Skinfaxi - 01.06.1977, Side 22

koma eíns og á færibandi: Óhentug
og óregluleg atvinna, erfitt heimili,
hugsanlegur brottflutningur á næst-
unni, hæfileikaskortur og svo fram-
vegis.
Mér skilst að ungmennafélögin hafi
starfað í mikilli breidd fyrstu áratug-
ina, en síðan hefur sótt í þetta horf.
Nú þarf að hefjast handa og virkja
hinn almenna félagsmann.
Ég afréð að láta sjá mig við þetta
tækifæri hér á Borgarfirði vegna
þess að hér þykist ég eygja sólskins-
blett.
Ungmennafélag Borgarfjarðar sýn-
ist mér vera að jafna sig eftir svefn-
inn á hjallanum, hinni imynduðu
fjallsbrún. En eitt er nauðsynlegt að
allir viti: Það er útilokað að komast
upp á næsta hjalla, nema allir leggi
sig fram. Þangað verður enginn fljót-
ari en siðasti maður, þannig er það
jafnan í fjallgöngum. Við verðum öll
að taka virkan þátt í störfum félags-
ins, sækja fundi þess, hefja þar um-
ræður um hvaðeina, sem til góðs má
vera i okkar þjóðfélagi.
Ég varð fyrir ári síðan vitni að
stuttu samtali Þorsteins Einarssonar
íþróttafulltrúa og Aðalsteins Jónsson-
ar formanns Ungmennafélags Jökul-
dæla. Spurði Þorsteinn meðal annars
um ætt Aðalsteins, og kom í ljós að
Aðalsteinn var dóttursonur Aðalsteins
Jónssonar frá Vaðbrekku.
Hafði Þorsteinn kynnst Aðalsteini
gamla á yngri árum og lýsti fræknleik
hans sem glímumanns, spurði að lok-
um Aðalstein yngra hvort þeir hefðu
nokkurn tíma tekist fangbrögðum þeir
frændur. Kvað Aðalsteinn nei við því.
Var hann þá spurður hvort hann
héldi að hann réði nú við karlinn.
Varð Aðalsteinn vini mínum þá að
orði: Ja, hann hefur nú ekki staðið
upp í heilt ár, svo ég hugsa að ég
hefði hann nú.
Sjálfsagt finnst einhverjum þetta
nöturlega mælt um karlægan ætt-
ingja, en þetta er nú einu sinni svo,
að þó gott sé að ylja sér við afrek
fortíðarinnar, þá er það nú einu sinni
nútíminn, sem við lifum í og til hans
verðum við að taka tillit í okkar bar-
áttu. Að baða sig í frægðarljóma for-
feðra er alltaf freistandi, en nauðsyn-
legt er að vita hvar í tímanum við
erum staddir.
Þó nauðsynlegt sé að þekkja þá
baráttu, sem háð hefur verið til að
koma okkur á þetta stig menningar
eða ómenningar, verður það ávallt
umhverfið og aðstæðurnar, sem við
verðum að nota okkur þegar við
hyggjumst öðlast þann félagsþroska,
sem hlýtur að vera undirstaða heil-
brigðs þjóðfélags.
Ég vil að lokum óska Ungmenna-
félagi Borgarfjarðar til hamingju
með sín 60 starfsár, brautin hefur
sjálfsagt oft verið þyrnum stráð, en
ekki er um annað að gera en að læra
af mistökunum og feta áfram braut-
ina til velfarnaðar.
Lifið heilir, Borgfirðingar.
22
SKINFAXI