Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1958, Page 44

\ VÍGASLÓÐ
Framhaldssaga
5
Hann kallaði á Gregson. Innan úr
dimmunni í vélarkytrunni virtist
Gregson fylla alveg upp í ganginn
fyrir framan, og drengnum kom
snögglega í hug, hve furðulegt væri,
að svo stór skrokkur í svo litlu
skipi skildi ekki hafa verið hæfður
í skotárásinni.
— Ég er búinn að finna það!
— Finna hvern fjárann? sagði
Gregson.
Drengurinn skreiddist út úr vél-
arrúminu, hné og hendur svört af
oiíu, sem hann þurrkaði kæruleysis-
lega í andlitið og ljóst hárið.
— Búinn að finna bilunina. Fall-
byssukúla.
Gregson lyfti andlitinu, og hið
holduga andlit hans tútnaði af reiði.
— Hvers vegna í andskotanum gátu
þeir ekki sökkt okkur og lokið okk-
ur af?
Drengurinn heyrði að vindurinn
var að færast í aukana og regnið
lamdi þilfarið stöðugt, og hann
fann að ástandið varð stöðugt al-
varlegra.
— Hvað gerum við nú? sagði
hann. Hann fann glöggt að erfið-
leikarnir gætu orðið miklir að koma
vélarvana skipi í höfn. — Fáum
okkur tebolla, þrumaði Gregson.
Hann bölsótaðist og ragnaði á
leiðinni upp stigann út á þilfarið,
þar sem regnið buldi.
— Þjöppun, þjöppun! sagði Greg-
son óþýðlega. — Láttu mig reyna.
Hann hafði ekki minnstu hugmynd
um hvað þjöppun var. Hann greip
um sveifina eins og hún væri bjöllu-
strengur, tók á öllum kröftum svo
vélin snerist þrjá heila snúninga í
einni lotu, missti jafnvægið og skall
utan í vélarblokkina af öllum sín-
um þunga.
— Þessi vél hefur aldrei verið til
neins nýt, sagði hann. — Ég sagði
það alltaf. Ég sagði honum það.
Stórfurðulegt að hún skildi nokk-
urn tíma ganga.
Drengurinn svaraði ekki. Hann
klöngraðist áfram einhvers staðar
inn í iðrum vélarrúmsins. Hann vissi
eiginlega ekki að hverju hann var
að leita. Undir vélarblökkinni hafði
myndast pollur af olíu, sem lekið
hafði einhvers staðar út. Það rann
upp fyrir honum að þessi pollur var
óeðlilega stór. Hann deif annarri
hendinni niður í hann og fann að
hann var sambland af olíu og vatni.
Hann þreifaði fyrir sér með hönd-
unum eftir blökkinni, þangað til
hann fann staðinn, þar sem fall-
byssukúlan hafði rifið gat á hana.
Dálítil olía draup enn úr gatinu.
Enski flugmaðurinn opnaði aug-
un snögglega, eins og drengurinn
hefði vakið hann af værum draumi
og hrifið hann inn í hina þröngu
og dimmu tilveru í káetunni. Mess-
ner lá enn með augun aftur og sneri
höfðinu undan. Eina birtan í káet-
unni var frá ofurlitlu kýrauga, sem
regnið hafði varpað grárri hulu
sinni á.
Hann sá veru á hreyfingu inni í _
káetunni, en honum fannst eins og
hann horfði í gegnum gráa hulu,
það var eins og grár skuggi væri
á stjái þar inni.
Það leið nokkur stund, þangað
til hann gat hrist nógu mikið af sér
doðann til að sjá og skilja að þar
var drengurinn að bauka með ein-
hvern hlut, sem líktist vasaijósi.
Hann virtist aldrei ætla að fá ljós
á þetta vasaljós, eða hvað það nú
var.
— Hvern fjandann ertu nú að
gera? sagði hann.
Drengurinn varð undrandi, ekki
af því að röddin hefði gert honum
billt við, heldur vegna þess hve mjúk
og veikluleg hún var. Hún virtist
koma úr djúpum fjarska og vakti
með honum sektarkennd.
— Ekkert sérstakt, sagði hann.
— Láttu þetta vasaljós frá þér,
ekki veifa því svona til og frá, sagði
flugmaðurinn.
— Þetta er ekki vasaljós, sagði
drengurinn. Það er kíkir. Ég get
ekki fengið hann til að virka.
— Láttu mig sjá hann, sagði
flugmaðurinn. Hann ætti að vera
góður, þýzkur sjónauki.
Hann hélt lófunum upp í loft, án
þess að lyfta upp höndunum. Það
var auðséð, að hann hafði ekki mátt
til þess. Drengurinn rétti honum
sjónaukann. Hann lét hann liggja
á bringunni nokkur andartök. Svo
færði hann sjónaukann hægt upp
að augunum án þess að hreyfa
stilliskrúfurnar. Það var eins og
hann lægi í móki þreytu eða minnis-
leysis eða þjáninga. Brátt lét flug-
maðurinn sjónaukann síga hægt
niður á bringuna.
— Það þarf að stilla hann, það
er allt og sumt, sagði hann.
Hann hélt sjónaukanum fast upp
að brjóstinu, og hendur hans kreppt-
ust um hann. Augu hans störðu og
virtust eiga erfitt með að greina
hlutina sundur.
En það sem olli drengnum áhyggj-
um var, að hann hélt áfram taki
sínu á sjónaukanum og sýndist ekki
ætla að sleppa honum.
Messner sneri sér á bakið og tók
að gefa frá sér stunur. Varir hans
voru mjög bláar og þurrar, en augu
hans voru ekki opin, og það var eins
og hann gréti í svefni. Drengurinn
heyrði til hans án þess að hann
fyndi til neinnar sérstakrar samúð-
ar með honum. Hann hafði komizt
að þeirri niðurstöðu, að hið eina,
sem Messner hefði til síns ágætis
væri það, að hann ætti sjónaukann.
Honum stóð raunar hálfgerð ógn
af honum. Messner var óvinur; svo
að jafnvel þótt hann þekkti engin
persónuleg deili á honum, var hann
fjandsamlegur glæpamaður. Það
voru menn eins og Messner, sem
komu í flugvélum lágt inn yfir land-
ið og steyptu sér yfir litlu bæina
á ströndinni og létu kúlnaregnið
tortíma öllu lifandi, sem þeir fundu.
En þegar hann hætti að gefa frá
sér stunurnar og lá um stund hljóð-
ur á bakinu virtist þó varla vera
hægt að sjá mikinn mun á útliti
VÍKINGUR
252