Skinfaxi - 01.01.1929, Qupperneq 11

SKINFAXI 11
frega mann Qerbard Munthe, Sofus Madsen málara o. fL
— Prjón, hekl og margur prýðilegur 6aumur var og
hvarvetna til sýnis. — Spunnið band og þráður, og ýms
ðnnur ágætlega vönduð smá ullarvinna mintu mig á
svipaða vandvirkni margra islenskra kvenna. Og gull-
,medalian“, sem spunakonan fjekk var ánægjuíegur vott-
ur um dómnefndarinnar rjettvísa mat: — Mat á því, að
dygðin og vandvirknin við það, sem lítið lætur á sjer
bera, á ekki sist sin laun skilin.
Smíðið var ekki síður mikið og marghátt-
að. Norski listiðnarskólinn á Voss („Norsk
kunsthandverkskole") stóð þar, sem skóla-
iðja, eflaust öðrum framar. Var þó hans rúm
hvorki stórt nje útbúið eins og vert var. Skápar, stólar,
borð, bekkir og hásæti voru fyrirmynd norskra húsgagna.
Sauia var að segja um máimsmiðið, myndamótunina
(gipsmyndir) og teikningar. Jeg hefði þó fremur kosið
að .ornamentið" liefði verið enn meira forn-norskt.
Skólastjórinn Magnús Dagestad á bæði þakkir og lof
skilið. — Hin þektu húsgögn frá heimilsiðnaðarfjelaginu
norska (Den Norske Husflidsf.) fengu og að verðleikum
lof. Rikis-heimaiðjuskólinn i Hás sýndi mikla vinnu og
fjölbreytta, einkum smávinnu, mjög sniðna viö almenn-
ings hæfi, bæði vinnenda og kaupenda. — Margir trje-
smiðir höfðu vandaða vinnu og ásjáiega. — Sama var
segja um járn- og aðrar málmsmíðar. Það er að gamni
liaft um tvo dverghaga járnsmiði í Vossbygðum, (Per
Vike og Knut Eimstad,) að annar þeirra smíðaði ver-
aldarinnar bestu bora! og hinn þá beittustu hnifa! En
dómnefndin, í þeirri deild, þyrði hvorugt að reyna og
yrðu þvf smiðirnir að vera án aiira verðlauna!
Málun, algeng, með ýmsum fögrum, hreinum og vel-
völdum Htum var á mörgum hlutum. En einkum var þó
„rósamálningin” norska til mikils prýðisauka. Áður óþekt-
ur listamaður, trjeskeri og rósamálari — Oddmutfd Sand-
vík i Hardangri — gat sjer mikið lof fyrir skurð, naálaö-
Smíði,
málun.