Ungur maður hafði stungið hálfreyktum
vindi í frakkavasa sinn um leið og hann
gekk inn í leikhúsið. Af tilviljun varð
eldsins vart áður en hann magnaðist til
muna.
Keftóbaksnotkun
hefir breiðst til muna út á síðari árum
og eiga sumir skólarnir mikla sök á því.
Fyrir 10 árum var neftóbaksnotkun að
heita mátti útdauð i sveitum á N.landi,
þar sem nú er fjöldi ungra manna með
tóbaksnef og þykir pontan „fín“. Ög líkt
mun vera í öðrum landshlutum. Þessi
tegund tóbaksnautnar er mjög sjaldgæfer-
lendis, og þykir þar óhæf með vel siðuð-
um mönnum. Vekur það nú ekki alllitla
undrun ferðamanna er þeir sjá ponturnar
ganga mann frá manni, ekki síst þegar
þeim er stungið i nasirnar og þær sogn-
ar.
Til Skaftfellinga.
Sjálfsagt er flestum íslendingum kunn-
ugt að Skaftafellssýslur eru einhver feg-
urstu og veðursælustu héruð á landinu,
þó að þau hinsvegar séu að sumu leyti
erfiðust vegna hafnleysis, sandauðna og
hættulegra jökulvatna. En við þessa kosti
og annmarka hefir vaxið einhver lífvæn-
legasta greinin á íslenska þjóðmeiðnum.
Þar hefir málið geymst einna hreinast,
þar er gamla íslenska gestrisnin enn í
fornu gengi, þar hefir danska hjálendu-
menningin aldrei náð föstum tökum; þar
er fyrsti alþýðuskólinn (í Vík), sem fleygt
hefir máli Dana fyrir borð, en valið ensku
eingöngu fyrir hliðmál fólksins og þar er
fýrsta heimilið á Islandi, sem lætur bæjar-