Skinfaxi - 01.04.1915, Blaðsíða 8

40
SKINFAXI
Heima og erlendis.
Húsgerðarlist.
Á Islandi hafa verið reist hús jafnlengi
og menn hafa búið hér, en þó er ekki
hægt að segja að húsgerðarlistin íslenska
sé nema fárra ára. Hún hefst, þegar ein-
stakir menn fara að finna til, að hús geta
verið meir en til skjóls, að þau geta líka
verið til prýðis. Engin mannaverk eru
yndislegri en margar af hinum óteljandi
gotnesku kirkjum, sem miðaldamenn reistu
hvarvetna í Evrópu vestan- og sunnan-
veiðri. Þær eru skínandi listaverk, eins
og Gunnarshólmi eða Passíusálmarnir. Hjá
okkur vantaði steininn, og listin braust
fram i stuðlum. Nú er þetta að breytast.
Á hverju ári bætir Rögnvaldur húsgerðar-
meistari við nýjum og smekklegum bygging-
um, og það þó að altaf þurfi að spara.
Pósthúsið í Rvík og kirkjan í Hafnarfirði
eru veruleg bæjaprýði. Einstakir menn,
sem efna til dýrra steinbygginga, ætiu
meir en gert hefir verið að leita sér að-
stoðar byggingafróðra manna. Þó að
uppdrátturinn sé dálitið dýr, þá marg-
ENSKUBÁLKUR.
The Slave’s Dream.
Beside the ungathered rice he Iay,
His sickle in his hand;
His breast was bare, his matted hair
Was buried in the sand.
Again, in the mist and shadow af sleep,
he saw his Native Land.
Wide through the landscape of his dreams
The lordly Niger flowed;
Beneath the palm-trees on the plain
Once more a king he strode;
And heard the tinkling cai'avans
Descend the mountain road.
He sow once more his dark-eyed queen
Among her children stand;
They clasped his neck, they kissed his
cheeks.
They held him by the hand! —
A tear burst from the sleeper’s lids
And fell into the sand.
He did not feel the driver’s whip
Nor the burning heat of day;
For death had illumined the Land of Sleep,
And his lifeless body Iay
A worn-out fetter, that the soul
Had broken and thrown away.
Longféllow.
Draumur þrcelsins (brot).
Með sigð í Iiönd hann hniginn lá
við heitan sólarbrand,
með opið brjóst og úfið hár,
sem alt var fult með sand,
en gegnum höfgan svima svefn
hann sá sitt föðurland.
Um þvert hið dýra draumsins land
hin djúpa Niger fló,
um pálmalund sem lofðung enn
hann leið á hvítum jó;
í fjöllunum heyrði hann hringl í lestr
sem heitan sandveg smó.
Þar stóð hans drotning blið á brá
og barna þeirra krans,
Þau flugu á hann með kæti og klapp
og kystu andlit hans, —
þá hrukku tár á heitan sand
af hvarmi sofandans.
Hann fann ei svíða svipuhögg
né sólarlogans hrand,
því dauðinn lýsti landið hans
og lágt við heitan sand
menn horfðu á, hvar laus hann lá
við lífs og þrældómsband!
Matth. Jochumsson þýddi.