Skinfaxi - 01.12.1915, Blaðsíða 6

184
SKINFAXI
Þessir nutu kenslu á námskeiðinu:
Jón Kjartansson fyrir Sunnl.fjórðung.
Guðjón Davíðsson, Vestfirðingafjórðung.
Bogi Thorarensen, U.M.F. Hekla.
Páll Þorláksson, U.M.F. Skarphéðinn.
Björn Vigfússon, U.M.F. Dagrenning.
Gestur Jóhannesson, U.M.F, Dagrenning.
Ásmundur Jónsson, U.M.F. Skaftártungna.
Stefán Ólafsson, U.M.F. Skaftártungna.
Guðm. Kr. Guðjónss., U.M.F. Bj.Hítdœlak.
Ármann Dalmannsson, U.M.F. Bj.Hítdælak.
Bergur Guðjónsson, U.M.F. E. Skallagr.son.
Friðjón Jónsson, U.M.F. E. Skallagr.son.
Daníel Þjóðbjörnsson, U.M.F. Haukur.
Jón Eggertsson U.M.F. Haukur.
Jóhann Guðnason U.M.F. Haukur.
Jón Guðnason, U.M.F. Haukur.
Guðni Sigurðsson, U.M.F. Akranes.
Bergþór Jónsson, U.M.F. Brúin.
Jón Erlendssoo, U.M.F. Reykdæla.
Þorsteinn Fjeldsted, U.M.F. Islendingur.
Guðm. Einarsson, U.M.F. Afturelding.
Við allar æfingarnar var lögð aðaláhersl-
an á það, að nemendur lærðu aðferðirnar
rétt og yrðu færir um að kenna þær öðr-
um. Skýrði Björn Jakobsson íþróttir þær
munnlega, er hann kendi. Voru flestir
lærisveinanna þeim lítt vanir áður. Tel ég
líklegt, að þeir sem iðkuðu íþróttir þessar
með áhuga muni geta kent þær. Hinir
mega sjálfum sér um kenna. Allir nem-
endur kunnu sund og glímur, er þeir komu
og stunduðu iþróttir þessar með áhuga.
Mun því óhætt að fullyrða, að þeir hafi
tekið framförum í þeim. Að öðru leyti
get eg ekki dæmt um árangur námsskeiðs-
ins. Reynslan verður að sýna, hvort það
nær tilgangi sínum, sem er auðvitað sá,
að nemendur breiði iþróttaiðkanir út, hver
i sinni sveit. Heyrt hefi eg raddir um það
að undanfarin ár hafi ekki allir nemendur
reynst færir um að kenna. Hugsanlegt er,
að eins verði í þetta skiftið. Tíminn er að
sjálfsögðu of stutlur til að nema iþróttir
til hlítar ef undirbúningur er lítill eða
enginn áður. En þá er nauðsynlegt að
sörnu mennirnir komi oftar en einu sinni,
Steinþór Guðmimdsson.
Fagrar listir.
ii.
Líklega er ekki til einn einasti fullorð-
inn íslendingur, sem ekki kann þessa visu
Kristjáns Jónssonar:
„Yfir kaldan eyðisand
einn um nótt eg sveima.
Nú er horfið Norðurland,
nú á eg hvergi heima“.
Sú var tíðin að menn hér á landi kunnu'
meira úr Kristjánsbók en þetta erindi. Eiv
tímarnir breytast og mennirnir með og nú
mun varla afmælt, þó sagt sé, að mjög
margir af hinni upprennandi kynslóð kann-
ast varla nema að nafni til við hið mikla
skáld tára og andvarpa. Er þetta auðsætt
dæmi til sönnunar þeirri kenningu að
mannkynið gerir ekki að „eilífri eign„ nema
það allra besta af verkum listamannanna.
Mestur hlutinn liggur hálf-falinn í móðu af-
skiftaleysisins. En þessi ferskeytla virðist
vera hafin yfir dægurflugu líftísku og stund-
artilfinningu og skáldið, sem var öreigi
og ólánsmaður, hefir á einu hinu dapur-
legasta augnabliki æfinnar gefið öllum þeiin,
er íslenskt mál skilja, þann gimstein, sem
eigi verður í gleymsku grafinn.
Eyðisandsvísan hefir alla kosti góðs kveð-
skagar. Hún er einföld, létt, formið fág-
að og brotlaust. samræmið ágætt, hugsun-
in heil og föst og hlær málsins í fylsta
samræmi við efni vísunnar, og hugarfar
og lifsstefnu skáldsins. Tökum t. d, það
hversu fast formið er. I langflestum
lausavísum og öllum þorra kvæða er
kjarni hverrar vísu fólginn í einu eða