Skinfaxi - 01.12.1925, Blaðsíða 21

SKINFAXI
133
væru uppseldir. En einlivernveginn liðkaðist þó svo til,
að þeir fengu rúm. Svo var haldið af stað. Veður var
heiðskírt og bjart, og afar heitt. Var því drukkið mik-
ið af öli á leiðinni, þar eð menn þyrsti í hitanum. Út-
sýnisins nutum við vel, og þótti mér mikils um vert,
að sjá fegurðina til beggja hliða út EyrarKundið, þenn-
an fagra sumarmorgun. Minnisstæðastur er mér kast-
alinn Krónborg, af þeim stöðum er við fórum fram
hjá. Á leiðinni sungum við no'kkur kvæði. Kl. 12 á há-
degi komum við til Mölle, sem er smákauptún á sunn-
anverðum skagauum. Voru þar teknar myndir af skip-
inu er það kom í höfn, og' fólkið stóð á þilfari.
Eitt af því fyrsta, sem fyrir augun bar er við stigum
á land í Svíþjóð, voru ökumenn, er biðu með vagna
sína í stór liópum á torginu, og buðu fólki að aka þvi
um Skagann gegn 2 kr. gjaldi fyrir hvern mann. En við
vildum heldur ganga. Gengum við svo í gegnum kaup-
túnið, er liggur i töluverðum halla fast niður að sjón-
um. En þegar við beygðum út úr kauptúninu var þar
kvenmaður, sem seldi göngustafi. Voru stafirnir um
2—2Vá aiin á lengd, og keyptu félagar mínir nokkra
þeiiTa. En mér virtist hálf broslegt að sjá þá nota staf-
ina, er við fórum að ganga upp brekkurnar. Eg hygg,
að íslenskir svitabændur liefðu sagt, að þeir kynnu ekki
að nota stafi.
Hitinn var ákaflega mikill og gengum við flestir á
skyrtunum. Af og til vorum við að mæta ökumönnum,
sem buðust til að aka okkur, en við notuðum oftasl
sama svarið: „Við göngum“. Einu sinni man eg að for-
maður okkar sagði: „Við erum danskir drengir!“ Virt-
ist mér vera dálítil drýgindi i rónmum og jafnframt
vissa um, að þetta hefði verið vel til fundið svar.
Leið okkar lá i gegnum stóra skóga, voru það mest
greniskógar. Skaginn er mestallur skógi vaxinn og há-
lendur og björg með sjó fram. Á miðjum skaganum