Skinfaxi - 01.12.1915, Blaðsíða 4

132
SKINFAXI.
gert landpósta óþarfa í Árnes- og Rangár-
vallasýslum, þar sem hvergi er lendandi
(fremur en I Skaftaf.s.) nema þegar best
og blíðast er á sumrin. Og ekki finst mér
heldur horft langt fram í timann, eða út-
sýn björt framundan, þar sem gert er ráð
fyrir að framvegis þurfi viða að „flytja póst-
inn á hestuni" að vetrarlagi þó um bygð
sé að fara — þrátt fyrir að í næsta kafla
(„Akvegir") er gert ráð fyrir, að akvegir
verði innan skams komnir í flestum stærri
bygðum landsins. Mundi þá ekki oftast
mega sæta akfæri?
Þá er síðasti kafli ritgerðarinnar: „Ak-
vegir og bifreiðaflutningur“. Höf. hefir
mikla trú á bílunum. „Þeim fer altaf fram“
segir hann, og efast enginn um það, og
svo er um járnbrautirnar o. fl. En hvernig
er um þolið, ef vegirnir eru misjafnir?
Eða þarf ekki dýrari vegi fyrir bila en
kerrur? Og er líklegt að þeim fari brátt
svo fram, að þeir ferðist í aur og snjó ?
Enn eru þeir ekki ferðafærir hér neina
þrjá, i mesta lagi fjóra, mánuði ársins ef
vel árar; en hina 8—9 mánuðina ætti
einnig að vera þörf samgangna, ef landið
á nokkra framtíð fyrir höndum, seni allir
uhgir menn ættu að vona og vinna að.
Eg hefi þá trú, að hin yngri „núlifandi“
kynslóð muni ekki sætta sig við annað en
það, að samgöngurnar verði svo sem unt
er, jafngreiðar alla tíma ársins, og að
það muni takast, þar sem skilyrðin eru
best.
Þá vil eg leyfa mér að gera dálitla rit-
breyting á niðurlagi ritgerðarinnar í Skinf.,
þannig: „Sennilega munu allir, sem ekki
eru rammir kyrstöðumenn, viðurkenna að
við þurfum miklar samgöngubætur, og að
full þörf er að átta sig á, hversu þeim má
hátta. Og það er mjög Iíklegt að sú um-
hugsun leiði flesta skynsama menn til að
búast við, að við getum, áður en mörg ár
líða, bætt þær á líkan hátt og lýst er í
síðari málsgrein sjóleiðakaflans, á þeim
svæðum landsins, sem að nýtilegum höfn-
um liggja, en með járnbraut og akvegum
út frá henni, á Suðurlandsuudirlendinu,
þó sú járnbraut einkum yrði til hjálpar 3
—4 sýslum og tveim kaupstöðum, þá er
þess að gæta, að það eru fjölmennustu
svæði landsins, og líklegust til skjótra og
verulegra framfara í sambandi við slíka
samgangnabót. En rangt væri þar fyrir
að vanrækja aðru hluta landsins, þar sem
koma mætti samgöngunum í viðunanlegt
horf með minni kostnaði“.
Að lokuin vil eg — i von um að það
verði ekki of bjart í augum Skinfaxa og
unga fólksins — lýsa þeirri hugsjón minni
að járnbraut muni á þessari öld ekki ein-
ungis verða lögð austur að Þjórsá, heldur
alla leið austur i Landeyjar. Landeyjar
með Þykkvabæ, eða eylandið neðan Þjórs-
ár, er eitt hið frjósamasta á landi hér, en
er í hættu af Markarfljóti. Eg gæti trúað
að „ungmenni“ framtíðarinnar vildu kaupa
þessar „akureyjar“ fyrir brautarspotta frá
Þjórsá austur með Fljótshlíð, og með garði
þar yfir Þverá (vesturfall Markarfljóts), er
verði fljótinu að falla vestur, og yrði undir-
lag brautarinnar ofan í Landeyjarnar.
Gegn um smugur á þeim garði mætti fá
hófstilt vatn úr fljótinu til áveitu á Land-
eyjarnar. Og þá yrði einnig Þverá við-
ráðanleg til þeirra nota. Ef umbæta þarf
fyrirhleðsluna austan Markarfljóts, mætti þá
á skyndibrú (stólpabrú) hleypa eimreið
austur fyrir til að vinna það verk, og
þannig halda fljótinu í flóðtröðum og verja
löndin beggja megin. Og trúað gæti eg,
að framtídarmönnum þættu þessi lönd
þess virði.
Grafarholti 9. nóv. 1915.
B. B.
Aths. Skinfaxi er hinum heiðraða böf.
þakklátur fyrir þessa grein, en ekki alstað-
ar sammála. Mun drepið á málið úr ný^
árinu.