Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1943, Síða 3

Hafnarbótahneykslið á Skagaströnd
Enda þótt miklu fjármagni hafi verið varið
á undanförnum árum úr ríkissjóði til styrktar
hafnargerðum og lendingarbótum, þá vantar þó
mikið á að nægilega mikið tillit hafi verið tekið
til þarfa sjávarútvegsins, hvað viðkemur þessu
nauðsynjamáli hans. Þeir menn, sem mestu hafa
ráðið um styrkveitingar úr ríkissjóði á undan-
förnum áratugum, hafa látið glepjast af hland-
forarstyrkveitingum, að manni virðist, um of.
Maður vonar fastlega að á þessu verði breyt-
ing nú, og betur að fyrr hefði verið. Hafnar-
bætur, og góðar stórar fleytur, ásamt öðrum
menningartækjum, eiga að sitja í fyrirrúmi á
næstunni. Sjávarútvegurinn á það fyllilega
skilið. Það er mjög áríðandi að hafizt verði
handa með stórhug og myndarskap á hafnar-
bótum, þar sem þörf er brýn og gott til afla-
fanga, hvort sem um er að ræða gömul, lítt
nothæf mannvirki, sem þurfa endurbóta við,
eður ný. Bezt er að halda stanzlítið áfram við
það verk sem hafið er, þar til því er lokið,
en láta ekki byrjunina eyðileggjast af ellihrum-
leik við að bíða framhaldsins eins og stundum
hefir átt sér stað.
★
Enginn ætlast til þess, að sóað sé fjármun-
um landsmanna í miljóna-hafnargerðir, sem
eru á þurru landi um fjöru, og engin tök
dýpkunar, þær eiga lítinn rétt á sér. Það hefir
borið við, að hreppakritur og atkvæðaveiðar
hafa hrundið af stað framkvæmdum á ólíkleg-
ustu stöðum, eða þá á hinu leytinu staðið í
vegi athafna, þar sem skilyrði eru góð. Póli-
tískar hafnir, ónothæfar nema um flóð, eru
sjómönnum gagnslitlar, þegar leita þarf skjóls
á smáskipum í ofviðri.
Ég ætla að nefna hér að þessu sinni tvö
dæmi, af mörgum, annað þar sem hálfkák og
nirfilsháttur í fjárveitingum hafa staðið í vegi
þess, að fyllstu not yrðu framkvæmda, hitt þar
sem pólitíkin hefir hlaupið í svínið.
Hin bráðnauðsynlegu hafnarmannvirki í
Vestmannaeyjum hafa staðið yfir árum saman,
og eru þó hvergi nægilega traust og fullkomin.
Sjósókn er þar afar erfið, illviðrasamt og haf-
áttir tíðar. Höfnin er þó ekki betri enn sem
komið er, að þar verða oft stórskaðar á skipum
innan garðanna, og náttúrlega ekki hvað sízt
þegar verst lætur um há-vertíðina. Þeir sem
stunda sjósókn frá Eyjum eiga öðrum fremur
heimtingu á að hafa stórar og góðar fleytur
til afnota, helst ekki minni skip en 60 tonna,
og að höfnin verði bætt eins og nauðsynlegt er,
og aðilum samboðið. Þar er ekki í annað hús
að venda til úrbóta. Manni virðist að betra og
arðsamara hefði verið að fullgera Vestmanna-
eyjahöfn heldur en að eyða fleiri hundruðum
þúsunda í Ólafsvíkurhöfnina, sem aldrei getur
orðið annað en meingölluð trillubátakví, en á-
gætishöfn fyrir hvaða skip sem er á næstu
grösum.
Annað dæmi, sem ég ætla að fara hér um
nokkrum orðum, er hneykslissaga hafnargerðar
innar á Skagaströnd. Við höfum þar táknrænt
dæmi um pólitískan loddaraleik og verkfræðileg
afglöp, sem seint munu fyrnast. Gefist tilefni
til, þá er ég fús á að ræða þá hlið þessa máls
síðar. Áætlun sú, sem upphaflega var gerð um
hafnargerð á Skagaströnd, var á síðastliðnu
sumri algerlega sniðgengin, en sú áætlun var
byggð á óskum fjölmargra skipstjóra og út-
gerðarmanna, ásamt búendum kauptúnsins, sem
allir álitu að nauðsyn bæri til að bæta, ef hægt
væri, úr hafnleysi hins illræmda Húnaflóa —
austanverðum. Á sumrum er oft mikil síldveiði
á þessum slóðum og liggja þá oft skip í tuga-
tali undir Ströndinni, þegar austan og norð-
austan-áttir hamla veiðum, og eru þá hverjum
manni augljós þau þægindi fyrir þennan skipa-
flota að geta leitað öruggs lægis, þar sem allt
væri til reiðu, því að oft er ekki hægt að taka
vesturhafnirnar, þótt veður breytist og versni,
þegar dimmviðri er mikið. Til þess að salta hina
stóru og feitu Húnaflóasíld er þetta líka ákjós-
anlegur staður, en söltun er alltaf óvinsæl, nema
þar sem síldarbræðsla er einnig, svo að hægt
sé að losna við allan farminn, þegar svo ber
undir. Engum kemur til hugar að byggja þarna
síldarbræðslu fyrr en höfnin er orðin örugg.
Það er lítið skjól á bak við teikningarnar, þótt
fagrar sýnist. Strandferðaskipin verða oft fyrir
slæmum töfum við að koma vörum til Blöndu-
óss og Skagastrandar, stundum neyðast þau
til að hverfa frá, og setja til hafs í áhlaupa-
haustveðrum og hríðum. Þetta gæti komið sér
illa, ef um síðustu ferð væri að ræða áður en
hafís legðist að landi.
Það er staðreynd, sem ekki verður mótmælt,
að hafnarbæturnar koma að litlum notum eins
og þær eru nú, og að það verður að krefjast
þess, að haldið verði áfram eins og upphaf-
lega var áætlað: að gera höfnina örugga öll-
um síldveiðiskipum og minni flutningaskipum.
Vitanlega kemur ekki annað til greina en að
VlIílNGU R
3