Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1974, Síða 7

stöð sem fullnægði fullu álagi við
vinnslu auk hitunar og annarra
nota. Þá voru einnig tiltækar
íbúðir fyrir starfsmenn sem ósk-
uðu eftir að hafa fjölskyldur sín-
ar með sér og búa sjálfstætt.
Fyrirtækið varð sem sé að
sjá þessu stóra heimili fyrir öllu
þörfu og óþörfu nema víni, sem
þessi nýlenda varð að afla sér
eftir öðrum leiðum.
Auk þess sem hér er talið má
geta þess, að á þessum afskekkta
stað var enginn læknir, engin lög-
í'egla, ekkert apótek né slysa-
stofa. Þannig var það 4—5
stunda ferð til Hólmavíkur, en
þar var læknir næstur, en þessi
tími var að sjálfsögðu miðaður
við beztu aðstæður, gott veður og
að þær fleytur sem helzt voru
ætlaðar til slíkra ferða væru í
sæmilegu lagi, en þetta hvort
tveggja gat brugðið til beggja
vona.
Hinn 10. janúar 1951 lögðum
við Jafet Hjartarson, forveri
minn á Ingólfsfirði, upp með ms.
Skjaldbreið norður til þess að ég
fengi yfirlit yfir verksmiðjuna
og það er líkur væru til að lag-
færa þyrfti fyrir hina nýju
vinnslu. Við komum árla morg-
uns hinn 12. sama mánaðar til
Ingólfsfjarðar. Talsverður snjór
var á jörðu og hálf kuldalegt út-
lit. Ófeigur Pétursson, fulltrúi
félagsins, sem hafði vetursetu á
Ingólfsfirði, tók á móti okkur á
skipsfjöl og fór með okkur heim
til sín, þar sem við nutum góðs
beina og gestrisni þeirra hjóna í
þrjár nætur sem við dvöldum þar.
(Ég mun víkja nánar að Ófeigi
og konu hans í þessum endur-
minningum.)
Verksmiðjan virtist í ágætu
ástandi og eins og fyrr segir vel
hönnuð og bar vott um góða um-
hirðu og snyrtilegan viðskilnað.
Öll hús og /nnur mannvirki úti
eða það sem af þeim stóð upp úr
snjónum virtust einnig vera í
þokkalegu standi. Staðurinn og
næsta umhverfi er mjög aðlað-
andi í góðu veðri, en er nokkuð
kuldalegur við fyrstu sýn í jan-
úar.
Ákveðið var á norðurleið, að
Skjaldbreið tæki okkur á Norður-
firði, en eins og að líkum lætur er
fjallvegur milli Ingólfsfjarðar og
Norðurfjarðar og liggur alfara-
leið yfir Eyrarháls, sem er allhár
og nokkuð brattgengur bæði að
vestan og austan. Utan við háls-
inn er Eiðið, sem er allmiklu
styttri leið ef lagt er upp allmiklu
utar. Við vorum fluttir út fjörð-
inn á fiskibát frá Skagaströnd,
sem legið hafði nokkra daga við
bryggju á Ingólfsfirði og stytti
sú sjóferð fyrirhugaða göngu
okkar verulega. Veður var svalt
en bjart og skyggni með ágætum.
Það að vera í fyrsta sinn á
harðahjarni í norðaustansvelj -
anda norður á Ströndum um
hávetur er út af fyrir sig ógleym-
anlegt fyrir sunnlending. Lands-
lag allt stórbrotið og hrikalegt og
þá einnig forvitnilegt. Loftið al-
gjörlega ómengað, heilnæmt og
hressandi.
Ekki man ég gjörla hvað þessi
gönguferð sem okkur hafði stað-
ið nokkur stuggur af í fyrstu á-
ætlun þessarar norðurferðar tók
langan tíma, en hún varð léttari
og fljótfarnari en okkur hafði
órað fyrir. Við vorum því hvorki
lúnir né matarþurfi þegar við
komum að fyrsta býlinu í Norð-
urfirði en knúðum þar þó dyra
samkvæmt ráði forvera míns,
sem að sjálfsögðu hafði alla for-
ustu í þessari göngu. Hér réðu
húsum Andrés Guðmundsson,
gamall starfsmaður hjá Jafet, og
kona hans, og taldi Jafet ekki
sæmandi að ganga um hlað
þeirra án þess að heilsa upp á
þau. Þetta voru roskin hjón, sem
minntu talsvert á umhverfið,
enda búin að búa hér allan sinn
búskap.
Auðvitað var ekki við annað
komandi en koma inn og þiggja
góðgerðir. Þarna kynntist ég
óþekktu fyrirbæri, sem ég seinna
sannreyndi að var algild regla á
Ströndum, en það var að gestum
var full ákavítisflaska borin á-
samt kaffi og meðlæti og var ætl-
ast til að þeirgerðuhennifullskil,
ekki aðeins með seinni bollunum
eins og siður hefur verið á Suður-
landi, heldur strax í þann fyrsta
og þá jafnframt að slá ekkert af
kökunum. Þessi siður, sem mér
óaði við, virðist gefa góða raun á
þessari lengdar- og breiddar-
gráðu.
Á tilsettum tíma kom Skjald-
breið fyrir Reykjahyrnu inn á
Trékyllisvík og Norðurfjörð og
flutti okkur öruggt og þægilega
heim.
Höfnin í Hólmavík.
Framh.