Skinfaxi - 01.12.1925, Blaðsíða 26

SKINFAXI
138
fæddrar afburðahreysti, og mikillar reynslu við íslensk
harðviðri á útlegðarárum sínum.
En nú eiga sundkappar okkar skamt eða ekkert
(ifarið til þess að ná Gretti (Reykja-sundið mun ekká
hafa verið mælt nákvæmlega). Erlingur Pálsson synti
síðastl. sumar frá pórsnesi i Viðey inn að Grandagarði
við Reykjavíkurhöfn; mældist það 5500 m. Erlingur var
2 st., 40 mín. og 22 sek. á sundi. Hrepti hann kviku og
stormkul á móti. Ekki varð séð að sundmaðurinn liefði
nærri sér gengið. Óhætt mun að fullyrða að þetta er
langlengsta sund, sem þreytt hefir verið liér við land
síðan Grettir iagðist frá Drangey til Reykja.
Erlingur hefir lengi verið talinn færasti sundmaður
íslendinga. Ungur lagði liann alúð við íþrótt sína, og
var sundkennari allmörg ár. En nú um skeið hefir
Iiann orðið að stunda erfitt embætti, fjarskilt sundi. pó
hefir stálvilja iþróttamannsins jafnan gefist nckkurt
tóm til sundiðkana. Erlingur finnur vel að sundið er
ein hin hollasta og nauðsynlegasta íþrótt, líka fegurra
flestum leikjum. Enda finst honum skaði milcill fjvað
margir slá slöku við iþrótt þessa, þó þeir hafi tamið
sér Iiana um skeið.
Margir íþróttamenn og íþróttavinir telja að sundið
ætti að vera skyldunámsgrein íslendinga, engu síður en
„kverið“. Er það gleðiefni að byr þeirrar hugmyndar
virðist fara vaxandi. Sönnun þess eru heimildarlög um
sund, sem afgreidd voru á síðasta þingi og þingmaður
Vestmannaeyja var hvatamaður að.
Jónas Jónsson alþingismaður hefir líka borið fram
merkilega tillögu á þingi um sundhöll handa Reykja-
víkurbúum. Ætlast hann lil að höll sú yrði svo vönduð
og þægindarík, að höfuðstaðarbúar hefðu gagn og sóma
af hcnni um langan aldur. Allumnugt er að fjöldi fólks
flykkist að sjóböðum, sem eru allvíða við strendur heit-
ari landa. pykja sjóböð mjög lioll og hressandi. Við Is-
lendingar njótum sjaldan hinna hollu sjóbaða, okkur