Skinfaxi - 01.04.1916, Blaðsíða 14

46
SKINFAXI.
nar og skýringar þeirra væru aðallega til
umræðu. Ef svo væri, þá spái eg því
að knattspyrnan mundi taka miklum fram-
förum. Verður þá klaufinn síður eftir-
bátur félaga sinna, ef hann viidi hugsa
meir um lög og leikreglur knattspyrnu,
því það er svo með allar íþróttir, að leik-
reglur og tamning þeirra verður fullkom-
lega að lærast, ef að nokkru verulegu
gagni á að verða, og er fróðlegt að vita,
að oftast er það í knattleiknum sem sigr-
inum veldur, einmitt það að kunna vel all-
ar leikreglur og brögð og vera fljótur að
hugsa, álykta og framkvœma. Reynd-
ar getur flokksforinginn mikið hjálpað óæfð-
um mönnum með tilsögn sinni, þegar hann
er nœrstaddur, en það er hann sjaldnast,
þegar mest á reynir. Best er að allur
flokkurinn (sveitin) sé jafnvígur til leika.
Þó skaðar það ekki, að einn eða tveir
menn í flokknum, séu afbragð sinna manna,
ef hinir í flokknum eru vel samtaka og
þeim hjálplegir, en sé svo ekki, stoðar það
lítt, ef þeir hafa ekki aðstoð félaga sinna.
Þó ótrúlegt sé, þá er það svo i knatt-
spyrnuleiknum, að afbragðsmaðurinu fær
litlu áorkað, þó duglegur sé, ef hann hef-
ir ekki að baki sér óskiftan flokkinn i
samhuga verki. Sigurinn i knattspyrnu
er kominn undir þvi, að hver keppandi sé
á sínum stað og flokkurinn um leið sam-
stiltur (skilji vel hlutverk sín) eins og eg
hefi áður í þessari grein bent á. Deilunni
er nú loksins lokið, um gagnsemi, hollustu
-og nauðsyn íþrótta fyrir hvert þjóðfélag,
því um það eru allir sammála, en deilan
stendur ennþá yfir, hvernig æfa á íþróttir
og temja sér þær, bæði til gagns, gleði
og afreks. Þó vita menn það, að mjög
er hættulegt óhörðnuðum og óreyndum ung-
lingum, að ætla sér að taka þátt í erfiðri
kappraun, óundirhúmv. Hefir mörgum
orðið hált á því, en þetta er það sem svo
oft hefir átt sér stað, þó ekkiennþá svo til-
finnanlega hér á Iandi og eyðilagt góða
framtíð iþróttamannsins. Hann hefir of-
reynt sig, hjartað bilað (ofþensla í lung-
um, o. s. frv., sem sagt er að sumir af
okkar fáliðuðu íþróttasveit hafi). Að minu
áliti ætti enginn að fá að taka þátt í úti■
íþróttum, nema hann hafi áður ítarlega
kynt sér íþróttareglurnar, og hvernig ber
að æfa þá íþrótt, sem hann velur sér til
þess að hafa sem allra mest gagn af.
Andleg eflingarmeðul.
Eftir Guðm. Hjáltason.
Trúarbrögðin, vísindin og listin.
Trúarbrögðin, sem gera manninn kær-
leiksríkari, réttlátari, sannorðari og orð-
heldnari.
Visindi sem gera sama, og þá t. d. menn-
ingarsagan. Að minsta kosti má Iæra ýmis-
leg hyggindi af henni, og
„Hetjusagan hreysti blæs i hjartað inn.“
Einkum saga drengilegra afreksverka og
göfuglegra bardaga fyrir gott málefni.
En allar kvalasögur varnarlausra eru
andlega sýkjandi.
Ekki þó sögur hetjulegra pislarvotta, því
þeir eiga sér veglega vörn í trú sinni og
kærleika.
List sem sýnir fallega það, sem er gott
og göfugt, gerir dygðina heillandi og hríf-
andi.
En skáldsögur, sem fegra og réttlæta
glæpi, sýkja sálina, og valda því afturför.
Besta eflingin er og verður samt trú
sú, sem styrkir og bætir manninn.
Falli trú þessi, þá fellur siðgæðið með
fyr eða síðar.
Og þegar siðgæðið er á förum, þá verð-
ur likamseflingunni hætt. .Hún útheimtir
talsverða sjálfsafneitun.
En sjálfsafneitun og siðgæði geta hvor-
ugt án annars verið.