Skinfaxi - 01.02.1995, Blaðsíða 18

Með ungum keppendum úr Hrafna-Flóka.
Strákar í Brasilíu sem eiga ekki einu sinni
fótbolta sparka bara dósum í staðinn. Þetta
er ekki spuming um að eiga flottasta völl-
inn og svo framvegis heldur að þroska sinn
eigin huga. Iþróttir eru þannig, að ætli
maður að fá krakka til að stunda þær eða
aðra líkamsrækt þarf maður bara að tala
við þau og fá þau til að átta sig á hlutun-
um.“
Ungmennafélagsandinn
að breytast?
- Þú hefur kynnst ungmennafélags-
hreyfingunni, andanum innan hennar,
mótshaldi og fleiru. Hvað viltu segja um
það?
„Ég veit ekki hvort allir hafa gert sér
grein fyrir því að þetta starf er fyrst og
fremst byggt á mikilli sjálboðavinnu. A
bak við einn íþróttamann til dæmis sem
kemur utan af landsbyggðinni standa
kannski hundrað einstaklingar sem hafa
lagt mikið á sig til að koma viðkomandi
íþróttamanni á framfæri - og kannski eru
þeir bara tveir. Ég held að þessi gamli og
góði ungmennafélagsandi sé að breytast á
þann hátt að það er að verða æ erfiðara að
fá fólk til að leggja eitthvað af mörkum í
sjálfboðavinnu. Þess vegna breytist allur
hugsunarhátturinn. Ég er samt ekki að
segja að sjálfboðavinna sé íþróttahreyfing-
unni alltaf til framdráttar og að við eign-
umst betri íþróttamenn með henni. Ég held
aftur á móti að við eignumst þá með því að
fara að hugsa um hlutina af ennþá meiri al-
vöru - ekki bara sem frístundaiðkun.
Þau ungmennafélagsmót sem ég hef
komið á eru að mörgu leyti mjög skemmti-
leg að mínum dómi. A það ber hins vegar
að líta að nauðsynlegt er að fólk fylgist
með tímanum, hvað er að gerast, hvemig
hlutirnir líti út og svo framvegis. Þarna
stendur að baki fólk sem hefur margt unnið
mjög lengi í íþróttahreyfingunni og tekið
þátt í fjölmörgum mótum en kannski án
þess að fylgjast með þróuninni í kringum
þetta. Þegar ég var á Vestfjörðum í fyrra
tók ég eftir því að krökkunum þótti þetta
mjög skemmtilegt og þátttakan var mjög
góð. Aftur á móti fannst mér svolítið sárt
að sjá svo fáa áhorfendur - og sama var að
gerast á landsmótinu á Laugarvatni. Öllum
þykir nefnilega skemmtilegt að taka þátt en
það er greinilega ekki eins gaman að vera
áhorfandi. Kannski þurfum við að gefa því
gaum. Ég hef séð það í Svíþjóð og fleiri
stöðum, eins og Danmörku, að við þurfum
að gera þessi mót meira eins og allsherjar
hátíð - þar sem allir geta tekið þátt á einn
eða annan hátt. Við erum alltaf að berjast
við veðrið og einmitt þess vegna vil ég
gera mótin að meiri hátíðum þar sem mað-
ur getur til dæmis komist að því á einhvem
hátt hversu sterkur hann er, þú getur tekið
þátt í sippkeppni og þar fram eftir götunum
þannig að allir verði með. Slíkt krefst enn-
þá meira skipulags en tíðkast hefur.
Það hefur ekki verið sýnd leikfimi á Is-
landi í áratugi. Ég hef verið að sýna leik-
fimi með hóp af krökkum, þannig að sú
sýningargrein er t.d. vöknuð til lífsins á
nýjan leik eftir langt hlé.“
Hvers vegna þolfimi?
- Hvað með þig sjálfan, af hverju fórst
þú í þolfimi en ekki frjálsar?
„Ég er utan af landi og var búinn að
taka þátt í öllum mögulegum íþróttagrein-
um sem barn og unglingur. Krakkar úti á
landsbyggðinni gera þetta gjarnan vegna
þess að þar er oft svo fátt til staðar sem
höfðar til þeirra og þeir geta fengist við.
Þess vegna er maður í öllu. Þegar ég var
tvítugur gat ég valið úr nánast hvaða
íþróttagrein sem var þar eð ég var í raun
jafnvígur á þær allar. Þess vegna kom
þolfimi svo vel út fyrir mig því að hún
sameinar svo margar greinar í einni. Þar
þarftu að vera sterkur, liðugur, snöggur,
geta samræmt hreyfingar þínar, dansað,
stokkið og svo framvegis. Þess vegna lagði
ég þolfimina fyrir mig. Það geta í raun og
veru fáir stundað hana vegna þess að menn
klikka svo oft á einum þættinum - eru
Eftir sigur á Evrópumótinu 1994.
18
Skinfaxi