Skinfaxi - 01.12.1915, Page 8

136
SKINFAXI
Úti-íþróttip,
Eflir Bennú.
II.
Til foma voru hér á landi iðkaðir knatt-
leikar ásamt mörgum fleirum íþróttum, og
stóðu knattleikamótin oft yfir í marga daga,
sóttu þá leika allir, „sem vetlingi gátu
valdið", svo mikilli lýðhylli áttu þeir að
fagna með þjóðinni.
En þó að knattleikar hafi verið mikíð
iðkaðir hér á landi, þekkjast leikreglur
þeirra ekki. Hefur því miður engum hugs-
ast að færa þær i letur á ritöldinni.
I fornsögunum er oft látin í Ijósi að-
dáum á einhverri hetjunni í knattleiknum,
{sjá t. d. Grettis-sögu bls. 36., um knatt-
leikana i Miðfirði), en sjaldnar eða aldrei
á leiknum sjálfum, og bendir þetta einna
mest til þess, að hver og einn þátttakandi
hafi átt að „skara eld að sinni köku“, og
því ekkert eða mjög lítið verið hugsað
um heildina. Þessir knattleikar þeirra
fornmanna, fóru vanalegast fram á ís,
hörðum bala eða sléttum grasvelli. Er
ég því að geta mér til, að knattleikar
|>eirra hafi verið likir nútiðar leikj-
unum, „Ishockey“ (Bandy) eða „Kricket“,
þvi í þessum leikjum eru notuð knatt-tré,
sem og voru notuð við knattleika til forna.
En þó eru þessir nútíðar knattleikar
heildar- og flokkaleikar, þar sem sigurinn í
leiknum er undir allri heildinni kominn.
En i knattleikjunum fornu réði afl og áræði
•einstaklingsins oltast úrslitunum.
III.
Á íslandi er knattspyrnu-leikurinn (Asso-
ciation football) að eins 20 ára gamall,
en hefur þó rutt sér hér mjög til rúms
og það að maklegleikum. Er svo að sjá
sem þessi iþrótt sé að skipa hér öndvegi,
og er þá komið svo, að knattspyrnan,
ætlar að taka við af islensku glímunni,
(þ. e. a. s. ef áhuginn vaknar ekki), sem
hefur þó verið okkar eina þjóðaríþrótt
til þessa. Og fer þá eins og áður er ísl.-
glíman tók við af knattleikjunum, sem
vanalegast enduðu á fangabrögðum (ísl.
glímu) (sjá „Iþróttir Fornmanna“ bls. 199).
Einmitt af því að knattspyrnan er sam-
leikur milli tveggja flokka (sveita), sem
verða að starfa líkamlega og andlega sam-
an, er þessi leikur okkur íslendingum
svo ákjósanlega gagnlegur, því hér er
ennþá tilfinnanlegur skortur á samvinnu
og félagsskap. Best verður okkur því að
leggja af alefli stund á allar flokkaiþróttir,
eins og t. d. knattspyrnn, bæði vegna
samvinnunnar, sem verður að vera i leikn-
um, og eins vegna þess, hve margir menn
geta í einu orðið aðnjótandi þeirrar ánægju
og sönnu gleði, sem er íþróttaiðkunum
samfara.
En til þess að slíkir flokkaleikir og
kappraunir fari myndarlega úr hendi, þarf
takmarkarlausi hhjðni og samvinnu þátt-
takenda en á þessu strandar því miður
oftast hjá okkur Islendingum; einstaklings-
eðli okkar er ennþá svo magnað, og á
meðan að svo er, verðum við aldrei neinir
snillingar í flokka-íþróttum (eins og t. d.
knattspyrnn) þar sem einn starfar fyrir
alla, og allir fyrir einn. Verður því vel
að hafa það hugfast í knaltspyrnuleiknum,
að ekki eiga allir keppendurnir að spyrna
(sparka) knettinum í markið. Látið þá um
það sem til þess eru sérstaklega kjörnir.
Hugsið heldur um að hlutverkunum sé
rétt skift niður, hver sé á sinum rétta
stað, þar sem hann var í Ieiksbyrjun, og
gleymið svo ekki að hlýða skipunum flokks-
foringans (The Captain). Ef ekkert af þessu
er vanrækt, þarf enginn að kvíða leiks-
lokum. Þá er komið svo gott skipulag
á knattspyrnuleikinn að vandalaust ætti
öllum að vera að skilja hann og að vinna
saman heiðarlega (fair play) og án átroðn-
ings . . . . að „markinu“. Frh.