Skinfaxi - 01.06.1916, Blaðsíða 5

SKtNFAXI
69
'vera snar i snúningum, sterkur, einbeitt-
ur, áræðinn, kvikur á fæti, hugrakkur og
hugprúður, taugastyrkur og hafa góða dóm-
greind og góðan skilning á leiknum. —
Varaformaður I. S. I., hr. Guðm. Björn-
son, hefir sýnt mér þá velvild að þýða
-eftirfarandi kafla, um „hvernig verja skal
markiðu. — Sýnir hann með þvi sem
öðru, að hann vill hjálpa íþróttamönnum
á rétta leið.
Kann eg honum bestu þakkir fyrir:
Hvernig verja skal markið.*)
Eftir James Ashcroft
(frœgan enskan markvörð).
Vaxtarlag.
Ef þú ert mjög lágur í loftinu, þá skaltu
«kki hugsa til að verja markið. Það verk
tel eg þeim hentast, sem eru 5 fet 10 þuml.
til 6 fet (ca. 175,9 cm.) á hæð. Mjög há-
ir menn standa að vísu vel að vígi, ef
knötturinn flýgur hátt, en hitt er oftar, að
honum er skotið lágt til marks, og þá
verður risanum erfiðara um vörnina.
Heilsufar.
Taktu ekki að þér að verja mark, nema
þú sért mesti heilsuhestur. Markvörður
má oft standa tímum saman alveg að-
gerðalaus í kalsaveðri. Það er ekki heigl-
um hent.
Hugprýði.
Það er ekki hundraðið í hættunni, þó
-að framherjum og vörðum vilji einhver
skissa til. En markverði má aldrei fipast.
Ef hann verður tlaumúsa, lætur hugfall-
ast, gerir glappaskot, þá er voðinn vís.
Hann verður að vera hugprúður maður
og snarráður og fylginn sér.
Olöggskygni.
Ef ungur markvörður leggur það í vana
*) Þetta er ágrip — öllum málalengingum slept,
■en engu, sem miklu varðar. Lauslega islenskað
varaformanni í. S. í.
sinn, að skeyta ekki um neitt, fyr en leik-
urinn berst að markinu, þá verður hann
aldrei merkismaður i leiknum. Hann má
aldrei gefa sig á tal við ásjáendur, hann
má aldrei falla i stafi, dotta, drepa titlinga
eða rota rjúpur. Hann á að hafa stöð-
ugt gát á leiknum og leikmönnunum.
Honum ríður á, að kynna sér vandlega
kosti og kenjar hvers leikmanns, svo að
hann viti jafnan við hvern hann á, og
hvers hann má vænta af hverjum leik-
bróður sínum, jafnt samherjum sem mót-
herjum.
Harðneskja.
Markvörður kemur því aðeins að fullu
liði, ef hann er harður i horn að taka,
þegar þvi er að skifta. Einu sinni sá eg
mótherja hans Roose (nafnkunnur enskur
markvörður) koma fylktu liði með hnött-
inn beint upp i flasið á honum. En Roose
gerði hvorki að blikna né blána; hann
kastaði sér ofan á knöttinn og hinir allir
ofan á hann, fyrst mótherjar, svo nokkr-
ir samherjar. Engum datt annað í hug,
en að mótherjarnir mundu skora mark og
Roose standa eftir með sárt ennið, meidd-
ur og marinn. En alt i einu kom Roose
upp úr kafinu með knöttinn og kastaði
honum langt inn á völl! Ef þér tekst
slíkt og þvílíkt, að rétta hlut þíns flokks,
þegar öll von virðist úti, þá mistrar það
ekki, þá verður þú svo himinfeginn, að
þú steingleymir öllum eymslum og af-
rifum.
Frár á fœti.
Þér er aldrei ætlað að hlaupa langa
leið, völlinn á enda; en þú verður að vera
skjótur til viðbragös, og geta komist stutt-
an spöl i hendingskasti,
Fáein heilrceði.
Beittu aldrei, aldrei, aldrei fæti til að
stöðva knöttinn, ef þess er nokkur kostur
að koma höndunum við. Þetta er aug-
ljós hlutur: Þú átt aldrei víst hvar knött-