Skinfaxi - 01.04.1915, Blaðsíða 12

44
SKINFAXI
að vera skemmri en 3—4 mánuðir. Með-
an hann stendur yfir verður auðvitað að
fylgja æfinga-reglunum, ef ekki á að verða
kák að meira eða minna leyti. Það dugar
t. d. ekki að æfa sig reglulega en liía óreglu-
lega, eða á hinn veginn. Hvortveggja verð-
ur að fylgjast að, ef gagnið af æfingunum
á að verða svo sem unt er. Maður æfir
sig venjulega einu sinni á dag, (hvíld þó
ninn dag á viku), en gerir þó aldrei sitt
ýtrasta oftar en einu sinni á viku, eða
jafnvel sjaldnar, og það ekki fyr en eftir
3—4 vikna æfingu. Hinir dagarnir eru
notaðir til að læra sem best „stílinn“;
reyna að ná hinu besta lagi sem menn
þekkja. — Það er sérstaklega nauðsynlegt
að æfa sig varlega. Margir halda að ekki
sé neitt gagn að æfmgunni, nema maður
sé dauðþreyttur í hvert sinn sem hætt er.
Þetta er alveg þver-öfugt við það sem æf-
ingareglur segja. Maður á að finna mjúk-
leika og vellíðan í öllum skrokknum, líkt
eins og eftir góðan leikfimistíma, eða J. P.
Miillers-æfingar. Þó getur verið að mað-
ur sé dálítið stirður eftir allra-fyrstu æfing-
arnar. En ef maður, sem búinn er að
æfa lengi, er stirður og þreyttur jafnvel
eftir baðið og strokurnar — sem sjálfsagt
er að hafa á eftir hverri æfingu — þá hefir
hann tekið of nærri sér, þá eru æfingarnar
slit, og ná alls ekki tilgangi sínum, þeim,
að styrkja líkamann og örva lífsaflið. End-
ar það fyr eða síðar með „yfir-æfing“. —
Þó mega æfingarnar auðvitað ekki heldur
vera tómt kák. I íþróttum er meðalhófið
sérstaklega nauðsynlegt. Oft þegar ungir
íþróttamenn eru að íþróttum saman, verða
þeir kappsfullir. Keppa þeir þá altaf, eða
oftast um, hver geti t. d. stokkið hæst eða
kastað lengst, en sjaldan eða aldrei hver
geti stokkið fegurst eða kastað best (rétt-
ast). Þetta er alveg röng aðferð við íþrótta-
æfingar. Það leiðir tvent ilt af sér; fyrst
það, að menn geta unnið sér líkamlegt
tjón, vegna þess að menn gera þetta oft
óæfðir, og annað, að mönnum lærist langt-
um síður hin rétta aðferð við íþróttina.
Þar sem íþróttakennarar eru, ætti þetta þó
ekki að þurfa að koma fyrir. — Ekki má
æfa sig rétt eítir borðun (l1/^—2 tímar er
það stysta sem iíða má frá borðun). Æf-
ingar eiga altaf að fara fram á sama tima
dags — helst á sama tíma og kappraunin
verður.
Þegar æft er i óhófi, kemur það fyrir
að menn verða „yfir-æfðir“. Líkaminn
hefir fengið of mikla æfingu. „ Yfir-œfing11
lýsir sér á þann hátt, að maður missir oft
löngunina til æfinga, vöðvarnir verða harð-
ir og missa mikið af hinu eðlilega fjaður-
magni sínu og mjúkleika, og afturför kem-
ur í stað framfara. Þegar maður verður
fyrir því óhappi, verður hann að hætta
íþróttaæfingunum, meira að segja hugsa
sem minst um þær; hann verður að fá
algjörða hvíld fyrir sál og líkama frá æf-
ingunum. Tímalengdin fer eftir því, hvað
yfir-æfingin er á háu stigi, en oítast mun
óhætt að byrja aftur þegar menn fara að
fá aftur löngun til æfinganna, nijög gæti-
lega þó. Meðan líkaminn er að jat'na sig
er gott að halda sér við með göngu, eða
einhverjum léttum æfingum. — - Menn þurfa
ekki að vera hræddir um að yfir-æfa sig,
meðan þeir fara eftir æfingareglunum.
Böð og nudd er sjálfsagt að viðhafa
eftir hverja æfingu. Strokur J. P. Múllers
eru mjög hentugar, einnig má viðhafa venju-
legt nudd, en það verður helst annar að
framkvæma; ]>að er því óhentugra. Er
því lýst í kaflanum um meðferð á meiðsl-
um. Böðin eru köld steypiböð, altaf nema
einn dag í viku; þá volgt bað með sápu
eða gufubað, en auðvitað kalt bað á eftir.
Menn eiga aldrei að standa lengi undir
köldu steypibaði.
Ýmsir óvanar, svo sem tóbaks- og
áfengis-nautn eru mjög óhollir íþróltamönn-
um, vegna þess að þeir verka beinlínis á
móti æfingunum. Þessvegna ætti hver
íþróttamaður, sem áhuga hefir á framför-
um sínum, að venja sig hið bráðasta af